Uitspraken

3.1.

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond. Dat betekent dat eiser geen gelijk krijgt en de minister zijn aanvraag niet moet behandelen. Hierna legt de rechtbank uit hoe zij tot dit oordeel komt en welke gevolgen dit oordeel heeft.

4. Eiser betoogt dat de minister ten aanzien van België niet van het interstatelijk vertrouwensbeginsel uit kan gaan. De minister is op de hoogte van informatie uit algemeen toegankelijke bronnen met betrekking tot de opvangvoorzieningen voor Dublinclaimanten in België die daarop wijzen. Ter onderbouwing wijst eiser op de uitspraak van deze rechtbank en zittingsplaats van 5 december 2024.3 In deze uitspraak wijst de rechtbank op het AIDA-rapport van mei 2024, waaruit volgt dat het gemiddeld zes maanden duurt voordat asielzoekers die op de wachtlijst staan een opvangplaats krijgen. Gedurende deze tijd zijn deze asielzoekers, in de praktijk alleenstaande niet-kwetsbare mannen, aangewezen op de daklozenopvang. Onduidelijk is of met deze daklozenopvang wordt voorkomen dat deze asielzoekers terechtkomen in een situatie van zeer verregaande materiële deprivatie als bedoeld in het arrest Jawo4. Ook wordt er gewezen op het nieuwsbericht van het Federaal Instituut voor de bescherming en de bevordering van de Rechten van de Mens (FIRM) van 23 september 2024 en een evaluatie van FIRM van juli 2023, waarin staat dat de maatregelen die de Belgische overheid heeft genomen ontoereikend zijn. De opvangcrisis is juist erger geworden en de wachttijd voor een plaats in het opvangcentrum kan oplopen tot negen maanden of langer. Bij deze stand van zaken concludeerde de rechtbank dat het op de weg van de minister ligt om te motiveren dat nog altijd van het interstatelijk vertrouwensbeginsel kan worden uitgegaan.

5. De minister heeft zich in beroep in de eerste plaats op het standpunt gesteld dat de uitspraak van deze rechtbank van 5 december 2024 onjuist is. Ter onderbouwing verwijst de minister naar het hogerberoepschrift. Kort samengevat is de minister van mening dat de rechtbank de landeninformatie niet juist heeft gewogen in het licht van het arrest Jawo. Subsidiair betoogt de minister dat zij nader kan onderbouwen dat door een verblijf in de daklozenopvang in België geen risico bestaat op een situatie van zeer verregaande materiële deprivatie, waarbij de minister heeft gewezen op de nadere informatie die als bijlagen bij het hogerberoepschrift zijn gevoegd.

6. De rechtbank stelt voorop dat tussen partijen niet in geschil is dat eiser een alleenstaande, meerderjarige, niet-kwetsbare mannelijke asielzoeker is en dat België in beginsel verantwoordelijk is voor de behandeling van eisers asielaanvraag.

6.1.

Ter beoordeling ligt voor of eiser, gelet op het nijpende tekort aan reguliere opvangplaatsen en noodopvangplaatsen, bij overdracht aan België ervoor moet vrezen dat de onverschilligheid van de autoriteiten tot gevolg zou hebben dat hij, terwijl hij volledig afhankelijk is van overheidssteun, buiten zijn wil en eigen keuzes om terechtkomt in een toestand van zeer verregaande materiële deprivatie.

6.2.

In de uitspraak van 5 december 2024 heeft de meervoudige kamer van deze rechtbank en zittingsplaats (de meervoudige kamer)3 onder andere het volgende overwogen en geoordeeld aangaande België en de opvangplaatsen voor asielzoekers:

8.6

De meest elementaire behoeften waarin moet worden voorzien zijn dus eten, persoonlijke hygiëne en een ‘Unterkunft’, dat kan worden vertaald als ‘accommodatie’, ‘verblijfsplaats’, ‘onderkomen’ of, zoals in de Nederlandse vertaling van het arrest Jawo, als ‘woonruimte’. Hoe het laatste element – eine Unterkunft – precies moet worden uitgelegd is naar het oordeel van de rechtbank dus niet eenduidig op te maken uit de verschillende taalversies, maar deze lijken wel te duiden op een zekere mate van bestendig onderkomen waar de asiel zoeker – al dan niet ook overdag – kan verblijven, Gelet hierop rijst de vraag of de tekortkoming in het Belgische opvangsysteem onder de drempel blijft van het Jawo arrest indien slechts wordt voorzien in een verblijfplaats of onderkomen voor de nacht omdat het Hof van oordeel is dat wel degelijk moet worden voorzien in een plaats om te wonen, te leven en te verblijven.

6.3.

De rechtbank ziet in de in deze zaak naar voren gebrachte nadere onderbouwing, anders dan in de uitspraak van 5 december 2024, grond voor het oordeel dat de minister afdoende heeft gemotiveerd dat overdracht aan België niet zal leiden tot situatie van materiële deprivatie die neerkomt op een schending van artikel 4 Handvest. De rechtbank acht daarvoor met name van belang de informatie die de Belgische autoriteiten hebben verschaft in de door de minister overgelegde brief van 24 november 2024 van Fedasil aan de plaatsvervangend directeur-generaal Internationaal Migratiebeleid bij het ministerie van Justitie en Veiligheid. Uit deze informatie rijst het beeld dat de groep asielzoekers die in eerste instantie geen opvang kunnen krijgen in de opvangvoorzieningen, op een wachtlijst worden geplaatst. Gedurende de wachttijd kan deze groep voor een groot deel worden gehuisvest krachtens een overeenkomst tussen Fedasil en het Brussels Gewest en voor het overige een beroep worden gedaan op daklozenopvang. Deze daklozenopvang biedt, hoewel niet ideaal of wenselijk, voldoende voorzieningen om te voorkomen dat de overdracht leidt tot een schending van eisers basale rechten. De rechtbank komt tot dit oordeel op grond van de volgende informatie.