Uitspraken

De rechtbank is, gelet op het bepaalde in artikel 3, eerste lid, Verordening 2015/848 van het Europees Parlement en de Raad van de Europese Unie (herschikking IVO), bevoegd deze insolventieprocedure als hoofdprocedure te openen nu het centrum van voornaamste belangen van [verzoekster] in Nederland ligt.

De bevoegdheid tot het doen van eigen aangifte kan worden misbruikt. Zoals volgt uit artikel 3:13 lid 2 van het Burgerlijk Wetboek (BW) kan een bevoegdheid onder meer worden misbruikt door haar uit te oefenen in geval men, in aanmerking nemende de onevenredigheid tussen het belang bij de uitoefening en het belang dat daardoor wordt geschaad, naar redelijkheid niet tot die uitoefening had kunnen komen.

In de eigen aangifte heeft [verzoekster] aangegeven dat de vennootschap een schulden-last heeft van € 136.277,11 verdeeld over drie schuldeisers. De ondernemingsactivitei-ten zijn gestopt. Volgens [verzoekster] zijn er geen bezittingen, of anders uitgedrukt: de rechtspersoon heeft geen baten meer (artikel 2:19 lid 4 BW). Dit is ter zitting bevestigd.

Bij deze stand van zaken dient er dus bij voorbaat van te worden uitgegaan dat er geen (te verwachten) baten zijn en dus dat het uitspreken van het faillissement er slechts toe zal leiden dat de nodige werkzaamheden zullen (moeten) worden verricht zonder dat een curator daarvoor een vergoeding zal ontvangen, en (dus) zonder dat een faillissement tot enige uitkering aan schuldeisers zal leiden.

Voor [verzoekster] staat tegelijkertijd een mogelijkheid open om de vennootschap te liquideren. De ontbinding van de vennootschap kan worden bewerkstelligd door een besluit van de algemene vergadering van aandeelhouders van verzoekster (artikel 2:19 lid 1 aanhef en onder a BW). Uit het bepaalde van artikel 2:19 leden 4 en 5 volgt dat indien er ten tijde van de ontbinding geen baten zijn (te verwachten), geen vereffening volgt en de vennootschap terstond ophoudt te bestaan (‘turbo-liquidatie’).

Het vorenstaande maakt naar het oordeel van de rechtbank dat het op de weg van [verzoekster] lag om aannemelijk te maken dat – ondanks voornoemde mogelijkheid tot turbo-liquidatie – het belang bij het doen van de eigen aangifte zwaarder moet wegen, of ten minste even zwaar heeft te wegen, als het belang van de curator om verstoken te blijven van niet-verhaalbare salariskosten.

Namens [verzoekster] is naar voren gebracht dat zij door een schuldeiser is gedagvaard tot betaling van een aanzienlijke vordering, zij deze vordering betwist, zij geen middelen heeft om in de procedure verweer te voeren en zij haar wederpartij heeft voorgesteld om in te stemmen met een faillissementsaanvraag zodat de curator objectief kan beoordelen of er sprake is van een gegronde schuldvordering. De rechtbank gaat hier aan voorbij reeds omdat hiermee lijkt te worden miskend dat een curator zich in de eerste plaats dient bezig te houden met het beheer en de vereffening van een failliete boedel. In de praktijk wordt pas aan de verificatie van schuldvorde-ringen toegekomen indien de stand van de faillissementsboedel dat rechtvaardigt. Hier moet op basis van hetgeen [verzoekster] heeft aangevoerd er van worden uitgegaan dat die situatie zich niet zal voordoen (artikel 16 Fw). Hetgeen [verzoekster] heeft gesteld maakt dus niet dat aannemelijk is dat haar belang bij het doen van de eigen aangifte in voldoende mate opweegt tegen het hiervoor bedoelde belang van de curator.

Hetgeen hiervoor is overwogen maakt dat de rechtbank van oordeel is dat [verzoekster] naar redelijkheid niet had kunnen komen tot de keuze voor het doen van eigen aangifte in plaats van het gebruik maken van de mogelijkheid van turboliquidatie en dat zij, door dat toch te doen, misbruik van bevoegdheid maakt. Het verzoek zal derhalve worden afgewezen.