Uitspraken

[verweerder] is bij de mondelinge behandeling van het verzoek niet verschenen, maar heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde, die van de feitelijke situatie, zoals die bij de mondelinge behandeling aan de orde is geweest, niet op de hoogte bleek te zijn. Voor zover de verklaringen van [verzoeker] , die hij heeft afgelegd tijdens de mondelinge behandeling, daardoor onweersproken zijn gebleven, komt dit voor risico van [verweerder] .

Het gaat in deze zaak - kort gezegd - om de vraag of aan [verzoeker] een billijke vergoeding dient worden toegekend omdat [verweerder] de arbeidsovereenkomst heeft opgezegd in strijd met artikel 7:671 BW. [verzoeker] stelt daartoe dat er geen sprake is van een rechtsgeldig gegeven ontslag op staande voet in de zin van artikel 7:677 lid 1 BW.

De kantonrechter overweegt dat voor een ontslag op staande voet strenge formele en inhoudelijke eisen gelden, vanwege het ontbreken van ontslagbescherming. Een van die (formele) eisen is dat de (onverwijlde) mededeling van de dringende reden de werknemer in staat moet stellen zijn standpunt met betrekking tot het ontslag te bepalen. De medegedeelde reden fixeert in beginsel de ontslagreden en bepaalt de bewijslast van de werkgever. In dat licht is de kantonrechter van oordeel dat uit de e-mail van 26 oktober 2015 onvoldoende blijkt welke gedragingen van [verzoeker] aan het ontslag op staande voet ten grondslag liggen. De verwijten zijn niet concreet maar algemeen geformuleerd. [verweerder] verzuimt bijvoorbeeld om aan te geven waaruit het gebrek aan discipline op de werkvloer blijkt, op welke dagen [verzoeker] te laat zou zijn gekomen en waaruit zijn passiviteit zou blijken, nog daargelaten de vraag of dergelijke gedragingen een dringende reden voor ontslag op staande voet opleveren. Bovendien verdraagt de inhoud van de e-mail waarin het ontslag wordt gegeven zich niet met de inhoud van de e-mail die vier dagen eerder aan [verzoeker] is verzonden en waarvan de inhoud hiervoor onder 2.4. is weergegeven. In die e-mail wordt met geen woord gerept over gebrek aan discipline op werkvloer, te laat komen en te vroeg naar huis willen gaan, het niet goed uitvoeren van taken, et cetera, terwijl het gedragingen betreft die volgens [verweerder] gedurende langere tijd hebben plaatsgevonden.

Voorts heeft [verzoeker] de hem verweten gedragingen uitdrukkelijk en gemotiveerd betwist. In dat verband heeft [verzoeker] onweersproken gesteld dat - behoudens de korte evaluatie bij Versace - nimmer functioneringsgesprekken hebben plaatsgevonden en dat hij de door [verweerder] bij het verweerschrift overgelegde waarschuwingsbrieven van 13 en 26 oktober 2016 nooit heeft ontvangen.

Met inachtneming van het vorenstaande en het feit dat de door [verweerder] ter onderbouwing van zijn verweer overgelegde verklaringen achteraf zijn opgemaakt, door personen die allen in zekere mate ver- dan wel gebonden zijn aan [verweerder] , is de kantonrechter van oordeel dat op 26 oktober 2015 geen sprake was van een dringende reden op grond waarvan de arbeidsovereenkomst opgezegd had dienen te worden.

De kantonrechter komt op grond van al hetgeen hiervoor is overwogen tot het oordeel dat het ontslag op staande voet noch aan de formele noch aan de inhoudelijke eisen van artikel 7:677 lid 1 BW voldoet. De kantonrechter ziet daarin voldoende aanleiding om aan [verzoeker] een billijke vergoeding toe te kennen. Immers, uit artikel 7:681 lid 1, onderdeel a, BW volgt dat de kantonrechter op verzoek van de werknemer een billijke vergoeding kan toekennen, indien de werkgever heeft opgezegd in strijd met artikel 7:671 BW. Gelet op de wetsgeschiedenis is weliswaar (ook) in het kader van artikel 7:681 lid 1, onderdeel a, BW voor toekenning van een billijke vergoeding ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever vereist, maar is in een geval als bedoeld in dat artikel reeds invulling gegeven aan de ernstige verwijtbaarheid, als de werkgever de voor een rechtsgeldig ontslag geldende voorschriften niet heeft nageleefd en in strijd met artikel 7:671 BW heeft opgezegd (Kamerstukken I, 2013-2014, 33 818, nr. C, pag. 99 en 113).

Over de hoogte van de toe te kennen billijke vergoeding overweegt de kantonrechter het volgende. Uit de wetsgeschiedenis volgt dat de hoogte van de billijke vergoeding - naar haar aard - in relatie moet staan tot het ernstig verwijtbare handelen of nalaten van de werkgever, en niet tot de gevolgen van het ontslag voor de werknemer, omdat daarin zou zijn voorzien in de transitievergoeding. [verzoeker] heeft echter geen recht op een transitievergoeding nu hij slechts zeven weken bij [verweerder] in dienst is geweest. De kantonrechter houdt daarom in het onderhavige geval wél rekening met de gevolgen van het ontslag voor [verzoeker] alsmede met het gegeven dat de billijke vergoeding mede bedoeld is om handelen in strijd met 7:671 BW door de werkgever in de toekomst te voorkomen.

Gelet op het feit dat [verzoeker] in eerste instantie 2 en later 3 dagen per week werkzaam is geweest, waarbij zijn maandsalaris laatstelijk ongeveer € 1.514,50 bruto heeft bedragen, dat het dienstverband slechts 7 weken heeft geduurd en dat [verzoeker] geen aanspraak heeft op een transitievergoeding, komt de kantonrechter een vergoeding van
€ 4.500,00 in het onderhavige geval billijk voor. Daarbij houdt de kantonrechter mede rekening met het feit dat [verzoeker] geen schadevergoeding als bedoeld in artikel 7:672 lid 9 BW heeft ontvangen, welke thans in de billijke vergoeding geacht wordt te zijn begrepen.

In de aard en uitkomst van deze procedure ziet de kantonrechter aanleiding [verweerder] te veroordelen in de kosten van deze procedure.