Uitspraken

Verweerder stelt dat eiser niet heeft voldaan aan de administratieplicht van artikel 52 van de AWR en dat eiser daarom op grond van artikel 27e van de AWR moet doen blijken dat en in hoeverre de uitspraak op bezwaar onjuist is. Verweerder stelt zich op het standpunt dat de administratie zodanige gebreken vertoont dat zij niet als betrouwbare grondslag voor het berekenen van de fiscale winst kan dienen. Hierbij wijst hij op het feit dat in 2003 geen kasboek is bijgehouden, terwijl de in- en verkoop van softdrugs op contante wijze verliep.

In artikel 52 van de AWR is bepaald, voor zover hier van belang, dat administratieplichtigen zoals eiser verplicht zijn van hun vermogenstoestand en van alles betreffende hun bedrijf naar de eisen van dat bedrijf op zodanige wijze een administratie te voeren, dat te allen tijde hun rechten en verplichtingen alsmede de voor de heffing van belasting overigens van belang zijnde gegevens hieruit duidelijk blijken. Verweerder heeft onweersproken gesteld dat de administratie van eiser de gebreken vertoont, zoals vermeld in de hiervoor onder 2. aangehaalde voordeelsrapportage van de Politie Noord en Oost Gelderland en het rapport boekenonderzoek van de Belastingdienst/Ondernemingen Winterswijk . Naar het oordeel van de rechtbank betreft dit zodanige gebreken dat sprake is van een schending van de administratieplicht zoals genoemd in artikel 52 van de AWR. De rechtbank acht deze schending van een dermate groot gewicht dat deze de omkering van de bewijslast rechtvaardigt. Hierbij is van belang dat de kasadministratie een cruciale rol speelt in het aantonen door eiser van de door hem in het onderhavige jaar gerealiseerde winst. Uit de voordeelsrapportage van de politie, het rapport boekenonderzoek van de belastingdienst alsmede de jaarrekening 2003 blijkt dat een kasboek voor het jaar 2003 ontbreekt. De (contante) omzet en inkopen softdrugs werden niet vastgelegd, dit terwijl zij een substantieel deel van de activiteiten alsmede van de opbrengsten en kosten van de v.o.f. vormden en als zodanig hoofdzakelijk de door eiser over 2003 verschuldigde belasting bepaalden.

De conclusie luidt dat eiser de administratieplicht heeft geschonden en dat deze schending dermate ernstig is dat op grond van artikel 27e van de AWR de bewijslast moet worden omgekeerd. Dit houdt in dat op eiser de last rust overtuigend aan te tonen dat de uitspraak op bezwaar onjuist is.

Eiser heeft in dit verband gesteld dat de aanslagen IB/PVV, WAZ en ZFW 2003 tot te hoge bedragen zijn opgelegd en heeft daartoe gesteld dat:

De rechtbank is van oordeel dat met hetgeen eiser hiertoe heeft gesteld, hij er niet in is geslaagd aan te tonen dat de aanslagen te hoog zijn vastgesteld.

Inzake de eerste stelling van eiser overweegt de rechtbank dat aan de uitkomst van de behandeling van een strafzaak ter zake van eenzelfde feitencomplex als waarover de rechter in belastingzaken dient te beslissen, de rechter weliswaar bewijs kan ontlenen, doch dat hij daaraan niet is gebonden en zich - ook als hem dezelfde bewijsmiddelen ter beschikking staan - zelfstandig een oordeel moet vormen omtrent de hem voorgelegde feiten (zie onder meer Hoge Raad 16 oktober 1996, nr. 31.079, LJN:AA1946, BNB 1996/286). De omzetberekening zoals door de rechtbank Zutphen gemaakt voor het jaar 2003 is derhalve niet het uitgangspunt in de belastingprocedure. De rechtbank zal in de onderhavige procedure eisers winstaandeel zelfstandig beoordelen, welke beoordeling aldus mag afwijken van die van de strafrechter.

Met betrekking tot eisers stelling dat voor het onderhavige jaar slechts één sanctie mag worden opgelegd, geldt voorts het volgende. In artikel 3.14 van de Wet inkomstenbelasting 2001 (hierna: Wet IB 2001) is geregeld dat bij de bepaling van de winst bepaalde kosten en lasten niet op de winst in aftrek komen. Kosten en lasten die betrekking hebben op misdrijven vallen in beginsel onder deze aftrekbeperking (zie artikel 3.14, eerste lid, sub d en e, van de Wet IB 2001). Het derde lid van artikel 3.14 bevat echter een uitzonderingsregel, namelijk dat kosten die betrekking hebben op misdrijven wel aftrekbaar zijn als het gaat om een voldoening aan de Staat van onder meer een geldbedrag ter gehele of gedeeltelijke ontneming van wederrechtelijk verkregen voordelen. De rechtbank begrijpt de stelling van eiser aldus dat hij betoogt dat de betaling van de ontnemingsvordering waartoe hij is veroordeeld door de rechtbank Zutphen als aftrekpost in aanmerking moet worden genomen bij de bepaling van zijn winstaandeel voor 2003. Dit betoog kan eiser naar het oordeel van de rechtbank niet baten. Immers, wil in het betreffende belastingjaar bij de winstbepaling met de ontnemingsvordering conform artikel 3.14, derde lid, van de Wet IB 2001 rekening worden gehouden, dan dient in dit jaar sprake te zijn van een gerede kans op het opleggen van die vordering (vgl. Hof Leeuwarden 29 september 2006, nr. BK 73/04, LJN:AY9492). Hiervan is geen sprake. Eiser heeft geen concrete gronden aangevoerd waaruit blijkt dat in 2003, noch in de periode tussen de balansdatum 31 december 2003 en het opstellen van de jaarrekening (dagtekening 19 februari 2004) dan wel het opstellen van de aangifte IB/PVV (dagtekening 15 april 2004), zich enige omstandigheid heeft voorgedaan op basis waarvan reeds de gerede kans aanwezig moet worden geacht op het opleggen van de ontnemingsvordering. De gevolgtrekking dat in 2003 zodanige omstandigheden (nog) niet hebben plaatsgevonden, wordt voorts gedragen door het feit dat het politieonderzoek in 2004 is aangevangen waarbij eiser en [B] in 2004 respectievelijk 2005 zijn verhoord, dat wil zeggen geruime tijd na het opstellen dan wel het ondertekenen van de balans, de jaarrekening en de aangifte IB/PVV over 2003.

Voor zover eiser beoogt te stellen dat ter zake van de ontnemingsvordering een passiefpost ten laste van de winst in 2003 mag worden gevormd, kan hem dit evenmin baten. Eiser heeft niet aannemelijk gemaakt dat ultimo 2003 een redelijke mate van zekerheid bestond dat in de jaren daarna een verplichting zou ontstaan uit hoofde van de ontneming van wederrechtelijk verkregen voordeel (vgl. Hof Den Bosch 23 december 2010, nr. 10/00106, LJN:BQ0439).

Tot slot kan ook de derde stelling van eiser niet tot een ander oordeel leiden. Eiser heeft deze stelling niet nader onderbouwd. Hij heeft geen enkel bewijs aangedragen dat de door hem gestelde herkomst van de contante stortingen in 2003 doet blijken.

De omkering van de bewijslast ontslaat verweerder niet van zijn verplichting de door hem aangebrachte correcties niet naar willekeur vast te stellen. De belastingaanslagen dienen te berusten op een redelijke schatting (zie onder meer Hoge Raad 29 september 1993, nr. 28.400, BNB 1993/330).

De aanslagen zijn gebaseerd op een schatting welke steunt op een berekening opgenomen in de voordeelsrapportage van de Politie Noord en Oost Gelderland respectievelijk in het rapport boekenonderzoek van de Belastingdienst/Ondernemingen Winterswijk (zie hiervoor onder 2.). Deze schatting is naar het oordeel van de rechtbank redelijk en niet onwillekeurig. Eiser heeft verder ook geen concrete gronden aangevoerd die tot een ander oordeel zouden moeten leiden, zoals ook volgt uit het voorgaande onderdeel.

Eiser heeft geen afzonderlijke grieven aangevoerd tegen de beschikkingen heffingsrente. De rechtbank ziet daarom geen aanleiding die te verminderen.

Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep tegen de aanslagen IB/PVV, WAZ en ZFW en de beschikkingen heffingsrente voor het jaar 2003 ongegrond te worden verklaard.