Uitspraken

De klachten richten zich tegen de hiervoor in 3.1 en 3.2 weergegeven oordelen van de Rechtbank. Betoogd wordt onder meer dat de Rechtbank ten onrechte het bepaalde in artikel 13, lid 16, van de Wet niet heeft toegepast op het resultaat dat belanghebbende in het onderhavige jaar met de uitoefening van haar opties heeft behaald, omdat de Hoge Raad in het Falcons-arrest kwalificerende opties onder de deelnemingsvrijstelling en dus ook onder het begrip deelneming heeft gebracht.

Artikel 13, lid 16, van de Wet bepaalt – voor zover in cassatie van belang – dat indien een belang dat de belastingplichtige reeds meer dan een jaar houdt en waarvoor hij in die periode onafgebroken in aanmerking kwam voor de deelnemingsvrijstelling, niet langer als een deelneming wordt aangemerkt omdat de omvang van het belang niet meer voldoet aan de voorwaarde van ten minste 5 procent, bedoeld in het tweede lid, de deelnemingsvrijstelling nog gedurende een periode van drie jaar na het tijdstip dat niet meer aan die voorwaarde wordt voldaan, van toepassing blijft op voordelen uit hoofde van dat belang.
Uit de totstandkomingsgeschiedenis van deze – per 1 januari 2007 – ingevoerde regeling voor aflopende deelnemingen blijkt dat de wetgever het redelijk achtte dat de deelnemingsvrijstelling nog maximaal drie jaar van toepassing blijft wanneer een aandelenbelang dat eerst een deelneming was (een belang van 5 procent of meer), onder de 5 procent is gezakt als gevolg van bijvoorbeeld een gefaseerde vervreemding of verwatering van een aandelenpakket, omdat het in dergelijke situaties om verschillende redenen niet mogelijk is een deelneming in één keer te vervreemden.3

In het Falcons-arrest heeft de Hoge Raad geoordeeld dat de deelnemingsvrijstelling ertoe strekt te voorkomen dat in een deelnemingsverhouding dezelfde winst tweemaal in een belasting naar de winst wordt betrokken en dat het met die strekking strookt om, indien het belang bij een tot een deelneming behorend aandeel wordt opgesplitst, zoals door het schrijven van een optie op dat aandeel, bij beide belanghebbenden bij dat aandeel de deelnemingsvrijstelling toe te passen zodat de deelnemingsvrijstelling geldt voor alle voor- en nadelen van dat aandeel.

Indien het belang bij een tot een deelneming behorend aandeel is opgesplitst zoals hiervoor in 4.3 is bedoeld en beide belanghebbenden bij dat aandeel in aanmerking kwamen voor de deelnemingsvrijstelling, strookt het evenzeer met de in het Falcons-arrest verwoorde strekking van de deelnemingsvrijstelling om de regeling van artikel 13, lid 16, van de Wet toe te passen met betrekking tot hun beider belang bij dat aandeel. Dit is ook in overeenstemming met de uit de totstandkomingsgeschiedenis blijkende, hiervoor in 4.2 vermelde ratio van die bepaling. Die ratio heeft immers – anders dan de Staatssecretaris in het verweerschrift betoogt – gelding voor het gehele belang dat onder de werking van de deelnemingsvrijstelling valt, dus ook voor zover het betreft een belang dat is afgesplitst van een tot een deelneming behorend aandeel, zoals een optie. Daarbij komt dat blijkens de totstandkomingsgeschiedenis van de per 1 januari 2007 ingevoerde herziening van artikel 13 van de Wet niet is beoogd wijziging aan te brengen in de zogenoemde Falcons-doctrine.4 Er is dan ook geen goede grond om de regeling voor aflopende deelnemingen niet overeenkomstig toe te passen op van die deelnemingen afgesplitste belangen zoals opties.

Met de hiervoor in 3.1 en 3.2 weergegeven oordelen heeft de Rechtbank hetgeen hiervoor in 4.4 is geoordeeld, miskend. De klachten slagen in zoverre.