Uitspraken

3.1

In deze zaak ligt voor de aan de hand van de wet en de CAO te beantwoorden vraag of [eisers] recht hebben op doorbetaling van loon gedurende de periode van 4 dagen dat het productieproces bij [gedaagde] noodgedwongen heeft stilgelegen als gevolg van het uitbreken van de vogelgriep en de daaraan inherente maatregelen van overheidswege waardoor zij, [eisers] , geen arbeid hebben kunnen verrichten.

3.2

Ingevolge artikel 7: 627 BW heeft als hoofdregel te gelden dat de werkgever geen loon verschuldigd is indien de werknemer geen arbeid verricht. Krachtens artikel 7: 628 BW dient de werkgever het bedongen loon evenwel door te betalen als de werknemer niet kan werken door een oorzaak die in redelijkheid voor rekening van de werkgever komt. Daarbij speelt de voorzienbaarheid van bedoelde oorzaak een cruciale rol.

3.3

Met [eisers] is de kantonrechter van oordeel dat een besmettelijke ziekte als de vogelgriep c.q. de vogelpest en de daarbij behorende maatregelen, zoals ruimingen en vervoersverboden, in beginsel als voorzienbaar moeten worden aangemerkt, waar de intensieve, verhoogd vatbare pluimveehouderij, zowel nationaal als internationaal, van tijd tot tijd door deze ziekte, waarvan algemeen bekend is dat de verspreiding niet wordt opgehouden door landsgrenzen, wordt geplaagd.

3.4

Op grond van hetgeen hiervoor is overwogen is de kantonrechter van oordeel dat het niet werken van [eisers] een oorzaak heeft die in de risicosfeer van ondernemer [gedaagde] ligt en die in redelijkheid voor rekening van [gedaagde] dient te komen. Niettemin moet [gedaagde] worden nagegeven dat de in het geding zijnde uitbraak en daarmee samenhangende maatregelen ingrijpender zijn geweest dan tot dan gebruikelijk hier te lande, hetgeen een in tijd beperkte loondoorbetalingsverplichting zou kunnen rechtvaardigen. Zulks is hier evenwel niet aan de orde nu het gaat om een in tijd beperkte verplichting van hoogstens 4 dagen.

3.5

Thans is aan de orde de vraag of de CAO [gedaagde] het juridische kader biedt om tot verrekening over te gaan gelijk zij heeft gedaan. Daaromtrent overweegt de kantonrechter het volgende.

3.6

Als uitgangspunt heeft te gelden dat de CAO moet worden uitgelegd overeenkomstig de zogeheten CAO-uitlegnorm (vgl. HR 17 september 1993, NJ 1994, 173). Deze norm strekt ertoe dat bepalingen van een CAO, die erdoor worden gekenmerkt dat de individuele werknemers voor wie de CAO geldt bij de totstandkoming ervan niet betrokken zijn en dat de daaraan ten grondslag liggende overwegingen voor hen niet kenbaar zijn, moeten worden uitgelegd naar de betekenis die naar objectieve maatstaven volgt uit de bewoordingen waarin de CAO-bepalingen (en een eventuele toelichting daarop) zijn gesteld, waarbij onder meer acht kan worden geslagen op de elders in de CAO gebruikte formuleringen en op de aannemelijkheid van de rechtsgevolgen waartoe de onderscheiden, op zich zelf mogelijke tekstinterpretaties zouden leiden (vgl. HR 31 mei 2002, NJ 2003, 110). Bij de uitleg volgens de CAO-norm is de bedoeling van de contractspartijen, anders dan bij de Haviltex-uitleg, voor zover deze voor de individuele werknemers niet uit het desbetreffende geschrift blijkt, niet van betekenis.

3.7

In het licht van voormeld criterium stond het [gedaagde] naar het oordeel van de kantonrechter niet vrij om op grond van de CAO tot verrekening met verlof- en overuren over te gaan.

3.8

Zo geeft artikel 16 lid 3 CAO de werkgever de mogelijkheid een regeling te treffen waarin aan de werknemer wordt toegestaan in een daaropvolgende periode afwezig te zijn met behoud van loon gedurende een tijdvak gelijk aan het gemaakte aantal overuren, waarbij de vaststelling daarvan door de werkgever moet plaatsvinden binnen een tijdsverloop van drie weken na de dag waarop de overuren worden gemaakt. De door [gedaagde] gehanteerde methode voldoet niet aan deze uitgangspunten, al was het maar omdat [gedaagde] overuren inzet die nog niet gemaakt zijn, terwijl de regeling nu juist ziet op betaling van reeds gemaakte overuren in de vorm van doorbetaalde vrije tijd en wel binnen drie weken nadat de overuren zijn gemaakt. Voorts kent de bepaling geen verplichting aan de werknemer om zijn overuren op die wijze op te nemen. De werkgever kan de werknemer toestaan op die manier te werk te gaan. Indien de werknemer van de mogelijkheid gebruik wenst te maken, is het aan de werkgever om het concrete tijdvak vast te stellen. [eisers] hebben geen gebruik gemaakt van die mogelijkheid.

3.9

Ook artikel 13 van de CAO kan [gedaagde] niet baten, waar de door de werkgever imperatief aan te wijzen roostervrije dagen ten minste een maand van te voren aan de werknemer kenbaar moeten worden gemaakt. Daarvan is hier geen sprake. Nu bovendien noch de overige formuleringen in de CAO, noch enige toelichting daarop steun bieden voor de stelling van [gedaagde] dat het de kennelijke bedoeling van de CAO is om de door haar beproefde verrekenmethode mogelijk te maken, zullen de weren van [gedaagde] worden gepasseerd. Mutatis mutandis liggen de vorderingen van [eisers] voor toewijzing gereed, zij het dat de dwangsom zal worden gemaximeerd.

3.10

Als in het ongelijk gestelde partij wordt [gedaagde] in de kosten van de procedure veroordeeld.