Uitspraken

In cassatie kan van de volgende feiten worden uitgegaan.1

[de verhuurder] was eigenaar van het pand aan de [a-straat 1] te [plaats] (hierna: ‘het pand’). [de huurder] huurde vanaf 1 augustus 1994 op grond van een huurovereenkomst de begane grond en kelder van het pand (hierna: ‘het gehuurde’), waarin hij een horecagelegenheid (hierna: ‘het café’) exploiteerde, aanvankelijk als eenmanszaak. Nadien heeft [de huurder] zijn eenmanszaak ingebracht in [A] B.V. (hierna: ‘ [A] ’), waarna het café per 1 januari 1998 voor rekening van [A] is geëxploiteerd. Enig aandeelhouder en bestuurder van [A] was [B] B.V. (hierna: ‘ [B] ’). [de huurder] was enig aandeelhouder en bestuurder van [B] .

In 2002 heeft [de verhuurder] de Milieudienst West-Holland (hierna: ‘de Milieudienst’) ingeschakeld in verband met geluidsoverlast, als gevolg van de exploitatie van het café, in een inmiddels op de eerste verdieping van het pand door [de verhuurder] gerealiseerd appartement. De Milieudienst heeft hierop bij besluit van 1 augustus 2002 een last onder dwangsom opgelegd aan het café. Dit heeft geleid tot het verbeuren van meerdere dwangsommen en uiteindelijk tot sluiting van het café op 17 mei 2006, nadat de Milieudienst bij besluit van 25 januari 2006 vergeefs een termijn van zes weken had gegeven om maatregelen te treffen ter voorkoming van de geluidsoverlast. Op 24 januari 2007 is [A] in staat van faillissement verklaard.

Het arrest van 6 juli 2010 in de hoofdprocedure tussen [de huurder] en [de verhuurder] heeft kracht van gewijsde.

[de huurder] betoogt in onderdeel 1.1 dat het hof in rov. 2.23. van het bestreden tussenarrest van een onjuiste rechtsopvatting is uitgegaan, dan wel een onbegrijpelijk oordeel heeft gegeven, omdat niet duidelijk is wat het hof onder “(dubbel) afgeleide schade” verstaat.

De klachten falen. Het lijdt geen twijfel dat het hof met “(dubbel) afgeleide schade” erop heeft gedoeld dat [de huurder] middels [B] en dus indirect – niet rechtstreeks – aandeelhouder is van [A] . Dat blijkt duidelijk uit de eerste en tweede zin van rov. 2.23. (na de aanhef): “De door [de huurder] geleden schade bestaat mede uit vermindering van de waarde van de door hem gehouden aandelen in [B] als gevolg van vermindering van de waarde van de door [B] gehouden aandelen in [A] . Deze schade kwalificeert als zogenaamde (dubbel) afgeleide schade.”

In onderdeel 1.2 klaagt [de huurder] dat het hof van een onjuiste rechtsopvatting is uitgegaan, voor zover het hof in rov. 2.23. van het bestreden tussenarrest heeft geoordeeld dat de vordering van [de huurder] het leerstuk van de afgeleide schade betrof. Het leerstuk van de afgeleide schade is volgens [de huurder] niet aan de orde, omdat geen sprake is van een normschending jegens de vennootschap, maar uitsluitend en rechtstreeks jegens de gelaedeerde, zoals in dit geval [de huurder] .

[de huurder] heeft geen belang bij beoordeling van deze klacht. Het hof heeft in rov. 2.23. geoordeeld dat sprake is van een uitzondering op het uitgangspunt dat in beginsel geen plaats is voor vergoeding van afgeleide schade. [de verhuurder] heeft immers naar het oordeel van het hof een specifieke zorgvuldigheidsnorm jegens [de huurder] geschonden, te weten de verplichting om zich tegenover huurder [de huurder] als goed verhuurder te gedragen. Naar het oordeel van het hof kan [de huurder] vergoeding van zijn (afgeleide) schade dus wél vorderen.12 [de huurder] heeft daarom geen belang bij beoordeling van zijn klacht tegen de overweging van het hof ten aanzien van het leerstuk van afgeleide schade.

[de huurder] betoogt in onderdeel 1.3 dat de kantonrechter in de schadestaatprocedure de vordering van [de huurder] heeft afgewezen, omdat de door hem gestelde afgeleide schade niet voor vergoeding in aanmerking komt en geen uitzonderingsregel van toepassing is. Het hof heeft in rov. 2.23. van het bestreden tussenarrest echter geoordeeld dat de door [de huurder] geleden schade als gevolg van de waardevermindering van zijn aandelen in het kapitaal van [B] wel als (dubbel) afgeleide schade voor vergoeding in aanmerking komt. Gelet op deze tegengestelde oordelen is het volgens [de huurder] onjuist of onbegrijpelijk dat het hof het vonnis van de kantonrechter zonder meer heeft bekrachtigd.

[de huurder] klaagt in onderdeel 2.1 dat het onjuist of onbegrijpelijk is dat het hof in rov. 2.27. van het bestreden tussenarrest heeft overwogen dat [de huurder] heeft aangevoerd dat hij alsnog schadevergoeding over de periode 2002-2006 vordert voor het geval het dictum in de hoofdprocedure op die schade geen betrekking zou hebben. Volgens [de huurder] heeft hij dit standpunt niet ingenomen.

[de huurder] heeft geen belang bij beoordeling van deze klachten. Het hof heeft het betreffende standpunt in rov. 2.27. verworpen, waardoor irrelevant is of [de huurder] dat standpunt wel of niet heeft ingenomen.

In onderdeel 2.2 klaagt [de huurder] dat het onjuist of onbegrijpelijk gemotiveerd is dat het hof in rov. 2.27. van het bestreden tussenarrest heeft overwogen dat [de huurder] niet zou hebben weersproken dat zijn schadevergoedingsvordering over de jaren 2002-2006 is verjaard.

[de huurder] betoogt in de onderdelen 3.1, 3.2 en 3.3 dat het hof in rov. 2.5., 2.6. en het dictum van het bestreden eindarrest en in rov. 2.1. en het dictum van het bestreden herstelarrest ten onrechte de primaire vordering van [de huurder] niet (kenbaar inhoudelijk) heeft beoordeeld, althans onvoldoende gemotiveerd. De primaire vordering van [de huurder] zag op vergoeding van de door hem geleden schade, bestaande uit het gemis aan inkomsten uit de arbeidsbetrekking tussen [de huurder] en [A] en de goodwill. Volgens [de huurder] heeft het hof in rov. 2.5. van het bestreden eindarrest slechts de schadecomponent ‘goodwill’ beoordeeld als onderdeel van de subsidiaire vordering van [de huurder] . Ook betoogt [de huurder] dat het door [de verhuurder] gevoerde verweer irrelevant was met betrekking tot zijn primaire vordering. [de huurder] stelt dat het hof (ambtshalve) had moeten beoordelen in hoeverre er een kans was dat het café zijn populariteit zou hebben herwonnen en [A] weer winstgevend zou zijn geworden.

Bij de beoordeling van deze klachten staat voorop dat op grond van art. 32 lid 3 Rv geen voorziening openstaat tegen de weigering van een rechter om een uitspraak aan te vullen.13 In rov. 2.1. en het dictum van het herstelarrest heeft het hof het verzoek van [de huurder] tot aanvulling van het bestreden eindarrest afgewezen (randnummer 2.17 hiervoor). Dit betekent dat voor [de huurder] geen hogere voorziening, en dus ook geen cassatieberoep, openstaat tegen (rov. 2.1. en het dictum van) het bestreden herstelarrest. In zoverre is [de huurder] dus niet-ontvankelijk in zijn cassatieberoep.

Voor de klachten die zijn gericht tegen rov. 2.5., 2.6. en het dictum van het bestreden eindarrest geldt het volgende.

Die klachten slagen voor zover ze betrekking hebben op de door [de huurder] gevorderde schadevergoeding, bestaande uit het gemis aan inkomsten uit de arbeidsbetrekking tussen [de huurder] en [A] .

In het petitum van de memorie van grieven heeft [de huurder] primair gevorderd de door hem in persoon geleden schade vast te stellen op € 832.974,83 (zie ook randnummer 2.6 hiervoor). [de huurder] heeft dit bedrag aan schadevergoeding als volgt gespecificeerd:

Uit de bestreden arresten blijkt niet dat het hof heeft beoordeeld of deze door [de huurder] gevorderde schadecomponent voor vergoeding in aanmerking komt. Dat is onjuist, het hof had dit wel moeten doen.15 De schadecomponent ‘misgelopen salaris’ valt ook niet samen met en maakt ook geen onderdeel uit van een wél door het hof beoordeelde schadecomponent. Hetgeen het hof in rov. 2.1. van het bestreden herstelarrest heeft overwogen en geoordeeld (randnummer 2.17 hiervoor), maakt dit niet anders. Daar heeft het hof immers naar de goodwillwaarde van het café verwezen, maar niet naar het door [de huurder] gestelde mislopen van salaris. Deze laatste schadecomponent is van een andere orde dan de door [de huurder] gevorderde verloren goodwill, dus in de afwijzing daarvan kan niet tevens de afwijzing van vergoeding van de schadepost ‘misgelopen salaris’ besloten liggen. Ook kan het door [de huurder] gevorderde misgelopen salaris niet worden gezien als een door het hof genoemde “alternatieve berekeningswijze” van de schade, waarop het hof in zijn beoordeling niet expliciet hoefde in te gaan. Van een ‘alternatieve berekeningswijze’ is bij deze schadepost geen sprake. [de huurder] heeft € 558.200 aan misgelopen salaris tot aan zijn pensionering gevorderd als onderdeel van zijn primaire vordering. Het hof had moeten beoordelen of en zo ja, in hoeverre deze schadepost/dit deel van de vordering van [de huurder] voor toewijzing in aanmerking kwam. Nu het hof dat heeft nagelaten zal, na vernietiging van het bestreden eindarrest, het verwijzingshof alsnog moeten beoordelen of en zo ja, in hoeverre deze schadecomponent voor vergoeding in aanmerking komt.

De klachten in de onderdelen 3.1, 3.2 en 3.3 falen voor zover ze betrekking hebben op de door [de huurder] gevorderde schadecomponent ‘goodwill’. Uit rov. 2.29. en 2.30. van het bestreden tussenarrest en rov. 2.5. van het bestreden eindarrest blijkt dat het hof deze schadecomponent inhoudelijk heeft beoordeeld. Dat het hof dit zou hebben gedaan in het kader van de beoordeling van de subsidiaire vordering van [de huurder] – en niet in het kader van zijn primaire vordering – blijkt nergens uit en is ook niet relevant. Het gaat erom óf het hof de betreffende schadecomponent heeft beoordeeld en dat is evident het geval. Overigens is ook onjuist dat het verweer van [de verhuurder] niet op de primaire vordering van [de huurder] zou zien. [de verhuurder] heeft (in het algemeen) verweer gevoerd tegen (de begrotingswijze van) de schadecomponent ‘goodwill’ en zijn verweer niet beperkt tot de subsidiaire vordering van [de huurder] .

klaagt dat het onjuist of onbegrijpelijk is dat het hof de schadecomponenten, die hij in het petitum van zijn memorie van grieven had gespecificeerd, niet kenbaar heeft beoordeeld maar in plaats daarvan ongemotiveerd heeft afgewezen door het vonnis van de kantonrechter te bekrachtigen. Volgens [de huurder] is [de verhuurder] op grond van art. 6:96 lid 2, onder b, BW aansprakelijk voor de kosten van het rapport van [C] , zelfs indien in dat rapport de schade van [de huurder] niet toereikend zou zijn onderbouwd.

Deze klachten bouwen mijns inziens voort op de slagende klachten van onderdeel 3 (randnummers 3.16 e.v. hiervoor) en slagen derhalve eveneens.

Zoals uiteengezet in randnummer 3.17 hiervoor, bestaat de primaire vordering van [de huurder] uit vier schadecomponenten. Het hof heeft schadecomponent (i) inhoudelijk beoordeeld (de schade ten gevolge van de verloren goodwill, randnummer 3.20 hiervoor), maar schadecomponent (ii) niet (het misgelopen salaris, randnummer 3.19 hiervoor). Het verwijzingshof zal deze schadecomponent alsnog moeten beoordelen.

3.6 Gezien het hiervoor vermelde moeten ook de buitengerechtelijke kosten ex artikel 6:96 lid 2 BW betreffende de rapporten van [C] ad in totaal € 15.000,- worden toegewezen. Indien de schade van [de huurder] in rechte zou komen vast te staan dienen ook de door hem gemaakte kosten in het kader van het executiegeschil te worden toegewezen, omdat [de verhuurder] misbruik van recht heeft gemaakt.”

Uit de bestreden arresten blijkt niet dat het hof afzonderlijk heeft beoordeeld of deze door [de huurder] gevorderde schadecomponenten voor vergoeding in aanmerking komen. Het hof heeft volstaan met de slotsom dat de vorderingen van [de huurder] dienen te worden afgewezen (rov. 2.6. van het bestreden eindarrest) en de grieven voor het overige geen bespreking behoeven (rov. 2.7. van het bestreden eindarrest). Het hof was kennelijk van oordeel dat, nu de door [de huurder] gevorderde ‘hoofdsom’ niet voor vergoeding in aanmerking komt, ook de ‘nevenvorderingen’ – de schadecomponenten (iii) en (iv) – niet kunnen worden toegewezen.

De klachten in de onderdelen 4 tot en met 7 zien alle op de uitleg die het hof heeft gegeven aan het dictum in het eindvonnis van 29 augustus 2007, dat de kantonrechter heeft gewezen in de hoofdprocedure tussen [de huurder] en [de verhuurder] . In dat dictum heeft de kantonrechter [de verhuurder] veroordeeld tot vergoeding aan [de huurder] van de door deze geleden schade “als gevolg van het moeten sluiten van [het café] door het toerekenbaar tekortschieten van [de verhuurder] in zijn verplichtingen uit de huurovereenkomst, welke schade nader dient te worden opgemaakt bij staat en dient te worden vereffend volgens de wet” (randnummer 1.4 hiervoor). Het hof heeft in hoger beroep in de hoofdprocedure het vonnis van de kantonrechter bekrachtigd ten aanzien van deze verwijzing naar de schadestaatprocedure (randnummer 1.5 hiervoor). Dat arrest heeft kracht van gewijsde (randnummer 1.6 hiervoor).

Als uitgangspunt geldt dat de rechter in de hoofdprocedure de grondslag voor aansprakelijkheid vaststelt en dat de rechter in de schadestaatprocedure aan dat oordeel is gebonden. Daartoe zal de rechter in de schadestaatprocedure de uitspraak in de hoofdprocedure moeten uitleggen.16

Uw Raad heeft enkele uitlegregels geformuleerd, die voorschrijven op welke wijze het dictum van een uitspraak en daarin opgenomen veroordelingen moeten worden uitgelegd.17 In de eerste plaats moet de rechter het dictum van een uitspraak uitleggen met inachtneming van de overwegingen die tot die beslissing hebben geleid.18 Bij de uitleg van een veroordeling moet het doel en de strekking van de veroordeling tot richtsnoer worden genomen, in dier voege dat de veroordeling niet verder strekt dan tot het bereiken van het daarmee beoogde doel.19 De uitleg die de rechter met gebruikmaking van deze maatstaf aan het dictum geeft, is feitelijk van aard.20 In cassatie kan de juistheid daarvan dus niet worden onderzocht; de gegeven uitleg kan slechts op begrijpelijkheid worden getoetst.21

Het hof heeft in rov. 2.26. van het bestreden tussenarrest overwogen dat het uiteindelijk erop aankomt wat de woorden “het moeten sluiten van [het café]” in het dictum van het eindvonnis in de hoofdprocedure betekenen. Duiden deze woorden (slechts) op het besluit van de Milieudienst in 2006 dat het café daadwerkelijk moest worden gesloten, zoals [de verhuurder] betoogt? Of gaat het in wezen om alle in de hoofdprocedure als normschendend aangemerkte activiteiten van [de verhuurder] sinds 2002, startend met het aanvragen van bestuursdwang, die onvermijdelijk maakten dat het café uiteindelijk zou moeten worden gesloten, zoals [de huurder] betoogt?

Het hof heeft overwogen dat de door [de verhuurder] bepleite uitleg van het dictum – er is niet naar de schadestaatprocedure verwezen voor de schade die is ontstaan vóór sluiting van het café in mei 2006 – op zichzelf niet wordt uitgesloten door het enkele gegeven dat de kantonrechter en in haar voetspoor het hof in de hoofdprocedure hebben geoordeeld dat [de verhuurder] al vanaf 2002 wanprestatie pleegde. Naar het oordeel van het hof is de uitleg van [de verhuurder] immers op zichzelf niet strijdig met toewijzing – met verwijzing naar de schadestaatprocedure – van niet alle (nu) gestelde schade, maar van slechts een specifieke schadepost, te weten de schade ten gevolge van het daadwerkelijk (publiekrechtelijk) moeten sluiten van het café (rov. 2.26., tweede en derde volzin, van het bestreden tussenarrest).

Het hof heeft verder overwogen dat voor de beantwoording van de vraag wat moet worden verstaan onder de woorden “het moeten sluiten van [het café]” in het dictum in de hoofdprocedure relevant lijkt te kunnen zijn wat partijen in de hoofdprocedure ten aanzien van de schade en de oorzaken daarvan hebben aangevoerd. Volgens het hof dient het dictum van de kantonrechter en het hof (in de hoofdprocedure) allicht in de context van dat partijdebat te worden uitgelegd. Het hof heeft daarom [de huurder] opgedragen het procesdossier uit de hoofdprocedure in het geding te brengen en partijen in de gelegenheid gesteld om zich over de uitlegvraag uit te laten (rov. 2.26., slot, van het bestreden tussenarrest).

In rov. 2.3. van het bestreden eindarrest heeft het hof, na een aktewisseling, geoordeeld dat het de woorden “het moeten sluiten van [het café]” in het dictum in de hoofdprocedure uitlegt op de door [de verhuurder] voorgestane wijze. Naar het oordeel van het hof is er in de conclusie van antwoord/eis in reconventie in de hoofdprocedure geen stelling te vinden die ertoe strekt dat [de huurder] in de periode 2002 tot 17 mei 2006 schade heeft geleden. In het eindvonnis in de hoofdprocedure is hierover volgens het hof ook niets terug te vinden. Het hof heeft geoordeeld dat dit rechtvaardigt om het dictum van het eindvonnis op dit punt letterlijk te nemen. Dit betekent volgens het hof dat de in het dictum uitgesproken veroordeling en verwijzing naar de schadestaatprocedure niet de schade in de periode 2002 tot 17 mei 2006 omvat.

In rov. 2.4. van het bestreden eindarrest heeft het hof vervolgens overwogen dat het hof in de hoofdprocedure het eindvonnis van de kantonrechter heeft bekrachtigd, met afwijzing van het meer of anders gevorderde. Naar het oordeel van het hof kan het arrest in de hoofdprocedure bezwaarlijk anders worden gelezen dan dat de gevorderde schadevergoeding in de periode tussen 2002 en 17 mei 2006 daarin ook niet is toegewezen, en evenmin voor de begroting van die schade naar de schadestaatprocedure is verwezen. Dit betekent volgens het hof dat de schade in de periode 2002 tot 17 mei 2006 niet voor begroting in deze schadestaatprocedure in aanmerking komt.

Deze door het hof gegeven uitleg aan het dictum in het eindvonnis van 29 augustus 2007 en de bekrachtiging daarvan door het hof in de hoofdprocedure is feitelijk van aard en kan in cassatie slechts op begrijpelijkheid worden getoetst (randnummer 3.30 hiervoor).

De klachten in de onderdelen 4 tot en met 7 zien, als gezegd, alle op de uitleg die het hof in rov. 2.26. van het bestreden tussenarrest en rov. 2.3. en 2.4. van het bestreden eindarrest heeft gegeven aan het dictum in het eindvonnis van 29 augustus 2007, dat de kantonrechter in eerste aanleg heeft gewezen in de hoofdprocedure tussen [de huurder] en [de verhuurder] . [de huurder] valt de betreffende rechtsoverwegingen aan met diverse klachten, die zijn gericht tegen verschillende onderdelen van het uiteindelijke oordeel van het hof. In de kern komen de klachten erop neer dat het hof een onjuiste dan wel onbegrijpelijke uitleg heeft gegeven aan het dictum in het eindvonnis van 29 augustus 2007.

Mijns inziens slagen deze klachten.

Het hof lijkt inderdaad te hebben miskend dat het dictum van een uitspraak in de eerste plaats moet worden uitgelegd met inachtneming van de overwegingen die tot die beslissing hebben geleid en dat daarbij het doel en de strekking van de veroordeling tot richtsnoer moeten worden genomen (randnummer 3.30 hiervoor). Het hof heeft in dit kader slechts overwogen dat “in het eindvonnis in de hoofdzaak (…) niets [is] terug te vinden” dat ertoe strekt dat [de huurder] in de periode 2002 tot 17 mei 2006 schade heeft geleden (rov. 2.3. van het bestreden eindarrest). Het hof lijkt doorslaggevend te hebben geacht dat [de huurder] in zijn conclusie van antwoord/eis in reconventie geen stelling heeft ingenomen die ertoe strekt dat hij in die periode schade heeft geleden. Het hof lijkt aldus meer gewicht te hebben toegekend aan de stellingen die [de huurder] in de hoofdprocedure heeft ingenomen, dan aan de overwegingen (van de kantonrechter) die tot het dictum hebben geleid.

Voor zover het hof niet van een onjuiste maatstaf is uitgegaan bij de uitleg van het dictum in het eindvonnis van 29 augustus 2007, heeft het hof in elk geval aan dit dictum een onbegrijpelijke uitleg gegeven.

Het hof heeft bij de uitleg van het dictum namelijk weliswaar verwezen naar het eindvonnis van 29 augustus 2007 van de kantonrechter, maar alvorens dit eindvonnis te wijzen, heeft de kantonrechter op 15 november 2006 een tussenvonnis gewezen.22 Dit tussenvonnis werpt – anders dan het eindvonnis – wél meer licht op de wijze waarop het dictum in het eindvonnis moet worden uitgelegd. Het hof lijkt dit tussenvonnis echter bij zijn beoordeling buiten beschouwing te hebben gelaten, althans heeft daaraan geen kenbare aandacht besteed.

De kantonrechter heeft onder meer geoordeeld dat [de verhuurder] zich jegens [de huurder] niet als goed verhuurder heeft gedragen (p. 4 van het tussenvonnis), dat hij is tekortgeschoten in de nakoming van de huurovereenkomst en dat hij aansprakelijk is voor de schade die [de huurder] “daardoor” heeft geleden (p. 5 van het tussenvonnis, onderstreping van mij, A-G):

Uit de overwegingen van de kantonrechter in het tussenvonnis, die tot de uiteindelijke beslissing hebben geleid (het dictum in het eindvonnis), blijkt aldus dat de kantonrechter heeft geoordeeld dat (i) [de verhuurder] is tekortgeschoten in de nakoming van de huurovereenkomst en hij aansprakelijk is voor schade die [de huurder] daardoor heeft geleden en (ii) de schadevergoedingsvordering van [de huurder] zal worden toegewezen. Uit de overwegingen van de kantonrechter blijkt in het geheel niet dat de kantonrechter heeft beoogd naar de schadestaatprocedure te verwijzen voor de begroting van slechts bepaalde schadecomponenten of slechts voor de schade die is ontstaan door (lees: ná) de sluiting van het café in mei 2006. Als de kantonrechter wél had beoogd om bij voorbaat bepaalde schade buiten de (verwijzing naar de) schadestaatprocedure te houden, dan had het voor de hand gelegen dat de kantonrechter in de overwegingen van het tussen- en/of eindvonnis had gemotiveerd waarom slechts naar de schadestaatprocedure zal worden verwezen ten aanzien van bepaalde schade(componenten). Dat de kantonrechter over een dergelijke beperking niets heeft opgemerkt in het tussen- en/of eindvonnis, is wat mij betreft een sterke aanwijzing dat de kantonrechter niet heeft bedoeld de verwijzing naar de schadestaatprocedure op die manier te beperken.

Het is mijns inziens dan ook onbegrijpelijk dat het hof heeft geoordeeld dat de woorden “als gevolg van het moeten sluiten van [het café]” in het dictum in het eindvonnis letterlijk moeten worden genomen, in die zin dat de kantonrechter niet naar de schadestaatprocedure heeft verwezen voor de schade die [de huurder] heeft geleden in de periode van 2002 tot 17 mei 2006.

De slotsom luidt dat [de huurder] niet-ontvankelijk is in zijn cassatieberoep tegen het bestreden herstelarrest (randnummer 3.14 hiervoor). De klachten in de onderdelen 3 en 8 slagen gedeeltelijk (randnummers 3.16 e.v. en 3.23 e.v. hiervoor). Ook de klachten in de onderdelen 4, 5, 6 en 7 slagen in de kern genomen (randnummers 3.39 e.v. hiervoor). Dit betekent dat het bestreden tussenarrest en het bestreden eindarrest moeten worden vernietigd.

Na vernietiging zal het verwijzingshof de door [de huurder] gevorderde schadevergoedingscomponent ‘misgelopen salaris’ alsnog moeten beoordelen (randnummer 3.19 hiervoor), net als de componenten ‘kosten van het executiegeschil’ en de ‘kosten van de rapporten van [C] ’ (randnummer 3.27 hiervoor). Het verwijzingshof zal ook het dictum in het vonnis van 29 augustus 2007 opnieuw moeten uitleggen (randnummers 3.39 e.v. hiervoor), waarna het hof – aan de hand van de uitleg die het aan het dictum geeft – waarschijnlijk tevens de schadevergoedingscomponent ‘verloren goodwill’ opnieuw moet beoordelen (randnummer 3.27 hiervoor).