Uitspraken

Direct Pay heeft [gedaagde] bij dagvaarding van 24 januari 2017 in rechte betrokken voor een vordering als omschreven in het exploot van dagvaarding. Tegelijk daarmee zijn enige ongeordende / ongenummerde en in het exploot niet concreet besproken producties betekend.

[gedaagde] heeft - na zuivering van verstek en herhaald uitstel - op 24 mei 2017 schriftelijk geantwoord en daarbij de vordering bestreden. Tegelijk met het antwoord zijn vijf - deels omvangrijke en meervoudige - producties overgelegd.

Vervolgens heeft Direct Pay ter rolzitting van 22 juli 2017 van repliek gediend onder bijvoeging van twee (deze keer wel genummerde) producties.

Namens [gedaagde] is bij conclusie van dupliek voor de rol van 6 september 2017 gereageerd onder verwijzing naar de extra producties 6, 7 en 8.

Bij akte d.d. 11 oktober 2017 heeft Direct Pay op deze extra producties mogen reageren.

Tot slot is vonnis bepaald, zodat vandaag - bij vervroeging - uitspraak gedaan kan worden.

de vordering van Direct Pay

Direct Pay vordert veroordeling van [gedaagde] - bij vonnis uitvoerbaar bij voorraad - tot betaling van € 1 525,82, met wettelijke rente over een hoofdsom van € 1 289,69 die door Direct Pay tot aan de datum van voldoening gefixeerd is op een bedrag van € 42,68. Tot het in totaal gevorderde bedrag rekent Direct Pay naast deze hoofdsom dit bedrag van € 42,68 aan eerder vervallen geachte en tot het tijdstip van voldoening nog te vervallen rente alsmede een vergoeding van incassokosten van € 193,45. Ten slotte vraagt zij veroordeling van [gedaagde] tot betaling van de te liquideren proceskosten zonder btw.

Direct Pay duidt zichzelf in de aanhef van het exploot aan als ‘rechtsopvolger van de besloten vennootschap met beperkte aansprakelijkheid T-Mobile Netherlands B.V.’ te Den Haag (verder aan te duiden als ‘T-Mobile’). Zij legt aan de vordering ten grondslag dat zij door cessie zijdens T-Mobile eigenaar is van een vordering uit twee overeenkomsten d.d. 19 februari 2015 voor respectievelijk een abonnement op de levering van (mobiele) telecommunicatiediensten en de verwerving van een Apple iPhonetoestel op aflossingsbasis. [gedaagde] is volgens Direct Pay in de hoedanigheid van consument op die datum met T-Mobile deze overeenkomsten voor een contractperiode van 24 maanden aangegaan onder de werking van algemene voorwaarden T-Mobile ‘Abonnee Consument’ respectievelijk T-Mobile ‘Toestelvoorwaarden’. Verwezen is naar aan het exploot gehechte, doch verder niet besproken producties. Behoudens schriftelijke opzegging met inachtneming van een termijn van een maand wordt een abonnement als het onderhavige na afloop van de ‘initiële contractduur’ stilzwijgend voortgezet. De tijdens de looptijd maandelijks aan de afnemer in rekening te brengen kosten bestaan uit een vast bedrag voor het abonnement respectievelijk het toestel en een variabel bedrag dat afhangt van de mate van gebruik (kosten aanvullende diensten). De actuele vordering van Direct Pay als cessionaris is gebaseerd op vijf volgens T-Mobile openstaande facturen uit het eerste halfjaar van 2015 tot een bedrag van € 1 478,71, waarop Direct Pay een aftrek van € 189,02 toepast door te anticiperen op het rechtelijke matigingsrecht ter zake van het onderdeel vergoeding van toekomstige schade. De aldus resterende hoofdsom beloopt volgens Direct Pay € 1 289,69. Direct Pay stelt dat [gedaagde] weigert - althans nalaat - tot betaling over te gaan ondanks het verstrijken van de op de factuur vermelde betalingstermijn, na verloop waarvan in haar visie verzuim van rechtswege intreedt. T-Mobile heeft met een beroep op de voorwaarden de gebruiksovereenkomst met ingang van 18 juni 2015 ontbonden en de resterende termijnen van de toestelvergoeding direct en volledig opeisbaar verklaard. Tevens is [gedaagde] daarmee schadevergoeding verschuldigd geworden wegens door T-Mobile te derven toekomstige (tot einde looptijd resterende) abonnementsbedragen. Die schadevergoeding is bij eindfactuur d.d. 25 juni 2015 in rekening gebracht. Direct Pay zegt evenwel na de cessie en in het kader van het instellen van deze vordering de aanspraak op schadevergoeding te matigen conform de geldende norm bij ambtshalve rechterlijke toetsing. Gedoeld is daarbij op het bedrag van € 189,02 dat op de totale vordering in mindering gebracht is.

Direct Pay beweert verder [gedaagde] een ‘zogenaamde 14-dagen brief’ (bedoeld zal zijn: zogenoemde veertiendagenbrief) ‘gestuurd’ te hebben en hem daarna ‘nogmaals om betaling verzocht en de incassokosten in rekening gebracht’ te hebben. Zij volstaat in dit onderdeel van het exploot ook weer met verwijzing naar ongenummerde producties zonder duidelijk te maken om welk stuk het gaat en welke betekenis daar aan toekomt. Wel claimt zij deswege een incassokostenvergoeding van € 193,45. Het gevorderde rentebedrag van € 42,68 over een tijdvak dat Direct Pay laat ingaan op de verder niet geadstrueerde noch geconcretiseerde ‘verzuimdatum’ en laat lopen ‘tot aan de dag der algehele voldoening’, gaat niet vergezeld van een berekening. Volgens de exploottekst zou [gedaagde] buiten rechte geen enkel verweer gevoerd hebben.

In voortgezet debat heeft Direct Pay haar in eerste instantie algemeen gehouden betoog enigermate geconcretiseerd. Zij heeft een kopie van de akte van cessie d.d. 12 november 2015 en een bijbehorende lijst van vorderingen overgelegd (als eerste productie aan de repliek gehecht, waarbij ‘vertrouwelijke en irrelevante informatie afgedekt’ is). Daaruit wordt haars inziens in elk geval duidelijk om welke vordering het ging, terwijl een en ander controleerbaar is in de boeken van de cedente. Dat verder mededeling aan [gedaagde] gedaan is van de overdracht, blijkt uit een aan hem gezonden brief van 24 november 2015, terwijl de mededeling in ieder geval herhaald is bij dagvaarding. Omtrent de (wijze van) totstandkoming van de overeenkomst(en) van [gedaagde] en T-Mobile geeft Direct Pay beperkte opheldering. Zij verwijst naar de bij exploot gevoegde stukken voor ‘de overeenkomst’. De algemene voorwaarden van T-Mobile ‘worden standaard als bijlage bij de overeenkomst gevoegd’. [gedaagde] heeft ‘in de winkel’ aan T-Mobile ‘zijn identiteitsbewijs alsmede zijn bankpas’ overgelegd. Prod.2 bevat een gefotokopieerde ING-bankpas en dito identiteitskaart. Bij het aangaan van de overeenkomst is voor een bedrag van € 632,19 aan [gedaagde] het mobiele toestel Apple iPhone 6 16GB verstrekt, waarvoor [gedaagde] maandelijks een bedrag in rekening gebracht is. Voor de ontbinding per 18 juni 2015 en de aanspraak op schadevergoeding verwijst Direct Pay naar onderdelen van de Algemene Voorwaarden. Het schadevergoedingsbeding kan niet beschouwd worden als een oneerlijk beding in de zin van de Europese Richtlijn en/of de Nederlandse wet. Voor vernietiging van de separate toestelovereenkomst bestaat geen grond en van enige strijdigheid met de wettelijke bepalingen over consumentenkrediet is hier geen sprake. Dat [gedaagde] de overeenkomst op eigen naam onder dwang aanging, valt niet ernstig te nemen. De aangifte wegens identiteitsfraude dateert eerst van 25 november 2015 en gaat niet terug naar de datum waarop gecontracteerd is (19 februari 2015). Een latere aanpassing van data in een aangifte d.d. 20 april 2017 komt Direct Pay weinig overtuigend over (net als het beweerdelijk terugvinden van het identiteitsbewijs in een supermarkt). Direct Pay handhaaft haar vordering ten volle, waar T-Mobile naar haar zeggen alle verplichtingen uit de overeenkomst met [gedaagde] nagekomen is en [gedaagde] de zijne niet. In de repliek corrigeert Direct Pay haar eerdere bewering dat [gedaagde] buiten rechte geen verweer leverde. Zij duidt dit aan als een abuis.

Zowel bij exploot als in haar repliek heeft Direct Pay volstaan met een uiterst globaal bewijsaanbod, zowel naar onderwerp als naar de te hanteren middelen (‘biedt aan om al haar stellingen te bewijzen door alle middelen rechtens’).

het verweer van [gedaagde]

[gedaagde] heeft zich bij wijze van exceptie primair op het standpunt gesteld dat Direct Pay niet-ontvankelijk is in haar vordering bij gebreke van enige aanwijzing voor rechtsgeldige cessie van een vordering van T-Mobile aan haar. Dit verweer lijkt hij echter in zijn dupliek niet langer te handhaven.

[gedaagde] zegt niet eerder dan via een brief d.d. 18 november 2016 van Van den Bergh & Partners Gerechtsdeurwaarders aan zijn woonadres in [woonplaats] vernomen te hebben dat WebCasso dan wel Direct Pay in plaats van T-Mobile een vordering pretendeerde te hebben op hem. De bewuste brief is als eerste productie aan het antwoord gehecht. In een e-mailbericht van 22 november 2016 (prod.2 / prod.3) heeft [gedaagde] de deurwaarder laten weten nooit klant te zijn geweest en geen rekeningen te kennen, terwijl hij ook verwees naar een factuuradres in Heerlen dat niet met zijn adres in overeenstemming te brengen was. Op dit verweer heeft [gedaagde] nooit een reactie gekregen, zodat hij er van uitging dat de kwestie daarmee afgehandeld was. Vervolgens werd hij echter in januari 2017 gedagvaard. Zijn gemachtigde heeft vervolgens de deurwaarder in kennis gesteld van het feit dat [gedaagde] te maken gehad heeft met identiteitsfraude. In een ander geval waarin misbruik gemaakt was van zijn persoonsgegevens, is een abonnement ongedaan gemaakt, zodat [gedaagde] hoopte dat dit hier ook zou lukken. In uitvoerige correspondentie met Direct Pay (prod.3) is de gemachtigde van [gedaagde] er echter niet in geslaagd Direct Pay van haar schreden te doen terugkeren. Met name had Direct Pay aanstoot genomen aan de periode die [gedaagde] bij aangifte van fraude in november 2015 genoemd had als de vermoedelijke tijdsduur waarin zijn identiteit gekaapt was. Hij had daarvoor de aanvangsdatum 20 februari 2015 genoemd omdat hij kort voor de aangiftedatum 25 november 2015 een voor hem onbegrijpelijke rekening van Tele2 ontvangen had, die terug te voeren was op een op 20 februari 2015 afgesloten telefoonabonnement met een klant aan de [adres 2] in [plaats 1] . Die klant bleek zich te bedienen van een id-kaart op naam van [gedaagde] , maar het adres noch de gebruikte ING-bankpas klopte. [gedaagde] heeft namelijk voor een studentenrekening ABN Amro als bankrelatie en hij woont en woonde in [woonplaats] .

Bij de aangifte van 25 november 2015 had [gedaagde] ook melding gemaakt van een incident dat op 11 februari 2015 plaatsvond en waarbij hij onder bedreiging met een mes bij de MediaMarkt in Heerlen gedwongen geweest was zijn id-kaart te gebruiken voor een transactie. Terug redenerend is hij tot de conclusie gekomen dat zijn legitimatiebewijs toen door de dader van die bedreiging in de tas met in de winkel aangeschafte producten en papieren meegenomen is (en later door deze dader buiten [gedaagde] om gebruikt is). [gedaagde] heeft daarom op 20 april 2017 de eerder gedane aangifte laten aanpassen op het punt van de datum van vermissing / diefstal (via een ‘brutale beroving’) van zijn id-kaart. Die datum is toen gecorrigeerd in 11 februari 2015 (prod.4 en prod.5).

Het primaire inhoudelijke verweer berust dan ook op het feit dat er geen overeenkomst aangegaan is tussen hem en T-Mobile (gebruikt woonadres, e-mailadres, handtekening en bankrekening zijn niet tot [gedaagde] te herleiden). Geen van de over dit contract, de cessie en de incasso verzonden brieven heeft [gedaagde] ooit bereikt (behoudens de brief van de Rotterdamse deurwaarder van 18 november 2016), zodat bijvoorbeeld nimmer betalingsverzuim ingetreden kan zijn.

Aan dit verweer voegt [gedaagde] nog diverse subsidiaire verweren toe, variërend van een beroep op schending van art. 21 Rv tot betwisting van onderdelen van de hoofdvordering, de nevenvorderingen en de uitvoerbaarheid bij voorraad (waarbij [gedaagde] ten onrechte uitgaat van de eventuele mogelijkheid van appèl, waar de appèlgrens in dit geval niet gehaald wordt). Hij concludeert tot verwerping van de vordering (althans weigering van uitvoerbaarheid bij voorraad) en verwijzing van Direct Pay in de proceskosten plus eventuele rente (en dit wel uitvoerbaar bij voorraad).

Bij dupliek heeft [gedaagde] ten volle volhard bij de eerder betrokken stellingen en die nog iets nader toegespitst en gedetailleerd. Ten aanzien van de gebruikte ING-rekening heeft [gedaagde] navraag gedaan bij ING. De bewuste rekening blijkt in februari 2015 geopend en kort gebruikt te zijn, maar sedertdien niet meer actief te zijn. Zij staat op naam van een ‘ [gedaagde] ’ maar op een niet bij de gedaagde [gedaagde] behorend adres in Heerlen (prod.7). De ING-bank is inmiddels een onderzoek gestart. [gedaagde] zegt nog steeds een mobiel telefoonnummer in gebruik te hebben dat hij eerder (toen hij wel een contract bij T-Mobile had) in gebruik had. Dat is een ander nummer dan op het in deze procedure aan de orde zijnde contract staat. Hij is destijds met nummerbehoud naar de provider Ziggo overgestapt en het zou vreemd zijn geweest als hij een ander nummer zou hebben aangevraagd. Net zo vreemd is dat uit de facturen blijkt dat er vanuit het buitenland gebeld is, terwijl [gedaagde] al die tijd (ook op de dag van aangaan van de overeenkomst) in Heerlen naar school ging ( [naam] ).