Uitspraken

Belanghebbende heeft ter zitting gesteld dat de boekwinst ter zake van de verkoop in 2007 is genoten. Vast staat dat het landgoed in december 2007 is verkocht en dat de levering en betaling daarvan eerst in 2008 hebben plaatsgehad. Voorts staat vast dat belanghebbende in zijn boekhouding en de aangifte vennootschapsbelasting die verkoop en levering eerst in 2008 tot uitdrukking heeft laten komen. De rechtbank is van oordeel dat de bewijslast dat de werkelijkheid anders is dan zoals die aanvankelijk door belanghebbende is gepresenteerd op belanghebbende rust. Belanghebbende heeft, tegenover de gemotiveerde betwisting door de inspecteur, niet aannemelijk gemaakt dat in weerwil van de aanvankelijke presentatie daarvan de economische eigendom van het landgoed [landgoed] in 2007 al op de koper is overgegaan. De inspecteur betwist die stelling en belanghebbende heeft hiervan geen bewijs overgelegd. Ten overvloede merkt de rechtbank nog op dat indien er een keuzemoment zou bestaan waarop de boekwinst genomen kan worden, de omstandigheid dat de inspecteur thans geen mogelijkheid meer heeft ter zake van die boekwinst vennootschapsbelasting te heffen over 2007, die keuzemogelijkheid is komen te vervallen (vgl. Hoge Raad 1 mei 1996, nr. 31167, ECLI:NL:HR:1996:AA2013 en Hoge Raad 16 januari 2015, 14/01442, ECLI:NL:HR:2015:71).

Op grond van artikel 16, eerste lid, van de AWR kan, indien enig feit grond oplevert voor het vermoeden dat een aanslag ten onrechte achterwege is gelaten of tot een te laag bedrag is vastgesteld, de inspecteur de te weinig geheven belasting navorderen. Een feit, dat de inspecteur bekend was of redelijkerwijs bekend had kunnen zijn, kan geen grond voor navordering opleveren, behoudens in de gevallen waarin de belastingplichtige ter zake van dit feit te kwader trouw is. Op de inspecteur rust de bewijslast aannemelijk te maken dat aan de eisen van dit artikel is voldaan.

Volgens vaste rechtspraak mag de inspecteur bij het vaststellen van de aanslag uitgaan van de juistheid van de gegevens die een belastingplichtige in zijn aangifte heeft vermeld. Tot een nader onderzoek is de inspecteur in beginsel niet gehouden. Wel is hij tot nader onderzoek gehouden indien hij, na met een normale zorgvuldigheid kennis te hebben genomen van de inhoud van de aangifte, aan de juistheid van enig daarin opgenomen gegeven in redelijkheid behoorde te twijfelen. In het onderhavige geval mocht de inspecteur naar het oordeel van de rechtbank uitgaan van de juistheid van de aangifte Vpb 2008 nu de aangifte een ordelijke indruk maakt en de niet-onwaarschijnlijke mogelijkheid openliet juist te zijn. Nu in de aangifte is vermeld dat in het onderhavige jaar een hir is gevormd, is het feit dat mogelijk niet aan de vereisten voor die vorming is voldaan een nieuw feit in de zin van genoemd artikel 16.

Artikel 3.54, eerste lid, van de Wet inkomstenbelasting 2001 (hierna: de Wet IB 2001) in combinatie met artikel 8, eerste lid, van de Wet op de vennootschapsbelasting 1969 (hierna: de Wet Vpb) bepaalt dat indien bij vervreemding van een bedrijfsmiddel de opbrengst de boekwaarde van het bedrijfsmiddel overtreft, bij het bepalen van de in het kalenderjaar genoten winst het verschil gereserveerd kan worden en blijven tot vermindering van de in aanmerking te nemen aanschaffings- of voortbrengingskosten van bedrijfsmiddelen die in het jaar van vervreemding of in de daarop volgende drie jaren worden aangeschaft of voortgebracht, indien en zolang het voornemen tot herinvestering van de opbrengst bestaat.

De inspecteur heeft zich op het standpunt gesteld dat de bestuurders van belanghebbende na vervreemding van het landgoed [landgoed] niet (langer) beschikten over een herinvesteringsvoornemen, nu belanghebbende enkel werd aangehouden met het oogmerk om te dienen voor de uitvoering van de investeringsplannen van een derde. Belanghebbende heeft dit betwist.

De rechtbank stelt voorop dat voor de aanwezigheid van een herinvesteringsvoornemen ten minste aannemelijk zal moeten zijn dat de wil van de belastingplichtige is gericht op herinvestering, in die zin dat bij de belastingplichtige een – zij het nog onverplichte – voorkeur aanwezig is voor herinvesteren boven andere aanwendingsmogelijkheden van de opbrengst. De bewijslast hiervan rust op belanghebbende.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft belanghebbende – tegenover de gemotiveerde betwisting door de inspecteur – niet aannemelijk gemaakt dat zij een voornemen had tot herinvestering van de opbrengt behaald met de vervreemding van het landgoed [landgoed]. Daarbij neemt de rechtbank in aanmerking dat reeds in maart 2008 met de koper van de aandelen in belanghebbende overeenstemming was bereikt ter zake van de aandelenoverdracht en dat in diezelfde maand de opbrengst van de verkoop van het landgoed [landgoed] door de directeur-grootaandeelhouders door middel van een dividenduitkering aan belanghebbende is onttrokken. Derhalve ontbrak het belanghebbende aan de financiële middelen om tot feitelijke herinvestering over te gaan. De feitelijke aankoop van de nieuwe onroerende zaken in een later stadium maakt het vorenstaande niet anders. Die aankoop is gefinancierd door een tweede hypothecaire schuld met weliswaar de oude aandeelhouders als hypotheeknemer en belanghebbende als hypotheekgever maar de onderhandelingen voor die financiering zijn gevoerd door de nieuwe bestuurders gezien het in 2.6 genoemde financieringsvoorstel. De enkele omstandigheid dat belanghebbendes feitelijke activiteit en statutaire doel steeds is geweest het beheer en de exploitatie van onroerende zaken is onvoldoende om een herinvesteringsvoornemen aannemelijk te achten. Gelet op het voorgaande heeft belanghebbende niet aannemelijk gemaakt dat zij na vervreemding van het landgoed [landgoed] nog een herinvesteringsvoornemen had.

Op grond van het in 4.4 tot en met 4.7 overwogene moet worden geoordeeld dat niet is voldaan aan de vereisten voor de vorming van een hir. Tevens is dan sprake van een nieuw feit als in 4.3 bedoeld. Gelet hierop is het gelijk met betrekking tot de tweede en derde vraag aan de inspecteur.

De Hoge Raad heeft in zijn arrest van 14 juni 2002, nr. 36 453, ECLI:NL:HR: 2002:AB2865 beslist dat de door een vennootschap gedane uitgaven slechts dan een zakelijk karakter ontberen – en zij derhalve niet ten laste van de winst kunnen worden gebracht – indien en voor zover zij zijn gedaan ter bevrediging van de persoonlijke behoeften van aandeelhouder(s).

Ter zitting heeft belanghebbende aangevoerd dat de notariskosten mede betrekking hebben op de leveringsakten van de panden en de hypotheekakten. Nu belanghebbende deze stelling niet met stukken heeft onderbouwd en heeft erkend dat haar stelling geen steun vindt in de factuuromschrijving gaat de rechtbank ervan uit dat ook de notariskosten zijn gemaakt voor diensten die de overdracht van de aandelen in belanghebbende betreffen. Naar het oordeel van de rechtbank zijn daarmee de aan belanghebbende in rekening gebrachte bemiddelingsfee en notariskosten ter grootte van in totaal € 64.879 uitgaven die zijn gedaan met het oog op de bevrediging van de persoonlijke behoeften van de oude aandeelhouders in belanghebbende. De winst is terecht door de inspecteur gecorrigeerd. Ook met betrekking tot de vierde vraag is het gelijk aan de inspecteur.

Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, is de navorderingsaanslag Vpb 2008 terecht en tot het juiste bedrag opgelegd. Het beroep betreffende de navorderingsaanslag Vpb 2008 zal daarom ongegrond worden verklaard.

Nu de rechtbank heeft geoordeeld dat de inspecteur terecht een navorderingsaanslag Vpb 2008 heeft opgelegd, is tussen partijen niet in geschil dat ook de navorderingsaanslag Vpb 2009 terecht en tot het juiste bedrag is opgelegd. Gelet hierop zal het beroep betreffende de navorderingsaanslag Vpb 2009 ongegrond worden verklaard.

De termijn voor het indienen van een beroepschrift begint met de dag na die van dagtekening van de uitspraak op bezwaar, tenzij de dag van dagtekening gelegen is vóór de dag van de bekendmaking (artikel 26c AWR). In een dergelijk geval begint de beroepstermijn met de dag na die van de bekendmaking.

De uitspraak op bezwaar is gedagtekend 17 december 2013. Nu de rechtbank geen aanleiding ziet om aan te nemen dat de uitspraak op bezwaar pas na 17 december 2013 is verzonden, gaat de rechtbank er vanuit, dat de beroepstermijn is begonnen op 18 december 2013.

De termijn voor het indienen van een beroepschrift bedraagt zes weken (artikel 6:7 van de Awb). Deze termijn eindigde dan op dinsdag 28 januari 2014. Het beroepschrift, gedagtekend 27 januari 2014, is op 30 januari 2014 bij de rechtbank binnengekomen.

Een beroepschrift is tijdig ingediend, indien het voor het einde van de termijn is ontvangen (artikel 6:9, eerste lid van de Awb). Bij verzending per post is een beroepschrift nog tijdig ingediend, indien het voor het einde van de termijn (28 januari 2014) ter post is bezorgd en het bovendien niet later dan een week na afloop van de termijn (4 februari 2014) is ontvangen (artikel 6:9, tweede lid van de Awb). In gevallen waarin op de enveloppe een leesbaar poststempel is geplaatst, geldt als bewijsrechtelijk uitgangspunt dat terpostbezorging heeft plaatsgevonden op de dag waarop het desbetreffende poststuk door het postvervoerbedrijf is afgestempeld (Hoge Raad 28 januari 2011, nr. 10/02285, ECLI:NL:HR:2011:BP2138). Nu in dit geval de datum van afstempeling niet is gelegen vóór het einde van de beroepstermijn, kan daarmee de tijdige terpostbezorging niet worden aangetoond. Daarom moet worden onderzocht of belanghebbende op een andere manier het bewijs heeft geleverd dat het beroepschrift binnen de termijn ter post is bezorgd. De rechtbank acht, gezien de dagtekening van het beroepschrift en de verklaring omtrent de terpostbezorging van de gemachtigde, aannemelijk dat het beroepschrift uiterlijk op 28 januari 2014 ter post is bezorgd. Het beroep is dan ontvankelijk.

Gelet op het in 4.11 vermelde oordeel van de rechtbank dat de boekwinst ter zake van de verkoop van het landgoed [landgoed] in 2008 is belast, is tussen partijen niet langer in geschil dat het belastbaar bedrag verminderd moet worden met € 2.548.136 tot € 14.400. Het beroep tegen de aanslag Vpb 2010 zal gegrond worden verklaard.

Belanghebbende heeft geen zelfstandige grieven tegen de beschikkingen heffingsrente aangevoerd. De rechtbank heeft geen reden om aan te nemen dat de bepalingen inzake de heffingsrente onjuist zijn toegepast. Gelet op het oordeel dat de aanslag Vpb 2010 moet worden verminderd, dient ook de beschikking heffingsrente dienovereenkomstig te worden verminderd.