Uitspraken

In deze Wvggz-zaak heeft de rechtbank geoordeeld dat betrokkene lijdt aan een psychische stoornis in de vorm van een bipolaire I stoornis met een (hypo)manische periode. In cassatie wordt geklaagd dat dit oordeel niet juist althans onbegrijpelijk is nu de psychiater die de medische verklaring heeft opgemaakt en de zorgverantwoordelijke tot een ander oordeel komen over de episode waarin betrokkene verkeert. Daarnaast wordt geklaagd dat de rechtbank ten onrechte het beroep op wilsbekwaam verzet heeft gepasseerd aangezien de ernstige psychische schade voor anderen niet is vastgesteld en onvoldoende uit de stukken blijkt. Ook heeft de rechtbank onvoldoende rekening gehouden met de wensen en voorkeuren van betrokkene en met de criteria voor verplichte zorg zoals bedoeld in art. 3:3 Wvggz.

Het cassatiemiddel bestaat uit drie onderdelen. Onderdeel I ziet op de stoornis. Onderdeel II heeft betrekking op het ernstig nadeel en het wilsbekwaam verzet. Onderdeel III wijst op de criteria voor verplichte zorg als bedoeld in art. 3:3 Wvggz en de wensen en voorkeuren van betrokkene.

Onderdeel I klaagt dat het onbegrijpelijk is dat de rechtbank heeft geoordeeld dat betrokkene lijdt aan een psychische stoornis in de vorm van bipolaire I stoornis met een (hypo)manische periode, althans heeft de rechtbank onvoldoende gemotiveerd waarom een dergelijke situatie aan de hand zou zijn. Het onderdeel wijst daarvoor naar de medische verklaring waarin de onderzoekende psychiater heeft opgemerkt niet veel manische kenmerken te zien. De zorgverantwoordelijke heeft in het zorgplan/behandelplan genoteerd “bipolaire-I-stoornis: actuele of meest recente episode depressief matig”. Volgens het onderdeel lijken een manische periode en een depressieve periode in het kader van een bipolaire stoornis elkaar uit te sluiten, zodat de overweging met betrekking tot de psychische stoornis niet juist is althans onbegrijpelijk althans onvoldoende gemotiveerd. Daarnaast merkt het onderdeel nog op dat de psychiater in rubriek 9 van de medische verklaring heeft geschreven dat de opname ook meer helderheid kan geven “over de precieze oorzaken van het huidige ontremde beeld”. Deze opmerking is volgens het onderdeel onbegrijpelijk omdat er eerder door de psychiater wordt genoteerd dat niet zeer veel manische kenmerken te zien zijn en deze opmerking in de richting van een observatie machtiging lijkt te gaan die de wetgever uitdrukkelijk niet heeft gewild in de Wvggz.

Art. 3:3 Wvggz bepaalt dat wanneer als gevolg van de psychische stoornis van een persoon diens gedrag leidt tot ernstig nadeel, bij wijze van uiterste middel verplichte zorg kan worden verleend. Bij een psychische stoornis gaat het om een aandoening van de geestvermogens, waarbij moet worden gedacht aan de vermogens tot denken, voelen, willen, oordelen en doelgericht handelen.3 Een stoornis behoeft niet het functioneren van de geestvermogens in alle opzichten of op elk ogenblik te betreffen, maar er moet volgens art. 3:3 Wvggz in ieder geval een oorzakelijk verband zijn tussen de psychische stoornis en ernstig nadeel.

Vervolgens is de psychiater in rubriek 4e tot de (vermoedelijke) diagnose “bipolaire 1 stoornis, huidige episode (hypo)manisch” en “problematisch middelengebruik” gekomen. De diagnose valt in de DSM-afgeleide classificatie onder 3. bipolaire-stemmingsstoornissen en 6. middelgerelateerde en verslavingsstoornissen waarvan volgens de psychiater de bipolaire-stemmingsstoornissen de belangrijkste diagnose is.

Zowel de psychiater als de zorgverantwoordelijke zijn tot de diagnose bipolaire I stoornis gekomen. Uit de medische verklaring volgt dat betrokkene het eens is met deze diagnose en ook ter zitting heeft de advocaat erkend dat sprake is van een stoornis. Een kenmerk van een bipolaire stoornis is dat het sterke stemmingswisselingen veroorzaakt, in afwisselend manische of hypomanische periodes en depressieve episodes. Tussen die periodes is de stemming overwegend stabiel.4 Het toestandsbeeld van betrokkene kan dus veranderen, zodat het niet onjuist of onbegrijpelijk is dat de psychiater en zorgverantwoordelijke tot een andere beoordeling komen ten aanzien van de episode waarin betrokkene verkeert. Ook uit de medische verklaring volgt dat er een wisselend beeld is. De psychiater geeft aan dat er op het moment van de beoordeling ‘niet zeer veel manische kenmerken’ zijn maar bij eerdere beoordelingen zeer duidelijke ontremmingen en dysforie. De psychiater heeft daarbij nog aangegeven dat nu “er een duidelijke knik is in de toestand van betrokkene” een “hypomane ontregeling zeer waarschijnlijk” is. Ook de zorgverantwoordelijke heeft aangegeven in rubriek 3a dat er sprake is van een manisch toestandsbeeld.

Ook uit de rechtspraak van het EHRM over art. 5, lid 1 onder e, EVRM, maak ik op dat, als eenmaal een true mental disorder is vastgesteld, de psychiatrische kwalificatie daarvan (de diagnose) niet behoeft vast te staan om de vrijheidsbeneming te kunnen rechtvaardigen. De essentie van art. 5, lid 1 EVRM is de bescherming tegen willekeurige vrijheidsbeneming.6 De juiste diagnose kan wel van belang zijn voor de vraag, welke psychiatrische behandeling (bijvoorbeeld: welke medicatie) zal worden ingezet. In de onderhavige zaak is over de diagnose bipolaire I stoornis echter geen twijfel. Het oordeel van de rechtbank dat betrokkene last heeft van een psychische stoornis in de vorm van een bipolaire I stoornis met een (hypo)manische periode is dan ook niet onjuist of onbegrijpelijk. Uit de medische verklaring heeft de rechtbank kunnen opmaken dat bij betrokkene sprake is van deze stoornis. Het onderdeel faalt in zoverre dan ook.

Voor zover het onderdeel nog klaagt dat uit de medische verklaring kan worden opgemaakt dat wordt gedoeld op een observatiemachtiging, faalt het onderdeel eveneens. Anders dan het onderdeel stelt, bestaat er geen onduidelijkheid over de geestelijke stoornis maar is niet zeker waar deze stoornis door veroorzaakt wordt. Zowel de psychiater als de zorgverantwoordelijke merken op dat het mogelijk is dat de stemmingsontregeling veroorzaakt wordt door het drugsgebruik. Door een opname kan hier helderheid over worden verkregen. Van een observatiemachtiging is dan ook geen sprake.

Onderdeel II betoogt dat de rechtbank in rov. 3.2 het beroep op wilsbekwaam verzet met betrekking tot de medicatie ten onrechte heeft afgewezen. Volgens het onderdeel blijkt de psychische schade voor de familie nergens uit en is er feitelijk alleen sprake van ernstig nadeel voor betrokkene zelf, zodat de wensen en voorkeuren van betrokkene gerespecteerd moeten worden.

Art. 2:1 lid 6 Wvggz bepaalt dat de wensen en voorkeuren van de betrokkene ten aanzien van de verplichte zorg worden gehonoreerd, tenzij
a. de betrokkene niet tot een redelijke waardering van zijn belangen ter zake in staat is, of
b. acuut levensgevaar voor de betrokkene dreigt dan wel er een aanzienlijk risico voor een ander is op levensgevaar, ernstig lichamelijk letsel, ernstige psychische, materiële, immateriële of financiële schade, ernstige verwaarlozing of maatschappelijke teloorgang, of om ernstig in zijn ontwikkeling te worden geschaad, dan wel de algemene veiligheid van personen of goederen in gevaar is.7
Deze bepaling geldt ook voor de beoordeling of een zorgmachtiging moet worden afgegeven.8

De advocaat van betrokkene heeft ter zitting gesteld dat betrokkene niet wenst mee te werken aan medicatie en dat het ernstig nadeel alleen haarzelf betreft, zodat haar wensen en voorkeuren gerespecteerd moeten worden. Betrokkene heeft over het gebruik van medicatie nog gezegd dat ze daar last van heeft. Ter zitting heeft ze verder aangegeven: “Nu voel ik me beter. Lichaam functioneert goed, geen tintelingen en geen kaakklapperen”. Hieruit kan worden afgeleid dat betrokkene zich verzet tegen verplichte zorg in de vorm van medicatie. De vraag is dan of de rechtbank aan het wilsbekwaam verzet van betrokkene ten aanzien van de medicatie voorbij kon gaan.

Aangezien betrokkene zich niet aan afspraken houdt, geen ziektebesef en -inzicht9 heeft en er sprake is van middelengebruik, is het niet onbegrijpelijk dat gemeld wordt dat de familieleden uitgeput raken. Uit de medische verklaring volgt dat er sinds het najaar van 2022 weer ontremmingen zijn in het gedrag van betrokkene en er conflicten zijn met familieleden. Betrokkene heeft geen eigen woonplek waardoor zij afhankelijk is van haar familie. Betrokkene verblijft bij oom en tante nadat het bij moeder niet meer ging. De moeder en de tante kregen van betrokkene geen toestemming om ter zitting aanwezig te zijn, waardoor de rechtbank hen niet zelf heeft kunnen spreken. In het licht hiervan is de rechtbank kennelijk afgegaan op de medische verklaring en de verklaring van de psychiater ter zitting en is tot het oordeel gekomen dat sprake is van “ernstige psychische schade” voor anderen. Dit is een feitelijke beoordeling die enkel op begrijpelijkheid kan worden getoetst. In het licht van de overlegde stukken en hetgeen ter zitting naar voren is gekomen, is het oordeel niet onbegrijpelijk. Het onderdeel faalt dan ook.

Onderdeel III bevat geen duidelijke klachten. Het onderdeel lijkt te klagen dat de rechtbank niet heeft gekeken naar vrijwilligheid, subsidiariteit, proportionaliteit en effectiviteit als bedoeld in art. 3:3 Wvggz. Ook voert het onderdeel aan dat er ten onrechte geen rekening gehouden wordt met de wensen en voorkeuren van betrokkene zoals zij uiteen heeft gezet in haar plan van aanpak, de problemen met de medicatie en de lange termijnsituatie voor betrokkene. Daarnaast voert het onderdeel nog aan dat de opnames niet doelmatig zijn gebleken.

In de toelichting op het onderdeel wordt verwezen naar de brief van de geneesheer-directeur van 22 mei 2023 van ná de datum van de bestreden beschikking van 3 maart 2023. Dit is in strijd met het bepaalde in art. 419 lid 2 jo 429 lid 2 Rv, dat de feitelijke grondslag van een cassatiemiddel slechts kan worden gevonden in de bestreden uitspraak en in de stukken van het geding. Ik laat deze brief daarom bij de behandeling van de klacht buiten beschouwing.

Het onderdeel mist feitelijke grondslag voor zover het klaagt dat de rechtbank niet heeft getoetst aan art. 3:3 Wvggz. De rechtbank neemt tot uitgangspunt dat sprake is van een psychische stoornis, dat deze stoornis leidt tot ernstig nadeel en dat betrokkene zorg nodig heeft om haar geestelijke gezondheid te stabiliseren of te herstellen (rov. 3.4). Vervolgens heeft de rechtbank getoetst aan art. 3:3 Wvggz. Volgens de rechtbank zijn er geen mogelijkheden voor passende zorg op vrijwillige basis. De rechtbank heeft daarvoor gewezen op de twee eerdere vrijwillige opnames waarbij betrokkene met de behandeling is gestopt zonder dat er een verbetering in de situatie van betrokkene is ontstaan (rov. 3.5 en 3.6). Volgens de rechtbank is de zorg evenredig en effectief. Het onderdeel faalt in zoverre.

Voor zover het onderdeel klaagt dat er geen rekening is gehouden met de wensen en voorkeuren van betrokkene, faalt de klacht eveneens. Voor zover de klacht ziet op de weigering om medicatie te gebruiken, verwijs ik naar hetgeen ik bij onderdeel II hebt opgemerkt. Betrokkene heeft verder in haar plan van aanpak aangegeven dat ze graag hulp wil bij het vinden van een eigen plek om te wonen, financiële ondersteuning en invulling van haar vrije tijd. Ze wil weer graag een studie gaan volgen en gaan werken. Haar plan van aanpak ziet dus niet zozeer op de behandeling van haar psychische stoornis en het ernstig nadeel dat daardoor veroorzaakt wordt, maar hoe zij haar leven zou willen inrichten. De rechtbank is van oordeel dat gedwongen zorg noodzakelijk is om deelname van betrokkene aan het maatschappelijk leven te bevorderen. In zoverre heeft de rechtbank dan ook rekening gehouden met haar wensen en voorkeuren. Op grond van het voorgaande faalt het onderdeel dan ook.