Uitspraken

[appellant] heeft één grief voorgedragen, die zich tegen alle dragende elementen in de redenering van de kantonrechter keert. In incidenteel appel heeft [geïntimeerde] betoogd dat hij nimmer in dienst van [appellant] is geweest, doch van [Y B.V.] en daarmee het vorderingsrecht van [appellant] aangevochten.

Mr. Vahl heeft, desgevraagd, ter comparitie bij het hof gesteld dat zijn brief van
21 maart 2011, hiervoor onder 3.11 aangehaald, op een vergissing berust en dat [geïntimeerde] wel degelijk in dienst van [appellant] is geweest. Al het andere personeel was wel in dienst van [Y B.V.] Hij heeft voorts namens [appellant] een beroep gedaan op het arrest Haviltex (HR 13 maart 1981, NJ 1981,635). Volgens hem moet artikel 14 van de arbeidsovereenkomst zo begrepen worden dat het betrekking heeft op alle niet-openbaar toegankelijke gegevens over het bedrijf van [appellant] , daaronder begrepen het functioneren van medewerkers. Het bedrijf van [appellant] moet daarbij ruim worden geïnterpreteerd.

Het hof overweegt dat de inhoud van een geheimhoudingsbeding, dat door de werkgever in het arbeidscontract is opgenomen zonder dat daarover nadrukkelijk tussen werkgever en werknemer is onderhandeld, aan de hand van de Haviltex-maatstaf moet worden uitgelegd, naar de zin die partijen in de gegeven omstandigheden over en weer redelijkerwijs aan deze bepaling mochten toekennen en op hetgeen zij te dien aanzien redelijkerwijs van elkaar mochten verwachten. Indien het beding voor meerdere uitleg vatbaar is, ligt het in de rede om, uitgaande van het contra proferentem-gezichtspunt, voor die uitleg te kiezen die het minst bezwarend is voor de werknemer. Deze Haviltex-maatstaf is evenwel niet van toepassing op de vraag wie de contractspartijen zijn.

De arbeidsovereenkomst van [geïntimeerde] is ondertekend door [appellant] International , op dat moment de handelsnaam van de eenmanszaak van [X] , later de handelsnaam van de inmiddels gefailleerde onderneming [Y B.V.] Ook de brief van mr. Vahl, geciteerd onder 3.11 is een aanwijzing dat [Y B.V.] de werkgever van [geïntimeerde] was geweest. In geen geval komt aan [appellant] een vorderingsrecht terzake van de boete uit de arbeidsovereenkomst toe, omdat [appellant] geen contractspartij is.

Doch ook indien het hof de lezing van [appellant] volgt dat [geïntimeerde] als enige werknemer rechtstreeks in dienst van de [appellant] is gekomen, dan is daarmee het vorderingsrecht van [appellant] bepaald nog niet gegeven. Artikel 14 van de arbeidsovereenkomst heeft woordelijk betrekking op het bedrijf en/of cliënten van de werkgever. Indien [appellant] als werkgever moet worden aangemerkt, dan moet de schending van het beding betrekking hebben op haar bedrijf of haar cliënten. De gewraakte mededelingen omtrent het functioneren van de heer [Q] hebben hoogstens betrekking op het bedrijf van [Y B.V.] waarin deze - onomstreden - werkzaam was en op de heer [Q] zelf. Het bedrijf van [Y B.V.] is niet het bedrijf van [appellant] noch is zij een cliënte van [appellant] noch kan [Q] als een cliënt van [appellant] worden aangemerkt.

Het hof verwerpt het betoog van [appellant] dat haar bedrijf ruim moet worden gezien en alle door [X] beheerste vennootschappen omvat. Uitgangspunt van het Nederlandse rechtspersonenrecht is dat elke rechtspersoon als een zelfstandig rechtssubject wordt beschouwd. Vereenzelviging is een uitzondering, die slechts onder strikte regels is toegelaten (vgl. HR 21 mei 2010 ECLI:NL:HR:2010:BL6071) Het hof ziet in dit geval, waar [Y B.V.] failliet is verklaard en [appellant] geenszins heeft betoogd dat zij in dat faillissement moet delen, geen reden om uitsluitend daar waar het [X] te stade komt, wel van vereenzelviging uit te gaan. Daartoe zijn onvoldoende redengevende feiten aangevoerd. Het feit dat [appellant] als aandeelhouder van [Y B.V.] de ontbindingsvergoeding feitelijk heeft betaald, maakt niet dat [Y B.V.] als het bedrijf van [appellant] moet worden aangemerkt. Dat [geïntimeerde] heeft begrepen dan wel had moeten begrijpen dat [Y B.V.] in dit kader gelijk moet worden gesteld met het bedrijf van [appellant] , blijkt uit niets.

Ten overvloede overweegt het hof nog dat ook indien [Y B.V.] met [appellant] zou worden vereenzelvigd, de gewraakte mededelingen nog immer niet tot het verbeurdverklaren van een boete leiden. De strekking van een geheimhoudingsbeding als het onderhavige is in het algemeen het beschermen van de vennootschap en de daarbij behorende belanghebbenden tegen het weglekken van vertrouwelijke en concurrentiegevoelige informatie, vanwege de daaraan verbonden zakelijke risico’s. Uit de verklaringen van de partijen ter comparitie in eerste aanleg en in appel kan niet worden afgeleid dat tussen partijen een verdergaande strekking aan de orde is geweest, laat staan overeengekomen. Het verstrekken van een positieve referentie over een werknemer valt niet onder deze strekking. Al helemaal moeilijk te volgen is de redenering dat ook de mail van [geïntimeerde] geciteerd onder 3.9, moet worden gekwalificeerd als een zelfstandige schending van het geheimhoudingsbeding.