Uitspraken

Op grond van de processtukken en uit hetgeen partijen tijdens de mondelinge behandeling hebben aangevoerd, is naar het oordeel van de kantonrechter genoegzaam gebleken dat de vertrouwensrelatie tussen partijen zo zeer onder druk is komen te staan dat niet valt in te zien hoe zij nog vruchtbaar met elkaar zouden kunnen samenwerken.

In zoverre is sprake van een verandering in de omstandigheden van dien aard dat deze een gewichtige reden vormt voor ontbinding van de arbeidsovereenkomst met ingang van
1 september 2014.

Hierbij wordt in aanmerking genomen dat de positie van een werknemer als directeur-statutair bestuurder niet vergelijkbaar is met die van een “gewone” werknemer en een zeker afbreukrisico inherent is aan die functie. De persoonlijke kwaliteiten van de directeur-bestuurder vormen immers in belangrijke mate de basis voor zijn opereren als gezicht van de organisatie naar buiten en voor de acceptatie van zijn handelen en zijn keuzes binnen de organisatie. Wanneer een directeur-bestuurder niet langer over voldoende draagvlak beschikt zal een gebrek aan vertrouwen veelal leiden tot zijn vertrek, zelfs in een geval dat hem hiervan geen verwijt kan worden gemaakt. Daarom wordt met dit afbreukrisico in het algemeen rekening gehouden bij de vaststelling van de arbeidsvoorwaarden, zoals een relatief hoge beloning, een bonus en of een langere opzegtermijn.

[Woningbouwvereniging] stelt zich op het standpunt dat de noodzaak om te komen tot beëindiging van de arbeidsovereenkomst geheel in de risicosfeer van [verweerder] ligt en aan hem toerekenbaar is.

[verweerder] functioneert in haar visie niet naar behoren en is niet in staat gebleken de in het rapport van Gerrichhauzen & Partners genoemde oorzaken van het niet functioneren van de interne structuur en cultuur van [Woningbouwvereniging] op te lossen. [Woningbouwvereniging] erkent dat de bestuurder niet de enige “schuldige” is in de vastgelopen verhoudingen, maar acht het te behoren tot de professionele verantwoordelijkheid van [verweerder] als directeur-bestuurder om daarin verandering te brengen. Dat dit hem niet is gelukt is te wijten aan zijn op bestuurlijk en communicatief terrein onvoldoende krachtig functioneren en opereren, waardoor al langere tijd sprake is van een negatief krachtenveld, het ontbreken van goede samenwerkingsrelaties en ernstige kritiek op zijn optreden en stijl van besturen, aldus [Woningbouwvereniging]. [verweerder] heeft betwist dat bij hem de oorzaak van de vastgelopen verhoudingen moet worden gelegd. Hij wijst er op dat een deel van de problemen al dateren van voor zijn aantreden, hetgeen door [Woningbouwvereniging] niet wordt betwist, maar [Woningbouwvereniging] acht het tot de professionele verantwoordelijkheid van [verweerder] behoren dat hij die problemen oplost.

[Woningbouwvereniging] heeft gesteld dat in de afgelopen periode met regelmaat is gesproken over verbeterpunten van [verweerder], laatstelijk nog bij de beoordeling op 29 november 2013 en dat [verweerder] de gelegenheid is geboden zijn functioneren te verbeteren. [verweerder] heeft dit betwist en gesteld dat [Woningbouwvereniging] geen inspanningen heeft verricht om daadwerkelijk te investeren in voortzetting van de samenwerking.

Naar het oordeel van de kantonrechter had het op de weg van [Woningbouwvereniging] gelegen om, gelet op de betwisting door [verweerder], een en ander nader met stukken te onderbouwen.

Het is weliswaar begrijpelijk dat het functioneren in een functie zoals door [verweerder] wordt uitgeoefend op een andere manier wordt besproken dan het functioneren van een “gewone” werknemer, maar het kritisch volgen van iemands functioneren is iets anders dan hem daarop uitdrukkelijk aanspreken. Van [Woningbouwvereniging] als werkgever had mogen worden verwacht dat zij aan [verweerder] concreet en specifiek kenbaar had gemaakt op welke punten zij kritiek heeft ten aanzien van de wijze waarop hij zijn bestuursfunctie uitoefent en een termijn te stellen waarbinnen zij verbetering verwacht, met de heldere boodschap dat bij gebreke van verbetering beëindiging van de arbeidsrelatie onontkoombaar zal zijn.

Niet gebleken is dat een en ander in de periode vóór de beoordeling van 29 november 2013 concreet en specifiek aan de orde is gesteld door [Woningbouwvereniging], dit is niet gebeurd bij de beoordeling en evenmin is gesteld of gebleken dat [Woningbouwvereniging] dit na 29 november 2013 aan de orde heeft gesteld. Een en ander dient voor rekening en risico van [Woningbouwvereniging] als werkgever te blijven. Het ontbreken van een deugdelijk disfunctioneringsdossier terwijl [Woningbouwvereniging] onvoldoende functioneren van [verweerder] mede aan het ontslag als bestuurder en het besluit om te komen tot beëindiging van de arbeidsovereenkomst met [verweerder] ten grondslag heeft gelegd is niet zorgvuldig jegens [verweerder]. Met de aankondiging bij de beoordeling van
29 november 2013, dat [verweerder] op korte termijn moest omzien naar een andere functie, zonder dat dit eerder door [Woningbouwvereniging] aan de orde is gesteld -stukken waaruit blijkt dat dit wel is gebeurd ontbreken immers- heeft [Woningbouwvereniging] in wezen de stekker uit de samenwerking met [verweerder] als directeur-bestuurder getrokken en heeft zij bestaande spanningen tussen partijen vergroot. Met deze gang van zaken heeft [Woningbouwvereniging] bijgedragen aan het komen te ontvallen van de noodzakelijke vertrouwensbasis tussen partijen, hetgeen haar te verwijten valt en hetgeen tot uitdrukking dient te komen in de hoogte van de aan [verweerder] toe te kennen vergoeding door verhoging van de C-factor.

Het voorgaande brengt de kantonrechter tot het oordeel dat niet is komen vast te staan dat het ontstaan van de vertrouwensbreuk tussen partijen in overwegende mate te wijten of toe te rekenen is aan disfunctioneren van [verweerder]. Wel is duidelijk dat [Woningbouwvereniging] in een ongelukkige situatie is terechtgekomen waarin verhoudingen zijn vastgelopen en niet meer voldoende tussen de verschillende stakeholders kon worden gecommuniceerd.

Het gaat niet aan om de verantwoordelijkheid hiervoor uitsluitend bij [verweerder] te leggen, onder het mom dat op hem als directeur-bestuurder een zware professionele verantwoordelijkheid ruste om de problemen op te lossen.

Nu partijen elkaar op dit punt gemotiveerd tegenspreken, kan de kantonrechter niet vaststellen of het aan een van de actoren in het bijzonder ligt dat de verhoudingen verstoord zijn. Zij houdt het er dan ook op dat de wijze waarop partijen (inclusief de stakeholders) al langere tijd met elkaar communiceerden, of juist niet, uiteindelijk heeft bijgedragen aan het ontstaan en voortbestaan van de verstoorde verhoudingen, wat ingrijpen in het belang van [Woningbouwvereniging] noodzakelijk maakte.

Ter onderbouwing van zijn standpunt dat de neutrale vergoeding naar boven bijgesteld dient te worden heeft [verweerder] gesteld dat zijn belangen door de onrechtmatige althans onzorgvuldige handelwijze van de RvC onevenredig worden geschaad.

Voor zover [verweerder] hierbij betrekt hetgeen hij als verweer heeft aangevoerd en hiervoor onder 4.3 is weergegeven, overweegt de kantonrechter het volgende.

Bij het bepalen van de hoogte van de aan [verweerder] op basis van de kantonrechtersformule toe te kennen vergoeding gaat de kantonrechter naast hetgeen hiervoor is overwogen uit van een salaris van € 9.045,82 bruto per maand te vermeerderen met 8% vakantietoeslag. In lijn met aanbeveling 3.3 van de Aanbevelingen van de Kring van Kantonrechters worden bij de factor beloning niet betrokken de werkgeversbijdrage in de pensioenpremie en de onkostenvergoedingen, zoals door [verweerder] bepleit. De omstandigheid dat [verweerder], zoals hij stelt, pensioenschade lijdt door ontbinding van de arbeidsovereenkomst is als onderdeel van de C-factor meegewogen. Daarbij is van belang dat een ontbindingsvergoeding een billijkheidsafweging is en geen schadevergoeding.

De lange duur van zijn dienstverband komt tot uitdrukking in het aantal gewogen dienstjaren, de factor A uit de Aanbevelingen. [verweerder] heeft niet onderbouwd dat hij, hoewel hij beschikt over jarenlange ervaring als directeur-bestuurder bij een woninginstelling als [Woningbouwvereniging] met -onbetwist- een woningbezit van ruim 2.000 woningen met een waarde van € 65.000,00 en een jaarlijkse begroting van € 9.000.000,00, onzekere arbeidsmarktperspectieven heeft. Voor iemand met zijn functie en het bij zo’n functie gebruikelijke netwerk, lijkt dit niet zonder meer voor de hand te liggen. In ieder geval is er geen reden in gelegen om te komen tot een hogere C-factor. Verder neemt de kantonrechter in aanmerking het afbreukrisico dat inherent is aan de functie van directeur-bestuurder, zoals hiervoor overwogen.

Het voorgaande brengt de kantonrechter tot de slotsom dat aan [verweerder] ten laste van [Woningbouwvereniging] een billijke vergoeding dient te worden toegekend uitgaande van de C-factor 1,15 van

afgerond € 247.000,00 bruto.

Indien [Woningbouwvereniging] het verzoek niet of niet tijdig intrekt, bestaat er gelet op de aard van de zaak en de gebleken omstandigheden aanleiding de kosten van het geding te compenseren in die zin dat elke partij de eigen kosten draagt.

Indien [Woningbouwvereniging] het verzoek intrekt, zal zij in de proceskosten worden veroordeeld, tot aan deze uitspraak aan de zijde van [verweerder] begroot op € 600,00 aan salaris voor zijn gemachtigde.