Uitspraken

Vooropgesteld wordt dat [gedaagde] op grond van een last van [naam 1] in eigen naam tot beslaglegging ten laste van [eiseres]heeft kunnen overgaan, waarbij [gedaagde] geen melding hoefde te maken van de last. Wel kan [eiseres]het verweer voeren dat [gedaagde] geen last heeft. Vgl. Hoge Raad 26 november 2004, NJ 2005/41 (Haantjes/Damstra). In dat geval dient [gedaagde] te bewijzen dat die last er wel is. Echter, naar voorlopig oordeel van de voorzieningenrechter is het beroep door [eiseres]op het ontbreken van de last niet tijdig gedaan, nu in de inleidende dagvaarding door [eiseres]is nagelaten om bewijs van het bestaan van de last te vragen. Hieruit volgt dat het er thans voor moet worden gehouden dat de last er aan de zijde van [gedaagde] is op grond van de bevestiging van het bestaan daarvan.

Anders dan partijen kennelijk menen, hoeft [eiseres]niet te stellen en aannemelijk te maken dat zij spoedeisend belang heeft bij opheffing van het beslag. Art. 705 Rv geeft de voorzieningenrechter de bevoegdheid een beslag op te heffen. Spoedeisend belang wordt in dit artikel niet als vereiste genoemd.

Volgens art. 705 lid 2 Rv dient het beslag te worden opgeheven indien summierlijk van de ondeugdelijkheid van het door de beslaglegger ingeroepen recht blijkt. Ten aanzien van een verhaalsbeslag leert de Hoge Raad dat het in de eerste plaats op de weg ligt van degene die de opheffing van het beslag vordert om met inachtneming van de beperkingen van de voorzieningenprocedure aannemelijk te maken dat de door de beslaglegger gepretendeerde vordering ondeugdelijk of het beslag onnodig is. Er zal evenwel beslist moeten worden aan de hand van wat door beide partijen naar voren is gebracht en summierlijk met bewijsmateriaal is onderbouwd. Die beoordeling kan niet geschieden los van de in een zodanig geval vereiste afweging van de wederzijdse belangen, waarbij dient te worden beoordeeld of het belang van de beslaglegger bij handhaving van het beslag op grond van de door deze naar voren gebrachte omstandigheden zwaarder dient te wegen dan het belang van de beslagene bij opheffing van het beslag. De Hoge Raad heeft hier aan toegevoegd dat een conservatoir beslag naar zijn aard ertoe strekt om te waarborgen dat, zo een vooralsnog niet vaststaande vordering in de bodemprocedure wordt toegewezen, verhaal mogelijk zal zijn, terwijl de beslaglegger bij afwijzing van de vordering zal kunnen worden aangesproken voor de door het beslag ontstane schade. Zie: Hoge Raad 14 juni 1996, NJ 1997/481 (De Ruyterij/MBO).

De voorzieningenrechter meent dat de door de Hoge Raad geformuleerde regels met betrekking tot de procedure tot opheffing van een conservatoir verhaalsbeslag, met inachtneming van het feit dat geen sprake is van een verhaalsbeslag maar van een beslag tot afgifte, overeenkomstig moeten worden toegepast. Dit betekent dat de beslagene aannemelijk moet maken dat de beslaglegger geen eigenaar is van de beslagen zaak of zaken, terwijl de voorzieningenrechter altijd de belangen van partijen dient af te wegen. Bij die afweging is van belang dat beslag tot afgifte wordt gelegd om de vordering tot afgifte niet illusoir te maken en de beslaglegger tot schadevergoeding verplicht is in het geval het beslag tot afgifte ten onrechte blijkt te zijn gelegd.

Op grond van de overgelegde stukken en het verhandelde ter zitting is naar voorlopig oordeel van de voorzieningenrechter niet summierlijk aannemelijk geworden dat de door [gedaagde] gepretendeerde vordering, die aan het ten laste van [eiseres]gelegde beslag tot afgifte ten grondslag ligt, ondeugdelijk is.

Weliswaar heeft [gedaagde] ter onderbouwing van haar vordering als productie 13 de vermeende (ver)koopovereenkomst in het geding gebracht, maar [gedaagde] heeft (het bestaan van) deze overeenkomst gemotiveerd bestreden. Zo stelt [gedaagde] zich onder meer op het standpunt dat zij deze (ver)koopovereenkomst niet kent en dat de handtekening op die overeenkomst van de heer [naam 1] vervalst is met behulp van de handtekening op de machtiging van [naam 1], welke machtiging als productie 8 bij het beslagrekest van 19 februari 2014 is bijgevoegd. [gedaagde] stelt voorts dat [eiseres]niet eerder over deze handtekening van [naam 1] kon beschikken dan vanaf het moment dat zij het beslagrekest in handen kreeg. Dit verklaart naar de mening van [gedaagde] ook waarom de vermeende koopovereenkomst niet in een eerder stadium door [eiseres]is overgelegd, maar eerst een dag voor de zitting van 9 juli 2014.

[gedaagde] heeft voorts ten verwere gesteld dat de handtekening van [naam 1] in de door [eiseres]overgelegde koopovereenkomst kenmerkende verschillen vertoont met de handtekening van [naam 1] in de hiervoor genoemde machtiging. Ook is volgens [gedaagde] de naam van [naam 1] niet juist geschreven: in de (ver)koopovereenkomst staat ‘De Muenyck’ in plaats van ‘[naam 1]’. Een kennelijke verschrijving van de eigen naam is naar de mening van [gedaagde] niet geloofwaardig. Voorts merkt [gedaagde] nog op dat het adres in de vermeende (ver)koopovereenkomst niet juist is. Dit betreft naar de stelling van [gedaagde] het adres van [naam 1], zoals is opgenomen in de inschrijving van Roquera I in het Franse eigendomsregister “Les Haras Nationaux” uit 2003 (vgl. productie 3 zijdens [gedaagde]), maar de heer [naam 1] was in 2009 reeds verhuisd naar een ander adres. [gedaagde] is dan ook van mening dat de koopovereenkomst niet deugt, in welke gedachte zij wordt gesterkt doordat er over de als productie 13 overgelegde (ver)koopovereenkomst een lijn loopt, waardoor bij [gedaagde] het vermoeden rijst dat er door [eiseres]documenten onder het kopieerapparaat zijn ‘gecombineerd’.

De voorzieningenrechter is met [gedaagde] van oordeel dat aan de als productie 8 bij dagvaarding overgelegde verklaring van de dochter van [eiseres]weinig betekenis kan worden gehecht, omdat die verklaring van een familielid van een van de partijen afkomstig is en niet ten overstaan van de rechter onder ede is afgelegd. Evenmin kan (vooralsnog) waarde worden toegekend aan de als productie 9 bij dagvaarding overgelegde verklaring van [naam 3] (waarin zij onder meer verklaart dat [gedaagde] haar heeft verteld dat zij Roquera I als fokmerrie aan [eiseres]heeft verkocht), nu [gedaagde] onweersproken heeft betoogd dat deze mevrouw niet aanwezig is geweest bij enige bespreking tussen [eiseres]en [gedaagde].

Voorts brengt, anders dan [eiseres]kennelijk meent, registratie in het Spaanse stamboekregister ANCCE als eigenaar van het paard niet met zich dat zij juridisch als eigenaar van het paard dient te worden beschouwd. Dat dient bepaald te worden op grond van de bepalingen in het Burgerlijk Wetboek. Een dergelijke registratie levert ook geen bewijsvermoeden op dat [eiseres]eigenaar is van het paard.

Ook de strekking van de als productie 6 en 7 bij dagvaarding overgelegde e-mails van [gedaagde] aan [eiseres], waaraan [eiseres]refereert, wordt door [gedaagde] weersproken. Die mails lijken weliswaar het standpunt van [eiseres]te onderbouwen, maar [gedaagde] zegt dat aan die mails geen bewijs kan worden ontleend omdat op het moment dat de mails werden verzonden nog niet duidelijk was of een contract tot stand zou komen en zo ja, of sprake zou zijn van koop dan wel van bruikleen.

[gedaagde] heeft voorts als productie 3 een kopie van het bewijs van inschrijving in het Franse eigendomsregister ‘Les Haras Nationaux’ overgelegd, daartoe stellende dat de daarop vermelde ongedateerde toevoeging “cambio propietario” door een kennis van [eiseres]is geplaatst, nadat door de deurwaarder is gepoogd beslag te leggen op de eigendomsbescheiden van Roquera I. Naar de stelling van [gedaagde] klemt een en ander temeer, nu [eiseres]enkel kopieën van de documenten aan de deurwaarder heeft verstrekt, terwijl [eiseres]eerder had toegezegd om de originele documenten aan de deurwaarder te verstrekken.

Gelet op het voorgaande kan binnen dit kort geding niet met voldoende waarschijnlijkheid worden uitgemaakt wie van partijen het gelijk aan haar zijde heeft. Dit vergt een nader (feiten)onderzoek, waarvoor dit kort geding zich evenwel niet leent. Dit is slechts anders indien het belang waarin [eiseres]bescherming verzoekt, bepaaldelijk vereist dat in weerwil van de daaraan klevende bezwaren een dergelijk onderzoek wordt uitgevoerd. Dat is hier echter niet aan de orde. De tussen partijen aanhangige bodemprocedure, waarin (eventueel) getuigen en/of deskundigen kunnen worden gehoord, is daarvoor dan ook de aangewezen weg.

Het door [eiseres]opgeworpen beroep op verkrijgende verjaring ex artikel 3:99 BW kan verder onbesproken blijven, nu de voorwaarde waaronder dit beroep is ingesteld, te weten voor het geval zou worden aangenomen dat er in het onderhavige geval sprake zou zijn van een bruikleenovereenkomst, niet is vervuld. Los daarvan geldt dat in het geval sprake zou zijn van een overeenkomst van bruikleen, [eiseres]geen bezitter van Roquera I kan zijn geworden en van verkrijgende verjaring ex artikel 3:99 BW geen sprake kan zijn.

Een wederzijdse belangenafweging - die volgens vaste jurisprudentie van de Hoge Raad ook dient plaats te vinden als wel aannemelijk zou zijn dat [gedaagde] geen vordering heeft - kan [eiseres]evenmin baten. Immers, nu er naast het ten laste van [eiseres]gelegde conservatoire beslag tot afgifte geen sprake is van een gerechtelijke bewaring valt niet in te zien dat [eiseres](bovenmatig) wordt belemmerd door het gelegde beslag, terwijl het belang van [gedaagde] bij handhaving van het gelegde beslag, gelet op het vorenoverwogene en vanwege het feit dat roerende zaken zonder veel formaliteiten kunnen worden vervreemd of bezwaard, evident is. In dit verband merkt de voorzieningenrechter op dat in art. 453a Rv is bepaald welke handelingen van de beslagene niet aan de beslaglegger kunnen worden tegengeworpen. Daarbij wordt niet bepaald dat de beslagen zaken niet door de beslagene mogen worden gebruikt, terwijl ook niet wordt bepaald dat de beslagen zaken niet mogen worden verplaatst. De beslagene dient er wel voor te zorgen dat de zaken niet aan het beslag worden onttrokken omdat dan sprake zou zijn van schending van art. 198 Sr.

Op grond van het voorgaande zal het conservatoire beslag tot afgifte (in beginsel) gehandhaafd blijven en wordt de vordering tot opheffing van het beslag niet (zondermeer) toegewezen. Echter, in de gegeven omstandigheden acht de voorzieningenrechter een voorwaardelijke veroordeling tot opheffing van het gelegde beslag op zijn plaats (afhankelijk van het stellen van een bankgarantie door [eiseres]ten gunste van [gedaagde] ter hoogte van € 10.000,--, inclusief rente en kosten), nu [gedaagde] ter zitting desgevraagd heeft verklaard dat zij niet in staat is om [eiseres], indien mocht blijken dat het door haar gelegde conservatoire beslag tot afgifte onterecht is gelegd, schadeloos te stellen. In het geval [gedaagde] op 15 augustus 2014 voor 16.00 uur ten gunste van [eiseres]geen bankgarantie conform het Rotterdams model heeft gesteld voor voormeld bedrag van € 10.000,-- dient het beslag tot afgifte derhalve te worden opgeheven. Deze bankgarantie zal de (mogelijke) vordering van [eiseres]op [gedaagde] dienen te secureren, waarbij geldt dat die bankgarantie eerst hoeft te worden teruggegeven als in de aanhangige bodemzaak onherroepelijk ten gunste van [gedaagde] is beslist dan wel op een vordering tot schadevergoeding – welke vordering binnen een maand nadat [eiseres]in de aanhangige bodemzaak onherroepelijk gelijk heeft gekregen dient te worden ingesteld - als gevolg van een beslag ten onrechte onherroepelijk is beslist. Mitsdien zal er een voorziening worden getroffen zoals hierna onder de beslissing is weergegeven.

Nu partijen over en weer op enige punten in het ongelijk zijn gesteld, zullen de proceskosten worden gecompenseerd als na te melden.