Uitspraken

De uitspraak van de Rechtbank vermeldt dat partijen ter zitting een compromis hebben bereikt. Uit het proces-verbaal dat van deze zitting is opgemaakt blijkt echter alleen dat de Inspecteur ter zitting alsnog akkoord is gegaan met het in aftrek toelaten van een bedrag van € 317 als begeleidingskosten. Uit niets blijkt dat belanghebbende ter zake van deze toezegging zelf standpunten of verweren zou hebben prijsgegeven. Partijen hebben zulks ook niet gesteld. Het Hof zal er bij de verdere beslechting van het geschil dan ook van uitgaan dat belanghebbende in het hoger beroep niet wordt beperkt door afspraken die zouden zijn gemaakt op ter zitting van de Rechtbank.

De Inspecteur heeft ter zitting van het Hof, gelet op het principiële karakter van de zaak, het verweer dat de factuur niet voldoet aan de vereisten van artikel 6.17, vijfde lid, van de Wet op de inkomstenbelasting 2001 (hierna: Wet IB 2001) ingetrokken.

Het Hof stelt vast dat belanghebbende geheel 2009 geen deel uitmaakte van de huishouding waartoe de vader behoorde. Het Hof is verder van oordeel dat de werkzaamheden van de vader zoals vermeld in de factuur zijn aan te merken als “gezinshulp” als bedoeld in artikel 6.17, derde lid, van de Wet IB 2001 en dat deze werkzaamheden uitgaan boven de normale bijstand tussen een vader en een volwassen kind dat niet tot zijn huishouden behoort. Het Hof betrekt bij dit oordeel hetgeen belanghebbende hieromtrent onweersproken heeft gesteld, te weten dat hem € 30 per uur in rekening zou zijn gebracht indien hij zich zou hebben laten begeleiden door een medewerker van de AWBZ-instelling.

Niet in geschil is dat belanghebbende deze kosten moet maken als gevolg van zijn beperking, welke als een ziekte of invaliditeit is aan te merken als bedoeld in artikel 6.17, eerste lid, aanhef, van de Wet IB 2001.

Het Hof kan de Inspecteur evenmin volgen in diens stelling dat de factuur onverschuldigd zou zijn betaald. Het feit dat van tevoren geen afspraken over een vergoeding voor de werkzaamheden zijn gemaakt, maakt niet dat een latere betaling van een achteraf opgestelde factuur onverschuldigd zou zijn geschied. Immers, nu vaststaat dat de werkzaamheden van de vader uitgaan boven de normale bijstand die van een vader mag worden verwacht, bestond er minstens een morele verplichting voor belanghebbende in de vorm van een natuurlijke verbintenis om de vader voor deze werkzaamheden te compenseren. Het voldoen van een natuurlijke verbintenis kan niet worden aangemerkt als een onverschuldigde betaling (vgl. Hoge Raad 12 maart 1926, NJ 1927, 777 (Goudse bouwmeester)).

Noch het feit dat de werkzaamheden door een vader zijn verricht, noch de omstandigheid dat de betaling in verband met deze werkzaamheden niet bij de vader zou kunnen worden belast omdat deze niet in het economische verkeer zou zijn geschied, staat, wat er zij van de juistheid van deze stellingen, in de weg aan aftrekbaarheid van de betalingen.

Tussen partijen is niet in geschil dat, als het gelijk aan belanghebbende is, de aanslag moet worden verminderd tot een aanslag berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 11.832 (€ 13.409 minus € 1.577 (€ 740 vermeerderd met 113%).