Uitspraken

De kantonrechter heeft in het tussenvonnis van 5 juni 2013 aangegeven een drietal vragen ter beantwoording bij wijze van prejudiciële beslissing aan de Hoge Raad voor te willen leggen (art. 392-394 Rv):

1. Kan de bewindvoerder (ex art. 1: 431 BW) door te verschijnen in een zaak waarin de rechthebbende is gedagvaard (in casu door een verzetdagvaarding uit te brengen) als procespartij worden aangemerkt? Zo nee, kan dat – tijdens de procedure alsnog – worden bewerkstelligd, bijvoorbeeld doordat een verklaring van de rechthebbende in de procedure wordt ingebracht inhoudende een instemming met de verschijning (van de bewindvoerder) in die procedure?

2. Dient de bewindvoerder te worden gedagvaard ongeacht de vraag of de eisende partij bekend was (of behoorde te zijn) met de onderbewindstelling van de goederen van de te dagvaarden partij (ervan uitgaande dat het geschil de onder bewind staande goederen betreft)?

3. Dient een vordering van een verhuurder tot ontbinding van een door de rechthebbende (voor de instelling van het bewind) gesloten huurovereenkomst en tot ontruiming van het gehuurde te worden ingesteld tegen de rechthebbende zelf of (juist) tegen de bewindvoerder?

Partijen hebben vervolgens elk bij akte aangegeven zich te kunnen vinden in dit voornemen en in de inhoud van de vragen.

[eisende partij]q.q. heeft ten aanzien van de onder a. en c. vermelde vragen aangegeven dat hij deze graag aangevuld ziet in die zin dat bij een ontkennende beantwoording om nadere verduidelijking wordt gevraagd over de verhouding met de in de art. 1:441 lid 1 en 438 BW geformuleerde vertegenwoordigings- en beheersbevoegdheid van de bewindvoerder (ex art. 1:431 BW). De kantonrechter ziet geen aanleiding deze vragen te wijzigen c.q. aan te passen. In de vraag onder a wordt reeds – in het geval de vraag ontkennend wordt beantwoord – met zoveel woorden om een ‘verduidelijking’ gevraagd. De vraag onder c acht de kantonrechter (eveneens) voldoende duidelijk. In de te stellen vragen zal de in art. 1:435 jo 431 BW bedoelde bewindvoerder de beschermingsbewindvoerder worden genoemd.

De kantonrechter tekent in dit verband volledigheidshalve aan dat [eisende partij]q.q. in zijn akte ten onrechte stelt dat hoger beroep in procedures met betrekking tot de wettelijke schuldsanering op straffe van niet-ontvankelijkheid dient te worden ingesteld door de beschermingsbewindvoerder. De Hoge Raad heeft in zijn arresten van HR 25 mei 2012, LJN BV4010 en BV4012 (cassatie in het belang der wet) juist geoordeeld dat dat niet zo is. In die beide uitspraken kan de kantonrechter echter niet het antwoord op de voornoemde drie vragen vinden. Bovendien doet dit er niet aan af dat de genoemde rechtsvragen – met name de vragen onder a en b – in de (recente) jurisprudentie verschillend worden beantwoord.

Ten slotte wijst de kantonrechter er, in aanvulling op de in het tussenvonnis onder 4.10 genoemde jurisprudentie, op dat een andere rechter bij deze rechtbank (destijds rechtbank Oost-Nederland) bij vonnis van 11 februari 2013 (LJN CA2466) heeft geoordeeld dat vorderingen tot ontbinding van een door de rechthebbende gesloten huurovereenkomst, tot ontruiming van het gehuurde en tot betaling van huurachterstand en bijkomende kosten niet tegen de beschermingsbewindvoerder q.q. moeten worden gericht. De eisende partij werd daarom in die zaak niet-ontvankelijk verklaard in haar (tegen de (beschermingsbewindvoerder ingestelde) vorderingen. In dat vonnis is (eveneens) vermeld dat er binnen deze rechtbank verschillend wordt gedacht over de rol/positie van de beschermingsbewindvoerder in zaken waarin de verhuurder ontbinding van een door een rechthebbende gesloten huurovereenkomst vordert. Dit onderstreept het belang van het stellen van de onder c. vermelde vraag.

Iedere verdere beslissing wordt aangehouden.