Uitspraken

Appellante ontvangt sinds 1990 bijstand, laatstelijk op grond van de Wet werk en bijstand (WWB). In 2007 heeft appellante bijzondere bijstand aangevraagd voor consulten bij haar orthomoleculair arts en door hem voorgeschreven vitaminepreparaten. Het college heeft deze aanvraag afgewezen. De rechtbank heeft bij uitspraak van 25 mei 2009 het beroep van appellante tegen deze afwijzing ongegrond verklaard. Op 10 augustus 2011 heeft appellante een aanvraag ingediend om bijzondere bijstand voor de kosten van voedingssupplementen.

Bij besluit van 16 augustus 2011, gehandhaafd bij besluit van 19 april 2012 (bestreden besluit), heeft het college deze aanvraag afgewezen. Aan dit besluit heeft het college ten grondslag gelegd dat de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten (AWBZ) en de Zorgverzekeringswet (Zvw) voor medische kosten als passende en toereikende voorziening als bedoeld in artikel 15 van de WWB worden beschouwd. Er zijn geen dringende redenen als bedoeld in artikel 16 van de WWB om hiervan af te wijken.

Ter zitting van de meervoudige kamer heeft het college meegedeeld dat het standpunt dat de aanvraag op grond van artikel 15, eerste lid, van de WWB dient te worden afgewezen, niet wordt gehandhaafd. De aanvraag dient volgens het college te worden beoordeeld in het kader van artikel 35 van de WWB.

Gelet op dit nadere standpunt van het college treft het hoger beroep doel. Het bestreden besluit berust niet op een deugdelijke motivering. Dit betekent dat de aangevallen uitspraak niet in stand kan blijven. De Raad zal het beroep gegrond verklaren en het bestreden besluit vernietigen wegens strijd met artikel 7:12, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht. Aansluitend dient te worden bezien welk vervolg aan deze uitkomst wordt gegeven.

In artikel 35, eerste lid, van de WWB is bepaald dat, onverminderd paragraaf 2.2, de alleenstaande of het gezin recht heeft op bijzondere bijstand voor zover de alleenstaande of het gezin niet beschikt over de middelen om te voorzien in de uit bijzondere omstandigheden voortvloeiende noodzakelijke kosten van het bestaan en deze kosten naar het oordeel van het college niet kunnen worden voldaan uit de bijstandsnorm, de langdurigheidstoeslag, het vermogen en het inkomen voor zover dit meer bedraagt dan de bijstandsnorm, waarbij artikel 31, tweede lid, en artikel 34, tweede lid, niet van toepassing zijn.

Het college heeft ter zitting naar voren gebracht dat de rechtsgevolgen van het bestreden besluit in stand kunnen worden gelaten, omdat het gebruik van de voedingssupplementen voor appellante niet medisch noodzakelijk is. Dit kan volgens het college worden geconcludeerd uit de door appellante overgelegde brief van haar internist van 25 maart 2011 gelezen in samenhang met de brief van Van Meerendonk van 12 oktober 2012. Appellante heeft niet aangetoond dat een reguliere behandeling voor haar aandoeningen niet mogelijk is. Dat het niet gebruik maken van de supplementen tot een comateuze toestand kan leiden, blijkt niet. Er is dan ook geen sprake van uit bijzondere omstandigheden voortvloeiende noodzakelijke kosten van het bestaan in de zin van artikel 35 van de WWB, aldus het college.

De Raad volgt het college niet in dit standpunt. Er heeft nog geen medisch onderzoek plaatsgevonden naar aanleiding van de aanvraag van appellante. De brief van de internist van 25 maart 2011 is door appellante zelf in het geding gebracht en betreft een aan haar huisarts gericht verslag van een consult dat appellante bij de internist heeft gehad. Anders dan het college heeft betoogd, valt naar het oordeel van de Raad uit die brief niet af te leiden dat het gebruik van voedingssupplementen voor appellante niet medisch noodzakelijk is. De internist heeft zich daarover niet uitgelaten. Het college kan dan ook niet aan de hand van die brief - en bij gebreke van een ander objectief medisch oordeel dat daarvoor steun biedt - concluderen dat geen sprake is van een medische noodzaak voor het gebruik van voedingssupplementen door appellante. Er is dan ook onvoldoende grondslag voor handhaving van de afwijzing van de aanvraag om bijzondere bijstand op grond van artikel 35, eerste lid, van de WWB. Dit betekent dat de rechtsgevolgen van het te vernietigen bestreden besluit niet in stand kunnen worden gelaten. Het geconstateerde gebrek aan het bestreden besluit kan nog wel worden hersteld. Met het oog daarop dient het college nader medisch onderzoek te (laten) verrichten naar de aanwezigheid van een medische noodzaak voor de gevraagde bijzondere bijstand.

De Raad ziet aanleiding om, met toepassing van 21, zesde lid, van de Beroepswet, het college op te dragen opnieuw te beslissen op het bezwaar van appellante tegen het besluit van 19 april 2012 met inachtneming van wat onder 4.1 tot en met 4.5 is overwogen. Omdat het college nader advies zal moeten inwinnen, zal de termijn waarbinnen een nadere beslissing moet worden genomen worden bepaald op twaalf weken.