Uitspraken

Artikel 13, eerste lid, van de Wet VPB (tekst 2008) bepaalt dat bij het vaststellen van de winst buiten aanmerking blijven de voordelen uit hoofde van een deelneming, alsmede de kosten ter zake van de verwerving of vervreemding van die deelneming.

In het arrest van 2 maart 1994, nr. 29 061, ECLI:NL:HR:1994:BH8944 heeft de Hoge Raad inzake de verwerving van een meerderheidsbelang in een deelneming geoordeeld dat de proceskosten in die zaak “behoorden tot de kosten die belanghebbende heeft moeten maken ten einde de door haar beoogde verwerving van de uitbreiding van die deelneming te verwezenlijken”. Deze kosten dienen dan te worden gerekend tot de kosten van verwerving van de deelneming.

De rechtbank leidt uit dit arrest af dat de aankoopkosten uitgaven zijn die in directe samenhang met de verwerving van een deelneming moeten worden gemaakt en daarvoor noodzakelijk zijn. Het begrip “verwervingskosten” is dus niet zo ruim dat daaronder ook kosten vallen die enig verband houden met de verwerving van een deelneming maar die de belanghebbende niet heeft “moeten” maken om die deelneming te verwerven. Gelet op de opmerking in de parlementaire geschiedenis dat het begrip verkoopkosten analoog aan het begrip aankoopkosten moet worden opgevat, geldt hetzelfde voor de kosten van vervreemding. Daaronder vallen dus alleen uitgaven die moeten worden gedaan om de verkoop en levering van de deelneming te verwezenlijken.

De rechtbank stelt vast dat achtereenvolgens (i) op 18 april 2008 de overeenkomst ter zake van de verkoop van de aandelen in [L] is gesloten, (ii) op 15 mei 2008 deze aandelenverkoop in een akte van overdracht is vastgelegd, en voorts (iii) eiseres op 22 mei 2008 een factuur van [N] heeft ontvangen met de in rekening gebrachte courtage welke factuur eiseres nadien ook heeft betaald. Uit deze opsomming van feiten in samenhang bezien met de in september 2007 door de aandeelhouder [K] aan [N] gegeven verkoopopdracht en de daarna plaatsgevonden activiteiten, leidt de rechtbank af dat de door eiseres aan [N] betaalde courtage niet anders dan in noodzakelijk verband staat met de verkoop van de aandelen in de deelneming [L]. Hierbij neemt de rechtbank in aanmerking dat die deelneming in 2007 en 2008 enkel bestond uit de in [M] gelegen onroerende zaken.

De stelling van eiseres dat de verkoopopdracht enkel en alleen gericht zou zijn op de onroerende zaken en niet op de deelneming, kan aan het voorgaande niet afdoen. Met de verkoop van de deelneming wordt immers gelet op de eenzijdige samenstelling ervan geheel voldaan aan de verkoopopdracht zoals deze destijds aan [N] is gegeven. Hierbij zij opgemerkt dat reeds in de conceptovereenkomsten zoals gesloten met de eerdere potentiële kopers expliciet de mogelijkheid tot verkoop van de aandelen in [L] is opgenomen. Ook het feit dat de courtage is gebaseerd op de waarde in het economisch verkeer van [M], maakt het vorenstaande niet anders. Deze waarde kan namelijk zeer wel de waarde van de aandelen in de deelneming vertegenwoordigen, daar de activa van de deelneming enkel uit dit park bestaan. Eiseres heeft met hetgeen zij in dit kader heeft aangevoerd in ieder geval niet van het tegendeel doen blijken. In dit licht wordt tevens gewezen op de in de algemene voorwaarden van de Nederlandse Vereniging van Makelaars, welke gelden ter zake van de onderhavige overeenkomst, opgenomen clausule waarin is bepaald dat de courtage afhankelijk is van de koopsom. Onder koopsom dient voorts bij de verkoop van aandelen in een naamloze of besloten vennootschap te worden verstaan de blijkens het betreffende aantal aandelen verhandelde fractie in de verkoopwaarde van het onroerend goed van de vennootschap. In casu is dit de waarde van de onroerende zaken gelegen in [M], oftewel de € 7.500.000 waaraan door eiseres ook wordt gerefereerd.

Uit het vorenstaande volgt dat de courtagekosten kunnen worden aangemerkt als kosten die zijn gemaakt ter verwezenlijking van de verkoop van de deelneming [L], zoals hiervoor bedoeld. Het beroep dient daarom ongegrond te worden verklaard.

Aangezien eiseres geen afzonderlijke beroepsgronden tegen de in rekening gebrachte heffingsrente heeft aangevoerd, dient ook het beroep inzake de beschikking heffingsrente ongegrond te worden verklaard.