Uitspraken

Bij besluit van 30 maart 2023 (bestreden besluit) heeft het Uwv het hiertegen door appellant gemaakte bezwaar ongegrond verklaard. Hieraan ligt een rapport van een verzekeringsarts bezwaar en beroep ten grondslag.

De rechtbank heeft het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard en daarmee het bestreden besluit in stand gelaten. Hiertoe heeft de rechtbank overwogen dat het medisch onderzoek zorgvuldig is geweest. Daarnaast staat niet ter discussie dat appellant op de datum in geding ziek was en dat hij tijdens zijn ziekte zelf ontslag heeft genomen. Het Uwv heeft daarmee terecht vastgesteld dat appellant een benadelingshandeling als bedoeld in artikel 45, eerste lid, aanhef en onder j, van de ZW heeft gepleegd.

Hoewel de rechtbank begrip heeft voor de moeilijke situatie waarin appellant zich op het moment van de beëindiging van het dienstverband bevond, heeft de rechtbank hierin onvoldoende aanknopingspunten gezien om aan te nemen dat hij vanwege zijn ziekte de gevolgen van zijn handelen niet kon overzien. Daarbij heeft de rechtbank meegewogen dat de verzekeringsarts bezwaar en beroep in het rapport van 24 maart 2023 voldoende gemotiveerd heeft toegelicht dat bij appellant geen sprake was van een acuut lichamelijk of psychisch probleem op grond waarvan de ontslagname appellant in redelijkheid niet kan worden tegengeworpen, maar van een chronisch verlopende alcoholverslaving, en dat appellant daarnaast een ruim voldoende intelligentie heeft om de gevolgen van het zelf genomen ontslag te kunnen overzien. Appellant heeft geen medische stukken verstrekt op grond waarvan aan het oordeel van de verzekeringsarts bezwaar en beroep moet worden getwijfeld. De rechtbank heeft geoordeeld dat het Uwv dan ook terecht geen aanleiding heeft gezien om vanwege het ontbreken van verwijtbaarheid van het opleggen van de maatregel af te zien.

Verder is niet gebleken van dringende redenen op grond waarvan het Uwv van het opleggen van de maatregel had kunnen afzien. Ook heeft de rechtbank geen aanleiding gezien voor het oordeel dat de maatregel tot weigering van de uitbetaling van de ZW-uitkering in dit geval disproportioneel en onevenredig is. De enkele stelling van appellant dat een minder vergaande maatregel had kunnen worden opgelegd, is – wat daar verder van zij – daarvoor onvoldoende. Het Uwv heeft daarom terecht als maatregel een blijvende weigering van de uitbetaling van de ZW-uitkering opgelegd.

Appellant is het met de uitspraak van de rechtbank niet eens. Appellant heeft tegen die uitspraak aangevoerd dat hij niet verwijtbaar heeft gehandeld. De rechtbank heeft ten onrechte geoordeeld dat ten tijde van het ontslag geen sprake was van een slechte psychische gesteldheid, maar van een chronisch verlopende alcoholverslaving en dat appellant ruim voldoende intelligentie heeft om de gevolgen van zijn handelen te kunnen overzien. De diagnose alcoholverslaving heeft bij appellant geleid tot paniekaanvallen en een angststoornis. Het enige waar hij nog aan kon denken was dat hij weg moest bij zijn werk en zichzelf moest laten behandelen. Het was een ondoordachte beslissing, maar niet onlogisch gezien zijn psychische gesteldheid. Daarnaast speelde schaamte een rol bij de keuze om ontslag te nemen. Appellant wilde niet dat zijn werkgever dit wist. Dit blijkt ook uit het behandelplan van de SGGZ. Tot slot is in strijd gehandeld met het evenredigheidsbeginsel, door niet voor een minder zware maatregel te kiezen.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

Op grond van artikel 7, aanhef en onder a, van het Maatregelenbesluit socialezekerheidswetten (Maatregelenbesluit) is de verplichting van de verzekerde zich te onthouden van een benadelingshandeling een verplichting van de vierde categorie.

Op grond van artikel 2, zesde lid, van het Maatregelenbesluit wordt, voor de toepassing van het eerste lid, onderdeel d, bij overtreding van de verplichting, bedoeld in artikel 45, eerste lid, onderdeel j, van de ZW, onder «blijvend» verstaan: voor de duur dat de verzekerde aanspraak op loon zou kunnen doen gelden.

Appellant betwist niet dat hij door tijdens ziekte ontslag te nemen een benadelingshandeling heeft gepleegd. Appellant stelt dat hem daarvan geen verwijt kan worden gemaakt althans de maatregel had moeten worden gematigd wegens verminderde verwijtbaarheid. Appellant wordt in deze stelling niet gevolgd. De verzekeringsarts heeft inzichtelijk gemotiveerd dat bij appellant geen sprake was van een acuut lichamelijk of psychisch probleem dat noodzaakte tot een directe ontslagname op 30 september 2022. Appellant had zich op die datum bij zijn werkgever ziek kunnen melden. Appellant kon de gevolgen van het zelf genomen ontslag ook overzien. Dat sprake was van onvermogen of een noodtoestand, zoals appellant ter zitting heeft gesteld, heeft appellant niet onderbouwd met stukken waaruit dit blijkt. Uit het in hoger beroep overgelegde Behandelplan van de SGGZ blijkt weliswaar dat sprake is van alcoholmisbruik en dat appellant vanwege trekken van een narcistische persoonlijkheidsstoornis hierdoor veel schaamte ervaarde, maar niet dat appellant de gevolgen van zijn handelen op 30 september 2022 niet kon overzien.

Appellant heeft daarnaast gesteld dat de opgelegde maatregel hem onevenredig zwaar treft en voor hem vergaande financiële gevolgen heeft. De Raad vat dit op als een beroep op de aanwezigheid van een dringende reden, als bedoeld in artikel 45, vierde lid, van de ZW. Wat appellant in dit verband heeft aangevoerd leidt niet tot het oordeel dat sprake is van een dringende reden op grond waarvan het Uwv geheel of gedeeltelijk van het opleggen van een maatregel had behoren af te zien. Appellant heeft de door hem gestelde financiële gevolgen in het geheel niet onderbouwd.

De Raad stelt vast – en het Uwv heeft ter zitting ook erkend – dat de opgelegde maatregel zich ten onrechte uitstrekt tot na 28 februari 2023, de einddatum van de arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd van appellant. Dit is in strijd met het bepaalde in artikel 2, zesde lid, van het Maatregelenbesluit. Daaruit volgt immers dat een blijvende weigering alleen kan worden opgelegd voor de duur dat de verzekerde aanspraak op loon zou kunnen doen gelden. Voor een weigering van de uitkering vanaf 1 maart 2023 is daarmee geen plaats.

Het verzoek om het Uwv te veroordelen tot vergoeding van schade in de vorm van wettelijke rente over de na te betalen uitkering wordt toegewezen. Voor de wijze waarop het Uwv de wettelijke rente dient te berekenen, wordt verwezen naar de uitspraak van de Raad van 25 januari 2012.1