Uitspraken

Verweerster heeft zich op het standpunt gesteld dat de kantonrechter zich onbevoegd dient te verklaren van het verzoek kennis te nemen, omdat verzoeker op het moment van indiening van het verzoekschrift bestuurder van verweerster was in de zin van boek 2 BW. Hij is ontslagen in de aandeelhoudersvergadering van 23 december 2014 ter uitvoering waarvan zijn arbeidsovereenkomst is opgezegd per 1 mei 2015, aldus verweerster.

Verzoeker heeft aangevoerd dat hij ten tijde van de indiening van het verzoekschrift al geruime tijd geen bestuurder meer was, maar dat die positie was overgenomen door de heer [naam D] die alle daarbij behorende bevoegdheden had. De uitschrijving van verzoeker als bestuurder bij het handelsregister heeft niet plaatsgevonden, maar dat is louter een administratieve handeling die verweerster had moeten uitvoeren, aldus verzoeker.

De kantonrechter overweegt daarover het volgende. In de eerste plaats was verzoeker al vanaf 23 december 2014 uit het handelsregister als bestuurder van verweerster uitgeschreven en is aldus vanaf die datum, en in elk geval thans, geen bestuurder meer. In beginsel is de inschrijving in het handelsregister voor de externe vertegenwoordigingsbevoegdheid van belang en intern tenminste als aanwijzing wie als bestuurder moet worden aangemerkt. In de door partijen overgelegde in het Engels gestelde e-mails over de periode van 5 november 2013 tot 8 december 2014 (in het bijzonder vanaf 1 oktober 2014) blijkt dat er spraakverwarring heerste omtrent enerzijds de termen (statutair) bestuurder, veelal vertaald als ‘Managing Director’, ‘Director’ dan wel aangeduid als ‘directeur’, en anderzijds ‘General Manager’ de functiebenaming van verzoeker in het kader van zijn arbeidsovereenkomst.

Uit de inhoud van al deze e-mails, in onderlinge samenhang bezien, volgt dat alle betrokkenen het er volledig over eens waren dat de heer [naam D] aanvankelijk materieel, gaandeweg ook formeel, enig bestuurder van verweerster zou worden. Verzoeker zou formeel aftreden als bestuurder en aanblijven in zijn functie van General Manager, die hij al lange tijd bekleedde voordat hij op 1 januari 2013 tevens statutair bestuurder werd.

Het argument dat mededelingen ter zake hiervan niet door een bevoegd vertegenwoordiger van verweerster zouden zijn gedaan – de heer [naam D] was immers formeel nog geen bestuurder van verweerster – gaat niet op. Verzoeker was immers van zijn kant toen nog bevoegd zijn uitdrukkelijke wens tot aftreden bekend te maken en [naam D] als beoogd (en inmiddels feitelijk) opvolger was bevoegd aan dat overleg deel te nemen. Ook [naam E], middellijk bestuurder van verweerster was bij dit overleg betrokken en was zonder meer vertegenwoordigingsbevoegd. Voor de bevoegdheid van [naam D] is vooral van belang dat hij volledig handelde in aansluiting op hetgeen door de CEO [naam B] als besluit was vastgelegd. Men hoefde dit alleen nog uit te voeren.

Verder was [naam D] op 3 november 2014 kennelijk wel bevoegd om als ‘Managing Director’ het ‘Salary Review/Bonus Scheme’ 2014/15 met betrekking tot verzoeker te tekenen. Uit dit laatste stuk is ook af te leiden dat [naam D] zich niet alleen blijkens het onderschrift afficheerde als ‘Managing Director’, maar die wel in de aanhef als General manager aanduidt en nog heeft vermeld dat de bonus van verzoeker wordt verlaagd van 30% tot 15% “recognising that you no longer hold the role of Managing Director” (vrij vertaald: “omdat je niet langer de rol van bestuurder vervult”). [naam D] legt hiermee, in samenhang met zijn e-mail van 15 oktober 2014, die ook cc aan de CEO [naam B] is gezonden, duidelijk vast dat verzoeker geen statutair bestuurder meer is en wel General Manager blijft. Dit wordt aangemerkt als een afwijkende afspraak in de zin van de ‘15 april arresten’.

Dat verweerster al vanaf omstreeks oktober 2014 de, al dan niet voor verzoeker kenbare, bedoeling had dat de positie van verzoeker als bestuurder èn als werknemer zeer binnenkort zou eindigen, is niet onderbouwd gesteld, strookt niet met de hierboven weergegeven feiten en kan ook overigens uit niets worden afgeleid.

De door partijen reeds vanaf 5 november 2013 ingezette en in oktober 2014 uitgewerkte lijn van benoeming van [naam D] en aftreden van verzoeker hield in dat partijen het erover eens waren dat verzoeker enerzijds zou terugtreden als statutair bestuurder, maar anderzijds zou aanblijven als werknemer/General Manager. Het is begrijpelijk en redelijk dat verzoeker niet akkoord ging met de tekst van de bij de e-mail van 13 oktober 2014 aan hem ter ondertekening voorgelegde “Resignation Letter” omdat verzoeker weliswaar instemde met aftreden als bestuurder, maar uiteraard niet zonder de clausule dat hij als General Manager zou aanblijven. Het realiseren van de in- uitschrijving bij het handelsregister was een formele kwestie die de heer [naam E] heeft nagelaten verder voortvarend aan te pakken.

Bij al het voorgaande is van belang dat verzoeker ruim 42 jaar uitsluitend als werknemer in dienst was geweest toen hij bestuurder werd van verweerster. In de periode dat hij vanaf 1 januari 2013 die hoedanigheid bekleedde deed hij exact hetzelfde werk als daarvoor, dat altijd voor 80% bestond uit het in- en verkopen van grote partijen papier met daarnaast leidinggevende taken. Er is dan ook alle reden om de reeds lang bestaande arbeidsovereenkomst en het zeer tijdelijke bestuurderschap los van elkaar te bezien in het kader van de beëindiging van beide posities Gelet op het voorgaande was er sprake van een uitzondering op de hoofdregel van de ‘15 april arresten’ omdat partijen een andersluidende afspraak hadden gemaakt.

Verder is nog het volgende van belang. Op de hiervoor geschetste wijze heeft verweerster niet tijdig en correct uitvoering gegeven aan een evident genomen en ook de facto uitgevoerd ontslag van verzoeker als bestuurder (onder handhaving van het werknemerschap) met vervanging door [naam D]. Die handelwijze kan in dit geval dan ook in redelijkheid niet leiden tot het verval van de afzonderlijke werknemersbescherming van verzoeker, zodanig dat verweerster het zelf in de hand zou hebben om eenzijdig te bepalen of aan verzoeker rechtsbescherming als werknemer, dan wel enkel als bestuurder op grond van Boek 2 BW en eventueel Boek 7:681 BW toekomt.

Vermelding verdienen nog de overgelegde berekeningen (brief mr. Verheyden, productie 8 pagina’s 15 en 17) waarin verweerster op 19 augustus 2014 had becijferd wat de kosten van een afvloeiingsregeling volgens de kantonrechtersformule met betrekking tot (onder meer) verzoeker zouden zijn. Ook daaruit blijkt dat verweerster niet alleen uitging van een arbeidsovereenkomst, maar ook wist welke consequenties aan een beëindiging daarvan waren verbonden.

Het automatisch laten prevaleren van het regime van Boek 2 BW als gevolg van het doortrekken van de hoofdlijn van de ‘15 april arresten’ zou onder deze omstandigheden in dit geval dan ook tot onaanvaardbare gevolgen leiden die in strijd zijn met goed werkgeverschap en in zijn algemeenheid naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid als onaanvaardbaar dienen te worden aangemerkt.

Op grond van het vorenstaande acht de kantonrechter zich bevoegd om van het ontbindingsverzoek kennis te nemen.

Nu verzoeker afzonderlijk nog als werknemer dient te worden aangemerkt is het gegeven ontslag vernietigbaar, omdat verweerster geen voorafgaande toestemming van het UWV is verkregen. Er is aldus geen rechtsgeldige opzegging gegeven per 1 mei 2015. De arbeidsovereenkomst bestaat daarom nog.

Voor de bepaling van de correctiefactor (C) wordt het volgende van belang geacht.

Het verzoek van verzoeker is bepaald niet autonoom ingegeven door zijn wens het dienstverband bij verweerster te verlaten, maar het directe gevolg van het besluit van verweerster van 8 december 2014 om de arbeidsovereenkomst te beëindigen. In zoverre kan niet worden gezegd dat verzoeker de ontbinding enkel zou willen uitlokken – in plaats van ontslag te nemen – om een ontbindingsvergoeding te ontvangen.

De door verweerster genoemde bedrijfseconomische reden van de beëindiging ligt volledig in de risicosfeer van verweerster, hetgeen een correctiefactor van 1 impliceert. Verweerster heeft niet voldoende onderbouwd dat zij in haar concern heeft onderzocht naar passend werk voor verzoeker.

Van de kant van verzoeker is voorgerekend dat hij bij toekenning van de verzochte vergoeding niet uitstijgt boven het zogenaamde ‘AOW-plafond’, hetgeen door verweerster niet, althans niet voldoende gemotiveerd, is bestreden. Ook uit de hierboven bedoelde berekeningen van verweerster van 14 augustus 2014 blijkt dat niet. Het strookt geheel met de verplichtingen die voortvloeien uit goed werkgeverschap dat verweerster verzoeker in dit geval, mede gezien de zeer lange duur van het dienstverband, in welke tijd verzoeker onberispelijk heeft gefunctioneerd, de leeftijd van verzoeker, de beperkte opleiding en eenzijdige werkervaring, voldoende compenseert voor de financiële gevolgen van de beëindiging van het dienstverband. Met de door haar aangeboden vergoeding komt zij daarin verzoeker als werknemer onvoldoende tegemoet. Gezien het buitengewoon lange arbeidsverleden van verzoeker bij verweerster (en haar rechtsvoorgangers) en de relatief zeer beperkte duur en geringe praktische importantie van het bestuurderschap kan in dit geval geen verlagende werking worden toegekend aan de Code Tabaksblat. Ook zal niet worden verdisconteerd wat de WWZ per 1 juli 2015 in een zaak als deze zou kunnen meebrengen, alleen al omdat per die datum een geheel gewijzigd ontslagregime zal gelden.

Al met al leidt het voorgaande, in onderlinge samenhang beschouwd en afgewogen, tot de toepassing van een correctiefactor van ongeveer C=1,0 en een vergoeding ter hoogte van (afgerond) € 490.000,00 bruto. Bij deze beslissing is er geen grond om verzoeker gelegenheid te bieden het ontbindingsverzoek in te trekken.

De veroordeling tot betaling van de toegekende vergoeding zal voor een gedeelte van € 200.000,00 bruto uitvoerbaar bij voorraad worden verklaard.

Het voorgaande leidt tot de slotsom dat, de arbeidsovereenkomst zal worden ontbonden per 1 april 2015, waarbij aan verzoeker een vergoeding zal worden toegekend ten bedrage van € 490.000,00 bruto.

Gelet op de aard van de procedure zal worden bepaald dat iedere partij de eigen proceskosten draagt. Hetgeen meer of anders is verzocht zal worden afgewezen.