Uitspraken

De minister heeft, voor zover hier van belang, met ingang van september 2013 studiefinanciering op grond van de Wet studiefinanciering 2000 aan appellant toegekend, berekend naar de norm die geldt voor een uitwonende studerende.

Bij besluit van 7 februari 2015 heeft de minister, voor zover hier van belang, de aan appellant toegekende studiefinanciering herzien, in die zin dat hij vanaf 1 september 2013 als thuiswonende studerende is aangemerkt. De minister heeft daarbij het teveel uitbetaalde bedrag op de in het besluit aangegeven wijze verrekend. Appellant heeft bezwaar gemaakt tegen dit besluit.

Bij besluit van 4 mei 2015 heeft de minister het bezwaar gegrond verklaard voor zover dit ziet op de periode van september 2013 tot en met juli 2014 en de periode vanaf januari 2015. Voor de periode van augustus 2014 tot en met december 2014 heeft de minister het bezwaar ongegrond verklaard. Verweerder heeft in dit besluit opgenomen dat in het binnenkort door appellant te ontvangen Bericht Studiefinanciering is vermeld hoe te handelen als appellant het niet eens is met de genomen beslissing. Bij het Bericht studiefinanciering 2015, nummer 9, van 9 mei 2015, heeft de minister de financiële gevolgen voor appellant van zijn besluit van 4 mei 2015 en de wijze van verrekening neergelegd. In dit Bericht is vermeld op welke wijze en voor welke datum (20 juni 2015) rechtsmiddelen kunnen worden ingesteld.

Appellant heeft op 17 juli 2015 beroep ingesteld.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep niet‑ontvankelijk verklaard, omdat appellant niet tijdig beroep heeft ingesteld.

3. Appellant heeft zich in hoger beroep tegen de aangevallen uitspraak gekeerd. Appellant heeft aangevoerd dat al hetgeen de rechtbank heeft overwogen over de verzending en ontvangst van post niet juist is. Hij heeft het Bericht van 9 mei 2015 niet ontvangen. Er heeft dan ook geen juiste rechtsmiddelenvoorlichting plaatsgevonden. De werkwijze van de minister heeft tot verwarring bij hem geleid, waardoor de termijnoverschrijding verschoonbaar moet worden geacht.

4. De Raad oordeelt als volgt.

Het beroep van appellant richtte zich tegen het besluit van 4 mei 2015, zoals nader uitgewerkt bij Bericht van 9 mei 2015. Partijen strijden als eerste over het antwoord op de vraag of de rechtbank terecht tot het oordeel is gekomen dat ervan kan worden uitgegaan dat het Bericht van 9 mei 2015 door appellant is ontvangen.

Indien de geadresseerde stelt dat hij een niet aangetekend verzonden besluit niet heeft ontvangen, is het in beginsel aan het bestuursorgaan om aannemelijk te maken dat het besluit wel op het adres van de geadresseerde is ontvangen. De omstandigheid dat per post verzonden stukken in de regel op het daarop vermelde adres van de geadresseerde worden bezorgd, rechtvaardigt het vermoeden van ontvangst van die stukken op dat adres. Dit brengt mee dat het bestuursorgaan in eerste instantie kan volstaan met het aannemelijk maken van verzending naar het juiste adres. Daartoe is in ieder geval vereist dat het besluit is voorzien van de juiste adressering en een verzenddatum en sprake is van een deugdelijke verzendadministratie. Voorts dient niet gebleken te zijn van recente problemen bij de verzending van poststukken (vergelijk de uitspraak van de Raad van 15 juni 2011, ECLI:NL:CRVB:2011:BQ9423).

De minister heeft in beroep en hoger beroep nadere stukken overgelegd, te weten de “Procesbeschrijving aanmaak en verzending Berichten per post”, een schermprint “Raadplegen bericht student” en een schermprint van de plannings- en verzendadministratie, om aan te tonen dat het bericht van 9 mei 2015 op 13 mei 2015 is verzonden. Met deze stukken heeft de minister de verzending bewezen. De Raad wijst op zijn uitspraak van 14 december 2016, ECLI:NL:CRVB:2016:4874. Voorts heeft de minister op het Bericht van 9 mei 2015 het juiste adres vermeld. Van (recente) problemen bij de verzending van poststukken is ten slotte niet gebleken.

Uit hetgeen is overwogen in 4.1 tot en met 4.4 volgt dat het in 4.1 bedoelde oordeel van de rechtbank juist is.

De grond van hoger beroep inhoudende dat appellant in verwarring is gebracht omtrent de mogelijkheden rechtsmiddelen in te stellen treft evenmin doel. Nu ervan kan worden uitgegaan dat appellant het Bericht van 9 mei 2015 heeft ontvangen, is appellant er door de minister expliciet op gewezen dat hij voor 20 juni 2015 beroep kon instellen.

Uit wat is overwogen in 4.1 tot en met 4.5 volgt dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.