Uitspraken

[gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] betwist dat de VvE een besluit, althans een rechtsgeldig besluit heeft genomen voor het voeren van de onderhavige procedure. Uit de onder 3.12 vermelde actielijst in de concept-notulen van de vergadering blijkt echter van een daartoe genomen besluit. [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] heeft bij zijn betwisting van het besluit niet gesteld, laat staan onderbouwd, wat de vergadering ten aanzien van het voorstel om een procedure tegen hem te voeren dan wel zou hebben besloten, zodat van de juiste weergave van de besluitvorming daaromtrent in de concept-notulen wordt uitgegaan. Gesteld noch gebleken is dat het besluit nietig zou zijn en de vernietiging daarvan is door [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] ook niet ingeroepen laat staan dat deze door de kantonrechter is vastgesteld (zie daarvoor artikel 5:130 BW). Van het besluit, en van de rechtsgeldigheid daarvan, wordt daarom uitgegaan Een en ander heeft tot gevolg dat de vorderingen van [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] in het incident zullen worden afgewezen.

[gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] zal als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten van het incident worden veroordeeld.

Tussen partijen is niet in geschil dat [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] op grond van de hiervoor onder punt 3.2 genoemde bepalingen in de statuten voor het realiseren van een aanbouw aan zijn appartement de voorafgaande toestemming van de vergadering van eigenaren nodig had.

[gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] heeft allereerst aangevoerd dat hem op de vergadering van de vereniging van eigenaars van 8 april 2019 toestemming is verleend om de aanbouw te realiseren. Hij heeft zich hiervoor beroepen op de notulen van die vergadering. De enige voorwaarde die aan die toestemming was verbonden, was het verkrijgen van een bouwvergunning, aldus [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] . [VVE] heeft betwist dat überhaupt toestemming is verleend.

Uit de notulen van de vergadering van 8 april 2019, zoals hiervoor onder punt 3.3 weergegeven, blijkt dat de vergadering van de vereniging van eigenaars zich onder voorbehoud akkoord heeft verklaard met het bouwplan, aldus dat zij in beginsel toestemming heeft verleend om de aanbouw te realiseren maar tevens dat die toestemming nog niet definitief was, dat wil zeggen: nog geformaliseerd moest worden, en dat daaraan voorwaarden zouden worden verbonden. Aan de kant van de leden van [VVE] bestonden op dat moment nog vragen en zowel [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] als De Fundatie moest nog nader onderzoek verrichten. Verder staat vermeld dat als de goedkeuring definitief is, aan [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] nog voorwaarden zullen worden toegestuurd. De rechtbank leidt hieruit af dat De Fundatie voorwaarden heeft voorgesteld, dat [VVE] die voorwaarden heeft overgenomen en heeft bepaald dat zij pas formeel een besluit tot goedkeuring kan nemen, als aan die voorwaarden is voldaan. Anders dan [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] betoogt, heeft [VVE] op dat moment dus nog geen definitieve en onvoorwaardelijke toestemming gegeven en evenmin was daaraan slechts één voorwaarde verbonden, namelijk dat [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] een bouwvergunning moest verkrijgen (hetgeen overigens later niet nodig bleek). Dat een zodanige toestemming nog niet was verleend, is bevestigd in de vergadering van 2 september 2019. In de notulen van die vergadering, zie hiervoor onder punt 3.6, is immers de tekst opgenomen “Hoewel de goedkeuring nog niet definitief verstrekt was, heeft de heer [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] de tuinkamer al laten realiseren.” Niet gesteld of gebleken is dat [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] tegen die opmerking heeft geprotesteerd, zodat het ervoor moet worden gehouden dat ook hij op 2 september 2019 van mening was dat hem voordien nog geen definitieve toestemming voor het realiseren van de aanbouw was verleend.

[gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] heeft zich er vervolgens op beroepen dat op de vergadering van eigenaars van 2 september 2019 het besluit is genomen om hem toestemming voor de aanbouw te verlenen. Hiervoor verwijst [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] naar de notulen van die vergadering (zie wederom punt 3.6). Volgens [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] moet hieruit worden afgeleid dat hij de aanbouw mocht realiseren en dat hij deze zou moeten afbreken als hij geen bouwvergunning zou verkrijgen of als hij de in die vergadering door De Fundatie genoemde voorwaarden niet zou nakomen. Later is gebleken dat de aanbouw zonder bouwvergunning mocht worden gebouwd, aldus [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] .

Allereerst blijkt uit de notulen van de vergadering van 2 september 2019 dat de vergadering van eigenaars er op dat moment vanuit ging dat de tuinkamer al was voltooid. Anders dan [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] stelt heeft de vergadering van eigenaars hem op dat moment geen toestemming gegeven om de aanbouw af te maken, met de bepaling dat deze moest worden afgebroken als niet aan de door De Fundatie gestelde voorwaarden werd voldaan. Uit de inhoud van de notulen blijkt dat de vereniging van eigenaars, ervan uitgaande dat de aanbouw al gereed was, alsnog voorwaarden heeft opgesteld waaraan door [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] moest worden voldaan om toestemming voor de aanbouw te krijgen. Daarbij is bepaald dat de aanbouw moest worden afgebroken, als aan die voorwaarden niet zou worden voldaan. Voor zover dit besluit van [VVE] moet worden opgevat als een voorwaardelijk besluit of een voorwaardelijke toezegging in de zin dat bij de enkele vervulling van die voorwaarden definitieve toestemming zou zijn verleend, kan daarvan niet worden uitgegaan nu [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] niet heeft toegelicht en ook niet is gebleken dat aan die voorwaarden is voldaan, waardoor ook dat tot toewijzing van de vordering moet leiden.

In de vergadering van 27 december 2019 is vervolgens het besluit genomen om [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] te bevelen de aanbouw te verwijderen, omdat hij naar het oordeel van de vergadering van eigenaars niets heeft ondernomen om aan de gestelde voorwaarden te voldoen. Dat hij niet aan de voorwaarden heeft voldaan, wordt door [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] overigens niet betwist. Dit leidt tot het oordeel dat [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] in beginsel gehouden is de aanbouw te verwijderen, omdat hij niet heeft voldaan aan de door [VVE] gestelde voorwaarden om toestemming te verkrijgen.

Ten slotte heeft [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] zich er nog op beroepen dat zijn belang bij het behoud van de aanbouw zwaarder dient te wegen dan het belang van [VVE] bij verwijdering daarvan. [VVE] heeft betwist dat voor een belangenafweging plaats is. Overwogen wordt dat [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] de aanbouw zonder voorafgaande toestemming van [VVE] heeft gerealiseerd en daarmee onrechtmatig jegens de VvE heeft gehandeld. [VVE] heeft [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] nog de mogelijkheid gegeven om, door te voldoen aan bepaalde nader genoemde voorwaarden, alsnog toestemming te verkrijgen maar [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] heeft daaraan niet voldaan. In die situatie kan niet worden geoordeeld dat bij [VVE] ieder belang bij verwijdering van de aanbouw ontbreekt, zodat de situatie van artikel 3:303 BW zich hier niet voordoet. Voor afweging van de wederzijdse belangen is in deze procedure geen plaats, zodat niets aan de verplichting tot het verwijderen van de aanbouw in de weg staat.

Nu [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] zijn aanbouw dient te verwijderen, zullen de vorderingen onder I en II worden toegewezen. Om te voorkomen dat [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] tot iets anders wordt veroordeeld dan het verwijderen van de aanbouw, zal de vordering worden afgewezen voor zover daarmee is beoogd om de woning terug te brengen in de staat waarop deze zich op 1 januari 2019 bevond. In plaats daarvan zal [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] worden veroordeeld om de woning in de toestand te brengen die deze zou hebben gehad wanneer er nimmer een aanbouw was aangebracht. Aan de veroordeling om de aanbouw te verwijderen zal, zoals gevorderd, een dwangsom worden verbonden. De dwangsom zal worden bepaald op € 100,00 per dag dat [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] niet aan de hoofdveroordeling voldoet en worden gemaximeerd op € 50.000,00, het bedrag dat de rechtbank in dit geval passend acht. De vordering onder III zal worden afgewezen. [VVE] heeft niet gesteld waarom zij, ook wanneer er een dwangsom is opgelegd, tevens dient te worden gemachtigd om de aanbouw zelf te verwijderen in het geval [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] daartoe niet overgaat.

[VVE] vordert dat [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] de kosten vergoedt die zij heeft gemaakt en nog moet maken voor het op enige wijze verwijderd krijgen van de aanbouw. Zij betoogt dat artikel 13 van de statuten hiervoor een grondslag biedt.

Naar het oordeel van de rechtbank biedt dit artikel alleen een grondslag voor het verhalen op een eigenaar van alle door [VVE] gemaakte kosten, zoals die voor rechtskundige bijstand, in een procedure waarin niet-betaalde servicekosten worden gevorderd. Het artikel heeft daarom geen betrekking op een procedure als de onderhavige. De vorderingen onder IV en de primaire vordering onder V zullen daarom worden afgewezen.

[gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] zal als de grotendeels in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld. De kosten aan de zijde van [VVE] worden begroot op:

- dagvaarding € 102,96

- griffierecht € 2.076,00

- salaris advocaat € 1.126,00 (2,0 punten × tarief € 563,00)

Totaal € 3.304,96.

[gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] betoogt dat dit vonnis niet uitvoerbaar bij voorraad moet worden verklaard in het geval de vorderingen die ertoe strekken dat [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] de aanbouw dient te verwijderen worden toegewezen, omdat een eventueel in te stellen hoger beroep zinloos is als de aanbouw al is verwijderd. Uit jurisprudentie van de Hoge Raad blijkt dat mogelijke ingrijpende gevolgen van toewijzing van de vordering tot uitvoerbaarverklaring bij voorraad, die later moeilijk ongedaan kunnen worden gemaakt, op zichzelf niet in de weg staan aan toewijzing, maar dat zij wel moeten worden meegewogen (HR 28 mei 1993, ECLI:NL:HR:1993:ZC0976). [VVE] heeft zich niet tegen het verzoek van [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] verzet en niet valt in te zien dat zij een eventuele beslissing in hoger beroep niet kan afwachten. Wanneer de aanbouw al moet zijn verwijderd alvorens in een eventueel hoger beroep is beslist, zou aan dat hoger beroep inderdaad iedere zin komen te ontvallen, zodat aan [gedaagde in de hoofdzaak/eiser in het incident] feitelijk de mogelijkheid zou worden onthouden om het oordeel van de rechtbank in appel te laten toetsen. Daarom zal de veroordeling tot het verwijderen van de aanbouw niet uitvoerbaar bij voorraad worden verklaard.