Uitspraken

Het hof heeft de feiten hiervoor zelfstandig vastgesteld, daarbij rekening houdend met hetgeen door Lapack in de grieven I, II en III is aangevoerd. Bij beoordeling van deze grieven heeft Lapack om die reden geen belang meer.

In de grieven IV en V komt Lapack op tegen het oordeel van de kantonrechter dat [geïntimeerde] niet conform cao (normloon) is betaald. Lapack voert aan dat [geïntimeerde] niet voldeed aan de eisen van de functie en daarom is en mocht worden ingeschaald in een instroomschaal. Ter onderbouwing van die stelling heeft Lapack verklaringen in het geding gebracht van leidinggevenden bij Lapack ( [D] , [E] en [F] ). Ook heeft Lapack zich beroepen op het hiervoor (onder 3.11) genoemde evaluatieverslag. Uit die verklaringen en het verslag blijkt, aldus Lapack, dat [geïntimeerde] grote moeite had met het lezen van tekeningen en het zelfstandig in elkaar zetten van de speciale pallets die in de afdeling "special products" werden gefabriceerd. De functie van productiemedewerker in die afdeling hield echter wel in het aan de hand van tekeningen zelfstandig fabriceren van pallets.

Ingevolge de toepasselijke cao komt aan de werknemer die aan de eisen van de functie voldoet het normloon toe. De eerste vraag is dan welke eisen aan de functie van productiemedewerker werden gesteld. Een functiebeschrijving of ander stuk waarin de gestelde eisen zijn vastgelegd ontbreekt. Afgegaan kan dus slechts worden op hetgeen partijen over en weer hebben aangevoerd. [geïntimeerde] (memorie van antwoord onder 4.2.7 en 4.2.9.) heeft gesteld dat hij in de afdeling "special products" handmatig en op basis van tekeningen producten in elkaar diende te zetten alsmede dat hij dat werk volledig zelfstandig verrichtte. Lapack (memorie van grieven onder 24) stelt in feite hetzelfde. Uitgangspunt is daarom dat de aan de functie van productiemedewerker gestelde eisen inhielden dat [geïntimeerde] in de afdeling "special products", zelfstandig, handmatig en op basis van tekeningen producten in elkaar moest kunnen zetten.

Volgens [geïntimeerde] voldeed hij aan deze eisen. Ten bewijze daarvan beroept hij zich erop dat telkens opnieuw met hem een arbeidsovereenkomst gesloten werd en dat hij nieuwe collega's inwerkte. Dat alles zou niet aan de orde zijn geweest indien [geïntimeerde] niet zou voldoen. Lapack betwist de stellingen van [geïntimeerde] . Zij beroept zich op een drietal verklaringen van leidinggevenden ( [D] , [E] en [F] ) waarin is vermeld dat [geïntimeerde] slecht tekeningen kon lezen en slecht zelfstandig kon werken. Die factoren waren, aldus deze leidinggevenden, de reden dat het tweede contract (periode 1 mei 2011 tot en met 30 april 2012) niet meer werd verlengd. Dat het per 27 augustus 2012, aldus eveneens deze verklaringen, vervolgens desondanks tot een nieuw dienstverband is gekomen was enkel en alleen te danken aan het gegeven dat Lapack dringend verlegen zat om personeel maar dat toen niet kon krijgen. Lapack wijst voorts op het evaluatieformulier van 12 december 2011 waaruit blijkt dat de functievervulling op meerdere onderdelen als "matig" werd aangemerkt en "matig" daarin is omschreven als "onder het vereiste niveau".

[geïntimeerde] stelt in deze procedure dat hij recht heeft op het normloon omdat hij voldeed aan de eisen van de functie. Het in de vorige rechtsoverweging, kort, weergegeven verweer van Lapack is aan te merken als een gemotiveerd verweer. Bij die stand van zaken rust ingevolge de hoofdregel van artikel 150 Rv de bewijslast van zijn stelling op [geïntimeerde] . Een bijzondere regel waaruit een andere bewijslastverdeling voortvloeit, is er niet terwijl de eisen van redelijkheid en billijkheid evenmin tot afwijking van de hoofdregel nopen.

[geïntimeerde] heeft in hoger beroep verzocht zijn in eerste aanleg gedane bewijsaanbod als herhaald te beschouwen. Dat bewijsaanbod hield in zichzelf te doen horen als getuige. Het voorbehoud is toen aanvankelijk nog gemaakt een nader bewijsaanbod te doen, maar dat nadere bewijsaanbod is er (in eerste aanleg en/of hoger beroep) niet gekomen. Volgens vaste rechtspraak moet een partij in hoger beroep tot getuigenbewijs worden toegelaten indien zij voldoende specifiek bewijs aanbiedt van feiten die tot beslissing van de zaak kunnen leiden. Het antwoord op de vraag of een bewijsaanbod voldoende specifiek is, hangt af van de omstandigheden van het geval, waarbij de rechter, mede in verband met de eisen van een goede procesorde, zal moeten letten op de wijze waarop het processuele debat zich heeft ontwikkeld en het stadium waarin de procedure verkeert. In hoger beroep zal van een partij die bewijs door getuigen aanbiedt, in beginsel mogen worden verwacht dat zij voldoende concreet aangeeft op welke van haar stellingen dit bewijsaanbod betrekking heeft en, voor zover mogelijk, wie daarover een verklaring zou kunnen afleggen, doch zal in het algemeen niet mogen worden verlangd dat daarbij ook wordt aangegeven wat daarover door getuigen zal kunnen worden verklaard (HR 9 juli 2004, ECLI:NL:HR:2004:AO7817).

[geïntimeerde] heeft in hoger beroep volstaan met een algemene verwijzing naar het in eerste aanleg gedane bewijsaanbod, welk toen gedane bewijsaanbod (ook) zeer algemeen gesteld was. Het partijdebat heeft zich echter in hoger beroep verder ontwikkeld, in het bijzonder op basis van specifieke verklaringen van [D] , [E] en [F] alsmede de inhoud van het evaluatieformulier. In dat licht bezien mocht van [geïntimeerde] verlangd worden dat hij in hoger beroep nader specificeerde welke stellingen hij nog wilde bewijzen door middel van de door hem zelf af te leggen verklaring. Die specificatie is uitgebleven. Het bewijsaanbod is daarom onvoldoende specifiek te oordelen. Aan bewijslevering komt het hof daardoor niet toe met als gevolg dat in deze procedure thans als vaststaand heeft te gelden dat [geïntimeerde] gedurende de gehele periode van de elkaar opvolgende dienstverbanden niet voldeed aan de eisen van de functie. Het gevolg daarvan is dan weer dat hem het normloon niet toekwam. De grieven IV en V slagen.

Het gevolg van het slagen van de grieven IV en V is dat het vonnis van de kantonrechter van 28 oktober 2015 (zoals hersteld op 9 december 2015) moet worden vernietigd nu de (enige) grondslag onder de vordering van [geïntimeerde] (het normloon was van meet af aan verschuldigd) alsnog ondeugdelijk is geoordeeld. Dat brengt mee dat de vorderingen van [geïntimeerde] alsnog dienen te worden afgewezen. Bij die stand van zaken heeft Lapack geen belang bij beoordeling van de overige grieven.