Uitspraken

[geopposeerde] stelt zich kort gezegd op het standpunt dat uit artikel 17.1.5 lid 1 van het Pensioenreglement volgt dat aan een voltijdsdienstverband geen deeltijdfactor wordt toegekend en dat daarom artikel 17.1.6 lid 2 niet op hem van toepassing is. Dit betekent dat de in dat artikel genoemde korting niet mag worden toegepast in het onderhavige geval. Voor zover een en ander niet reeds uit de tekst van genoemde artikelen volgt, beroept [geopposeerde] zich op de cao-uitlegnorm.

De Staat en WWplus hebben betwist dat het Pensioenreglement moet worden uitgelegd zoals [geopposeerde] voorstaat.

De kantonrechter volgt [geopposeerde] niet in zijn uitleg van het Pensioenreglement.

Allereerst is het zo dat de artikelen 17.1.5 en 17.1.6 van dit reglement – anders dan [geopposeerde] stelt – los van elkaar kunnen en in dit geval ook moeten worden gelezen. Uit de aanhef van deze artikelen en ook de inhoud van lid 1 van beide artikelen (zie 2.10.) blijkt immers dat artikel 17.1.5 van het Pensioenreglement ziet op de berekening van de deeltijdfactor in het geval de dienstverhouding (arbeidsduur) is aangepast vanwege het verlenen van buitengewoon verlof, terwijl artikel 17.1.6 van het Pensioenreglement een eigen – en nagenoeg gelijkluidende – regeling bevat voor het berekenen van de deeltijdfactor van een deelnemer met een ontslaguitkering uit een deeltijddienstverhouding. Het is dus niet zo dat uit artikel 17.1.5 van het Pensioenreglement al voortvloeit dat artikel 17.1.6 lid 2 van het Pensioenreglement niet van toepassing is.

Het vaststellen van de in beide artikelen genoemde deeltijdfactor is van belang, omdat deze factor aangeeft in welke mate de diensttijd voor de pensioenberekening meetelt. Een en ander betekent echter niet, zoals [geopposeerde] voorstaat, dat aan een voltijddienstverband geen deeltijdfactor van 1 kan worden toegekend op basis van de in beide artikelen genoemde berekeningsmethode (breuk). Dat het toekennen van een deeltijdfactor van 1 (of hoger) gebruikelijk is, althans dat het algemeen bekend is dat de deeltijdfactor bij een voltijdsdienstverband 1 is, volgt ook voldoende uit de door de Staat en WWplus in hun akte gegeven toelichting, waarbij onder andere wordt verwezen naar de definitie van ‘Voltijd- / deeltijdfactor’ op de website van de vakbond voor burger en militair defensiepersoneel en naar de Handleiding Premie en Gegevens van het ABP (Uitgave april 2016), onder ‘Maximale deeltijdfactor’. Hierin staat achtereenvolgens: “Werkt u voltijd? Dan telt elk kalenderjaar dat u werkt mee voor 1 jaar. Dat wordt uitgedrukt in een factor. Bij voltijd is dat dus factor 1 (…)” en “Omdat het toch kan voorkomen dat u met uw werknemer (…) overeen komt dat hij of zij contractueel méér uren werkt dan voltijd, kunt u een hogere deeltijdfactor dan 1.00000 aanleveren”.

Los daarvan volgt een en ander ook uit het commentaar op artikel 17.1.5 van het Pensioenreglement, waarin staat dat het systeem van het reglement ervan uit gaat dat steeds een deeltijdfactor wordt vastgesteld, ook als sprake is van een volledige betrekking.

Dat artikel 17.1.6 lid 2 van het Pensioenreglement ook bij een voltijddienstbetrekking geldt, volgt bovendien uit de tekst van deze bepaling. Er staat immers dat het gaat om het in voorkomende gevallen verminderen van de deeltijdfactor van ‘de deelnemer met een ontslaguitkering’. Er wordt geen afzonderlijk en uitdrukkelijk voorbehoud gemaakt wat betreft het al dan niet hebben van een ontslaguitkering uit een deeltijddienstverhouding.

[geopposeerde] heeft ook nog een beroep gedaan op de cao-norm. Bij uitleg op basis van deze norm kan acht worden geslagen op de elders gebruikte formuleringen – zoals hiervoor al aan de orde gekomen – en de aannemelijkheid van de rechtsgevolgen waartoe de te onderscheiden op zichzelf mogelijke tekstinterpretaties zouden leiden (zie o.a. HR 20 februari 2004, ECLI:NL:HR:2004:AO1427).

Net als de Staat en WWplus aanvoeren, is de kantonrechter van oordeel dat de interpretatie die [geopposeerde] geeft aan de tekst van artikel 17.1.6 lid 2 van het Pensioenreglement leidt tot een onaannemelijk rechtsgevolg. Zijn uitleg leidt er immers toe dat de pensioenopbouw over de ontslaguitkering van een militair die voltijd heeft gewerkt bij Defensie (de Staat) niet wordt gekort bij het aanvaarden van een dienstverhouding bij een andere ABP-werkgever, terwijl een militair die in deeltijd heeft gewerkt zich bij een dergelijke aanvaarding wel geconfronteerd ziet met een verminderde pensioenopbouw over de ontslaguitkering.

Gelijkheidsbeginsel

Voorts stelt [geopposeerde] zich op het standpunt dat het niet gerechtvaardigd is om onderscheid te maken tussen militairen met een wachtgeldregeling en militairen met een UGM-uitkering, voor zover het betreft de pensioenopbouw na het aanvaarden van een nieuwe dienstbetrekking bij een APB-werkgever. Dit onderscheid wordt nu wel gemaakt, namelijk door een militair met een UGM-uitkering niet te korten op de pensioenopbouw op het moment dat deze bij een andere ABP-werkgever een dienstverhouding aanvaardt, terwijl dit wel gebeurt bij een militair met een wachtgelduitkering. Dit is in strijd met het gelijkheidsbeginsel, aldus [geopposeerde] .

De Staat en WWplus hebben gemotiveerd betwist dat sprake is van strijd met het gelijkheidsbeginsel, allereerst omdat dit beroep alleen kan slagen als gelijke groepen ongelijk worden behandeld. Hiervan is geen sprake. Het gaat om twee uitkeringen die ieder een andere grondslag hebben en die ieder specifieke regels kennen.

Dat in het Pensioenreglement één en dezelfde benadering voor de ontslaguitkering is beoogd, volgt ook uit de nadere akte van de Staat en WWplus, zij het dat de Staat en WWplus hierbij een beroep doen op de uitvoeringspraktijk. Zij stellen namelijk dat er in overleg met en na goedkeuring van de vakbonden voor is gekozen om in de uitvoeringspraktijk alleen de pensioenopbouw van militairen met een wachtgelduitkering te verminderen. Hiermee wordt dus afgeweken van artikel 17.1.6 lid 2 van het Pensioenreglement. De Staat en WWplus hebben onbetwist aangevoerd dat deze uitvoeringspraktijk inmiddels is vastgelegd in het ABP Pensioenreglement voor militairen 2020 (zie 2.12.). In dit geding staat echter de uitvoeringspraktijk van voor die tijd centraal, namelijk vanaf 1 januari 2016 en de vraag of het voor [geopposeerde] (en andere militairen met een ontslaguitkering) kenbaar is geweest dat men in de uitvoeringspraktijk zou afwijken van het Pensioenreglement en of enkel de uitvoeringspraktijk bindend is voor in dit geval [geopposeerde] . Op dit punt hebben de Staat en WWplus hun verweer onvoldoende onderbouwd. De enkele verwijzing naar een verslag van de vergadering van de werkgroep Postactieven op 12 april 2016, waarbij vertegenwoordigers van Defensie, de centrales en ABP/APG aanwezig waren, is daartoe onvoldoende. Daarnaast is het verweer, inhoudende dat de wachtgelduitkering en de UGM-uitkering een andere grondslag hebben en ieder specifieke voorwaarden kennen, ook indien juist, niet relevant. Zoals hiervoor is overwogen vallen beide uitkeringen in het kader van het Pensioenreglement immers onder de noemer ‘ontslaguitkering’ en wordt hierbij geen verder voorbehoud gemaakt.

Gesteld noch gebleken is dat er daarnaast nog feiten en omstandigheden zijn die voldoende zijn om te oordelen dat er nog relevant onderscheid bestaat. Dat betekent dus dat sprake is van gelijke gevallen, die gelijk moeten worden behandeld. Het verdere gevolg hiervan is dat de voor [geopposeerde] meest gunstige regeling moet worden toegepast (zie EHRC 2017/151, HvJ EU 9 maart 2017, C-406/15). Concreet betekent dit dat vanaf 1 januari 2016 geen vermindering van de deeltijdfactor mag worden toegepast voor de pensioenopbouw over de ontslaguitkering van [geopposeerde] . De vordering van [geopposeerde] is op dit punt dan ook terecht toegewezen, zodat het verstekvonnis op dat punt zal worden bekrachtigd.

De Staat en WWplus hebben nog verweer gevoerd tegen de gevorderde buitengerechtelijke incassokosten en de gevorderde dwangsommen. Deze verweren slagen.

[geopposeerde] heeft immers niet, althans onvoldoende gesteld dat buitengerechtelijke incassowerkzaamheden zijn verricht. De door hem in de dagvaarding gestelde werkzaamheden zien namelijk op (buitengerechtelijke) verrichtingen ter instructie van de zaak of ter voorbereiding van de procedure. De vordering zal op dit punt dan ook worden afgewezen. Hetzelfde geldt voor de gevorderde dwangsommen. De kantonrechter ziet geen aanleiding om in dit geval een dwangsom op te leggen, nu de Staat gerechtelijke uitspraken pleegt na te komen en [geopposeerde] zijn vordering op dit punt overigens ook geheel niet heeft onderbouwd. In zoverre zal het verstekvonnis dus worden vernietigd. Voor het overige kan het verstekvonnis in stand blijven.

Volledigheidshalve wordt nog verwezen naar de opmerking van de Staat en WWplus onder 4.27 van de dagvaarding in verzet, waarin erop wordt gewezen dat het werknemersdeel van de pensioenpremie voor rekening van [geopposeerde] komt.