Uitspraken

In (principaal) hoger beroep is [appellante] eerst in de gelegenheid gesteld bij akte toe te lichten waarom in hoger beroep niet de bewindvoerster als formele procespartij optreedt, maar [appellante] zelf, gelet op het feit dat uit het bestreden vonnis blijkt dat de procedure in eerste aanleg is gevoerd tussen Weller Wonen en [de bewindvoerster] in haar hoedanigheid van bewindvoerster. Nadat [appellante] bij akte een toelichting heeft gegeven en Weller Wonen daarop heeft gereageerd, heeft het hof een tussenarrest gewezen op 12 december 2017. In dat tussenarrest is [appellante] in de gelegenheid gesteld bij akte een verklaring in het geding te brengen waaruit blijkt dat de bewindvoerster de procedure als formele procespartij overneemt. Vervolgens is bij akte een verklaring in het geding gebracht waaruit blijkt dat [de bewindvoerster] in haar hoedanigheid van bewindvoerster over de goederen van [appellante] , het geding in de onderhavige procedure overneemt van [appellante] .

Het hof is van oordeel dat de zaak nu inhoudelijk kan worden behandeld, omdat de bewindvoerster [appellante] gedurende het bewind in en buiten rechte vertegenwoordigt in zaken die kort gezegd zijn financiën aangaan en zij het geding heeft overgenomen.

Weller Wonen stelt dat er wel een beschrijving van het gehuurde is opgemaakt bij aanvang van de huurovereenkomst en verwijst naar artikel 8.1 onder B van de huurovereenkomst waarin dit is vermeld, maar dat zij niet meer over deze beschrijving beschikt. Wat daar ook van zij, Weller Wonen heeft in eerste instantie een stuk overgelegd waarin is vermeld wat er aan de woning is gedaan voordat deze aan [appellante] werd verhuurd, zoals het stuken van de muren in de gang, woonkamer en slaapkamer. Dat de wanden bij aanvang van de huurovereenkomst nieuw waren gestuukt heeft [appellante] ook niet weersproken. Weller Wonen wijst er verder op dat het schilderwerk na einde van de huurovereenkomst met name moest worden gedaan omdat [appellante] met het schilderen van de deurkozijnen over het stucwerk had geschilderd, het schilderwerk op de kozijnen vol druipers zat en het plafond en de muren door nicotine helemaal vergeeld waren, waardoor deze eerst moesten worden schoongemaakt en geïsoleerd, omdat anders het geel van de nicotineaanslag door de nieuwe verflaag heen zou komen. [appellante] heeft niet weersproken dat de muren en plafonds door nicotineaanslag zijn vergeeld in de periode dat hij de woning huurde en dat de behandeling van isoleren en texen in verband met die nicotineaanslag nodig was, en evenmin dat de verf die (de familie van) [appellante] heeft aangebracht op de kozijnen druipers had en dat met het verven van de kozijnen over het stuukwerk is geverfd. Daarmee is voldoende komen vast te staan dat de staat van het gehuurde bij het einde van de huurovereenkomst wat betreft nicotineaanslag en de kwaliteit van het geverfde door [appellante] is veroorzaakt tijdens de huurperiode en dat dit niet al zo was bij de aanvang van de huur, zodat dit geen gebreken zijn die niet aan hem te wijten zijn. In die zin in is [appellante] dan ook als huurder aansprakelijk voor de schade aan de verhuurde woning die is ontstaan door een hem toe te rekenen tekortschieten in de nakoming van zijn verplichtingen uit de huurovereenkomst.

Daarmee faalt ook de stelling van [appellante] dat de door Weller Wonen opgevoerde kosten zien op groot onderhoud dat voor rekening van de verhuurder behoort te komen.

[appellante] stelt verder in zijn eerste grief dat nergens uit blijkt dat de werkzaamheden die Weller Wonen na het beëindigen van de huurovereenkomst heeft laten uitvoeren zijn besproken met de bewindvoerster. Weller Wonen heeft echter voldoende onderbouwd dat het rapport van de vooropname aan de voormalige bewindvoerster van [appellante] is gestuurd (e-mail van 23 september 2015) en dat deze ook bij de eindopname aanwezig was. Deze bewindvoerster heeft vervolgens het rapport van de eindinspectie voor akkoord getekend. Voor zover [appellante] met zijn stelling bedoelt te betogen, want dat is niet geheel duidelijk, dat hij geen gelegenheid heeft gehad de bij de voorinspectie geconstateerde gebreken te herstellen, is dat dan ook feitelijk onjuist.

[appellante] voert ook aan dat er geen overleg met hem is geweest over de door Weller Wonen opgevoerde kosten, zodat hij op onaanvaardbare wijze in een ongunstige positie is komen te verkeren, terwijl Weller Wonen ongerechtvaardigd is verrijkt omdat de woning in een betere staat verkeert dan bij aanvang van de huur. Dit onderdeel faalt reeds omdat hiervoor is geoordeeld dat de beschadiging van de woning (nicotineaanslag, verfdruipers, over het stucwerk geverfd) door [appellante] is veroorzaakt. In welke zin Weller Wonen ten koste van [appellante] zou zijn verrijkt, valt dan ook niet in te zien. Bovendien is deze stelling ook feitelijk onjuist, omdat op het vooropnameformulier de kosten per post staan vermeld en dit formulier destijds naar de toenmalige bewindvoerster van [appellante] is gestuurd. Niet is gesteld of gebleken dat de bewindvoerster naar aanleiding van dit kostenoverzicht overleg wilde voeren met Weller Wonen. Er rust op Weller Wonen verder geen verplichting, zoals [appellante] kennelijk meent, om eigener beweging deze kosten met de huurder te bespreken. De vooropname is immers bedoeld om de huurder de gelegenheid te geven de herstelwerkzaamheden in eigen beheer uit te (laten) voeren, waarmee de kosten van herstel kunnen worden beperkt.

[appellante] voert met zijn tweede grief aan dat de kantonrechter ten onrechte heeft overwogen dat hij heeft nagelaten zijn aanvankelijk gevoerde verweer nader toe te lichten. Deze overweging ziet op het feit dat [appellante] in eerste aanleg niet van dupliek heeft gediend. Wat hier ook van zij, [appellante] heeft in de procedure in hoger beroep zijn aanvankelijk gevoerde verweer nader toegelicht, zodat hij bij deze grief verder geen belang heeft.

[appellante] voert in de toelichting van zijn tweede grief ook aan dat hij in het geval de voormalige bewindvoerster de door Weller Wonen opgevoerde kosten heeft geaccordeerd, hij daaraan niet is gebonden, omdat de bewindvoerster hiervoor geen machtiging van de kantonrechter had. Anders dan [appellante] kennelijk meent, gaat het hier niet om uitgaven of aankopen waarvoor een machtiging van de kantonrechter is vereist, maar om een vergoeding tot betaling van schade wegens een toerekenbare tekortkoming in de nakoming van de verplichtingen uit de huurovereenkomst, tot betaling waarvan [appellante] gehouden is. De bewindvoerster heeft met de ondertekening van het rapport van de eindoplevering slechts te kennen gegeven akkoord te gaan met de daarin vermelde staat van de woning. Voor zover [appellante] meent dat de toenmalige bewindvoerster in dezen onjuist jegens hem zou hebben gehandeld, raakt dat Weller Wonen niet in haar verhouding tot [appellante] .

De in het principaal appel aangedragen grieven 1 en 2 falen aldus.

In het incidenteel appel voorts

Uitgangspunt is dat de termijn van veertien dagen begint te lopen op de dag na ontvangst van de aanmaning. Op Weller Wonen rust de stelplicht en bewijslast dat en op welke dag [appellante] de veertiendagenbrief (op zijn laatst) heeft ontvangen. [appellante] stelt dat niet kan worden aangenomen dat de brief op 20 juli 2016 is verstuurd en evenmin dat deze hem op 21 juli 2016 heeft bereikt, ook omdat het vaker voorkomt dat per gewone post verzonden brieven langer onderweg zijn dan één dag. Bovendien was hij destijds in het geheel niet bekend met deze brief, omdat de bewindvoerster zijn post verzorgde, aldus [appellante] .

In de brief van 20 juli 2016 is vermeld dat de termijn van veertien dagen gaat lopen twee dagen na de dagtekening van die brief, dus op 22 juli 2016. Van belang is dat voor de schuldenaar, [appellante] , duidelijk is dat hem de volle wettelijke termijn van veertien dagen ter beschikking staat om te betalen. De in de brief vermelde aanvangsdag waarop de veertiendagentermijn gaat lopen (twee dagen na dagtekening van de brief) kan verwarrend zijn, omdat niet met zekerheid kan worden vastgesteld wanneer [appellante] deze brief heeft ontvangen en of dat uiterlijk op 22 juli 2016 is geweest. Dat betekent dat de brief van 20 juli 2016 niet voldoet aan de daaraan te stellen eisen van artikel 6:96 lid 6 BW, wat ertoe leidt dat [appellante] geen incassokosten verschuldigd wordt. Hiermee faalt het incidenteel appel, zodat het bestreden vonnis ook op dit punt zal worden bekrachtigd.

De kosten voor de procedure in het incidenteel hoger beroep aan de zijde van [appellante] zullen worden vastgesteld op:

- salaris advocaat € 379,50 (1 punt x tarief I x 0,5)

€ 379,50