Uitspraken

Appellante ontving vanaf 21 juni 2018 een AOW1-pensioen naar de norm van een ongehuwde. Zij is op 6 april 2022 naar Denemarken verhuisd. Op 10 juli 2023 is appellante een geregistreerd partnerschap aangegaan met [naam partner] , die in Nederland woont.

Met een besluit van 17 juli 2023 heeft de Svb met ingang van 1 augustus 2023 het ouderdomspensioen van appellante herzien naar de norm van een gehuwde. Bij besluit van 8 augustus 2023 (bestreden besluit) heeft de Svb het bezwaar van appellante ongegrond verklaard, omdat zij niet duurzaam gescheiden van haar partner leeft.

2. De rechtbank heeft het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard en daarmee het bestreden besluit in stand gelaten. De rechtbank heeft geoordeeld dat van duurzaam gescheiden leven geen sprake is. Weliswaar wonen appellante en haar partner ieder in een ander land en hebben een eigen huis, maar zij ondernemen gezamenlijke activiteiten, verzorgen elkaar wel bij ziekte en zij hebben elkaar over en weer benoemd als executeur ingeval van overlijden. De omstandigheid dat elk eigenaar is van een eigen woning en dat de financiën gescheiden zijn, is onvoldoende om tot een ander oordeel te komen. Ook de reden waarom appellante naar Denemarken is verhuisd, kan niet tot een andere conclusie leiden. Dat appellante vanwege haar gezondheidsredenen niet meer in haar oorspronkelijke woonplaats in Nederland kon wonen en dat een eventuele verhuizing financiële gevolgen zal hebben, leveren geen bijzondere omstandigheden op die maken dat de wet buiten toepassing moet worden gelaten.

3. Appellante is het met de uitspraak van de rechtbank niet eens. Kort gezegd ervaart zij het oordeel van de rechtbank als zeer onrechtvaardig en vraagt zij om toepassing van recht met de menselijke maat. Appellante heeft aangevoerd dat zij zich genoodzaakt voelde om te verhuizen naar Denemarken vanwege de ongezonde situatie in Renkum. Door de verlaging van haar AOW-pensioen naar de norm van een gehuwde en de hoge kosten van levensonderhoud in Denemarken, wordt het appellante onmogelijk gemaakt om in Denemarken te blijven wonen.

In beginsel heeft appellante, omdat zij een geregistreerd partnerschap is aangegaan, recht op een gehuwdenpensioen. Uit artikel 1, tweede lid, aanhef en onder d, van de AOW volgt dat de als partner geregistreerde gelijkgesteld wordt met een gehuwde. Dit is slechts anders als sprake is van een uitzonderingssituatie: op grond van artikel 1, derde lid, aanhef en onder b, van de AOW wordt voor de toepassing van de AOW als ongehuwd mede aangemerkt degene die duurzaam gescheiden leeft van de persoon met wie hij gehuwd is.

Tussen partijen is niet in geschil dat geen sprake is van een ongewilde verbreking van de huwelijkse samenleving. Volgens appellante is sprake van een gewilde verbreking van de huwelijke samenleving. In die situatie legt de Raad het begrip duurzaam gescheiden leven als volgt uit. Gehuwde mensen leven pas duurzaam gescheiden als aan al de volgende voorwaarden is voldaan:

1. ten minste één van hen wil de huwelijkse samenleving verbreken;

2. ieder van hen leidt afzonderlijk een eigen leven alsof hij of zij niet met de ander is gehuwd;

3. ten minste één van hen bedoelt deze situatie als blijvend.2

Wat appellante in hoger beroep heeft aangevoerd, is een herhaling van de gronden die zij bij de rechtbank heeft ingebracht. Wat de rechtbank daarover heeft geoordeeld, is juist. Zowel in het bestreden besluit als in de aangevallen uitspraak is voldoende uiteengezet waarom in het geval van appellante geen sprake is van duurzaam gescheiden leven. Deze overwegingen neemt de Raad over. Ook wordt aangesloten bij de overwegingen van de rechtbank dat de door appellante aangevoerde omstandigheden geen zodanige bijzondere omstandigheden zijn, waardoor toepassing van de wet achterwege zou moeten blijven.

Het hoger beroep slaagt dus niet. De aangevallen uitspraak wordt bevestigd. Dit betekent dat de herziening van het AOW-pensioen met ingang van 1 augustus 2023 naar de norm van een gehuwde in stand blijft.