Uitspraken

[geïntimeerde] is primair het volgende van mening.

De deskundige heeft de wettelijke rente correct berekend.

Het a. verlies arbeidsvermogen bedraagt inclusief die wettelijke rente volgens [geïntimeerde]

€ 1.802.208,--. Haar berekening komt neer op de som van het hiervoor in r.o. 28.1 genoemde bedrag van € 1.348.256,-- aan verlies arbeidsvermogen plus de door de deskundige berekende wettelijke rente van € 453.952,--.

Op basis van deze berekening stelt [geïntimeerde] recht te hebben op een bedrag van

€ 274.099,99 aan wettelijke rente over het verlies arbeidsvermogen (€ 1.802.208,-- minus

€ 1.528.108,01 als reeds voldaan aan verlies arbeidsvermogen op 21 mei 2012).

Aan wettelijke rente over de posten b. buitengerechtelijke kosten, c. overige materiële schade en d. immateriële schade dient aan wettelijke rente een bedrag van totaal € 28.389,-- te worden vergoed. Ook Amlin gaat daarvan uit.

[geïntimeerde] stelt totaal nog recht te hebben op € 274.099,99 + € 28.389,-- = € 302.488,89 aan wettelijke rente. [geïntimeerde] is bereid met laatstgenoemd bedrag genoegen te nemen, met veroordeling van Amlin in de proceskosten in beide instanties.

[geïntimeerde] stelt subsidiair dat de door de deskundige gemaakte tweede berekening van de wettelijke rente over het verlies arbeidsvermogen verworpen dient te worden.

Volgens Amlin is de tweede berekening van de deskundige de juiste, omdat het gaat om de door [geïntimeerde] in privé geleden schade. Zij heeft die voorschotten ten behoeve van haar onderneming aangewend en daarmee het verlies aan inkomen (een lagere winst) gecompenseerd. De kosten van de interim-managers vormen indirect een bestanddeel van het verlies aan verdienvermogen. Amlin verzoekt het hof terug te komen op het oordeel in r.o. 25.3.3. dat bij de berekening van de wettelijke rente geen rekening gehouden dient te worden met de door Amlin betaalde voorschotten ter zake van de kosten van interim-managers.

Amlin stelt dat door haar totaal € 2.375.739,76 is betaald met inbegrip van de voorschotten ten behoeve van de interim-managers en dat daarom door haar € 922.058,76 teveel is betaald, namelijk eerstgenoemd bedrag minus de totale schade (a. tot en met d. is € 1.398.547,--) plus wettelijke rente (€ 55.134,--) is € 1.453.681,--, op grond van de tweede berekening van de deskundige.

Ook als geen rekening zou worden gehouden met de betaalde voorschotten en dus de eerste berekening van de deskundige zou worden gevolgd, dan nog heeft Amlin naar haar zeggen

€ 494.851,76 teveel betaald, namelijk € 2.375.739,76 minus de totale schade (a. tot en met d. is € 1.398.547,--) plus de wettelijke rente (€ 482.341,--) is € 1.880.888,--.

Het hof is voornemens om van de tweede berekening van de deskundige uit te gaan. Daarmee is het hof voornemens om terug te komen op de bindende eindbeslissing in

r.o. 25.3.3. van het tussenarrest van 24 september 2019, waarin het hof heeft overwogen dat onjuist is dat de door Amlin betaalde voorschotten voor de kosten van de interim-managers (totaal € 720.293,09) dienen te worden gezien als voorschotten op het geleden verlies aan verdienvermogen van [geïntimeerde] en verder dat bij de berekening van de wettelijke rente geen rekening gehouden dient te worden met de bedoelde, door Amlin betaalde, voorschotten.

Dit voornemen is ingegeven door het feit dat de genoemde overweging in het tussenarrest van 24 september 2019 niet in overeenstemming is met r.o. 9.6.2.4. van het tussenarrest van 13 december 2016 en r.o. 22.3.7. (ad 6) van 22 januari 2019 waarin het hof - kort gezegd - heeft overwogen dat de voorschotten voor de interim-managers niet binnen de resultatenrekeningen verrekend hadden moeten worden, maar aan haar privé uitgekeerd hadden moeten worden als compensatie voor het verlies arbeidsvermogen.

Het hof is voornemens te oordelen dat de ten behoeve van de interim-managers betaalde kosten als vergoeding van het door [geïntimeerde] geleden verlies aan verdienvermogen gezien moeten worden, ook als het gaat om het berekenen van de wettelijke rente. Dit is in overeenstemming met eerdere overwegingen van het hof in de voorgaande tussenarresten, ook ten aanzien van de rapporten I (o.a. hoofdstuk 6.2) en II (o.a. hoofdstukken 10.4 en 11.2.4) van de deskundige. Dit heeft het hof in het arrest van 24 september 2019 ten onrechte over het hoofd gezien.

Voor zover [geïntimeerde] de discussie met betrekking tot die rapporten wenst te heropenen (in de punten 7 tot en met 8.8) van haar memorie na deskundigenbericht gaat het hof daaraan voorbij, nu het hof daarover reeds een en ander maal heeft beslist.

De eisen van een goede procesorde brengen mee dat de rechter, aan wie is gebleken dat een eerdere door hem gegeven, maar niet in een einduitspraak vervatte eindbeslissing op een onjuiste juridische of feitelijke grondslag berust, bevoegd is om, nadat partijen de gelegenheid hebben gekregen zich dienaangaande uit te laten, over te gaan tot heroverweging van die eindbeslissing, teneinde te voorkomen dat hij op een ondeugdelijke grondslag een einduitspraak zou doen (o.a. ECLI:NL:HR:2008:BC2800).

Het hof meent op grond van hetgeen hiervoor is overwogen dat het op een ondeugdelijke grondslag uitspraak zou doen. Partijen, [geïntimeerde] als eerste, worden in de gelegenheid gesteld om zich bij akte over het voornemen van het hof om terug te komen van zijn beslissing als hiervoor vermeld, uit te laten.