Uitspraken

De rechtbank stelt voorop dat bij de toepassing van de Dublinverordening het uitgangspunt is dat verweerder mag uitgaan van het vermoeden dat lidstaten bij de behandeling van asielzoekers hun internationale verplichtingen zullen nakomen (het interstatelijk vertrouwensbeginsel). De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (Afdeling) heeft in onder meer de uitspraken van 5 april 2023, ECLI:NL:RVS:2023:1318, 9 oktober 2023, ECLI:NL:RVS:2023:3737, 2 mei 2024, ECLI:NL:RVS:2024:1863, 18 juni 2024, ECLI:NL:RVS:2024:2472, 30 augustus 2024, ECLI:NL:RVS:2024:3552, en 3 oktober 2024, ECLI:NL:RVS:2024:4011, geoordeeld dat niet is gebleken van structurele tekortkomingen in de asielprocedure en de opvangvoorzieningen in Frankrijk. Verweerder mag daarom ten aanzien van Frankrijk van het interstatelijk vertrouwensbeginsel uitgaan, aldus de Afdeling. In voornoemde uitspraken heeft de Afdeling onder meer het AIDA Country Report: France (update 2021), het AIDA-rapport (update 2022), en het AIDA-rapport (update 2023) betrokken.

Eiser heeft in beroep geen landeninformatie overlegd om te onderbouwen dat toch niet van het interstatelijk vertrouwensbeginsel kan worden uitgegaan. Hij heeft echter wel in de zienswijze van 23 augustus 2024 op een AIDA-rapport ten aanzien van Frankrijk gewezen. De rechtbank begrijpt dat eiser hiermee doelt op het AIDA-rapport (update 2023). Eiser heeft zijn beroep op dit rapport ter zitting nader toegelicht.

Ook in het specifieke geval van eiser is niet gebleken dat hij geen opvang zou kunnen krijgen bij zijn overdracht aan Frankrijk. De Franse autoriteiten hebben met het uitdrukkelijke claimakkoord gegarandeerd dat het asielverzoek van eiser in behandeling zal worden genomen. Daaruit mag ook worden afgeleid dat zij eiser zullen behandelen en opvangen in overeenstemming met de Procedurerichtlijn, de Kwalificatierichtlijn, en de Opvangrichtlijn. De verklaring van eiser dat hij bij zijn vorige verblijf in Frankrijk jarenlang geen opvang heeft gehad, maakt dit niet anders. Eiser heeft verklaard dat hij een groot deel van de tijd illegaal was in Frankrijk. Hij had toen dus ook geen recht op opvang. Voor zover eiser in een bepaalde periode tijdens zijn verblijf in Frankrijk wél recht had op opvang, is niet gebleken dat hij zich tot de Franse autoriteiten heeft gewend om die opvang te verkrijgen. Indien eiser zich na overdracht aan Frankrijk geconfronteerd zou zien met problemen bij het verkrijgen van opvang, geldt dat hij zich hierover dient te beklagen bij de Franse (desnoods hogere of rechterlijke) autoriteiten (vgl. het arrest van het EHRM van 2 december 2008, ECLI:CE:ECHR:2008:1202DEC003273308, in de zaak K.R.S. tegen het Verenigd Koninkrijk). Eiser heeft niet aannemelijk gemaakt dat klagen bij voorbaat zinloos is.

Gelet op het voorgaande kan verweerder van het interstatelijk vertrouwensbeginsel uitgaan. De beroepsgrond slaagt niet.

Op grond van artikel 17, eerste lid, van de Dublinverordening in verbinding met paragraaf C2/5, tweede gedachtestreepje (onder ‘discretionaire bepalingen’), van de Vc trekt verweerder een asielaanvraag onverplicht aan zich indien bijzondere, individuele omstandigheden maken dat de overdracht van de vreemdeling aan de voor de behandeling van het verzoek om internationale bescherming verantwoordelijke lidstaat van een onevenredige hardheid getuigt. Uit voormelde paragraaf volgt verder dat verweerder terughoudend gebruik maakt van de bevoegdheid om een asielaanvraag te behandelen op grond van artikel 17, eerste lid, van de Dublinverordening als Nederland daartoe op grond van de in de Dublinverordening neergelegde criteria niet verplicht is.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder er niet ten onrechte op gewezen dat eiser niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij een duurzame en exclusieve relatie heeft met de door hem genoemde vrouw. Niet in geschil is dat eiser met de vrouw in een islamitisch huwelijk is getreden en dat de vrouw de biologische moeder is van het kind, van wie eiser de juridische vader is. Dit zegt echter nog niets over de feitelijke band tussen eiser en de vrouw. In dat kader heeft verweerder er niet ten onrechte op gewezen dat eiser heeft verklaard dat hij samen met de vrouw naar Nederland is gereisd, terwijl de vrouw heeft verklaard dat zij niet met gezins- of familieleden naar Nederland is gereisd. Daarnaast woonden eiser en de vrouw in het land van herkomst niet samen; het islamitisch huwelijk zou in Frankrijk pas tot stand zijn gekomen. Nu eiser niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij een duurzame en exclusieve relatie heeft, kon verweerder zich op het standpunt stellen dat hij daarin geen aanleiding heeft hoeven zien om de asielaanvraag onverplicht aan zich te trekken. Verweerder heeft daarbij gewezen op de uitspraak van de Afdeling van 25 augustus 2016, ECLI:NL:RVS:2016:2385, onder 5.

Wat betreft het kind, waarvan eiser dus de juridisch vader is, heeft verweerder erop gewezen dat uit artikel 6, eerste lid, van de Dublinverordening volgt dat de lidstaten het belang van het kind voorop moeten stellen bij alle procedures. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder het belang van het kind deugdelijk betrokken bij de vraag of de overdracht van eiser aan Frankrijk van een onevenredige hardheid getuigt. Aangezien eiser niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij een duurzame en exclusieve relatie heeft met de vrouw, neemt verweerder niet ten onrechte aan dat de vrouw in Nederland zal blijven, terwijl eiser aan Frankrijk wordt overgedragen. Het kind zal dan dus bij één van beide ouders blijven. Verweerder mocht zich op het standpunt stellen dat het meer in het belang van het kind is om bij de biologische moeder in Nederland te blijven. Verweerder heeft er op kunnen wijzen dat er geen aanwijzingen zijn dat het voor het welzijn en de sociale ontwikkeling van het kind noodzakelijk is dat eiser de asielprocedure in Nederland doorloopt. Eiser heeft geen stukken overgelegd waaruit dat het welzijn en de sociale ontwikkeling van het kind bij (tijdelijke) afwezigheid van eiser ernstig wordt geschaad. Verweerder mocht zich bovendien op het standpunt stellen dat het voor rekening en risico van eiser dient te komen dat hij een gezin heeft gesticht terwijl hij in een onzekere verblijfssituatie verkeerde.

Gelet op het voorgaande heeft verweerder in de door eiser genoemde omstandigheden geen bijzondere individuele omstandigheden aanwezig heeft hoeven achten die maken dat zijn overdracht aan Frankrijk van een onevenredige hardheid getuigt. De beroepsgrond slaagt niet.