Uitspraken

De feiten plaatsend in het hiervoor onder 3.1 geschetste toetsingskader - een op deze zaak toegesneden parafrasering van de zogenoemde Haviltex norm - valt het volgende op. De werknemer heeft gedurende een lange reeks van jaren (zie 2.5) telkens € 300 betaald gekregen waar hij meende op € 500 recht te hebben. Hij heeft hierover slechts éénmaal, bij de eerste betaling, in 2006 over 2005 (zie 2.4), een vraag aan de werkgever gesteld. Met haar antwoord, dat de bonus naar rato van de arbeidsduur werd uitbetaald, heeft de werknemer wellicht in gedachten niet ingestemd maar hij heeft die gedachten kennelijk niet met de werkgever gedeeld. Hij is er immers nooit meer op teruggekomen. Ook niet toen daartoe een concrete aanleiding bestond doordat werkgever in de vergadering van 4 februari 2016 (zie 2.6) nogmaals haar uitleg van de regeling gaf. De werknemer heeft die uitleg onweersproken gelaten en is er ook bij de voorlegging van de notulen in de maand erop, niet op ingegaan. Het kan zijn dat de werknemer hiervan heeft afgezien op grond van zijn ervaring dat het bij deze werkgever toch geen zin had te proberen je gelijk te halen, maar dit neemt niet weg dat de werkgever er mede op grond van dit stilzwijgen van de werknemer gerechtvaardigd op mocht vertrouwen dat hij haar uitleg van de regeling onderschreef, althans aanspraken op grond van zijn uitleg niet na het einde van de arbeidsovereenkomst alsnog geldend zou proberen maken.

Het beroep van de werknemer op art. 7:648 lid 1 BW kan hem niet baten. Dit verbiedt een onderscheid in arbeidsvoorwaarden tussen werknemers op grond van een verschil in arbeidsduur, tenzij een dergelijk onderscheid objectief gerechtvaardigd is. Het onderscheid dat de werkgever hier maakt, betaling van de bonus de naar rato van de arbeidsduur, is net als bijvoorbeeld bij het salaris (niet: het uurloon) objectief gerechtvaardigd. Van een fulltimer die gedurende een jaar niet ziek is heeft de werkgever gedurende vijf dagen per week profijt, van deze parttimer slechts gedurende drie dagen.

Of een werknemer wiens arbeidsovereenkomst in de loop van een kalenderjaar eindigt geen aanspraak op bonus heeft, dan wel op een proportioneel deel daarvan, blijkt ook niet uit de tekst van de Regeling. Een werknemer die zich gedurende een jaar niet ziek heeft gemeld, ontvangt na afloop van dat jaar € 500 bruto (zie 2.3), meer staat niet op schrift. De regeling veronderstelt dus een keuze voor de werknemer die zich ziek zou willen melden om dat niet te doen teneinde zijn aanspraak op de bonus niet te verliezen. Die keuze wordt beloond. Een redelijke uitleg van de regeling op dit punt luidt dan dat er geen grond is om (een proportioneel deel van) de beloning te onthouden aan de werknemer wiens arbeidsovereenkomst in de loop van een kalenderjaar eindigt. Daarvoor bestaat ook geen objectieve rechtvaardiging. Aan bonus over 2016 wordt derhalve, zoals subsidiair gevorderd, (7/12 x € 300 =) € 175 toegewezen. Aan deze veroordeling tot betaling kan op grond van art. 611a lid 1 Rv geen dwangsom worden verbonden. Aan de vordering tot afgifte van een specificatie wel. De dwangsom wordt vanwege het geringe belang van de werknemer bij die afgifte gematigd en gemaximeerd zoals hierna onder 5.1 geformuleerd.

De vordering ter zake wettelijke verhoging wordt afgewezen. Deze is bedoeld als prikkel voor de werkgever om aan haar voor de werknemer essentiële verplichting tot betaling van het loon c.a. tijdig te voldoen. Dat belang speelt hier niet. Bovendien is de te late betaling niet aan de werkgever toe te rekenen. In de eerste plaats kon de werkgever redelijkerwijs veronderstellen dat zij bij het einde van de arbeidsovereenkomst geen betalingsverplichting krachtens de Regeling jegens de werknemer meer had. In de tweede plaats heeft de werknemer de werkgever doen dagvaarden voordat de door hem zelf gestelde, uiterst korte termijn voor voldoening verstreken was (zie 1.1 en 2.2) .

De werknemer wordt, als de grotendeels in het ongelijk gestelde partij, veroordeeld in de proceskosten van de werkgever. Deze worden tot de uitspraak van dit vonnis begroot op € 300 aan salaris gemachtigde.