Uitspraken

3.1 De rechtbank neemt hier over hetgeen zij dienaangaande heeft overwogen en beslist in het voornoemde tussenvonnis.

3.2 Kern van het geschil tussen partijen betreft de vraag of [gedaagde] tegen Woonzorg een retentierecht kan inroepen.

3.3 In het tussenvonnis van 19 september 2012 heeft de rechtbank, in de overwegingen 2.5 tot en met 2.8, reeds overwogen dat tussen Thuiszorg en [gedaagde] een onvoorwaardelijke overeenkomst (hierna: de overeenkomst) tot stand is gekomen en dat op deze overeenkomst de U.A.V. 1989 van toepassing zijn, hetgeen de rechtbank hier overneemt.

3.4 Vast staat dat [gedaagde] in het voorjaar van 2010 een retentierecht heeft ingeroepen ten aanzien van het perceel. Tevens is niet in geschil dat Woonzorg een ouder recht heeft ten aanzien van dit perceel dan het door [gedaagde] ingeroepen retentierecht.

3.5 Op grond van artikel 3:291 lid 2 van het Burgerlijk Wetboek kan een schuldeiser het retentierecht inroepen jegens derden met een ouder recht, als zijn vordering voortspruit uit een overeenkomst die de schuldenaar bevoegd was met betrekking tot de zaak aan te gaan, of als hij geen reden had om aan de bevoegdheid van de schuldenaar te twijfelen. De ratio van deze bepaling is dat er geen reden is om de retentor de bescherming van het retentierecht tegenover een ouder gerechtigde te onthouden wanneer het gaat om een vordering uit een overeenkomst die de schuldenaar jegens de derde bevoegd was te sluiten of ten aanzien waarvan de schuldeiser zich redelijkerwijs niet in die bevoegdheid hoefde te verdiepen, omdat de overeenkomst met een normale exploitatie van de zaak in overeenstemming was. In beginsel dient de derde met een ouder recht het retentierecht derhalve tegen zich te dulden.

3.6 Woonzorg heeft niet, althans onvoldoende gemotiveerd betwist, dat Thuiszorg bevoegd was de overeenkomst met [gedaagde] aan te gaan en heeft evenmin betwist dat [gedaagde] geen reden had om aan de bevoegdheid van Thuiszorg te twijfelen. Voorts is niet in geschil dat de door [gedaagde] gestelde vordering op Thuiszorg betrekking heeft op de overeenkomst ten aanzien van de bouw van een zorgvilla op het perceel, zodat er een (voldoende) verband bestaat tussen de door [gedaagde] gestelde vordering en het perceel ten aanzien waarvan zij het retentierecht heeft ingeroepen. Gelet hierop in combinatie met hetgeen hiervoor onder 3.5 is overwogen, verwerpt de rechtbank het verweer van Woonzorg dat [gedaagde] in het onderhavige geval geen retentierecht jegens Woonzorg kan uitoefenen, omdat het perceel aan Woonzorg toebehoort en zij geen schuldenaar is van [gedaagde].

3.7 Er zijn drie voorwaarden waaraan een retentierecht moet voldoen: 1) de vordering moet opeisbaar zijn, 2) er moet voldoende samenhang bestaan tussen de vordering en de verplichting tot afgifte van andermans zaak en 3) de zaak moet zich in de macht van de schuldeiser bevinden. Hiervoor is onder 3.6 reeds overwogen dat er voldoende samenhang bestaat tussen de door [gedaagde] gestelde vordering en de verplichting tot afgifte van het perceel. Voorts is niet in geschil dat het perceel door [gedaagde] is omheind met hekken en niet meer toegankelijk is voor derden, zodat voldaan is aan het vereiste dat het perceel zich in de macht van [gedaagde] bevindt. Resteert derhalve de vraag of [gedaagde] al dan niet een opeisbare vordering heeft op Thuiszorg.

3.8 Niet in geschil is dat Woonzorg en Thuiszorg aan [gedaagde] kenbaar hebben gemaakt dat de bouw van de zorgvilla niet zal worden voltooid, omdat de benodigde (onherroepelijke) bouwvergunning uiteindelijk niet door de gemeente werd verleend. Woonzorg heeft niet, althans onvoldoende gemotiveerd, betwist dat hiermee sprake is van een beëindiging van het werk in onvoltooide staat als bedoeld in paragraaf 14 lid 7 van de U.A.V. 1989 en dat [gedaagde] hierdoor op grond van paragraaf 14 lid 10 U.A.V. 1989 recht heeft op de aanneemsom vermeerderd met de kosten die zij als gevolg van de niet-voltooiing heeft moeten maken en verminderd met de bespaarde kosten. De rechtbank neemt dit derhalve, in de verhouding Woonzorg- [gedaagde], als uitgangspunt. Gelet hierop verwerpt de rechtbank het verweer van Woonzorg dat Thuiszorg enkel de kosten van de “aansluiting van de stroom op het perceel” aan [gedaagde] moet vergoeden.

3.9 [gedaagde] stelt dat zij in verband met de beëindiging van het werk een opeisbare vordering heeft op Thuiszorg van in totaal € 180.657,10. Ter onderbouwing hiervan, stelt [gedaagde] onder andere dat er sprake is van zogenoemde staartkosten, welke zij berekend op 10% van de aanneemsom, zijnde € 79.800,--. Woonzorg heeft niet, althans onvoldoende gemotiveerd, betwist dat in de aanneemsom 10% staartkosten zijn berekend en heeft evenmin betwist, althans onvoldoende gemotiveerd, dat deze staartkosten niet bespaard worden door de beëindiging van het werk. Gelet hierop in combinatie met hetgeen hiervoor is overwogen onder 3.8, heeft de rechtbank er, in de onderhavige procedure, vanuit te gaan dat [gedaagde] in ieder geval een opeisbare vordering heeft op Thuiszorg ten bedrage van 10% van de aanneemsom.

3.10 Vervolgens stelt Woonzorg dat het handhaven van het retentierecht naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is, omdat de vordering van [gedaagde] zo gering is dat deze niet in verhouding staat tot de last die Woonzorg ondervindt van de handhaving van het retentierecht en [gedaagde] voorts pas in maart 2013 rechtsmaatregelen is gaan treffen voor de inning van haar vordering. De rechtbank overweegt allereerst dat de omvang van een vordering in beginsel niet van belang is voor een beroep op een retentierecht. Voorts concludeert de rechtbank dat de hiervoor onder 3.9 vermelde opeisbare vordering een aanzienlijk geldvordering zal zijn. Immers, gelet op de aard en de omvang van het werk en het door [gedaagde] op basis van het bestek gedane aanbod, zijnde € 798.000,--, zal de aanneemsom een aanzienlijk bedrag zijn, zodat ook de daarvan afgeleide 10% aan staartkosten een behoorlijk bedrag vertegenwoordigt. Derhalve verwerpt de rechtbank het verweer van Woonzorg dat de vordering zo gering is dat deze niet in verhouding staat tot de last die Woonzorg ondervindt. Nu voorts vast staat dat [gedaagde] inmiddels een procedure aanhangig heeft gemaakt bij de Raad van Arbitrage over de door haar gestelde vordering op Thuiszorg, is de rechtbank van oordeel dat het handhaven van het retentierecht naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid niet onaanvaardbaar is en dat [gedaagde] hiermee evenmin misbruik maakt van recht.

3.11 Het hiervoor overwogene leidt tot de conclusie dat is voldaan aan de voorwaarden waaronder [gedaagde] als schuldeiser een retentierecht kan inroepen tegen Woonzorg als eigenaar van het perceel. De rechtbank zal derhalve de vorderingen van Woonzorg afwijzen.

Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen en beslist, behoeven de overige stellingen van partijen, voor zover nog onbesproken gelaten, geen nadere bespreking.

3.12 Woonzorg zal als de in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de kosten van het geding. De rechtbank begroot de advocaatkosten aan de zijde van [gedaagde] op € 904,--, zijnde 2 punten x liquidatietarief II ad € 452,--, en de verschotten op € 575,-- aan betaalde griffierechten. Woonzorg zal, evenals hierna Thuiszorg, hoofdelijk worden veroordeeld voor de betaling van de proceskosten tot en met het bedrag van € 575,--, zodat indien en voor zover de één betaalt ook de ander zal zijn bevrijd.

In de zaak Thuiszorg tegen [gedaagde]

4.1 Thuiszorg zal als de in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de kosten van de procedure in de hoofdzaak tussen Thuiszorg en [gedaagde]. De rechtbank begroot de verschotten op € 575,-- aan betaalde griffierechten en zal Thuiszorg voor de betaling hiervan hoofdelijk, zodat indien en voor zover de één betaalt ook de ander zal zijn bevrijd, veroordelen.