Uitspraken

Afdeling strafrecht

Locatie Assen

Parketnummer: 18/950009-15

vonnis van de meervoudige strafkamer d.d. 17 september 2015 in de zaak van het openbaar ministerie tegen:

geboren te [geboorteplaats] op [geboortedatum] ,

wonende te [geboortedatum] ,

thans gedetineerd in [verblijfplaats] .

Het onderzoek ter terechtzitting heeft plaatsgehad op 8 mei 2015, 30 juni 2015 en 3 september 2015.

De verdachte is telkens verschenen en werd telkens bijgestaan door mr. T. van der Goot, advocaat te Leeuwarden.

De verdachte is bij dagvaarding tenlastegelegd, dat

1.

zij in of omstreeks de periode van 23 januari 2015 tot en met 24 januari 2015 te en in de gemeente Emmen (haar echtgenoot/partner) [slachtoffer 1] opzettelijk en met voorbedachten rade van het leven heeft beroofd, door de keel/hals van die [slachtoffer 1] (met een sjaal, althans een dergelijk voorwerp) dicht te knijpen/drukken en/of enige tijd dichtgeknepen/ dichtgedrukt te houden, althans door op enigerlei wijze de zuurstoftoevoer voor die [slachtoffer 1]
gedurende lange(re) tijd af te sluiten;

2.

zij in of omstreeks de periode van 23 januari 2015 tot en met 24 januari 2015 te en in de gemeente Emmen ter uitvoering van het door verdachte voorgenomen misdrijf om opzettelijk en met voorbedachten rade (haar dochter) [slachtoffer 2] van het leven te beroven, met dat opzet en na kalm beraad en rustig overleg een sjaal, althans een dergelijk voorwerp, om de keel/hals van die [slachtoffer 2] heeft gelegd en/of de/een sjaal, althans een dergelijk voorwerp, die/dat die [slachtoffer 2] om de hals/nek had, heeft vastgepakt en die sjaal/dat voorwerp (gekruist) (strak) heeft aangetrokken, althans bezig is geweest op enigerlei wijze de zuurstoftoevoer voor die [slachtoffer 2] af te sluiten, terwijl de uitvoering van dat voorgenomen misdrijf niet is voltooid.

Kennelijke taal- en/of schrijffouten in de tenlastelegging worden geacht te zijn verbeterd. De verdachte is daardoor, blijkens het onderzoek ter terechtzitting, niet geschaad in de verdediging.

De officier van justitie mr. A.M. de Vries, acht hetgeen onder 1. en 2. is tenlastegelegd wettig en overtuigend bewezen en vordert dat de rechtbank als volgt zal beslissen: acht jaren gevangenisstraf met aftrek van voorarrest en terbeschikkingstelling met verpleging van overheidswege. Voorts gedeeltelijke toewijzing van de civiele vorderingen van de benadeelde partijen [slachtoffer 2] (€ 20.000,--) en [slachtoffer 3] (€ 10.000,--), tevens in de vorm van schadevergoedingsmaatregelen, en integrale toewijzing van de civiele vordering van [slachtoffer 4] (€ 615,12), tevens in de vorm van een schade-vergoedingsmaatregel.

De raadsman heeft ter terechtzitting van 3 september 2015 vrijspraak bepleit voor het eerste aan verdachte tenlastegelegde feit. Ten aanzien van het tweede aan verdachte tenlastegelegde feit heeft hij zich ter terechtzitting van 30 juni 2015 gerefereerd aan het oordeel van de rechtbank.

De rechtbank heeft vastgesteld dat de dagvaarding geldig is, dat zijzelf bevoegd is tot kennisneming van de zaak, dat de officier van justitie ontvankelijk is in de vervolging en dat er geen redenen zijn voor schorsing van de vervolging.

De rechtbank acht niet bewezen dat verdachte haar echtgenoot met voorbedachten rade van het leven heeft beroofd, zoals is tenlastegelegd. Verdachte heeft ter terechtzitting van 30 juni 2015 onder meer verklaard dat zij niet naar boven is gegaan om [slachtoffer 1] te vermoorden, dat zij geen gedachten had toen zij naar boven ging en dat zij flink gedronken had. Toen zij op de slaapkamer kwam heeft zij een sjaal van de kast gepakt en is daarmee naar het bed gelopen waarop [slachtoffer 1] lag. Toen heeft zij hem met de sjaal gewurgd.

Evenmin acht de rechtbank bewezen dat verdachte haar dochter [slachtoffer 2] na kalm beraad en rustig overleg heeft willen doden. Verdachte heeft ter terechtzitting van 30 juni 2015 onder meer verklaard dat zij na het wurgen van [slachtoffer 1] naar [slachtoffer 2] is gelopen. Ze liep om het bed heen en heeft de sjaal die [slachtoffer 2] om haar nek had, aangetrokken. [slachtoffer 2] werd wakker en riep: mama mama, wat doe je. Toen schrok verdachte zo dat ze als het ware bij haar positieven kwam.

Onder de geschetste omstandigheden acht de rechtbank de tenlastegelegde voorbedachte raad telkens niet bewezen. Voorbedachte raad immers wijst op een moment van kalm overleg, van bedaard nadenken voorafgaand aan de uitvoering. Daarvan is, blijkens de geschetste gang van zaken, zowel bij het doden van [slachtoffer 1] als bij de poging tot het doden van [slachtoffer 2] geen sprake geweest.

De rechtbank is wel van oordeel dat verdachte de ten laste gelegde doodslag op [slachtoffer 1] en de poging tot doodslag op [slachtoffer 2] heeft begaan. De rechtbank baseert haar beslissing dat verdachte het primair tenlastegelegde heeft begaan op de feiten en omstandigheden die hierna in samenvattende vorm worden weergegeven en die voorkomen in de in de voetnoten weergegeven gebezigde bewijsmiddelen.

ten aanzien van het eerste feit

Een in de wettelijke vorm opgemaakt proces-verbaal van bevindingen van Politie eenheid Noord-Nederland van 27 januari 2015, opgemaakt door [verbalisant 1] en [verbalisant 2] , zakelijk onder meer inhoudende, als eigen waarneming, wetenschap en bevinding van hen, verbalisanten1,

op zaterdag 24 januari 2014 omstreeks 10:30 uur kregen wij het verzoek van de regionale meldkamer Drachten om met spoed te gaan naar het adres [straat + huisnummer] te [plaats 1] . Wij hoorden dat de meldkamer door gaf dat een manspersoon dood op bed zou liggen. Tevens hoorden wij dat de meldkamer aangaf dat de dochters een brief hadden gevonden waarop zou staan dat de moeder hun stiefvader zou hebben gewurgd.

Wij waren omstreeks 10:38 uur ter plaatse aan de [straat + huisnummer] te [plaats 1] . Terwijl wij naar de woning liepen zagen wij dat de voordeur van de woning openstond. Wij zagen dat er een vrouwspersoon bij de deur stond. Deze vrouw bleek later [slachtoffer 3] te zijn.

Via de voordeur kwamen wij uit in een halletje. Wij zagen dat [slachtoffer 3] vervolgens via een deur naar de woonkamer liep. Wij zagen dat er vrouwspersoon in de kamer zat. Naar later bleek was deze vrouw [slachtoffer 2] . Via de hal zijn we de trap opgelopen richting de eerste verdieping. Wij zijn vanaf de trap rechtdoor gelopen een slaapkamer in. Wij zagen dat er een manspersoon op het bed lag. Wij zagen dat de man een paars blauwe gelaatskleur had. Wij zagen dat de man bloed aan de rechterzijde van zijn mond had. Wij zagen dat de man een verdikt rechteroog had. Wij konden zien dat de man niet meer in leven was.

Ik, [verbalisant 1] , heb [slachtoffer 3] gevraagd of ik de brief mocht zien. Ik zag dat [slachtoffer 3] een brief van de tafel in de woonkamer pakte en die aan mij gaf. Ik heb de brief aangepakt en ik las het volgende: “Ik heb jullie vader gewurgd en als jullie dit lezen leef ik niet meer”.

[slachtoffer 3] en [slachtoffer 2] vertelden mij dat de persoon welke ze boven in bed aangetroffen hadden hun stiefvader [slachtoffer 1] was.

Een rapport van het Nederlands Forensisch Instituut te ’s-Gravenhage van 9 mei 2015, opgemaakt door M. Buiskool, arts en patholoog, verbonden aan voornoemd instituut, zakelijk onder meer inhoudende, als eigen waarneming, wetenschap en bevinding, dat zij de uit- en inwendige schouwing heeft gedaan van het lijk van [slachtoffer 1] , op 24 januari 2015 om circa 09:30 uur dood aangetroffen in zijn woning.

De hersenen toonden aan het oppervlak afgeplatte windingen en waren te zwaar door vochtophoping. Ter plaatse van de kleine hersenen waren snoergroeven ten teken van herseninklemming.

Als doodsoorzaak kan mechanisch (samen)drukkend en/of omsnoerend geweld op de hals worden overwogen.

De verklaring van de verdachte ter terechtzitting van 30 juni 2015, zakelijk onder meer inhoudende:

ik ben de avond van de 23e januari 2015 naar boven gegaan. Toen ik boven kwam heb ik een sjaaltje gepakt en is het gebeurd. [slachtoffer 1] lag boven te slapen. De sjaal lag op de kast. Daar lagen meerdere sjaals. Ik pakte een sjaal en liep naar het bed. Toen is het gebeurd. Op een gegeven moment maakte hij een rochelend geluid. Dat herinner ik me nog. Toen was het al te laat. Toen was hij denk ik al overleden. Ik wist gewoon dat hij dood was.

Natuurlijk heb ik dat sjaaltje om zijn nek gelegd anders was het niet gebeurd.

Een in de wettelijke vorm opgemaakt proces-verbaal van verhoor verdachte van 5 februari 2015, opgemaakt door [verbalisant 3] en [verbalisant 4] , zakelijk onder meer inhoudende als verklaring van de verdachte:

ik heb de sjaal behoorlijk aangesjord. Van een klein beetje trekken ga je niet dood2.

ten aanzien van het tweede feit

Een in de wettelijke vorm opgemaakt proces-verbaal van bevindingen3 van Politie Eenheid Noord-Nederland van 25 januari 2015, opgemaakt door [verbalisant 3] en [verbalisant 5] , zakelijk onder meer inhoudende, als verklaring van [slachtoffer 2] :

ze bracht haar stiefvader naar boven. Ze ging bij hem in bed liggen. Ze zijn in slaap gevallen. Ze hoorde haar moeder bij de kast op de slaapkamer waar ze lag. Haar moeder ging daarna bij haar op de bedrand zitten. Haar moeder zei tegen haar: “doe je sjaal af, straks stik je nog”. Ze was met een sjaal om in bed gaan liggen. Een dikke wintersjaal, donkerpaars van kleur. Ze droeg die sjaal twee keer om haar hals. Ze voelde dat haar moeder aan haar sjaal zat. Haar moeder deed de sjaal één keer van haar nek. Direct daarna voelde ze dat haar moeder de sjaal gekruist voor haar hals hard aantrok. Ze begon direct te gillen nadat haar moeder de sjaal hard aantrok. Haar moeder liet toen direct los. Ze kon zien dat het haar moeder was die de sjaal aantrok omdat die dicht bij haar was.

De verklaring van de verdachte ter terechtzitting van 30 juni 2015, zakelijk onder meer inhoudende:

ik ben de avond van de 23e januari 2015 naar boven gegaan. [slachtoffer 1] lag boven te slapen. [slachtoffer 2] lag bij [slachtoffer 1] op bed. Zij sliep ook. Ik ben van [slachtoffer 1] naar [slachtoffer 2] gelopen. [slachtoffer 2] had een sjaal om, een wollen sjaal. Die heb ik aangetrokken. Vast wel kruislings. Ze kwam half overeind en schreeuwde.

De rechtbank acht wettig bewezen en zij heeft de overtuiging verkregen dat verdachte het onder 1. en 2. tenlastegelegde heeft begaan, met dien verstande, dat

1.

zij op 23 januari 2015 te en in de gemeente Emmen haar echtgenoot [slachtoffer 1] opzettelijk van het leven heeft beroofd, door met een sjaal de zuurstoftoevoer voor die [slachtoffer 1] gedurende langere tijd af te sluiten;

2.

zij op 23 januari 2015 te en in de gemeente Emmen ter uitvoering van het door verdachte voorgenomen misdrijf om opzettelijk haar dochter [slachtoffer 2] van het leven te beroven, met dat opzet een sjaal die die [slachtoffer 2] om de hals/nek had, heeft vastgepakt en die sjaal gekruist heeft aangetrokken, terwijl de uitvoering van dat voorgenomen misdrijf niet is voltooid.

De in de bewijsmiddelen genoemde feiten en omstandigheden zijn redengevend voor hetgeen de rechtbank bewezen acht. Elk bewijsmiddel is slechts gebruikt voor het bewijs van het feit, waarop het blijkens zijn inhoud betrekking heeft.

De verdachte zal voorts van het onder 1. en 2. meer of anders tenlastegelegde worden vrijgesproken, aangezien de rechtbank dat niet bewezen acht.

Het onder 1. en 2. bewezen geachte levert respectievelijk op:

doodslag,

strafbaar gesteld bij artikel 287 van het Wetboek van Strafrecht,

en

poging tot doodslag,

strafbaar gesteld bij artikel 287 in verbinding met artikel 45 van het Wetboek van Strafrecht.

De rechtbank heeft kennis genomen van een psychiatrisch rapport d.d. 8 juni 2015, opgemaakt door drs. D.T. van der Werf, psychiater te Groningen .

Dit rapport houdt onder meer in als conclusie, zakelijk weergegeven:

verdachte is lijdende aan ziekelijke stoornissen in de vorm van PDD-NOS, een depressie en afhankelijkheid van alcohol. Alle drie stoornissen speelden een rol bij verdachte ten tijde van het plegen van het haar tenlastegelegde en beïnvloedden haar gedragskeuze(s) en gedragingen ten tijde van het tenlastegelegde.

De combinatie van PDD-NOS, de depressie en de alcohol-intoxicatie hebben in zeer aanzienlijke mate de gedragskeuze(s) en gedragingen beïnvloed tijdens zowel de toedracht, de uitvoering en de afhandeling van het tenlastegelegde. Er kan zelfs gesproken worden van elkaar versterkende risico’s.

Gelet op het hiervoor overwogene is bij verdachte sprake van verminderde toerekeningsvat-baarheid voor beide haar tenlastegelegde feiten.

De rechtbank verenigt zich, mede gelet op de toedracht van de feiten en de persoon van de verdachte, met voormelde conclusie en maakt die tot de hare.

De rechtbank is derhalve van oordeel dat het hier voor bewezen geachte aan de verdachte kan worden toegerekend, zij het in verminderde mate.

[slachtoffer 2]

Met betrekking tot de gevorderde immateriële schade voortvloeiend uit het eerste feit overweegt de rechtbank als volgt:

is op 23 januari 2015, kort na de onnatuurlijke dood van haar stiefvader, rechtstreeks met hem geconfronteerd. Zij stelt dat deze confrontatie bij haar een hevige emotionele shock heeft teweeggebracht, waaruit geestelijk letsel is ontstaan en dat zij

als gevolg van deze confrontatie een posttraumatische stressstoornis (PTSS) heeft opgelopen. Zij maakt aanspraak op vergoeding van de door haar geleden immateriële schade.

Confrontatie met een schokkende gebeurtenis kan leiden tot psychische aandoeningen. Deze zogenaamde shockschade komt na een door de Hoge Raad gewezen arrest4 voor vergoeding in aanmerking. De Hoge Raad heeft echter meermalen geoordeeld dat de beoordeling of sprake is van shockschade niet eenvoudig van aard is. De rechtbank is van oordeel dat zij over onvoldoende informatie beschikt om de hoogte van de geleden immateriële schade te kunnen beoordelen. De rechtbank zal niet overgaan tot schorsing van het onderzoek om de hoogte van die schade alsnog te doen aantonen, nu dit zal leiden tot een onevenredige belasting van het strafgeding. De benadeelde partij zal daarom niet ontvankelijk worden verklaard in dit deel van de vordering. De vordering kan met betrekking tot de geleden immateriële schade slechts bij de burgerlijke rechter worden aangebracht.

Met betrekking tot de gevorderde immateriële schade voortvloeiend uit het tweede feit overweegt de rechtbank als volgt:

minderjarigen en zij die voor het rechtsgeldig verrichten van een rechtshandeling een wettelijk vertegenwoordiger behoeven, kunnen zich voegen indien zij deugdelijk worden vertegenwoordigd. De advocaat die ten behoeve van de minderjarige benadeelde optreedt, moet voorzien zijn van een mondelinge of schriftelijke machtiging van de wettelijk vertegenwoordiger om namens deze op te treden5.

De advocaat van de op [geboortedatum slachtoffer 2] geboren en dus nog minderjarige [slachtoffer 2] , beschikt echter niet over zodanige machtiging van de vader van [slachtoffer 2] . Evenmin is er handlichting verleend. Bij handlichting wordt aan een persoon boven de zestien jaar, die de leeftijd der meerderjarigheid echter nog niet heeft bereikt, door de kantonrechter op verzoek handlichting verleend, opdat deze persoon zelfstandig in verband met zakelijke activiteiten kan handelen.

[slachtoffer 2] kan dus niet worden ontvangen in dit deel van haar vordering. De vordering kan met betrekking tot de geleden immateriële schade slechts bij de burgerlijke rechter worden aangebracht.

Gelet op de bijzondere omstandigheden van het geval zal de rechtbank aan verdachte de verplichting opleggen ten behoeve van [slachtoffer 2] na te noemen bedrag aan de Staat te betalen.

Met betrekking tot het onder 2. bewezen geachte feit acht de rechtbank de verdachte jegens het slachtoffer naar burgerlijk recht tot na te noemen bedrag aansprakelijk voor de schade die door het strafbare feit is toegebracht. Dat [slachtoffer 2] immateriële schade heeft geleden ten gevolge van de ten aanzien van haar gepleegde poging tot doodslag acht de rechtbank voldoende aannemelijk gemaakt tot een bedrag van € 5000,- Aan de verdachte zal de verplichting worden opgelegd dat bedrag aan de Staat te betalen ten behoeve van het slachtoffer.

De rechtbank zal ingevolge het bepaalde in artikel 36f, zevende lid van het Wetboek van Strafrecht telkens vervangende hechtenis opleggen.

De Staat zal, indien verdachte niet binnen acht maanden na de dag waarop het vonnis onherroepelijk is geworden aan haar verplichtingen heeft voldaan6, het bedrag aan het slachtoffer uitkeren en het uitgekeerde bedrag op de verdachte verhalen.

Tot vervangende hechtenis zal worden overgegaan als volledig verhaal op de goederen van de verdachte onmogelijk is gebleken7.

De rechtbank acht het illusoir te menen dat verdachte, aan wie, zoals hierna zal worden beslist, een langdurige gevangenisstraf en een terbeschikkingstelling met dwangverpleging zullen worden opgelegd, in staat zal zijn binnen de genoemde termijn van acht maanden aan haar verplichting te voldoen. Daarmee zou de normaliter op te leggen vervangende hechtenis, die immers is bedoeld als drukmiddel voor betalingsonwilligen, naar het oordeel van de rechtbank een punitief karakter krijgen, hetgeen de rechtbank ongewenst acht.

De rechtbank zal daarom bepalen dat bij gebreke van betaling van het aan de Staat te betalen bedrag slechts één dag vervangende hechtenis zal worden toegepast.

[slachtoffer 3]

Met betrekking tot de gevorderde immateriële schade met betrekking tot het eerste feit overweegt de rechtbank als volgt:

is op 23 januari 2015, kort na de onnatuurlijke dood van haar stiefvader, rechtstreeks met hem geconfronteerd. Zij heeft gesteld dat deze confrontatie bij haar een hevige emotionele shock teweeg heeft gebracht, waaruit geestelijk letsel is ontstaan, waardoor zij een posttraumatische stressstoornis (PTSS) heeft opgelopen. Zij maakt aanspraak op vergoeding van de door haar geleden immateriële schade.

Confrontatie met een schokkende gebeurtenis kan leiden tot psychische aandoeningen. Deze zogenaamde shockschade komt na een door de Hoge Raad gewezen arrest8 voor vergoeding in aanmerking. De Hoge Raad heeft echter meermalen geoordeeld dat de beoordeling of sprake is van shockschade niet eenvoudig van aard is. De rechtbank is van oordeel dat zij over onvoldoende informatie beschikt om de hoogte van de geleden immateriële schade te kunnen beoordelen. De rechtbank zal niet overgaan tot schorsing van het onderzoek om de hoogte van die schade alsnog te doen aantonen, nu dit zal leiden tot een onevenredige belasting van het strafgeding. De benadeelde partij zal daarom niet ontvankelijk worden verklaard in dit deel van de vordering. De vordering kan met betrekking tot de geleden immateriële schade slechts bij de burgerlijke rechter worden aangebracht.

[slachtoffer 4]

De rechtbank acht het causale verband tussen het onder 1. bewezen geachte feit en de schade alsmede de aansprakelijkheid van de verdachte voor die schade bewezen. Het te dier zake gevorderde bedrag acht zij voldoende aannemelijk gemaakt. De civiele vordering dan ook gegrond en voor toewijzing vatbaar, ook omdat door of namens verdachte die vordering niet is weersproken.

Met betrekking tot het onder 1. bewezen geachte feit acht de rechtbank de verdachte jegens het slachtoffer naar burgerlijk recht tot na te noemen bedrag aansprakelijk voor de schade die door het strafbare feit is toegebracht. Aan de verdachte zal de verplichting worden opgelegd dat bedrag aan de Staat te betalen ten behoeve van het slachtoffer.

De rechtbank zal ingevolge het bepaalde in artikel 36f, zevende lid van het Wetboek van Strafrecht telkens vervangende hechtenis opleggen.

De Staat zal, indien verdachte niet binnen acht maanden na de dag waarop het vonnis onherroepelijk is geworden aan haar verplichtingen heeft voldaan9, het bedrag aan het slachtoffer uitkeren en het uitgekeerde bedrag op de verdachte verhalen.

Tot vervangende hechtenis zal worden overgegaan als volledig verhaal op de goederen van de verdachte onmogelijk is gebleken10.

De rechtbank acht het illusoir te menen dat verdachte, aan wie, zoals hierna zal worden beslist, een langdurige gevangenisstraf en een terbeschikkingstelling met dwangverpleging zullen worden opgelegd, in staat zal zijn binnen de genoemde termijn van acht maanden aan haar verplichting te voldoen. Daarmee zou de normaliter op te leggen vervangende hechtenis, die immers is bedoeld als drukmiddel voor betalingsonwilligen, naar het oordeel van de rechtbank een punitief karakter krijgen, hetgeen de rechtbank ongewenst acht.

De rechtbank zal daarom bepalen dat bij gebreke van betaling van het aan de Staat te betalen bedrag slechts één dag vervangende hechtenis zal worden toegepast.

De rechtbank heeft mede gelet op de artikelen 10, 27, 36f, 37a, 37b en 57 van het Wetboek van Strafrecht.

De rechtbank beveelt dat de tijd die de verdachte vóór de tenuitvoerlegging van deze uitspraak in verzekering en voorlopige hechtenis heeft doorgebracht, bij de uitvoering van de opgelegde gevangenisstraf geheel in mindering zal worden gebracht.

De rechtbank beveelt voorts dat de verdachte ter beschikking zal worden gesteld en van overheidswege zal worden verpleegd.

De rechtbank bepaalt dat de benadeelde partij [slachtoffer 2] niet ontvankelijk is in de vordering en dat de vordering slechts bij de burgerlijke rechter kan worden aangebracht. De benadeelde partij en de verdachte dragen de eigen kosten.

De rechtbank legt aan de verdachte de verplichting op aan de Staat ten behoeve van het slachtoffer [slachtoffer 2] een bedrag van € 5.000,-- te betalen, bij gebreke van betaling te vervangen door één dag hechtenis, met dien verstande dat de toepassing van de vervangende hechtenis de hiervoor opgelegde verplichting niet opheft en verstaat dat voldoening aan de verplichting tot betaling aan de Staat van voormeld bedrag ten behoeve van het slachtoffer de veroordeling tot betaling aan de benadeelde partij doet vervallen, alsmede dat betaling van voormeld bedrag aan de benadeelde partij de verplichting tot betaling aan de Staat van dit bedrag doet vervallen.

De rechtbank bepaalt dat de benadeelde partij [slachtoffer 3] niet ontvankelijk is in de vordering en dat de vordering slechts bij de burgerlijke rechter kan worden aangebracht. De benadeelde partij en de verdachte dragen de eigen kosten.

De rechtbank veroordeelt de verdachte tot betaling aan de benadeelde partij [slachtoffer 4] van de som van € 615,50, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf de dag van het schadeveroorzakende feit.

Veroordeelt de verdachte tevens in de kosten van de benadeelde partij ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak alsnog te maken, tot op heden begroot op nihil.

De rechtbank legt aan de verdachte de verplichting op aan de Staat ten behoeve van het slachtoffer [slachtoffer 4] een bedrag van € 615,50 te betalen, bij gebreke van betaling te vervangen door één dag hechtenis, met dien verstande dat de toepassing van de vervangende hechtenis de hiervoor opgelegde verplichting niet opheft en verstaat dat voldoening aan de verplichting tot betaling aan de Staat van voormeld bedrag ten behoeve van het slachtoffer de veroordeling tot betaling aan de benadeelde partij doet vervallen, alsmede dat betaling van voormeld bedrag aan de benadeelde partij de verplichting tot betaling aan de Staat van dit bedrag doet vervallen.

Dit vonnis is gewezen door mr. B.I. Klaassens, voorzitter, en O.J. Bosker en mr. M.A.A. van Capelle, rechters, in tegenwoordigheid van R.C. Sprong, griffier, en uitgesproken ter openbare terechtzitting van de rechtbank op 17 september 2015.