Uitspraken

Artikel 122d, derde lid, Waterschapswet bepaalt dat in gevallen als het onderhavige de zuiveringsheffing als zodanig kan worden verhaald op de gebruiker. Belanghebbende stelt zich op het standpunt dat zij van dit verhaalsrecht gebruik maakt, en dat het uitoefenen van dit recht geen belastbare handeling is voor de heffing van omzetbelasting.

Tussen partijen is niet in geschil dat belanghebbende de zuiveringsheffing als aparte post op de factuur vermeldt en dat in de overeenkomst met de parkrecreant is afgesproken dat deze last voor rekening van de parkrecreant komt. Over de hoogte van de doorbelasting ontvangt belanghebbende geen klachten, zodat zij ervan uitgaat dat de parkrecreanten geen bezwaar hebben tegen haar handelwijze. Naar het oordeel van het Hof is dit alles niet voldoende om te kunnen spreken van verhaal van de zuiveringsheffing als zodanig. Het Hof leidt uit de systematiek van de zuiveringsheffing en de tekst van de hiervoor genoemde bepaling af dat de wetgever heeft bedoeld dat de met het individuele waterverbruik samenhangende zuiveringsheffing op de gebruiker van een gedeelte van een bedrijfsruimte mag worden verhaald. Het moet derhalve gaan om het aandeel dat de parkrecreant, was hij de aangeslagene, had moeten betalen. Aan die voorwaarde wordt niet voldaan. Belanghebbende past een andere formule (€ 1,25 per kubieke meter water) toe dan GBLT ((hoeveelheid ingenomen water x factor =) vve x tarief, wat neerkomt op een tarief van ongeveer € 1,12 per kubieke meter), als gevolg waarvan zij niet de zuiveringsheffing als zodanig op de gasten verhaalt, maar een forfaitair, zelf bepaald bedrag. In het controlerapport is verder geconstateerd dat belanghebbende ook meer in rekening brengt dan zij aan GBLT betaalt. Dat belanghebbende heeft gezocht naar een redelijke, evenredige methode om de zuiveringsheffing om te slaan, maakt dit niet anders. Van het uitoefenen van het verhaalsrecht op de voet van de Waterschapswet is geen sprake.

Uit hetgeen onder 4.2. is overwogen volgt tevens dat van een zuivere, niet aan de heffing van omzetbelasting onderworpen doorbelasting van kosten evenmin sprake is. Belanghebbende brengt immers een forfaitair, zelf bepaald bedrag in rekening.

Ook van een doorlopende post is geen sprake. Belanghebbende ontvangt de aanslag van GBLT op haar eigen naam, omdat zij als heffingsplichtige is aangewezen. De zuiveringsheffing wordt dus niet op naam en voor rekening van de parkrecreanten betaald.

Artikel 8, tweede lid, Wet op de omzetbelasting 1968 (hierna: Wet OB) bepaalt, voor zover van belang, dat de vergoeding het totale bedrag is dat ter zake van de dienst of de levering in rekening wordt gebracht, de omzetbelasting daaronder niet begrepen. Artikel 8, vijfde lid, Wet OB, bepaalt dat bij of krachtens algemene maatregel van bestuur kan worden bepaald in hoeverre de onder a. tot en met d. genoemde categorieën niet tot de vergoeding behoren. Op de voet van artikel 4, eerste lid, onderdeel c, Uitvoeringsbesluit omzetbelasting 1968 behoren, voor zover hier van belang, tot de vergoeding niet de voor degene aan wie de dienst is bewezen, aan andere belastingen en heffingen gedane uitschotten. De uitsluitingen van de vergoeding vormen een afwijking van de hoofdregel dat alles wat in rekening wordt gebracht, tot de vergoeding en dus tot de maatstaf van heffing behoort. De bewijslast dat sprake is van een uitsluiting van de vergoeding rust op belanghebbende.

Uit de reactie op de vragen van het Hof blijkt dat belanghebbende niet voldoet aan de voorwaarden die de Hoge Raad heeft gesteld in het keurloon-arrest (HR 13 augustus 2004, nr. 38369, ECLI:NL:HR:2004:AQ6882). Niet de zuiveringsheffing wordt aan de parkrecreanten doorberekend maar, zoals het Hof onder 4.2. al heeft vastgesteld, een forfaitair bedrag. Uit het keurloon-arrest volgt dat de zuiveringsheffing naar evenredigheid van de aan de parkrecreanten verleende diensten moet worden doorbelast. De doorbelasting wordt berekend op basis van de individuele hoeveelheid ingenomen water vermenigvuldigd met € 1,25. Belanghebbende heeft niet aannemelijk gemaakt dat deze formule de evenredigheid met de aan de parkrecreanten verleende diensten benadert, laat staan weerspiegelt.

Belanghebbende beroept zich voorts op het vertrouwensbeginsel en voert daartoe het volgende aan. De heer [D] was in 2009 betrokken bij een door de Belastingdienst verricht boekenonderzoek bij [E] B.V., exploitant van een niet tot belanghebbende behorend chaletpark. De aldaar gehanteerde methode werd destijds door de Belastingdienst akkoord bevonden. De heer [D] heeft dezelfde methode bij belanghebbende geïntroduceerd. Volgens belanghebbende kan zij vertrouwen ontlenen aan de uitkomst van het onderzoek dat bij [E] B.V. is uitgevoerd. Ook heeft het controlerapport dat is uitgebracht naar aanleiding van het onderzoek bij [F] B.V. vertrouwen bij belanghebbende gewekt. [F] B.V. is verbonden met belanghebbende.

Het Hof verwerpt het beroep op het vertrouwensbeginsel. [E] B.V. is een andere belastingplichtige en de uitkomst van het onderzoek bij deze belastingplichtige wekt geen in rechte te beschermen vertrouwen bij belanghebbende. De betrokkenheid van de heer [D] en de introductie van de in geschil zijnde handelwijze bij belanghebbende brengen hierin geen verandering. Nog daargelaten of belanghebbende zich met vrucht kan beroepen op bij [F] B.V. gewekt vertrouwen, heeft te gelden dat het controlerapport van het onderzoek bij [F] B.V. van dezelfde datum (en hetzelfde belastingkantoor) is als de controlerapporten van de onderzoeken bij belanghebbende en de twee onder 1.5. genoemde belastingplichtigen. In het controlerapport van het onderzoek bij [F] B.V. is niets vermeld over de doorbelasting van de zuiveringsheffing, terwijl de kwestie in de andere drie controlerapporten uitvoerig wordt besproken. Ter zitting van het Hof heeft de Inspecteur verklaard dat de kwestie bij belanghebbende en de andere twee onder 1.5. genoemde belastingplichtigen aan het licht is gekomen door de memoriaalboeking die in de administratie werd aangetroffen. Hiermee werden de berekening en de voldoening van omzetbelasting over de doorbelaste zuiveringsheffing teruggedraaid. De controlerend ambtenaar besloot hiernaar een onderzoek in te stellen. Dit laatste kon belanghebbende niet weten en heeft geen invloed op de beoordeling van het beroep op het vertrouwensbeginsel. Wel acht het Hof doorslaggevend dat de rapporten van dezelfde datum zijn en dat drie van de vier rapporten een uitvoerige bespreking bevatten en in het vierde geen woord wordt gewijd aan de zuiveringsheffing. Het vierde rapport kan onder deze omstandigheden bij belanghebbende niet het in rechte te beschermen vertrouwen hebben gewekt dat de handelwijze van belanghebbende akkoord was en de naheffing op een fout berustte.

Tot slot beroept belanghebbende zich op het gelijkheidsbeginsel. Bij de gelijke gevallen [E] B.V. en [F] B.V. is niet nageheven over de doorbelasting van de zuiveringsheffing, aldus belanghebbende. Belanghebbende gaat er hierbij van uit dat de onderzoeken bij haarzelf en de twee onder 1.5. genoemde belastingplichtigen als één geval gelden, vanwege de verbondenheid tussen deze drie belastingplichtigen.

Het beroep op het gelijkheidsbeginsel stuit al af op de constatering dat [E] B.V. geen gelijk geval is. [E] B.V. heeft bij de doorbelasting van de zuiveringsheffing aan de parkrecreanten de formule toegepast die het Waterschap toepast bij de berekening van de aanslag zuiveringsheffing. Tijdens de zitting van het Hof heeft belanghebbende erkend dat bij [E] B.V. een andere formule is gebruikt. De redenen die belanghebbende voor de wijziging van de formule heeft genoemd, maken [E] B.V. niet alsnog een gelijk geval. Het Hof kan in het midden laten of [F] B.V. een gelijk geval is en of belanghebbende en de twee onder 1.5. genoemde belastingplichtigen als één geval dienen te worden aangemerkt. [F] B.V. kan, hoe men ook rekent, niet de meerderheid vormen ten opzichte van de drie andere belastingplichtigen.

Het hoger beroep wordt geacht mede betrekking te hebben op de heffingsrente dan wel de belastingrente. Belanghebbende heeft hiertegen geen zelfstandige grieven aangevoerd. Het hoger beroep is ook in zoverre ongegrond.

Belanghebbende maakt in hoger beroep voor het eerst aanspraak op vergoeding van immateriële schade wegens overschrijding van de redelijke termijn. De redelijke termijn voor de behandeling van het bezwaar, het beroep en het hoger beroep bedraagt vier jaar. Het oudste bezwaarschrift is op 30 november 2015 ontvangen. Dit betekent dat de redelijke termijn met meer dan zes, maar met minder dan twaalf maanden is overschreden. De uitspraken op bezwaar zijn op 13 oktober 2017 gedaan. Gelet op de redelijke termijn van de bezwaarfase, zes maanden, wordt de overschrijding geheel aan de Inspecteur toegerekend. Het Hof zal de Inspecteur veroordelen tot het betalen van een schadevergoeding van € 1.000.