Uitspraken

In eerste aanleg heeft [appellante] zes vorderingen en een subsidiaire vordering geformuleerd, alsmede een proceskostenveroordeling gevorderd. De kantonrechter heeft alle vorderingen afgewezen. Bij dagvaarding in hoger beroep heeft [appellante] kenbaar gemaakt dat het beroep niet is gericht tegen de beslissingen van de kantonrechter die zien op de voorziening bij werkloosheid, BHV en lunchbon en de re-integratie. Tegen de beslissing met betrekking tot een voorziening ter reparatie van gemiste pensioenopbouw heeft [appellante] geen grief gericht, zodat het hof aan beoordeling van die vordering niet toekomt.

Ter beoordeling in hoger beroep liggen aldus voor de beslissingen van de kantonrechter met betrekking tot de urenuitbreiding, de beëindiging van de arbeidsovereenkomst, het ambtsjubileum en de volgens [appellante] ten onrechte niet betaalde uren.

[appellante] heeft tien grieven gericht tegen het vonnis waarvan beroep.

Grief 1 strekt ten betoge dat de kantonrechter ten onrechte niet voorop heeft gesteld dat ook het Burgerlijk Wetboek de arbeidsrelatie tussen partijen regeert en dat de kantonrechter geen aandacht heeft besteed aan het beroep van [appellante] op artikel 6:248 van het Burgerlijk Wetboek (BW).

Grief 2 luidt: “Ten onrechte heeft de rechtbank de vordering van [appellante] afgewezen om voor recht te verklaren dat zij vanaf 1 september 2011 bij de gemeente in dienst is op basis van een arbeidsovereenkomst voor de duur van 29,5 uur per week met veroordeling van de gemeente haar het (verhoogde) loon door te betalen vanaf genoemde datum.”

Volgens grief 3 heeft de kantonrechter ten onrechte overwogen dat de beëindiging van de arbeidsovereenkomst niet kan worden getoetst aan titel 10 van Boek 7 BW.

Grief 4 luidt: “Ten onrechte heeft de rechtbank overwogen dat de arbeidsovereenkomst door de gemeente is beëindigd met inachtneming van het bepaalde in artikel 8:8 CAR-UWO.”

Volgens grief 5 zou de gemeente ten onrechte bij de beëindiging van de arbeidsovereenkomst onvoldoende inspanning hebben geleverd om [appellante] te herplaatsen of zou de gemeente volgens een vooraf vastgesteld plan het ontslag hebben verleend.

Grief 6 luidt: “Ten onrechte heeft de rechtbank aanleiding gezien voor het oordeel dat er ten tijde van het ontslag sprake was van een verstoorde arbeidsverhouding tussen [appellante] en de gemeente en dat het betoog van [appellante] dat er geen gronden waren om de arbeidsovereenkomst te beëindigen, derhalve faalt.”

Grief 6A luidt: “Ten onrechte heeft de rechtbank de door de gemeente gehanteerde termijn bezien in het licht van de door de gemeente getroffen "passende regeling" en niet als, foutief toegepaste, opzegtermijn.”

Grief 7 stelt dat een beroep van de gemeente op de reden voor ontslag haar om redenen van billijkheid niet toekwam.

Grief 8 heeft betrekking op het ambtsjubileum en verwijt de kantonrechter te hebben overwogen dat [appellante] onvoldoende heeft onderbouwd waarom niet 1 april 1992 als startdatum van de diensttijd heeft te gelden.

Grief 9 luidt: “Ten onrechte heeft de rechtbank overwogen dat de gemeente er bij het uitblijven van een (tijdige) reactie van [appellante] - die wist dat de gemeente een en ander wilde weten in verband met het opmaken van een eindafrekening - gerechtvaardigd op mocht vertrouwen dat [appellante] geen aanspraak (meer) zou maken op vergoeding van volgens haar ten onrechte niet uitbetaalde uren.

Grief 2 heeft betrekking op de weigering van de gemeente aan [appellante] een uitbreiding van uren toe te staan. [appellante] verwijt de gemeente het overleg als bedoeld in artikel 2 lid 4 van de Wet Aanpassing Arbeidsduur (WAA) uit de weg te zijn gegaan. Uit het tiende lid van artikel 2 WAA vloeit voort dat de urenuitbreiding is gerealiseerd.

Dit betoog kan om diverse redenen niet worden gevolgd. Aangenomen dat de WAA van toepassing is, voldoet het verzoek van [appellante] niet aan de eisen van artikel 2 lid 3 WAA. Toepassing van de WAA is echter niet aan de orde, omdat het op de arbeidsovereenkomst van [appellante] toepasselijke artikel 2.7 CAR/UWO spreekt van ‘uitbreiding van de formele arbeidsduur’, waarbij in artikel 1.1 CAR/UWO het begrip ‘arbeidsduur’ wordt gedefinieerd als: ‘de vooraf vastgestelde omvang van het aantal uren in een bepaalde periode gedurende welke door de ambtenaar arbeid moet worden verricht’ en ‘formele arbeidsduur’ wordt gedefinieerd als: ‘de arbeidsduur volgens de aanstelling’. Anders dan [appellante] stelt, is de vermelding van 5,5 uur per week in de arbeidsovereenkomst niet aan te merken als een arbeidsduur in de zin van de CAR/UWO, maar, zoals de gemeente terecht betoogt en ook blijkt uit de woorden ‘minimum betaling’, als een salarisgarantie. Het verzoek van [appellante] valt dan ook niet aan te merken als een verzoek in de zin van de WAA en in de zin van artikel 2.7 CAR/UWO.

Bovendien verliest [appellante] uit het oog dat reeds uit haar verzoek blijkt dat zij geen uitbreiding vraagt van de uren van haar functie, maar zonder enige onderbouwing stelt dat de gemeente haar te werk kan stellen in een veelheid van functies die nauwelijks of geen verband houden met de in de arbeidsovereenkomst omschreven werkzaamheden.

Grief 9 kan niet slagen, omdat [appellante] haar claim met betrekking tot wel gewerkte en niet betaalde uren onvoldoende heeft onderbouwd. [appellante] gaat er ten onrechte van uit dat haar een garantie is gegeven van de minimale duur van vier uren voor een oproep overdag. Dat blijkt noch uit de arbeidsovereenkomst noch uit de brief van de gemeente van 25 november 2002. Ook in productie 26, zijdens de gemeente in eerste aanleg overgelegd, valt niet af te leiden dat aan [appellante] is gegarandeerd dat zij 4 uur per oproep overdag betaald zou krijgen. De afspraak was (slechts) dat [appellante] minimaal voor 1 dagdeel of

1 avond zou worden opgeroepen en dat zij overdag zoveel mogelijk ofwel voor een ochtend ofwel voor een middag zou worden ingezet. Dat dit zou moeten leiden tot een minimale betalingsverplichting van de gemeente boven de gegarandeerde 2 uren, wanneer een oproep minder dan 2 uren zou bedragen, is niet gebleken. Door [appellante] zijn geen feiten of omstandigheden te bewijzen aangeboden, die, indien bewezen, tot een ander oordeel omtrent het voorgaande zouden kunnen leiden.