Uitspraken

Tegen de hierna te bespreken beslissingen van de kantonrechter en de daaraan ten grondslag gelegde motivering komt [verzoekster] op in hoger beroep met vijf grieven. Haar verzoek strekt ertoe (samengevat) dat het hof de bestreden beschikking zal vernietigen en alsnog zal afwijzen de verzoeken van [verweerder] onder a t/m d, met veroordeling (uitvoerbaar bij voorraad) van [verweerder] in de kosten van beide instanties, met nakosten.

Het verweerschrift in hoger beroep van [verweerder] strekt tot ongegrondverklaring van het principale beroep. In incidenteel beroep heeft [verweerder] drie grieven aangevoerd. Deze zijn gericht tegen de hoogte van het door de kantonrechter toegewezen bedrag ter zake van de billijke vergoeding, tegen het niet toewijzen van de wettelijke verhoging over het toegewezen bedrag ter zake van niet genoten vakantiedagen en tegen de afwijzing van de vergoeding van volledige advocaatkosten. [verweerder] verzoekt toekenning van een billijke vergoeding van ten minste € 14.968,80 bruto alsmede toewijzing van het verzoek tot betaling van de wettelijke verhoging. Ook verzoekt hij toewijzing van een bedrag van € 15.833,47 wegens volledige proceskosten, alles uitvoerbaar bij voorraad.

Het verweerschrift van [verzoekster] in incidenteel beroep strekt tot, kort gezegd, verwerping van de incidentele grieven en veroordeling van [verweerder] in de kosten van het incidentele beroep (met nakosten en wettelijke rente).

Het voornaamste geschilpunt tussen partijen betreft de rechtsgeldigheid van het op 10 februari 2023 gegeven ontslag op staande voet. De kantonrechter heeft geoordeeld dat van een dringende reden voor ontslag op staande voet geen sprake is. In de door [verzoekster] gestelde onbekwaamheid en ongeschiktheid (artikel 7:678 lid 2, aanhef en onder b, BW) is geen geldige reden gelegen voor een ontslag op staande voet. Verder blijkt uit de door [verzoekster] gegeven voorbeelden niet dat sprake is geweest van het weigeren om taken uit te voeren, zodat ook het bepaalde in artikel 7:678, aanhef en onder j, BW niet een dringende reden voor een ontslag op staande voet oplevert, aldus de kantonrechter.

[verzoekster] bestrijdt dit oordeel in grief 1. Onder verwijzing naar haar brief van 10 februari 2023, stelt zij dat zij heeft moeten vaststellen dat:

- [verweerder] structureel de aan hem toebedeelde opdrachten niet of nauwelijks uitvoert en daar niet over communiceert;

- [verweerder] ruim 50% van de aan hem toebedeelde werkzaamheden in het geheel niet uitvoert;

- daarnaast wordt enkel een deel van deze werkzaamheden pas uitgevoerd als hij eraan wordt herinnerd;

- de werkzaamheden die [verweerder] wel uitvoert duren twee tot drie maanden langer dan dezelfde werkzaamheden die aan andere collega’s zijn toebedeeld.

Deze redenen moeten volgens [verzoekster] worden gekwalificeerd als een dringende reden.

Hieromtrent geldt het volgende.

Het hof constateert dat de formulering van de hiervoor genoemde redenen vrijwel letterlijk overeenkomt met de formulering in de opzeggingsbrief van 10 februari 2023. In deze brief zelf zijn deze redenen verder niet toegelicht of gespecificeerd. In de brief wordt echter verwezen naar een bijgevoegd overzicht van openstaande taken en werkzaamheden waarbij [verzoekster] opmerkt dat zij ze nogmaals heeft gecontroleerd. Klaarblijkelijk moet dit overzicht worden begrepen als toelichting of specificatie van de aan [verweerder] medegedeelde dringende redenen.

Tijdens de mondelinge behandeling in eerste aanleg heeft [verweerder] de inhoud van het overzicht per onderwerp besproken en van commentaar voorzien (pleitaantekeningen blz. 6 en 7). Een en ander komt er kort gezegd op neer dat [verweerder] een aantal verwijten van [verzoekster] feitelijk betwist en bij andere verwijten omstandigheden noemt die deze verwijten in een ander licht plaatsen. Het verweer van [verweerder] tegen de door [verzoekster] gestelde ontslaggronden noopte daarom tot een reactie van [verzoekster] . [verzoekster] heeft echter niet, althans niet kenbaar, hierop gereageerd. Het gevolg hiervan is dat niet kan worden uitgegaan van de feitelijke juistheid en gegrondheid van de verwijten die kennelijk moeten worden gelezen in het overzicht. [verzoekster] heeft weliswaar bewijs aangeboden van “de feiten en omstandigheden die hebben geleid tot het ontslag op staande voet” en “het disfunctioneren en de werkweigering aan de zijde van [verweerder] ”, maar dat bewijsaanbod is tegen de achtergrond van het voorgaande te vaag. Het kan er ook niet toe leiden dat [verzoekster] alsnog in de gelegenheid wordt gesteld haar stellingen tegenover het verweer van [verweerder] nader toe te lichten.

Het volgende verdient nog opmerking. [verzoekster] heeft bij verweerschrift in eerste aanleg en bij beroepschrift een aantal taken genoemd die [verweerder] in haar visie niet dan wel veel te laat heeft uitgevoerd. Het gaat telkens om de taken die zij heeft aangeduid met (a) t/m (j). Voor zover deze taken (en de verwijten daarbij aan [verweerder] ) dezelfde zijn als door [verzoekster] bedoeld in het overzicht bij de opzeggingsbrief, geldt daarvoor hetzelfde als hiervoor overwogen. Voor zover het bij de opsomming (a) t/m (j) gaat om andere kwesties, kan het gegeven ontslag op staande voet niet alsnog daarop worden gebaseerd omdat in zoverre niet is voldaan aan de eis van onverwijlde mededeling van de reden van de opzegging, zoals bepaald in artikel 7:677 lid 1 BW.

Het komt er dus op neer dat het bij de opzeggingsbrief gevoegde overzicht tegen de achtergrond van hetgeen [verweerder] daartegen heeft ingebracht, ontoereikend is om de door [verzoekster] bedoelde dringende redenen te kunnen dragen. Zoals eerder overwogen, zijn in deze brief zelf deze redenen verder niet toegelicht of gespecificeerd. De opzeggingsbrief zelf, dus los van het overzicht, kan daarom niet worden aangemerkt als mededeling van de redenen aan [verweerder] zoals voorgeschreven in artikel 7:677 lid 1 BW.

Voor zover de stellingen van [verzoekster] zó moeten worden begrepen dat haar constatering op 10 februari 2023 - dat [verweerder] nog geen antwoord had gegeven op een vraag van Talpa van 2 februari 2023 - de druppel was die voor haar de emmer deed overlopen (vergelijk spreekaantekeningen van [verzoekster] in eerste aanleg onder 7), geldt dat deze ‘druppel’ dan wel moet komen vast te staan. Dat is niet het geval. Het gaat hier kennelijk om het verwijt dat zij in haar opsomming heeft aangeduid met ‘j’. [verweerder] is, zoals gezegd, hierop ingegaan in zijn pleitaantekeningen op blz. 7 (onder “Dashboard”) en blz. 10 (onder “3.23 J)”). Zoals eerder overwogen, heeft [verzoekster] hierop niet meer specifiek gereageerd. In haar beroepschrift heeft zij volstaan met een woordelijke herhaling van haar klacht bij verweerschrift in eerste aanleg. Daarom kan niet worden uitgegaan van de gegrondheid van haar klacht.

In grief 2 komt [verzoekster] op tegen de toewijzing door de kantonrechter van de transitievergoeding ten bedrage van € 1.287,- bruto (te vermeerderen met wettelijke rente).

Voor zover deze grief voortbouwt op grief 1, treft deze hetzelfde lot.

De kantonrechter heeft [verzoekster] veroordeeld tot betaling van € 1.654,70 bruto ter zake van niet-genoten vakantiedagen. Hiertegen is grief 3 van [verzoekster] gericht. Het hof oordeelt als volgt.

Bij inleidend verzoekschrift heeft [verweerder] ter zake van niet-genoten vakantiedagen veroordeling tot betaling verzocht van een bedrag van € 1.654,70 bruto, te vermeerderen met 50% wettelijke verhoging. Bij verweerschrift in eerste aanleg heeft [verzoekster] aangevoerd dat zij meent dat er een correcte betaling van de niet-genoten vakantiedagen bij de eindafrekening heeft plaatsgehad en heeft zij matiging van de wettelijke verhoging verzocht. Zij heeft nog naar voren gebracht dat zij € 1.328,- netto bij de eindafrekening heeft verrekend omdat [verweerder] een laptop en cover ter waarde van dat bedrag niet heeft geretourneerd. [verweerder] heeft er vervolgens op gewezen dat dit bedrag al is verrekend en dat [verzoekster] niet eenzijdig een bedrag mag verrekenen dat zijzelf heeft begroot en dat [verweerder] betwist. De laptop kan te zijner tijd worden opgehaald door [verzoekster] , aldus [verweerder] in eerste aanleg. De kantonrechter heeft overwogen dat [verzoekster] geen stukken heeft overgelegd waaruit de waarde van de laptop blijkt, zodat niet kan worden voldaan aan het verzoek om € 1.328,- in mindering te brengen. De kantonrechter heeft verder overwogen ervan uit te gaan dat [verweerder] de laptop inmiddels heeft ingeleverd en dat hij dat in elk geval per omgaande moet doen. Het eerdergenoemde bedrag van € 1.654,70 bruto is toegewezen zonder wettelijke verhoging omdat de te late betaling door [verweerder] zelf is veroorzaakt. Hij had de laptop immers moeten inleveren, aldus de kantonrechter.

Voor zover [verzoekster] in haar grief de hoogte van het bedrag van € 1.654,70 bestrijdt door te verwijzen naar haar verweerschrift in eerste aanleg, faalt de grief. Tegenover de stelling van [verweerder] dat zowel het door [verzoekster] in de eindafrekening gehanteerde uurtarief (€ 22,50 bruto) als het aantal door haar in de eindafrekening genoemde aantal restant vakantie-uren (70,4) onjuist is en dat uitgegaan moet worden van € 24,30 respectievelijk 133,28 (resterende vakantie-uren), kon [verzoekster] niet volstaan met het verweer dat “zij meent dat er een correcte uitbetaling van de opgebouwde doch niet genoten vakantiedagen heeft plaatsgevonden bij de eindafrekening”. Dat verweer is een onvoldoende gemotiveerde bestrijding, zodat het faalt.

[verzoekster] stelt daarnaast dat zij bij de eindafrekening rechtsgeldig een bedrag van € 1.328,- heeft verrekend met de eindafrekening wegens het niet retourneren van de laptop en cover. Zij miskent daarmee dat het bedrag van € 1.654,70 ook ná inhouding van € 1.328,- op de eindafrekening door haar verschuldigd is. Ook in zoverre faalt grief 2.

In incidenteel beroep (grief II) komt [verweerder] op tegen de afwijzing van de wettelijke verhoging over € 1.654,70 bruto. De kantonrechter heeft overwogen dat de wettelijke verhoging zal worden gematigd tot nihil omdat de te late betaling door [verweerder] zelf is veroorzaakt, hij had de laptop immers moeten inleveren.

De kantonrechter heeft overwogen, samengevat, dat aannemelijk is dat geen verlenging zou hebben plaatsgehad van de arbeidsovereenkomst omdat [verzoekster] niet tevreden was over het functioneren van [verweerder] , zodat de inkomensschade van [verweerder] maximaal het loon is over de periode van 10 februari tot 1 juni 2023. Op deze inkomensschade strekken de onregelmatige opzegvergoeding en de transitievergoeding in mindering, zodat als billijke vergoeding toewijsbaar is € 7.449,53 (€ 14.968,80 – € 6.544,80 – € 974,47), aldus de kantonrechter.

Zowel [verzoekster] (grief 4) als [verweerder] (grief I) maken bezwaar tegen deze beslissing.

Het primaire standpunt van [verzoekster] dat het ontslag rechtsgeldig was en er geen ernstig verwijtbaar handelen aan haar zijde was, vindt zijn weerlegging in het voorgaande, waarbij nog opmerking verdient dat het hier gaat om een verzoek tot toekenning van een billijke vergoeding op grond van artikel 7:681 lid 1, aanhef en onder a, BW.

Het subsidiaire standpunt van [verzoekster] komt erop neer dat de kantonrechter bij de bepaling van de hoogte van de billijke vergoeding geen rekening heeft gehouden met de volgende omstandigheden: het is aannemelijk dat [verweerder] zeer kort na 10 februari 2023 alsnog rechtsgeldig op staande voet ontslagen had kunnen worden, het is aannemelijk dat [verweerder] op zeer korte termijn een nieuwe baan vindt, [verzoekster] heeft kosten gemaakt (voor degene die [verweerder] heeft vervangen, voor verbetertrajecten en cursussen), hij heeft aanspraak op een WW-uitkering, hij heeft tijdens het dienstverband nevenwerkzaamheden verricht zonder medeweten en toestemming van [verzoekster] en verricht deze nog steeds en [verzoekster] had in februari 2023 een ontbindingsprocedure kunnen starten.

Meer subsidiair voert [verzoekster] aan dat de kantonrechter bij de bepaling van de billijke vergoeding van een onjuist bedrag aan transitievergoeding is uitgegaan.

[verweerder] stelt zich op het standpunt dat de billijke vergoeding ten minste moet worden bepaald op € 14.968,80 bruto, het bedrag dat hij gedurende de resterende duur van de arbeidsovereenkomst, het ontslag op staande voet weggedacht, zou hebben verdiend. Hij heeft daarbij de volgende omstandigheden naar voren gebracht: zijn arbeidsmarktpositie is als gevolg van het ontslag op staande voet ongunstiger geworden, hij heeft nog geen nieuwe baan gevonden, eenzijdig arbeidsverleden, mate van verwijtbaarheid aan de zijde van [verzoekster] , waarbij een ernstige waarschuwing op haar plaats is, er is immateriële schade geleden, er zijn geen nevenverdiensten geweest. Ter zitting in hoger beroep heeft [verweerder] naar voren gebracht dat inmiddels duidelijk is geworden dat hij over de periode van 1 april t/m 30 juni 2023 een bedrag van (totaal) € 6.713,99 netto aan WW-uitkering heeft ontvangen.

Het hof oordeelt als volgt:

- de eerdere overwegingen die hebben geleid tot de conclusie dat het gegeven ontslag op staande voet niet rechtsgeldig is, brengen mee dat [verzoekster] in verband met het einde van de arbeidsovereenkomst een ernstig verwijt kan worden gemaakt;

- het standpunt van [verzoekster] dat [verweerder] alsnog vóór het verstrijken van de termijn waarvoor de arbeidsovereenkomst was aangegaan, rechtsgeldig op staande voet zou zijn ontslagen, mist tegen de achtergrond van hetgeen hiervóór is overwogen elke grond;

- het standpunt van [verzoekster] dat de arbeidsovereenkomst nog vóór het verstrijken van deze termijn zou zijn ontbonden, is niet realistisch;

- het is aannemelijk dat de arbeidsovereenkomst, het ontslag weggedacht, zou hebben voortgeduurd tot 1 juni 2023;

- [verweerder] zou vanaf 10 februari tot 1 juni 2023 aanspraak hebben gehad op loon (inclusief vakantiebijslag) ten bedrage van € 14.968,80 bruto;

- de omstandigheid dat [verzoekster] kosten heeft gemaakt, komt geheel voor haar eigen rekening;

- dat [verweerder] inkomsten uit andere werkzaamheden heeft gehad, is tegenover de betwisting hiervan door [verweerder] niet aannemelijk geworden en zou hier overigens ook geen gewicht in de schaal leggen bij de bepaling van de hoogte van de billijke vergoeding;

- het is aannemelijk dat [verweerder] van de wijze waarop [verzoekster] de arbeidsovereenkomst heeft beëindigd enige hinder zal ondervinden bij het vinden van een nieuwe werkkring;

- de uitkomst van dit geding is dat [verweerder] tegenover [verzoekster] aanspraak heeft op een gefixeerde schadevergoeding van € 6.544,80 bruto, gelijk aan het loon (inclusief vakantiebijslag) over de periode 10 februari tot 1 april 2023;

- aan [verweerder] is een WW-uitkering toegekend tot en met 30 juni 2023 van € 6.713,99 netto (tot 1 juni 2023: € 6.668,52 bruto).

Ervan uitgaand dat [verweerder] zonder het ernstig verwijtbaar handelen van [verzoekster] nog aanspraak zou hebben gehad op € 14.968,80 (bruto) aan loon, zal het hof – ook in het licht van de hiervoor geschetste omstandigheden – de billijke vergoeding daarop vaststellen. Het hof acht het niet juist de transitievergoeding te betrekken bij de bepaling van de hoogte van de billijke vergoeding. Ook bij een regelmatig einde van de arbeidsovereenkomst zou [verweerder] immers aanspraak hebben gehad op de transitievergoeding. Inmiddels is gebleken dat [verweerder] gedurende enkele maanden een WW-uitkering heeft gehad. Ook deze uitkering leidt er niet toe dat een lager bedrag dan € 14.968,80 bruto zal worden toegekend omdat [verweerder] in dat geval in onvoldoende mate zou worden gecompenseerd voor het ernstig verwijtbaar handelen van [verzoekster] . Hetzelfde geldt voor de gefixeerde schadevergoeding. Hiermee wordt overigens ook tegengegaan dat werkgevers ervoor kiezen een arbeidsovereenkomst op ernstig verwijtbare wijze te laten eindigen, omdat dit voor hen voordeliger is dan het in stand houden daarvan.

De kantonrechter heeft het verzoek van [verweerder] afgewezen om de proceskosten, in afwijking van het liquidatietarief, vast te stellen op de daadwerkelijk door hem gemaakte kosten. Hiertegen is grief III in incidenteel beroep gericht. [verweerder] maakt aanspraak op een vergoeding van € 15.833,47 voor de kosten van beide instanties.

Deze grief faalt. Het hof verenigt zich met de bestreden overweging van de kantonrechter. Het verzoek ten aanzien van de kosten van het hoger beroep treft hetzelfde lot.

Grief 2 in principaal beroep slaagt gedeeltelijk en faalt voor het overige. De grieven I en II in incidenteel beroep slagen. De andere grieven falen. De bestreden beschikking kan niet in stand blijven op de volgende onderdelen: de hoogte van de transitievergoeding, de hoogte van de billijke vergoeding en de wettelijke verhoging over de vergoeding wegens niet-genoten vakantiedagen. Het hof zal in zoverre opnieuw rechtdoen en de beschikking voor het overige, voor zover aan het oordeel van het hof onderworpen, bekrachtigen. Het hof zal [verzoekster] veroordelen in de kosten van het hoger beroep (zowel in principaal als in incidenteel beroep).