Uitspraken

Het gaat hier om een in kort geding gevorderde voorlopige voorziening. De voorzieningenrechter moet daarom eerst beoordelen of het CIVC ten tijde van dit vonnis bij die voorziening een spoedeisend belang heeft. Daarnaast geldt dat de voorzieningenrechter in dit kort geding moet beoordelen of de vorderingen in de bodemprocedure een zodanige kans van slagen hebben, dat vooruitlopend daarop toewijzing van de voorlopige voorziening gerechtvaardigd is. Als uitgangspunt geldt bovendien dat in deze procedure geen plaats is voor bewijslevering.

De bevoegdheid van de voorzieningenrechter om van de vorderingen van het CIVC kennis te nemen bestaat reeds omdat Ferminadaza is verschenen zonder die bevoegdheid te bestrijden (artikel 26 Brussel I bis-Vo4).

Het spoedeisend belang vloeit voort uit de aard van de vorderingen waaraan het CIVC een (dreiging van) onrechtmatig handelen van Ferminadaza door gebruik van de BOB ‘Champagne’ ten grondslag legt. Het (bestaan van) spoedeisend belang is door Ferminadaza overigens niet bestreden.

Het geschil tussen partijen gaat in de kern over de vraag of het gebruik van de term ‘champagne’ als kleuraanduiding op een label of sticker direct of indirect gebruik inhoudt van de BOB ‘Champagne’ dat neerkomt op het uitbuiten van de reputatie van die BOB en daarom onrechtmatig is. Naar voorlopig oordeel van de voorzieningenrechter is dat niet het geval.

De voorzieningenrechter stelt daarbij voorop dat Ferminadaza in deze procedure voldoende aannemelijk heeft gemaakt – zulks is ook niet door het CIVC bestreden – dat het bij kleding verplicht en gebruikelijk is om op het label en/of op een sticker de kleur (een essentiële eigenschap van de waar) van het betreffende kledingstuk aan te duiden op een wijze vergelijkbaar met het hiervoor onder 2.9 getoonde label en de daar getoonde sticker.

Daarnaast heeft Ferminadaza voorshands voldoende aannemelijk gemaakt dat de term ‘champagne’ in het gewone spraakgebruik al sinds het begin van de vorige eeuw en nog altijd een gangbare aanduiding is voor een kleur die zich in het ‘crème-/beigekleurige’ spectrum bevindt. Daartoe heeft Ferminadaza niet enkel gewezen op de twee hiervoor onder 2.5 en 2.6 deels weergegeven publicaties uit het Algemeen Handelsblad van respectievelijk 16 mei 1907 en 4 juni 1932 en de laatste druk van de Dikke Van Dale (ook online, zie hiervoor onder 2.4) waarin bij het woord ‘champagne’ tevens “de kleur van champagne hebbend” als betekenis wordt vermeld. Zij heeft er ook op gewezen, door verschillende voorbeelden te tonen, dat op dit moment in de markt veel producten op een gelijke wijze – dat wil zeggen met gebruikmaking van het woord ‘champagne’ ter aanduiding van de kleur van het betreffende product – worden aangeboden.

Het CIVC heeft daar tegenover – in de kern – gesteld dat (i) er niet zoiets bestaat als “een champagne-kleur”, omdat champagnewijnen in verschillende tinten (van bijna wit tot zalmroze of nog donkerder) bestaan; (ii) ‘champagne’ geen (officiële) benaming van een Pantone5 kleur is; (iii) er veel marktpartijen zijn die ‘champagne’ niet als kleuraanduiding gebruiken, maar alternatieve benamingen hanteren, zoals beige, ecru, camel, crème, zand, café latte of karamel; en (iv) volgens de definitie die in het Franse woordenboek van Larousse is opgenomen (zie hiervoor onder 2.7) het gebruik van het woord ‘champagne’ als bijvoeglijk naamwoord als misbruik (“abusif”) wordt beschouwd. Naar het voorlopig oordeel van de voorzieningenrechter kunnen die stellingen van het CIVC, ook als van de juistheid daarvan wordt uitgegaan, niet eraan in de weg staan dat de term ‘champagne’ feitelijk óók als kleuraanduiding gangbaar is (geworden), zoals Ferminadaza onderbouwd heeft betoogd.

Gelet op het voorgaande staat voor de voorzieningenrechter vast dat het relevante publiek (hier: de consument van kleding) enerzijds bij een kledingstuk een kleuraanduiding op het label (of een sticker op de verpakking) verwacht en, anderzijds, bekend is met de term ‘champagne’ ter aanduiding van een kleur (die zich bevindt in het crème/beigekleurige spectrum). Daaruit volgt dat het relevante publiek het woord ‘champagne’ op het label van een kledingstuk of een sticker op de verpakking van een kledingstuk, op een wijze als hiervoor onder 2.9 weergegeven, zal opvatten als een (gebruikelijke) aanduiding van de kleur van dat kledingstuk, hetgeen de consument bevestigd zal zien in het feit dat het betreffende kledingstuk een kleur heeft die zich in het crème-/beigekleurige spectrum bevindt. Voor de voorzieningenrechter valt niet in te zien waarom de consument in die context het woord ‘champagne’ tevens zal aanmerken als of zal associëren met de BOB ‘Champagne’ of het wijnproduct waarvan de benaming (door die BOB) is beschermd.

In een dergelijke situatie is volgens het Hof van Justitie van de Europese Unie (hierna: HvJ EU) geen sprake van uitbuiting van de reputatie van een oorsprongsbenaming als bedoeld in (thans) artikel 26 lid 1 onder a Verordening (EU) 2024/1143.6

Het enkele feit dat de term ‘champagne’ als kleuraanduiding ontegenzeggelijk verband houdt met de (mousserende) wijnen waarvan de benaming door de BOB ‘Champagne’ beschermd wordt (de kleuraanduiding is immers het gevolg van het feit dat de champagnewijnen veelal een bepaalde (crème/beige) kleur hebben), is naar voorlopig oordeel van de voorzieningenrechter onvoldoende om in dit geval tot een andere conclusie te leiden. Daarbij is van belang dat uit de rechtspraak van het HvJ EU blijkt dat de toepasselijke regeling zoals thans neergelegd in Verordening (EU) 2024/1143, beoogt te waarborgen dat het met een BOB aangeduide product afkomstig is uit een bepaald geografisch gebied en (daarom) bepaalde bijzondere kenmerken bezit. Een BOB kan bij de consument een grote vermaardheid hebben en voor de producenten die voldoen aan de voorwaarden om daarvan gebruik te maken, een belangrijk middel zijn om klanten aan zich te binden. De reputatie van oorsprongsbenamingen is afhankelijk van het beeld dat zij oproepen bij de consument. Dat beeld wordt hoofdzakelijk bepaald door de bijzondere kenmerken van het product en, meer in het algemeen, door de kwaliteit ervan. Het is uiteindelijk op deze kwaliteit dat de reputatie van het product berust. In de perceptie van de consument hangt de band tussen de reputatie van de producenten en de kwaliteit van de producten voorts af van diens overtuiging dat de onder de oorsprongsbenaming verkochte producten echt zijn.7

Zoals hiervoor overwogen, is de voorzieningenrechter van oordeel dat het relevante publiek het woord ‘champagne’ op een kledinglabel (of sticker op de verpakking van kleding) zal aanmerken als een (gebruikelijke) aanduiding van de kleur van het betreffende kledingstuk. Gelet op de aard van die waar, die op geen enkele wijze verband houdt met de mousserende wijnen waarvan de benaming door de BOB ‘Champagne’ wordt beschermd – valt voor de voorzieningenrechter evenwel niet in te zien waarom voor die consument aanleiding bestaat om daarin (naast de aanduiding van de kleur, tevens) een kwaliteitsgarantie te zien. Het CIVC heeft ook niet nader toegelicht waarom, laat staan onderbouwd dat een consument aan het woord ‘champagne’ op een kledinglabel een dergelijke kwaliteitsgarantie zou (kunnen) ontlenen. Nu de reputatie van de BOB ‘Champagne’ juist nauw samenhangt met de kwaliteit van de onder die naam verhandelde mousserende wijn waarmee de door Ferminadaza verhandelde waren (kledingstukken) geen relevante overeenkomsten vertonen, kan het CIVC naar voorlopig oordeel van de voorzieningenrechter dan ook niet worden gevolgd in zijn stelling dat Ferminadaza profiteert van de reputatie van de BOB ‘Champagne’.

Dat betekent dat de door het CIVC aan haar vorderingen ten grondslag gelegde onrechtmatigheid geen grondslag vindt in artikel 26 lid 1 onder a Verordening (EU) 2024/1143. De voorzieningenrechter zal de vorderingen daarom afwijzen.

Het CIVC zal als de in het ongelijk gestelde partij de proceskosten van Ferminadaza (inclusief nakosten) moeten betalen. Die kosten zijn te begroten conform artikel 1019h Rv. Partijen hebben een proceskostenafspraak gemaakt. In navolging daarvan zal de voorzieningenrechter bepalen dat het CIVC de volgende kosten dient te vergoeden :

De gevorderde wettelijke rente over de proceskosten wordt toegewezen zoals vermeld in de beslissing.