Uitspraken

Tussen partijen is in geschil aan wie het bedrag in depot (hierna: het geldbedrag) toekomt. [eiseres] stelt zich op het standpunt dat het geldbedrag aan haar toekomt omdat het anderbeslag destijds ten onrechte is gelegd. Naast bepaling door de rechtbank dat het geldbedrag aan haar toekomt en opheffing van het anderbeslag, vordert zij een verklaring voor recht dat het in 2010 gelegde beslag onwettig dan wel onrechtmatig was. De rechtbank beoordeelt deze vorderingen hieronder.

Omdat [eiseres] aan deze vordering onrechtmatig handelen van de Staat ten grondslag legt, is de civiele rechter bevoegd om van deze vordering kennis te nemen. Maar voordat de rechtbank kan toekomen aan een inhoudelijke behandeling van deze vordering, moet zij eerst beoordelen of [eiseres] daarin ontvankelijk is. De Staat heeft als verweer gevoerd dat dit niet het geval is omdat [eiseres] de vraag of het conservatoire beslag toen het werd gelegd onrechtmatig was, door het indienen van een klaagschrift zoals bedoeld in artikel 552a Sv, ter beoordeling aan de bevoegde (straf)rechter had kunnen voorleggen. Bovendien heeft [eiseres] volgens de Staat geen belang bij de vordering, omdat het CJIB, ook al zou het conservatoire beslag niet rechtsgeldig zijn gelegd, alsnog executoriaal beslag op de woning (dan wel de verkoopopbrengst) had kunnen leggen. De rechtbank overweegt hierover als volgt.

Voorop staat dat de burgerlijke rechter “restrechter” is. De rechtzoekende is slechts ontvankelijk bij de burgerlijke rechter, als voor hem of haar (i) geen strafrechtelijke rechtsgang openstaat of heeft open gestaan waarin de inbeslagname getoetst kon worden, of (ii) indien weliswaar een mogelijkheid bestaat of heeft bestaan om het geschil aan de orde te stellen in een bijzondere, daarvoor aangewezen rechtsgang, maar deze rechtsgang niet met voldoende waarborgen is omkleed.

Artikel 552a lid 1 Sv biedt de mogelijkheid tot het indienen van een klaagschrift over de inbeslagneming en over het uitblijven van een last tot teruggave. Het is vaste rechtspraak dat deze beklagprocedure een met voldoende waarborgen omklede rechtsgang is die, gelet op gesloten stelsel van rechtsmiddelen in het strafrecht, de gang naar de burgerlijke rechter afsluit.

De rechtbank is gelet hierop van oordeel dat [eiseres] een met voldoende waarborgen omklede rechtsgang ter beschikking heeft gestaan. Dat het niet mogelijk is om in het kader van de klachtprocedure als bedoeld in artikel 552a Sv een verklaring voor recht te vorderen maakt dit niet anders. Het doel van de door [eiseres] gevorderde verklaring voor recht is immers de rechtmatigheid van de inbeslagneming te laten toetsen en diezelfde toetsing zou in de klachtprocedure hebben plaatsgevonden.

De stelling van [eiseres] dat zij de klachtprocedure als bedoeld in artikel 552a Sv niet heeft kunnen benutten omdat zij pas eind 2022 in kennis werd gesteld van het beslag, volgt de rechtbank niet. Uit het deurwaardersexploot dat zich in het dossier bevindt, blijkt dat op 21 juni 2010 aan [eiseres] (en aan [naam] ) een machtiging strafrechtelijk onderzoek, een bevel tot inbeslagneming ex artikel 94a Sv van 2 juni 2010 en een proces-verbaal van beslaglegging van 16 juni 2010 zijn betekend op het adres [adres] te [plaatsnaam] , destijds het woonadres van [eiseres] en [naam] . In het exploot heeft de deurwaarder vermeld dat hij, omdat hij op dat adres niemand aantrof aan wie hij het afschrift rechtsgeldig kon laten, het afschrift aan dat adres heeft gelaten in een gesloten envelop met daarop de vermeldingen als wettelijk voorgeschreven. Dit is in overeenstemming met de wettelijke vereisten als bepaald in artikel 47 Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv). Het deurwaardersexploot is een authentieke akte en aan de juistheid van de gedane mededelingen door die gerechtsdeurwaarder in het kader van de uitoefening van zijn ambt hoeft daarom niet te worden getwijfeld. Het exploot levert immers op grond van artikel 157 lid 1 Rv dwingend bewijs op van wat de ambtenaar binnen de kring van zijn bevoegdheid over zijn waarnemingen of verrichtingen heeft verklaard. Daarmee staat, behoudens tegenbewijs door [eiseres] , in rechte vast dat het exploot daadwerkelijk is achtergelaten aan het adres [adres] te [plaatsnaam] en dus dat het daar is aangekomen. De enkele stelling van [eiseres] dat het zeer wel te verwachten is dat de envelop van haar is weggehouden en dat zij het exploot nooit eerder dan in 2022 heeft gezien, is onvoldoende om de juistheid van de verklaring van de deurwaarder in twijfel te trekken. Indien en voor zover het exploot [eiseres] vervolgens desondanks feitelijk niet heeft bereikt (bijvoorbeeld door toedoen van [naam] ), komt dat, behoudens bijzondere omstandigheden die [eiseres] niet heeft gesteld en die overigens ook niet uit de processtukken blijken, voor haar rekening en risico.

De conclusie is dat [eiseres] niet-ontvankelijk is in haar vordering betreffende de verklaring voor recht als weergegeven onder 4.1.I. Het verweer van de Staat dat [eiseres] geen belang heeft bij deze vordering, behoeft om die reden dan ook geen behandeling.

Ten aanzien van de gevorderde opheffing van het beslag stelt de rechtbank vast dat in de depotovereenkomst – onder meer – is bepaald dat het gelegde beslag tegen zekerheidstelling wordt opgeheven om de levering van de woning aan een derde mogelijk te maken. Vervolgens heeft de levering van de woning plaatsgevonden en is het aan [eiseres] toekomende aandeel in de netto-verkoopopbrengst van de woning als zekerheid in depot bij de notaris gegeven. Aldus is het beslag geëindigd, gelet op het bepaalde in artikel 118a Sv (beslagen voorwerp is teruggegeven onder zekerheidstelling), gelezen in samenhang met artikel 134, tweede lid onder a, Sv (het beslag wordt beëindigd doordat het inbeslaggenomen voorwerp wordt teruggegeven). Opheffing van het beslag is daardoor niet meer aan de orde. Deze vordering zal de rechtbank daarom afwijzen.

De rechtbank is bevoegd kennis te nemen van de vordering van [eiseres] te bepalen dat het geldbedrag in depot aan haar toekomt, omdat de burgerlijke rechter de bevoegde rechter is in geschillen over de uitvoering, de teruggave daaronder begrepen, van een overeengekomen zekerheidstelling1.

Op grond van de depotovereenkomst is het anderbeslag opgeheven en is door [eiseres] de netto-opbrengst van de woning als zekerheid gesteld (artikel 118a Sv). Die zekerheid strekt tot verhaal voor de verplichting tot betaling van het geldbedrag gemoeid met de ontneming van het wederrechtelijk verkregen voordeel in de zin van artikel 94a Sv. [eiseres] en het OM zijn overeengekomen dat de gestelde zekerheid in depot blijft totdat duidelijkheid bestaat over de rechtsgeldigheid van het anderbeslag. Tegen die achtergrond en gelet op wat partijen daarover over en weer hebben verklaard, begrijpt de rechtbank dat partijen het antwoord op de vraag of en aan wie de notaris het geldbedrag dient uit te keren (bij gebreke van overeenstemming tussen partijen daarover) afhankelijk hebben gesteld van het oordeel van de (civiele) rechter over de volgende vraag: had het conservatoire anderbeslag op het aandeel van [eiseres] in de woning, gelet op de inhoudelijke vereisten die daarvoor gelden, door de Staat (het CJIB) rechtsgeldig kunnen worden uitgewonnen (indien het niet tegen zekerheidstelling was opgeheven)? Indien de rechter die vraag bevestigend beantwoordt, dient de vordering van [eiseres] te worden afgewezen. Indien de rechtbank die vraag ontkennend beantwoordt, moet de vordering van [eiseres] worden toegewezen, met dien verstande dat de notaris pas tot uitkering van het depotbedrag aan [eiseres] mag overgaan indien het desbetreffende vonnis in kracht van gewijsde is gegaan dan wel uitvoerbaar bij voorraad is verklaard.

De vraag is allereerst of de beoordeling moet plaatsvinden naar het recht dat gold ten tijde van het leggen van het anderbeslag (artikel 94a lid 3 Sv (oud)), zoals [eiseres] heeft gesteld, of, zoals de Staat betoogt, het recht ten tijde van het sluiten van de depotovereenkomst (artikel 94a lid 4 Sv), toen het zogenoemde afkomstvereiste (het vereiste dat het voorwerp van beslag afkomstig moet zijn uit het misdrijf in verband waarmee het wederrechtelijk verkregen voordeel kan worden ontnomen) voor anderbeslag was vervallen.

Anders dan artikel 1 Wetboek van Strafrecht, bevat artikel 1 Sv geen algemene regel van overgangsrecht bij verandering van wetgeving op het terrein van de strafvordering. In de jurisprudentie wordt echter uitgegaan van de onmiddellijke toepasselijkheid van nieuw strafprocesrecht en dus van de wettelijke regeling zoals die geldt ten tijde van het verrichten van de desbetreffende strafvorderlijke handeling. Als geen depotovereenkomst zou zijn gesloten en het CJIB zou zijn overgegaan tot uitwinning van het gelegde anderbeslag, zou het CJIB het ontnemingsarrest van het Gerechtshof Den Haag van 29 januari 2021 aan [eiseres] hebben laten betekenen. Met die betekening zou het op de voet van artikel 94a Sv gelegde conservatoire beslag zijn overgegaan in een executoriaal beslag. Voor toetsing aan artikel 94a Sv zou dan moeten worden uitgegaan van de wettelijke regeling zoals die gold ten tijde van de aanvang van de executoriale fase.2

In dit geval is er niet overgegaan tot executie van het anderbeslag, maar is in plaats daarvan de depotovereenkomst gesloten, op grond waarvan het anderbeslag werd opgeheven en zekerheid is gesteld voor verhaal door de Staat. De rechtbank is van oordeel dat het sluiten van de depotovereenkomst dan heeft te gelden als de relevante strafvorderlijke handeling. De beoordeling van de vraag of aan de inhoudelijke vereisten van anderbeslag is voldaan, dient daarom plaats te vinden aan de hand van de wettelijke regeling zoals die gold tijdens het aangaan van de depotovereenkomst op 15 december 2022.

Gelet op het vorenstaande zal de rechtbank de in 5.10 geformuleerde vraag beoordelen aan de hand van artikel 94a lid 4 Sv en niet artikel 94a lid 3 Sv (oud). Het afkomstvereiste speelt in die beoordeling daarom geen rol. Ten overvloede wijst de rechtbank er nog op dat het CJIB in plaats van de depotovereenkomst aan te gaan ook zonder voorafgaand conservatoir beslag executoriaal anderbeslag had kunnen laten leggen op het aandeel van [eiseres] in de woning. Uiteraard zouden dan ook de op het moment van de executoriale beslaglegging geldende strafprocesrechtelijke bepalingen van toepassing zijn geweest. Uit artikel 6:4:5 Sv in verbinding met artikel 94a lid 4 Sv volgt dat voor het leggen van dat executoriaal anderbeslag dezelfde vereisten zouden hebben gegolden als voor het conservatoire anderbeslag (dus zonder dat voldaan behoeft te zijn aan het voorheen geldende afkomstvereiste).

Artikel 94a lid 4 Sv bepaalt dat anderbeslag op voorwerpen mogelijk is als er “voldoende aanwijzingen bestaan dat deze voorwerpen geheel of ten dele aan die ander zijn gaan toebehoren met het kennelijke doel de uitwinning van voorwerpen te bemoeilijken of te verhinderen, en die ander dit wist of redelijkerwijze kon vermoeden”. Deze vereisten worden hierna aangeduid als het vereiste van verhaalsfrustratie (met het kennelijke doel de uitwinning te bemoeilijken of te verhinderen) respectievelijk het vereiste van wetenschap (die ander dit wist of redelijkerwijze kon vermoeden).

De Staat stelt dat sprake is van verhaalsfrustratie omdat:

a. a) de woning weliswaar voor de helft op naam van [eiseres] stond, maar feitelijk van [naam] was. [eiseres] had onvoldoende inkomen (€ 360,- per maand) om de hypotheeklast van de woning (€ 1425,- per maand) te dragen, ook niet de helft daarvan, en het is onaannemelijk dat zij iets heeft bijgedragen, gelet op haar overige uitgaven. Dat is een aanwijzing voor het ontbreken van een reëel economisch motief voor gedeeld eigenaarschap;

b) de woning was gefinancierd met behulp van een schijnconstructie, namelijk een fictief dienstverband van [naam] met [bedrijfsnaam] op grond waarvan [naam] via verschillende buitenlandse rechtspersonen feitelijk zelf zijn salaris betaalde;

c) [naam] over de woning beschikte alsof hij daarvan de eigenaar was. Hij regelde de verbouwing en bepaalde alles wat daarmee verband hield;

d) er ook drie auto’s en een scooter op naam van [eiseres] stonden die betaald zijn met wederrechtelijk verkregen geld. Toen deze in beslag werden genomen is [eiseres] daartegen niet opgekomen. Kennelijk vond zij dat deze voertuigen eigendom van [naam] waren;

e) aan [naam] al eerder een ontnemingsmaatregel was opgelegd. Hij was dus bekend met de financiële consequenties van een dergelijke maatregel. Gelet daarop is het aannemelijk dat hij nadien trachtte zijn vermogen te onttrekken aan verhaal. De investeringen in buitenlandse vennootschappen, buitenlands onroerend goed (€125.000), het aanhouden van een buitenlandse bankrekening (€ 345.000) en de aankoop van een boot (€ 411.378) wijzen daarop.

heeft betwist dat sprake is van verhaalsfrustratie en dat zij daarvan wist. Zij heeft ter zitting desgevraagd verklaard dat zij al sinds 1984 de partner is van [naam] , dat de woning hun eerste koophuis was na diverse huurwoningen en dat zij de woning samen als stel hebben gekocht en het daarom op hun beider naam hebben gezet. Zij verdiende weliswaar minder maar betaalde ook aan de hypotheek(rente) en zorgde verder voornamelijk voor de kinderen en het huishouden, terwijl haar partner naar zijn werk ging. In haar vriendenkring was de taakverdeling hetzelfde en stonden de woningen ook op naam van beide partners. Verder wijst [eiseres] erop dat zij vanaf 2009 twee banen had, haar inkomen sindsdien aanzienlijk is gestegen en zij tot de verkoop van het huis in 2022 de hypotheeklasten heeft voldaan. Dat de financiering van de woning is verkregen met behulp van een schijnconstructie is [eiseres] pas later te weten gekomen. Zij wist destijds alleen dat [naam] voor softwarebedrijf [bedrijfsnaam] werkte en daarvoor een vast salaris ontving dat, samen met haar salaris uit haar parttimebaan van 2 dagen, genoeg was om een hypotheek te krijgen. Het salaris van [naam] werd gewoon op de bankrekening gestort. Over de auto’s en de scooters heeft [eiseres] verklaard dat de Alpha Romeo van haar was en de scooter van haar dochter. De overige auto’s waren in haar beleving niet van haar, maar stonden op haar naam omdat het voor [naam] vanwege zijn eerdere veroordeling moeilijk was om een auto te laten verzekeren. [eiseres] wijst er verder op dat zij niet letterlijk heeft verklaard als in het samenvattend proces-verbaal van het SFO is opgenomen, of in ieder geval dat niet zo heeft bedoeld. Ten tijde van het verhoor was zij volledig overdonderd en geïmponeerd: haar partner was meegenomen, haar kinderen waren thuis achtergebleven, en haar was verteld dat niet bekend was hoelang het verhoor ging duren maar dat ze haar pyjama moest meenemen.

De rechtbank stelt bij haar beoordeling voorop dat het aan de Staat is om feiten en omstandigheden te stellen, en bij betwisting te bewijzen, waaruit volgt dat voldaan is aan het vereiste van verhaalsfrustratie. Dat betekent dat de Staat, kort gezegd, aannemelijk moet maken dat sprake is van een schijnconstructie, omdat de woning “eigenlijk” volledig aan [naam] in eigendom toebehoorde, maar voor de (onverdeelde) helft op naam van [eiseres] is gesteld met het kennelijke doel uitwinning van de woning door de Staat/het CJIB voor een geldboete, ter voordeelontneming of ten behoeve van het opleggen van een schadevergoedingsmaatregel te frustreren. Hierin is de Staat naar het oordeel van de rechtbank niet geslaagd. Daarvoor is het volgende redengevend.

Aan de Staat kan worden toegegeven dat uit de parlementaire geschiedenis volgt dat als een voorwerp aan een ander is gaan toebehoren zonder dat daarbij sprake is van een reële economische transactie dan wel zonder dat aan die verkrijging een redelijk economisch motief ten grondslag ligt, dit een indicatie kan zijn dat sprake is van verhaalsfrustratie.3Maar deze indicatie geldt niet, althans niet zonder meer, waar het gaat om een woning die wordt verkregen door (huwelijks)partners met het doel om die woning gemeenschappelijk te bewonen (gezinswoning). Het is in die situatie algemeen maatschappelijk aanvaard dat de ene partner (voornamelijk) het geld binnenbrengt waarmee de woning wordt gefinancierd en de andere partner (vooral) zorg draagt voor de opvoeding van de kinderen en het huishouden, en dat bij die taakverdeling (of zo men wil: bij die wederzijdse inbreng) past dat de woning voor gelijke delen in eigendom aan beide partners toebehoort.4 Het enkele feit dat de partner die zorg draagt voor de kinderen en het huishouden niet (of niet in gelijke mate) geldelijk bijdraagt aan de financiering van de woning, brengt dan niet mee dat het toedelen van de helft van die woning aan die partner is aan te merken als een schijnconstructie die kwalificeert als verhaalsfrustratie in bovengenoemde zin.

[eiseres] heeft onweersproken gesteld dat de in nr. 5.19 omschreven taakverdeling tijdens en in de eerste periode na de aankoop van de woning op haar en [naam] van toepassing is geweest. Na verloop van de tijd is zij steeds meer uren gaan werken en ook meer gaan bijdragen aan het betalen van de hypotheekrente. Vanaf 2009, toen [naam] in detentie zat en geen inkomen meer had, tot aan de verkoop van de woning heeft [eiseres] volgens haar verklaring de rentelasten (vrijwel) geheel uit haar inkomen voldaan. Dat duidt naar het oordeel van de rechtbank niet op de door de Staat gestelde schijnconstructie.

Hoewel het oordeel dat niet voldaan is aan het vereiste van verhaalsfrustratie reeds meebrengt dat het depotbedrag aan [eiseres] dient te worden uitgekeerd, zal de rechtbank, ten overvloede, ook nog beoordelen of aan het wetenschapsvereiste is voldaan.

Volgens de Staat is voldaan aan het vereiste van wetenschap. Hij wijst in dit verband op het volgende:

a. a) [eiseres] is eerder aangemerkt als medeverdachte, zoals blijkt uit het proces-verbaal;

b) [naam] is al eerder veroordeeld en gedetineerd geweest voor drugshandel. Mede daardoor had [eiseres] kritischer en alerter moeten zijn toen de woning ook op haar naam werd gezet. [eiseres] moet op de hoogte zijn geweest van de mogelijkheid dat een ontnemingsmaatregel kon worden opgelegd, nu deze al eerder aan [naam] was opgelegd. Zij had zich moeten afvragen hoe de woning werd gefinancierd en waarom de woning ook op haar naam werd gezet, temeer nu [naam] niet lang daarvoor een eerdere schuld inzake een ontnemingsvordering van omgerekend € 300.000 had afbetaald;

c) zoals het proces-verbaal vermeldt, maakte [eiseres] zich weleens zorgen over de grote sommen contant geld die haar onder ogen kwamen. Gezien de eerdere veroordeling van [naam] is het onaannemelijk dat Brandt niets wist of geen twijfels had over de herkomst van dat geld. Door niet verder door te vragen aanvaardde zij het risico dat het geld voor haar levensonderhoud en haar woning afkomstig was van een misdrijf.

Het standpunt van [eiseres] komt er kort gezegd op neer dat zij tijdens de verkrijging van de woning niet beter wist dan dat [naam] werkte voor [bedrijfsnaam] en daarvoor een regulier salaris verkreeg. Het salaris werd maandelijks op de rekening gestort en er werd belasting over betaald. Zij bemoeide zich verder niet met de financiële gang van zaken. Zij wist niet dat sprake was van een schijnconstructie en heeft pas later begrepen hoe de vork in de steel zat.

Bij de beoordeling van de vraag of aan het wetenschapsvereiste is voldaan, geldt dat het aan de Staat is om aannemelijk te maken dat [eiseres] wist of redelijkerwijze kon vermoeden dat haar verkrijging van de helft van de woning een schijnkarakter had en een ongeoorloofde constructie betrof die kennelijk tot doel had om de uitwinning van de woning te bemoeilijken of te verhinderen. Dit betekent dat de Staat aannemelijk dient te maken dat er op dit punt sprake is van kwade trouw van [eiseres] . De rechtbank is van oordeel dat de Staat daarin niet is geslaagd. Daarvoor is het volgende redengevend.

Volgens het proces-verbaal van het SFO is [eiseres] in de beginfase van het strafrechtelijk onderzoek nog wel als medeverdachte van [naam] in beeld geweest, maar zij is niet voor enig strafbaar feit vervolgd, laat staan veroordeeld en moet dus voor onschuldig worden gehouden. Aan de omstandigheid dat zij aanvankelijk als medeverdachte werd gezien, kan dus niet het vermoeden worden ontleend dat [eiseres] wist of redelijkerwijs had moeten vermoeden dat de woning aan haar is gaan toebehoren met als doel verhaalsfrustratie.

Dat [naam] eerder was veroordeeld voor drugshandel en aan hem in dat verband al eens een ontnemingsmaatregel was opgelegd, brengt niet mee, anders dan de Staat heeft betoogd, dat [eiseres] zich had moeten afvragen waarom de woning mede op haar naam werd gezet. Zoals hiervoor in nr. 5.19 uiteengezet is, is het niet ongebruikelijk dat een gezinswoning door beide partners in eigendom verkregen wordt. Tegen die achtergrond valt niet in te zien waarom [eiseres] in verband met de eerdere veroordeling van [naam] , die tien jaar vóór de verkrijging van de woning had plaatsgevonden, had moeten vermoeden dat sprake was van een schijnconstructie. Dat sprake was van een gefingeerde arbeidsovereenkomst tussen [naam] met [bedrijfsnaam] en met gebruikmaking van die gefingeerde arbeidsovereenkomst de hypothecaire lening kon worden afgesloten, levert ook geen aanwijzing op dat [eiseres] te kwader trouw was bij de verkrijging van de woning, want niet is komen vast te staan dat [eiseres] wist dat er geen reëel dienstverband bestond tussen [naam] en [bedrijfsnaam] en evenmin dat zij weet had van de hypotheekfraude. De in het proces-verbaal van het SFO opgenomen verklaring van [eiseres] dat zij zich wel eens zorgen had gemaakt over de herkomst van het contante geld waarover [naam] beschikte, legt te weinig gewicht in de schaal om wetenschap van verhaalsfrustatie van [eiseres] aan te nemen, nog daargelaten dat [eiseres] ter zitting heeft verklaard dat de hypotheeklasten (rente) altijd via de gezamenlijke bankrekening werden betaald en dat daar geen contant geld aan te pas kwam.

De slotsom is dat er geen feiten of omstandigheden aannemelijk zijn geworden die voldoende aanwijzingen opleveren voor het oordeel dat de woning voor de helft aan [eiseres] is gaan toebehoren met het kennelijke doel de uitwinning van het vermogen van [naam] te bemoeilijken of te verhinderen, en dat [eiseres] dit wist of redelijkerwijze kon vermoeden. Dit betekent dat niet voldaan is aan de vereisten die gelden voor het conservatoire anderbeslag dat destijds is gelegd op het aandeel van [eiseres] in de woning en dat dit aandeel dan ook niet door de Staat (het CJIB) kan worden uitgewonnen. Zoals in nr. 5.10 overwogen, brengt dit mee dat de vordering van [eiseres] die inhoudt dat de rechtbank zal bepalen dat het geldbedrag dat de notaris in depot houdt volledig aan [eiseres] toekomt, zal worden toegewezen, zoals nader bepaald in de beslissing. De rechtbank zal echter het verzoek van [eiseres] om de uitspraak waarin dit wordt bepaald uitvoerbaar bij voorraad te verklaren afwijzen, omdat die uitvoerbaarverklaring bij voorraad niet past bij de aard (het declaratoire karakter) van die uitspraak.

- griffierecht € 314,00

- salaris advocaat € 1.228,00 (2 punten × € 614,00)

- nakosten € 178,00 (plus de verhoging zoals vermeld in de beslissing)

Totaal € 1.720,00