Uitspraken

Uit de stukken en de toelichting ter zitting is genoegzaam gebleken dat het gaat om een spoedeisende zaak waarin, gelet op het belang van [eisers] , een onmiddellijke voorziening bij voorraad geboden is.

Met betrekking tot een voorziening in kort geding, bestaande uit een veroordeling tot betaling van een geldsom, is terughoudendheid op zijn plaats. De rechter zal daarbij niet alleen moeten onderzoeken of het bestaan van een vordering van de eiser op de gedaagde voldoende aannemelijk is, maar ook of daarnaast sprake is van feiten en omstandigheden die meebrengen dat uit hoofde van onverwijlde spoed een onmiddellijke voorziening is vereist. In de afweging van de belangen van partijen moet de rechter mede betrekken de vraag naar - kort gezegd - het risico van onmogelijkheid van terugbetaling mocht de bodemrechter anders beslissen.

[gedaagde] heeft de verschuldigdheid van de huurachterstand van € 15.932,60 inclusief btw ter zitting erkend. De gevorderde huurachterstand van € 15.932,60 zal daarom worden toegewezen. Ook zal de vordering tot betaling van de toekomstige huurtermijnen vanaf 1 juli 2023 tot aan de dag van algehele ontruiming worden toegewezen nu [gedaagde] daartegen geen verweer heeft gevoerd. Hetzelfde geldt voor de vordering tot betaling van de contractuele boeterente van € 1.500,00 ten aanzien van de huurachterstand van vijf maanden en € 300,00 voor iedere opvolgende maand vanaf juli 2023 dat [gedaagde] in verzuim mocht geraken.

De kantonrechter stelt in dit kader voorop dat een bij voorlopige voorziening bevolen ontruiming een maatregel is, die diep ingrijpt in het gebruiksrecht en de daarmee verbonden huurbescherming van de huurder. Bij de beoordeling van een dergelijke vordering moet - volgens vaste jurisprudentie - grote terughoudendheid worden betracht, gelet op de omstandigheid dat in een kort gedingprocedure geen plaats is voor een - diepgaand - onderzoek naar bestreden feiten en ten tweede de vergaande, veelal onomkeerbare gevolgen van een ontruiming in kort geding, zoals in deze zaak aan de orde is.

[gedaagde] heeft zich niet verzet tegen toewijzing van de ontruimingsvordering. Bovendien is de kantonrechter ervan overtuigd dat de omvang van de huurachterstand en het feit dat sprake is van een herhaalde achterstand in een bodemprocedure ertoe zouden leiden dat de huurovereenkomst wordt ontbonden. De vordering tot ontruiming is daarom toewijsbaar.

Tijdens de mondelinge behandelingen zijn partijen overeengekomen dat het gehuurde uiterlijk 15 juni 2023 moet zijn ontruimd. De kantonrechter zal de vordering tot ontruiming dan ook toewijzen met inachtneming van deze datum.

[eisers] vordert in het petitum van de dagvaarding de wettelijke rente vanaf de respectievelijke maandelijkse vervaldata c.q. de eerste van de maand tot de dag der algehele voldoening. Uit de dagvaarding valt niet op te maken of de wettelijke rente ex artikel 6:119 BW of de wettelijke rente ex artikel 6:119a BW – de wettelijke handelsrente – is bedoeld. Niet gesteld of gebleken is dat sprake is van een handelsovereenkomst in de zin van artikel 6:119a BW, zodat de wettelijke handelsrente niet zal worden toegewezen. In plaats daarvan zal de kantonrechter beoordelen of de wettelijke rente als bedoeld in artikel 6:119 BW kan worden toegewezen.

De gevorderde wettelijke rente over de huurachterstand tot en met juni 2023, tegen de verschuldigdheid waarvan [gedaagde] geen verweer heeft gevoerd, zal worden toegewezen. Partijen zijn overeengekomen dat de huurprijs verschuldigd is bij vooruitbetaling, telkens voor de eerste dag van iedere maand. Dat is een fatale termijn, zodat [gedaagde] telkens vanaf de eerste dag van iedere (onbetaald gebleven) maand in verzuim verkeert.

De gevorderde wettelijke rente over de toekomstige huur zal worden toegewezen zoals gevorderd door [eisers] nu [gedaagde] ook daartegen geen verweer heeft gevoerd.

[eisers] vorderen vergoeding van buitengerechtelijke incassokosten. Partijen zijn in artikel 17.1 van de algemene bepalingen een vergoeding overeengekomen die van de wettelijke regeling afwijkt. Omdat [gedaagde] heeft gehandeld in de uitoefening van een beroep of bedrijf, mag van de wettelijke regeling worden afgeweken. [gedaagde] heeft geen verweer gevoerd tegen de gevorderde buitengerechtelijke kosten. De vergoeding is op grond van artikel 17.1 van de algemene bepalingen verschuldigd zodra een sommatie, ingebrekestelling of exploot is uitgebracht aan de huurder. Daaraan is voldaan. Het gevorderde bedrag is echter onjuist berekend. Er is weliswaar aangesloten bij het Besluit vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten, maar de berekening gaat uit van een verkeerde ‘categorie’ (namelijk hoofdsom tot en met € 10.000,00 in plaats van hoofdsom tot en met € 200.000,00). Uitgaande van de juiste categorie, is een bedrag verschuldigd van € 875 + 1% over (€ 15.932,60 - € 10.000,00), dus € 934,33.

[gedaagde] is de partij die ongelijk krijgt en zij zal daarom in de proceskosten worden veroordeeld. Tot aan dit vonnis worden de proceskosten aan de zijde van [eisers] als volgt vastgesteld:

In dit vonnis hoeft geen aparte beslissing te worden genomen over de gevorderde nakosten (Hoge Raad 10 juni 2022, ECLI:NL:HR:2022:853).