Uitspraken

In dit hoger beroep kan worden uitgegaan van de volgende feiten.

In de onderhavige procedure heeft [appellante] in eerste aanleg gevorderd om [geintimeerde] , bij vonnis, uitvoerbaar bij voorraad, te veroordelen tot:

- betaling van € 11.052,72 bruto wegens loon en vakantiebijslag, waarop een bedrag in mindering kan strekken van € 5.092,00 netto;

- verstrekking van een deugdelijke bruto-netto specificatie;
- betaling van de wettelijke verhoging en wettelijke rente;

met veroordeling van [geintimeerde] in de kosten van de procedure in beide instanties en de nakosten.

De kantonrechter heeft geoordeeld dat [appellante] , in het licht van de gemotiveerde en onderbouwde betwisting van [geintimeerde] , haar stelling onvoldoende gemotiveerd heeft gehandhaafd. Aan bewijslevering is niet toegekomen en de vordering van [appellante] is afgewezen.

[appellante] heeft in hoger beroep twee grieven aangevoerd. Zij heeft, na vermindering van eis, geconcludeerd tot vernietiging van het beroepen vonnis en tot het alsnog toewijzen van haar vordering, waarbij op het bedrag van € 11.052,72 bruto een bedrag van € 5.484,00 netto in mindering dient te strekken wegens een nabetaling van € 392,03 netto.

Grief 1 richt zich tegen het oordeel van de kantonrechter dat [appellante] niet in de gelegenheid is gesteld om, als bewijslevering op haar weg zou liggen, nader bewijs te leveren van, kort gezegd:
- de afspraak dat zij 20 uur werk per week zou werken; en
- het feit dat zij van maandag tot en met vrijdag 4 uur per dag heeft gewerkt (regelmatig meer uren, ook op zaterdagen).

Het hof overweegt als volgt. Vast staat dat [appellante] bij [geintimeerde] in dienst is geweest op grond van een arbeidsovereenkomst voor een bepaalde tijd van één jaar, van 15 oktober 2013 tot 15 oktober 2014. Verder staat vast dat [appellante] werkzaamheden heeft verricht voor [geintimeerde] en dat [geintimeerde] haar voor werkzaamheden heeft betaald, deels per bank en deels contant.

Volgens [appellante] is sprake van een arbeidsovereenkomst voor 20 uren per week. [geintimeerde] heeft haar, toen zij al enkele dagen aan het werk was, tussen de bedrijven door een overeenkomst met een urenaantal van 20 per week ter ondertekening voorgeschoven. Anders dan [geintimeerde] heeft betoogd, was boekhouder [boekhouder] hier niet bij aanwezig, maar alleen de toenmalige bedrijfsleider, [toenmalig bedrijfsleider] . [appellante] kan geen exemplaar van de overeenkomst in het geding brengen, omdat zij die destijds niet heeft gekregen van [geintimeerde] .
[appellante] heeft vanaf het begin van het dienstverband tot medio juli 2014 tenminste 20 uren per week (van maandag tot en met vrijdag van 9:00 tot 13:00 uur) en regelmatig op zaterdag gewerkt, maar zijn deze uren niet vaan haar uitbetaald.
[appellante] heeft tijdens haar dienstverband geen salarisstroken ontvangen. Medio juli 2014 heeft [geintimeerde] plotseling een ontslagbrief aan haar voorgelegd, waarschijnlijk omdat zij regelmatig vroeg naar salarisstroken en aanvullende betaling van loon omdat zij naar haar idee te weinig betaald kreeg. [appellante] heeft zich tot haar gemachtigde gewend en die heeft pas eind augustus 2014 salarisstroken van [geintimeerde] ontvangen. Die salarisstroken zien er anders uit dan de door [geintimeerde] in het geding gebrachte salarisstroken. De handgeschreven aantekeningen over contante betalingen en de daarbij geplaatste handtekening/parafen wijken van elkaar af en de salarisspecificatie over de maand mei 2014 bevat een ander aantal loonuren en een ander salaris. De door [geintimeerde] in het geding gebrachte salarisstroken kloppen dus niet. Diverse getuigen kunnen verklaren over de daadwerkelijk door [appellante] bij [geintimeerde] gewerkte uren, zoals de bedrijfsleider en enkele collega’s ( [toenmalig bedrijfsleider] , [collega 1] , [collega 2] , [collega 3] en [collega 4] ).

Het hof gaat voorbij aan het aanbod van [appellante] om bewijs te leveren van haar stelling dat zij meer dan 20 uren per week en regelmatig op zaterdag zou hebben gewerkt. [appellante] heeft dit betoog niet, althans onvoldoende onderbouwd. Het had op haar weg gelegen om aan te geven welke op welke (zater)dagen zij extra uren zou hebben gewerkt, maar dat heeft zij niet gedaan. Daarbij komt dat de vordering van [appellante] van in totaal € 11.052,72 bruto is gegrond op een werkweek van 20 uren x € 9,84 bruto x 52 weken + 8% vakantiebijslag (in totaal € 11.052,29 bruto, een minimaal verschil van € 0,43). In zoverre kan haar bewijsaanbod derhalve ook worden gepasseerd als zijnde niet relevant.

In afwachting van bewijslevering zal iedere verdere beslissing worden aangehouden.