Uitspraken

Appellante in principaal hoger beroep tevens geïntimeerde in incidenteel hoger beroep en geïntimeerde in principaal hoger beroep tevens appellant in incidenteel hoger beroep worden hierna respectievelijk de vrouw en de man genoemd.

De Hoge Raad der Nederlanden (hierna: de Hoge Raad) heeft bij beschikking van 30 maart 2007 een beschikking van het hof te
’s-Gravenhage van 22 februari 2006 vernietigd en de zaak verwezen naar dit hof ter verdere beoordeling en beslissing.

De zaak is ter zitting behandeld op 3 december 2007.

Het hof heeft, voorzover hierna bedragen zijn genoemd, deze telkens afgerond, tenzij anders vermeld.

Partijen zijn [in] 1980 gehuwd. Hun huwelijk is op
2 november 2004 ontbonden door inschrijving van de echtscheidingsbeschikking van 19 juli 2004 in de registers van de burgerlijke stand. Uit hun huwelijk zijn geboren […] (hierna: [kind a]) [in]
1990 en […] (hierna: [kind b]) [in]
1992. [kind a] en [kind b] hebben hun gewone verblijfplaats respectievelijk bij de man en bij de vrouw. De kinderen verblijven in het kader van een co-ouderschapregeling de ene week bij de vrouw en de andere week bij de man.

Tussen partijen is bij beschikking van 19 juli 2004 van de rechtbank te ’s-Gravenhage met rekestnummer 03-6687 en zaaknummer 211288 de echtscheiding uitgesproken en de door de man aan de vrouw te betalen voorlopige uitkering tot haar levensonderhoud bij voorlopige voorziening bepaald op € 1.230,- per maand. De zaak is voor het overige aangehouden.

Bij de bestreden beschikking van de rechtbank te ’s-Gravenhage van 14 januari 2005 met rekestnummer 03-6687 en zaaknummer 211288 is het verzoek van de vrouw, te bepalen dat de man een (definitieve) uitkering tot haar levensonderhoud zal betalen van € 2.500,- per maand, afgewezen.

Bij beschikking van 22 februari 2006 met kenmerk 451-H-05 heeft het hof te ’s-Gravenhage de bestreden beschikking op het punt van de door de man te betalen uitkering tot levensonderhoud van de vrouw vernietigd en deze uitkering met ingang van 14 januari 2005 tot 15 september 2005 bepaald op € 940,- per maand en met ingang van 15 september 2005 op
€ 500,- per maand, en heeft voorts bepaald dat het eventueel door de man teveel betaalde niet door de vrouw aan de man hoeft te worden terugbetaald.

De Hoge Raad heeft in zijn beschikking van 30 maart 2007 met kenmerk R06/062HR de beschikking van het hof ’s-Gravenhage van
22 februari 2006 vernietigd en het geding naar dit hof verwezen ter verdere behandeling en beslissing. De Hoge Raad heeft geoordeeld dat, nu het hof aangaande de aard van de werkzaamheden van de vrouw in de periode tot 15 september 2005 niets heeft vastgesteld en de stellingen van de vrouw evenmin duidelijkheid hieromtrent geven, het hof zijn stelling dat de vrouw in die periode het voor haar toen maximale haalbare aantal uren werkte, onvoldoende heeft gemotiveerd. De Hoge Raad heeft verder geoordeeld dat het hof onvoldoende heeft gemotiveerd waarom bij de bepaling van de draagkracht van de man slechts rekening is gehouden met de door hem te betalen bijdrage in de kosten voor verzorging en opvoeding van de kinderen van partijen van € 340,- per maand, zonder rekening te houden met het feit dat de kinderen voor de helft van de tijd bij de man verblijven en daaraan eveneens € 340,- per maand aan kosten voor verzorging en opvoeding zijn verbonden.

Ten aanzien van de vrouw is het volgende gebleken.

Ten aanzien van de man is het volgende gebleken.

Bij de (onder 2.4. vermelde) bestreden beschikking is het verzoek van de vrouw de uitkering tot haar levensonderhoud met ingang van
2 november 2004 te bepalen op € 2.500,- per maand afgewezen.

De vrouw verzoekt, met vernietiging van de bestreden beschikking in zoverre, opnieuw rechtdoende de uitkering te bepalen op € 1.104,- per maand, althans op een zodanig bedrag als het hof juist zal achten.

De man verzoekt de bestreden beschikking te bekrachtigen en in incidenteel hoger beroep, met vernietiging van de bestreden beschikking in zoverre, opnieuw rechtdoende de behoefte van de vrouw te bepalen op circa € 850,- netto per maand; de verdiencapaciteit van de vrouw te bepalen op tenminste € 1.971,- bruto per maand; dientengevolge de benodigde aanvullende bijdrage voor de vrouw te bepalen op nihil en dientengevolge de uitkering tot levensonderhoud van de vrouw te bepalen op nihil, althans de draagkracht van de man te bepalen op nihil en dientengevolge de uitkering te bepalen op nihil.