Uitspraken

Afdeling Strafrecht

Locatie Assen

Parketnummer: 18.830330-13

vonnis van de Meervoudige kamer d.d. 3 juli 2014 in de zaak van het openbaar ministerie tegen:

geboren te (geboorteplaats) op (geboortedatum),

wonende te (woonplaats),

thans verblijvende in P.I. Leeuwarden, Holstmeerweg 7 te Leeuwarden.

Het onderzoek ter terechtzitting heeft plaatsgehad op 20 augustus 2013, 15 november 2013, 21 januari 2014, 18 maart 2014, 22 april 2014, 21 mei 2014, 22 mei 2014, 23 mei 2014, 28 mei 2014 en op 1 juli 2014.

De verdachte is verschenen en werd bijgestaan door mr. T. van der Goot, advocaat te Leeuwarden.

De verdachte is ingevolge de ter terechtzitting van 22 april 2014 bij nadere omschrijving tenlastelegging en de ter terechtzitting van 22 mei 2014 vervolgens gewijzigde tenlastelegging, overeenkomstig de artikelen 313 en 314a van het Wetboek van Strafvordering, tenlastegelegd, dat

De officier van justitie mr. B.D. van der Burg acht hetgeen aan de verdachte onder 9 is tenlastegelegd niet bewezen en vordert dat de rechtbank de verdachte voor dit feit zal vrijspreken.

De officier van justitie acht hetgeen de verdachte onder 1, onder 2, onder 3, onder 4, onder 5, onder 6, onder 7, onder 8, onder 10, onder 11, onder 12 primair, onder 13, onder 14, onder 15, onder 16, onder 17, onder 18, onder 19, onder 20 en onder 21 is tenlastegelegd wettig en overtuigend te bewijzen.

De officier van justitie vordert dat de rechtbank verdachte voor deze feiten zal veroordelen tot een gevangenisstraf voor de duur van 10 jaren met aftrek ex artikel 27 van het Wetboek van Strafrecht.

Verder vordert zij de maatregel van terbeschikkingstelling met bevel tot verpleging van overheidswege.

Voorts vordert de officier van justitie de toewijzing van de vordering van de benadeelde partij minderjarige zaak 2 tot een bedrag van € 10.469,60 met niet ontvankelijk verklaring van de benadeelde partij in het overige deel van de vordering, de toewijzing van de vordering van de benadeelde partij minderjarige zaak 3 tot een bedrag van € 10.269,60 met niet ontvankelijk verklaring van de benadeelde partij in het overig deel van de vordering, de toewijzing van de vordering van de benadeelde partij minderjarige zaak 4 tot een bedrag van € 5.648,82, de toewijzing van de vordering van de benadeelde partij minderjarige zaak 5 tot een bedrag van € 11.394,00, tot niet ontvankelijk verklaring van de benadeelde partij minderjarige zaak 6 in haar vordering (in verband met de gevorderde vrijspraak), de toewijzing van de vordering van de benadeelde partij minderjarige zaak 9 tot een bedrag van € 1.000,00, de toewijzing van de vordering van de benadeelde partij minderjarige zaak 11 tot een bedrag van € 5.000,00, de toewijzing van de vordering van de benadeelde partij minderjarige zaak 18 tot een bedrag van € 4.000,00, tot niet ontvankelijk verklaring van de benadeelde partij minderjarige zaak 33 in haar vordering (geen onderbouwing) en de toewijzing van de vordering van de benadeelde partij minderjarige zaak 40 tot een bedrag van € 4.000,00.

De officier van justitie vordert tenslotte daarbij telkens de oplegging van de schadevergoedingsmaatregel ten behoeve van genoemde benadeelde partijen.

Partiële nietigheid van de dagvaarding1

Met betrekking tot de nietigheid van de dagvaarding voor wat betreft feit 21.

Door de raadsman van verdachte is aangevoerd dat de tenlastelegging partieel nietig dient te worden verklaard nu de omschrijving van feit 21, kort gezegd het vervaardigen en voorhan-den hebben van kinderpornografisch materiaal, niet voldoet aan de eisen van artikel 261 van het Wetboek van Strafvordering. De tenlastelegging bevat in algemene termen omschreven seksuele gedragingen en geeft geen concrete omschrijving van wat op (een deel van) de afbeeldingen is te zien. De raadsman verwijst naar verschillende vonnissen en arresten.

De rechtbank volgt de raadsman niet in zijn betoog.

Artikel 261 Strafvordering heeft ten doel dat alle bij het strafproces betrokken partijen door middel van de dagvaarding op de hoogte zijn van de gronden waarop de vervolging berust.

De Hoge Raad heeft in het arrest van 20 december 20112 overwogen dat het Openbaar Ministerie duidelijk moet concretiseren welke afzonderlijke strafbare feiten op de aangetroffen afbeeldingen worden geïdentificeerd. De inhoud van de tenlastelegging mag/moet tevens worden bezien in samenhang met de rest van het strafdossier3. Het gaat erom dat duidelijk moet zijn waartegen de verdachte zich heeft te verweren. Ook voor de overige procespartijen moet voldoende duidelijk zijn welk verwijt de verdachte wordt gemaakt.

De rechtbank stelt vast dat daarvan in casu sprake is. De tenlastelegging zelf bevat weliswaar geen gedetailleerde beschrijving van de inhoud van (een deel van) de afbeeldingen die bij verdachte zijn aangetroffen of een verwijzing naar een beschrijving van concrete afbeeldingen/films in het dossier, maar in combinatie met het dossier is zonder meer duidelijk welk verwijt de verdachte wordt gemaakt. In het dossier is een groot aantal afbeeldingen gedetailleerd omschreven. Zo is per aangeefster aangegeven hoeveel filmpjes van haar zijn aangetroffen met een korte aanduiding van wat daarop te zien is. Sommige films zijn helemaal of deels volledig uitgeschreven. De rechtbank verwijst naar de letterlijke weergave van de gesproken tekst van een film met betrekking tot minderjarige zaak 64, minderjarige zaak 45 en naar de omschrijving van een film met betrekking tot minderjarige zaak 16.

Daar komt bij dat aan de rechtbank, in een besloten terechtzitting op 22 april 2014, in het bijzijn van de officier van justitie en de bepaaldelijk gemachtigde raadsman van verdachte, een compilatie is getoond van het aangetroffen beeldmateriaal, waaronder filmfragmenten van minderjarige zaak 1, minderjarige zaak 2, minderjarige zaak 3, minderjarige zaak 4, minderjarige zaak 5, minderjarige zaak 6, minderjarige zaak 11, minderjarige zaak 14, minderjarige zaak 15 en minderjarige zaak 24.

Dat was anders in de zaak waarin de Rechtbank Noord-Nederland op 18 oktober 20137 tot nietigheid van de dagvaarding concludeerde. De rechtbank stelde in die zaak vast dat “enige uitwerking van de beelden is vereist om aan de procesvereisten te voldoen. Dat kan summier, maar moet wel voldoende concreet zijn. De bijlagen in het dossier waarop door middel van een standaardformulier is aangegeven welke seksuele gedragingen zoal in het materiaal zouden voorkomen is daartoe onvoldoende.”

Ook in die zaak bestond de dagvaarding slechts uit in algemene termen weergegeven seksuele gedragingen, maar bevatte het dossier ter verdere uitwerking daarvan uitsluitend een zogeheten collectiescan, het kruisjesformulier waarop is aangevinkt welke seksuele gedragingen in het materiaal zijn aangetroffen.

De rechtbank heeft kennis genomen van het recente arrest van de Hoge Raad van 24 juni 2014, nr. 12/00248. In die strafzaak is in de tenlastelegging telkens aan het eind van de omschrijving van de seksuele gedragingen een verwijzing naar een aantal nummers uit de selectie van het materiaal opgenomen. Een concrete beschrijving van de seksuele handelingen ontbreekt in de tenlastelegging. Voor het hof noch voor de Hoge Raad was dit aanleiding om mee te gaan in het betoog van de raadsman, inhoudende dat de gedragingen niet feitelijk zijn omschreven en dat de dagvaarding daarom partieel nietig dient te worden verklaard. In dit arrest geeft de Hoge Raad in de overwegingen 3.5 tot en met 3.8 een handreiking ten behoeve van de wijze waarop in het bijzonder grootschalig bezit van kinderporno kan of moet worden tenlastegelegd. In die handreiking stelt de Hoge Raad dat een zekere ruwheid daarbij onvermijdelijk is en dat dit ook geldt voor de toepassing van die uitgangspunten in de praktijk. In het kader van de begrenzing van enerzijds de omvang van het voorbereidend onderzoek en anderzijds de omvang van het onderzoek ter terechtzitting, geeft de Hoge Raad aan dat de steller van de tenlastelegging zich bij voorkeur zou moeten beperken tot het beschrijven van een gering aantal afbeeldingen, zo mogelijk ten hoogste vijf, zonder in de tenlastelegging zelf enige aanduiding of verwijzing op te nemen naar een wellicht grotere hoeveelheid waarvan die afbeeldingen deel uitmaken. Bij de straftoemeting kan volgens de Hoge Raad rekening worden gehouden met het grootschalige karakter van het delict.

In de overwegingen van de Hoge Raad in het hiervoor vermelde arrest ziet de rechtbank evenmin aanleiding om de raadsman te volgen in zijn betoog dat de dagvaarding op dit punt niet voldoet aan de eisen van artikel 261 van het Wetboek van Strafvordering. Uit de door de Hoge Raad gegeven handreiking blijkt niet dat er in ieder geval een concrete beschrijving van een beperkt aantal seksuele gedragingen in de tenlastelegging moet worden opgenomen. De rechtbank gaat er van uit dat, in een geval als het onderhavige, waarin het voor verdachte evident is waartegen hij zich heeft te verweren en bovendien voorafgaand aan de inhoudelijke behandeling van de zaak ter terechtzitting een selectie van de beelden op een besloten regiezitting is getoond, een concrete beschrijving van (een deel van) de beelden in de tenlastelegging overbodig is en dus achterwege kan blijven.

De rechtbank stelt vast dat in de onderhavige zaak wél sprake is van voldoende gedetailleerd uitgewerkte omschrijvingen van concrete seksuele gedragingen in het dossier, dusdanig dat het voor verdachte duidelijk moet zijn, waartegen hij zich heeft te verweren. Van nietigheid van de dagvaarding op dit punt vanwege onvoldoende feitelijkheid is dan ook geen sprake.

De rechtbank verwerpt het verweer.

In het onder 1 tenlastegelegde feit wordt verdachte verweten dat hij gedurende een aantal dagen in mei 2013 een toen twaalf jarig meisje aan het wettig over haar gesteld gezag heeft onttrokken. Verdachte heeft afspraken gemaakt met het meisje om haar te ontmoeten8. Hij heeft haar gezegd dat ze, om problemen te voorkomen, het goed moest regelen met haar moeder en moest vertellen dat ze naar een vriendin zou gaan9 en dat hij niet zou komen als ze het niet op deze manier zou regelen. Vervolgens heeft hij haar met zijn auto opgehaald in de buurt van haar woning en haar meegenomen naar zijn woning. Het meisje heeft enkele dagen bij verdachte verbleven.

De raadsman heeft zich op het standpunt gesteld dat niet kan worden bewezen dat verdachte het meisje opzettelijk heeft onttrokken aan het wettig over haar gesteld gezag. Het meisje was, gelet op haar leeftijd niet zodanig minderjarig dat zij geen vrije en vrijwillige keuze kon maken om bij verdachte te verblijven. De wil van de verdachte is volgens de raadsman niet bepalend geweest.

De rechtbank kan de raadsman hierin niet volgen. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verdachte beslissende invloed gehad op de keuze van het meisje bij hem te verblijven en daarmee op de scheiding tussen haar en haar moeder. Verdachte heeft, gelet op zijn leeftijd (hij was toen 47 jaar), een zodanig overwicht op het meisje gehad dat zij hiermee heeft ingestemd. Het was verdachtes idee dat zij mee zou gaan naar zijn huis en daar bij hem zou blijven overnachten10. Alleen al op grond van de zeer jonge leeftijd van het meisje en het grote leeftijdsverschil moet het verdachte zonder meer duidelijk zijn geweest dat haar moeder hiermee niet akkoord zou gaan. Hierbij komt nog dat verdachte het meisje, voorafgaand aan de ontmoeting, heeft bewogen om tegen haar moeder te liegen over haar verblijfplaats.

De rechtbank acht het onder 1 tenlastegelegde wettig en overtuigend bewezen.

Nu verdachte hetgeen de rechtbank bewezen zal verklaren met betrekking tot feit 2 heeft bekend en nadien niet anders heeft verklaard en hij noch zijn raadsman met betrekking tot dit feit vrijspraak heeft bepleit zal de rechtbank volstaan met een opgave van de bewijsmiddelen:

Met betrekking tot het onder 3 tenlastegelegde overweegt de rechtbank het volgende.

Verdachte heeft met een toen twaalf jarig meisje, dat hij korte tijd daarvoor via een chatsite had leren kennen, in zijn huis vergaande seksuele handelingen verricht. Hij heeft onder meer een vibrator en een grote kunstpenis in de mond en de vagina van het meisje gebracht. Eén en ander heeft plaatsgevonden in een sm-achtige sfeer, waarbij haar ogen met tape waren dichtgeplakt en wasknijpers op haar vagina waren geplaatst. Aan de wasknijpers waren touwtjes bevestigd, waardoor haar vagina werd opengesperd. Verdachte heeft voorafgaand aan en tijdens de door hem uitgevoerde handelingen op gebiedende en dwingende wijze opdrachten aan het meisje gegeven. Tussen verdachte en het meisje waren er voorafgaand aan de sm-handelingen geen afspraken gemaakt over het stoppen in het geval één van beiden niet verder wilde gaan.

De raadsman heeft ten aanzien van het onder 3 tenlastegelegde feit het standpunt ingenomen dat de verdachte niet bewust tegen de wil van het meisje is binnengedrongen in haar lichaam en dat hij ook niet redelijkerwijs heeft moeten vermoeden dat het meisje niet wilde, nu zij van tevoren via de chat hadden gesproken over het experimenteren met dit soort seksuele handelingen en aangeefster had aangegeven hierin geïnteresseerd te zijn.

De rechtbank overweegt het volgende. Vanwege het aanzienlijke leeftijdsverschil tussen verdachte en de minderjarige, de zeer jeugdige leeftijd van het meisje en het daaruit voortvloeiende overwicht had verdachte zich voorafgaand aan en tijdens het sm-spel steeds moeten vergewissen van de vraag of aangeefster de vergaande seksuele handelingen wilde (blijven) ondergaan. Daarin is verdachte ernstig tekortgeschoten. Hij heeft voorafgaand aan het sm-spel niet, althans onvoldoende, met het meisje besproken of zij deze seksuele handelingen wel wilde ondergaan en hij heeft met haar geen afspraken gemaakt over het stoppen in het geval zij niet meer verder wilde gaan. Ter terechtzitting heeft verdachte aangegeven dat hem bekend was dat dit gebruikelijk is bij een sm-spel, maar hij heeft desondanks een dergelijke afspraak achterwege gelaten. Dit klemt temeer nu het meisje nog zeer jong was. Verdachte is zelfs nadat het meisje tijdens de door hem uitgevoerde seksuele handelingen had aangegeven niet meer verder te willen, toch doorgegaan. Dit is de rechtbank gebleken tijdens het zien van de op de regiezitting van 22 april 2014 getoonde beelden van de hiervoor beschreven seksuele handelingen en blijkt tevens uit de beschrijving van de beelden van dit voorval zoals te vinden in het dossier14. De rechtbank heeft tijdens het tonen van die beelden waargenomen dat op het moment dat verdachte de grote kunstpenis inbrengt in de vagina van het meisje, het meisje duidelijk te kennen geeft dat verdachte hiermee moet stoppen. Het meisje zegt duidelijk “ik wil niet”, “nee, nee, nee” en “haal hem eruit”, en zij schudt nadrukkelijk nee. Naar het oordeel van de rechtbank had verdachte zich toen in het bijzonder bewust moeten zijn van het feit dat het meisje de seksuele handelingen, waaronder het binnendringen van haar lichaam, niet wilde ondergaan. Het verweer van de raadsman dient te worden verworpen.

De raadsman heeft nog aangegeven dat niet alle tenlastegelegde seksuele handelingen tegen de wil van het meisje waren, omdat zij aanvankelijk niet protesteerde. Hierin volgt de rechtbank de raadsman evenmin. Reeds vanaf het begin van de gepleegde seksuele handelingen, zoals weergegeven in de beschrijving van het beeldmateriaal15, heeft het meisje aangegeven dat ze niet wilde.

Nu verdachte hetgeen de rechtbank bewezen zal verklaren met betrekking tot feit 4 heeft bekend en nadien niet anders heeft verklaard en hij noch zijn raadsman met betrekking tot dit feit vrijspraak heeft bepleit zal de rechtbank volstaan met een opgave van de bewijsmiddelen:

Nu verdachte hetgeen de rechtbank bewezen zal verklaren met betrekking tot feit 5 heeft bekend en nadien niet anders heeft verklaard en hij noch zijn raadsman met betrekking tot dit feit vrijspraak heeft bepleit zal de rechtbank volstaan met een opgave van de bewijsmiddelen:

Nu verdachte hetgeen de rechtbank bewezen zal verklaren met betrekking tot feit 6 heeft bekend en nadien niet anders heeft verklaard en hij noch zijn raadsman met betrekking tot dit feit vrijspraak heeft bepleit zal de rechtbank volstaan met een opgave van de bewijsmiddelen:

Nu verdachte hetgeen de rechtbank bewezen zal verklaren met betrekking tot feit 7 heeft bekend en nadien niet anders heeft verklaard en hij noch zijn raadsman met betrekking tot dit feit vrijspraak heeft bepleit zal de rechtbank volstaan met een opgave van de bewijsmiddelen:

Nu verdachte hetgeen de rechtbank bewezen zal verklaren met betrekking tot feit 8 heeft bekend en nadien niet anders heeft verklaard en hij noch zijn raadsman met betrekking tot dit feit vrijspraak heeft bepleit zal de rechtbank volstaan met een opgave van de bewijsmiddelen:

Met betrekking tot feit 9, minderjarige zaak 6, overweegt de rechtbank als volgt.

Om tot een bewezenverklaring te kunnen komen, moet, gelet op de wijze van tenlastelegging, het tenlastegelegde hebben plaatsgevonden vóór 8 juni 2003, de datum waarop aangeefster 16 jaar werd. Gelet op de verklaring van verdachte dat de chatgesprekken met aangeefster begonnen in de periode dat de gulden nog werd gebruikt - hij herinnert zich de bedragen die moesten worden betaald voor deze zogenoemde babbelboxen27 - acht de rechtbank het aannemelijk dat het telefonisch contact voor 1 januari 2002 is begonnen. Verdachte heeft verder verklaard28 dat het een jaar of anderhalf jaar heeft geduurd voor de eerste ontmoeting plaatsvond. Deze eerste ontmoeting vond plaats toen aangeefster hem op Schiphol ophaalde van een reis naar Australië. De eerste keer dat verdachte van een dergelijke reis terugkeerde is maart 2003 geweest29.

Aangeefster heeft verklaard dat zij verdachte voor het eerst zag toen zij hem van Schiphol ging ophalen. Dat was voor hem de 1e keer dat hij naar Australië ging30. Met zijn bus, een grote witte bus met in rode letters op de zijkant de naam van het bedrijf van verdachte, zijn zij toen naar Amsterdam of Hoofddorp geweest. Verdachte heeft verklaard31 dat hij in 2001 zijn eigen bedrijf is begonnen, maar dat hij pas sinds 2002 een eigen bus had.

Daarna vinden er, ook volgens aangeefsters verklaring, een aantal ontmoetingen plaats waarbij (nog) geen sprake is geweest van seksuele handelingen zoals genoemd in de tenlastelegging, namelijk het seksueel binnendringen. Niet duidelijk is geworden in welk tijdsbestek deze ontmoetingen hebben plaatsgevonden.

Aangeefster heeft verklaard32 dat het wel een maand of acht heeft geduurd voordat er seksuele handelingen met verdachte plaatsvonden. Aangeefster is toen met de trein naar (pleegplaats) gegaan. Verdachte haalde haar lopend op van het station33. Verdachte legt hier de verbinding met de periode dat aan hem een ontzegging van de rijbevoegdheid was opgelegd, in 200534. Verdachte ontkent dat verdergaande seksuele handelingen hebben plaatsgevonden vóór de 16e verjaardag van aangeefster. Voorts blijkt uit het dossier dat sprake is van gelijktijdige contacten met de aangeefster uit zaak 835, terwijl deze contacten plaatsvonden in het najaar van 2007.

De rechtbank acht op grond van het voorgaande aannemelijk dat de contacten van verdachte met aangeefster zich verspreid over een langere periode hebben voorgedaan, waarbij mede door het tijdsverloop, achteraf moeilijk is vast te stellen wanneer precies welke ontmoeting heeft plaatsgevonden.

Vast staat, naar het oordeel van de rechtbank, op grond van de verklaringen van zowel aangeefster als verdachte, dat de eerste ontmoeting heeft plaatsgevonden na een reis naar Australië van verdachte, dat dit was geruime tijd na het eerste telefonische contact, dat er daarna verschillende ontmoetingen zijn geweest waarbij nog geen sprake was van seksuele handelingen, dat de ontmoeting waarbij sprake is van de seksuele handelingen zoals genoemd in de tenlastelegging, heeft plaatsgevonden geruime tijd na de eerste ontmoeting, en dat dat in (pleegplaats) was.

Nu de eerste ontmoeting op zijn vroegst in maart 2003 kan zijn geweest, en het blijkens vorenstaande overwegingen geruime tijd heeft geduurd voor er seksuele handelingen met verdachte hebben plaatsgevonden, acht de rechtbank onvoldoende wettig en overtuigend bewezen dat de tenlastegelegde feiten zich hebben voorgedaan vóór 8 juni 2003.

De rechtbank spreekt de verdachte hiervan vrij.

De rechtbank overweegt dat wel is komen vast te staan dat uit het dossier blijkt dat verdachte ook met deze aangeefster op jonge leeftijd, zij was ongeveer 16 jaar oud, vergaande seksuele handelingen heeft verricht die voor aangeefster buitengewoon onplezierig zijn geweest. Verdachte heeft (een deel van) deze handelingen gefilmd en daarmee kinderporno vervaardigd ten koste van aangeefster. Desondanks kunnen op grond van de gegeven overwegingen deze handelingen van verdachte, gelet op de wijze van tenlasteleggen, niet als strafbaar worden aangemerkt.

Door de raadsman van verdachte is aangevoerd dat onvoldoende bewijs aanwezig is om de (enige) ontmoeting tussen aangeefster en verdachte te plaatsen voor de 16e verjaardag van aangeefster, dus voor 25 juni 2008.

De rechtbank volgt de raadsman niet. Aangeefster heeft verklaard36 dat zij met verdachte heeft afgesproken vóór haar 16e verjaardag. Zij is op 12 juni 2008 bij hem geweest37. Zij weet dit omdat zij op 13 juni 2008 een afspraak had met haar latere vriend M. Verdachte wilde graag een afspraak met haar maken. Zij had verdachte verteld van vriend M en toen drong hij nog meer aan. Het was een donderdag, zo verklaart zij. Zij is rond vijf uur, half zes, bij verdachte weggegaan, want zij spijbelde en moest op tijd thuis zijn. Verder verklaart aangeefster dat er geen verdere afspraken zijn gemaakt. Wel heeft zij nog 3 tot 4 maanden contact met verdachte gehad. Verdachte heeft er uiteindelijk in september 2008 een eind aan gemaakt. Dat was echt het laatste contact .

Verdachte weet niet meer wanneer de ontmoeting heeft plaatsgevonden. Hij meent dat het een zaterdag was, ergens in juni 2008. Verdachte bevestigt wel de verklaring van aangeefster waar het gaat om de gang van zaken en de connectie tussen hun afspraak en de afspraak van aangeefster met haar latere vriend. Verdachte verklaart dat hij met haar had afgesproken omdat ze een afspraak had met een ander. Omdat hij bang was dat het iets zou worden tussen haar en die andere jongen en zij hem niet meer zou willen zien, wilde hij snel daten.38

De rechtbank is van oordeel dat wettig en overtuigend bewezen kan worden dat de ontmoeting tussen verdachte en aangeefster heeft plaatsgevonden op 12 juni 2008. Aangeefster is stellig en geeft details om de ontmoeting in de tijd plaatsen, welke deels door verdachte worden onderschreven. Daar komt bij dat, anders dan de raadsman stelt, 12 juni 2008 een donderdag is. Dit onderschrijft de verklaring van aangeefster ook op het punt dat het een donderdag was en dat zij spijbelde.

Op 12 juni 2008 was aangeefster nog geen 16 jaar. De rechtbank acht het tenlastegelegde feit wettig en overtuigend bewezen.

Nu verdachte hetgeen de rechtbank bewezen zal verklaren met betrekking tot feit 11 heeft bekend en nadien niet anders heeft verklaard en hij noch zijn raadsman met betrekking tot dit feit vrijspraak heeft bepleit zal de rechtbank volstaan met een opgave van de bewijsmiddelen:

Nu verdachte hetgeen de rechtbank bewezen zal verklaren met betrekking tot feit 12 heeft bekend en nadien niet anders heeft verklaard en hij noch zijn raadsman met betrekking tot dit feit vrijspraak heeft bepleit zal de rechtbank volstaan met een opgave van de bewijsmiddelen:

Door de raadsman van verdachte is gesteld dat, nu het om webcamsex gaat, er geen sprake kan zijn van het tenlastegelegde ontucht hebben met een minderjarige maar slechts van het bewegen van een minderjarige tot het plegen van ontucht met zichzelf voor de webcam.

De rechtbank volgt de raadsman hierin niet.

Ook via de webcam kan ontucht worden gepleegd met een ander persoon. Dat er geen lijfelijk contact is doet hieraan niet af, mits er sprake is van relevante interactie tussen de personen die zich aan weerskanten van de internetverbinding bevinden. Van een dergelijke interactie zou geen sprake zijn indien verdachte zich had beperkt tot het (mee)kijken naar seksuele handelingen die de meisjes bij zichzelf verrichtten. Echter, de rechtbank is van oordeel dat verdachtes rol (veel) verder ging. Hij was juist degene die het initiatief nam en die de meisjes aanzette tot het verrichten van seksuele handelingen en daartoe (soms vergaande en gedetailleerde) instructies gaf.

De rechtbank verwijst naar de verklaring van de minderjarige waarin zij verklaart dat verdachte haar vroeg of zij dingen voor de cam wilde doen en dat hij, toen ze zei dat ze niet wilde omdat ze nog maar twaalf was, haar weer vroeg of zij haar kut of tieten wilde laten zien. Ze deed daarna haar broek en onderbroek uit. Ze liet eerst haar borsten en toen haar vagina zien. Daarna vroeg verdachte of ze zich wilde vingeren. Ze wist eigenlijk niet wat dat was, waarna verdachte haar dat heeft uitgelegd en zij deed wat verdachte vroeg.43 Verdachte zelf verklaart hierover dat hij één keer camseks met haar heeft gehad.44

Nu verdachte hetgeen de rechtbank bewezen zal verklaren met betrekking tot feit 14 heeft bekend en nadien niet anders heeft verklaard en hij noch zijn raadsman met betrekking tot dit feit vrijspraak heeft bepleit zal de rechtbank volstaan met een opgave van de bewijsmiddelen:

Nu verdachte hetgeen de rechtbank bewezen zal verklaren met betrekking tot feit 15 heeft bekend en nadien niet anders heeft verklaard en hij noch zijn raadsman met betrekking tot dit feit vrijspraak heeft bepleit zal de rechtbank volstaan met een opgave van de bewijsmiddelen:

Door de raadsman van verdachte is gesteld dat, nu het om webcamsex gaat, er geen sprake kan zijn van het tenlastegelegde ontucht hebben met een minderjarige maar slechts van het bewegen van een minderjarige tot het plegen van ontucht met zichzelf voor de webcam.

De rechtbank volgt de raadsman hierin niet.

Ook via de webcam kan ontucht worden gepleegd met een ander persoon. Dat er geen lijfelijk contact is doet hieraan niet af, mits er sprake is van relevante interactie tussen de personen die zich aan weerskanten van de internetverbinding bevinden. Van een dergelijke interactie zou geen sprake zijn indien verdachte zich had beperkt tot het (mee)kijken naar seksuele handelingen die de meisjes bij zichzelf verrichtten. Echter, de rechtbank is van oordeel dat verdachtes rol (veel) verder ging. Hij was juist degene die het initiatief nam en die de meisjes aanzette tot het verrichten van seksuele handelingen en daartoe (soms vergaande en gedetailleerde) instructies gaf.

De rechtbank verwijst naar de verklaring van aangeefster waarin zij zegt dat Nick (=verdachte) steeds dingen zei als “topje omhoog”, doe jij dit bij haar en doe jij dat bij haar”49 en de verklaring van verdachte dat hij ze gevraagd heeft dat te doen.50

Nu verdachte hetgeen de rechtbank bewezen zal verklaren met betrekking tot feit 17 heeft bekend en nadien niet anders heeft verklaard en hij noch zijn raadsman met betrekking tot dit feit vrijspraak heeft bepleit zal de rechtbank volstaan met een opgave van de bewijsmiddelen:

Nu verdachte hetgeen de rechtbank bewezen zal verklaren met betrekking tot feit 18 heeft bekend en nadien niet anders heeft verklaard en hij noch zijn raadsman met betrekking tot dit feit vrijspraak heeft bepleit zal de rechtbank volstaan met een opgave van de bewijsmiddelen:

Nu verdachte hetgeen de rechtbank bewezen zal verklaren met betrekking tot feit 19 heeft bekend en nadien niet anders heeft verklaard en hij noch zijn raadsman met betrekking tot dit feit vrijspraak heeft bepleit zal de rechtbank volstaan met een opgave van de bewijsmiddelen:

Nu verdachte hetgeen de rechtbank bewezen zal verklaren met betrekking tot feit 20 heeft bekend en nadien niet anders heeft verklaard en hij noch zijn raadsman met betrekking tot dit feit vrijspraak heeft bepleit zal de rechtbank volstaan met een opgave van de bewijsmiddelen:

Ten aanzien van feit 21 overweegt de rechtbank het navolgende:

Bij verdachte werd in zijn woning een grote hoeveelheid gegevensdragers in beslag genomen. Deze gegevensdragers zijn overgedragen aan de Unit Observatie en Digitale Expertise59. Deze hebben de data op deze gegevens veiliggesteld en voor verder onderzoek beschikbaar gesteld aan het Team Bestrijding Kinderpornografie en Kindersekstoerisme. Verbalisanten van dit team hebben dit materiaal beoordeeld en vastgesteld dat circa 5.680 fotoafbeeldingen en 4.209 filmafbeeldingen als kinderpornografisch aan te merken zijn60.

De handelingen die op het beeldmateriaal zijn waargenomen, zijn in categorieën ingedeeld. Dit betreft het zogenoemde kruisjes-proces-verbaal, ofwel de collectiescan.

Een aanzienlijk deel van het kinderpornografische materiaal dat bij verdachte werd aangetroffen, betreft zelf vervaardigd materiaal.61

Op 26 februari 2014 werd in de auto van verdachte een filmcamera in beslag genomen. Het beeldmateriaal is door het Team Bestrijding Kinderpornografie onderzocht. De conclusie is dat er in totaal 17 afbeeldingen voorkwamen die kinderpornografisch zijn, 3 foto's en 14 filmpjes.

Verbalisant herkent minderjarige zaak 1 op het beeldmateriaal62.

De rechtbank is met de raadsman van verdachte van oordeel dat een beperkt aantal (ongeveer 583) afbeeldingen niet (direct) benaderbaar waren voor verdachte en dat derhalve niet bewezen kan worden dat hij die afbeeldingen heeft vervaardigd of in zijn bezit heeft gehad.

De verdachte heeft het bezit van het kinderpornografisch beeldmateriaal en het vervaardigen van voormeld kinderpornografisch beeldmateriaal ten overstaan van de politie en ter terechtzitting van 22 mei 2014 erkend.

Ook dit feit acht de rechtbank wettig en overtuigend bewezen.

De rechtbank acht wettig bewezen en zij heeft de overtuiging verkregen dat de verdachte het onder 1, onder 2, onder 3, onder 4, onder 5, onder 6, onder 7, onder 8, onder 10, onder 11, onder 12 primair, onder 13, onder 14, onder 15, onder 16, onder 17, onder 18, onder 19, onder 20 en onder 21 tenlastegelegde heeft begaan, met dien verstande dat

Het bewezen verklaarde levert respectievelijk op:

Door psychiater G.J.R. Mensink onder supervisie van psychiater T.S. van der Veer is op 9 augustus 2013 een psychiatrisch rapport uitgebracht. Psychiater B.A. Blansjaar bracht op 2 januari 2014 een psychiatrisch rapport uit en op 24 maart 2014 een aanvullend psychiatrisch rapport. De gezondheidspsycholoog R.W. Blaauw bracht op 22 juli 2013 een psychologisch rapport uit en op 13 maart 2014 een aanvullend psychologisch rapport. Voornoemde gedragsdeskundigen hebben de verdachte onderzocht en hebben afzonderlijk met reden omklede, gedagtekende en ondertekende adviezen uitgebracht.

Psycholoog Blaauw is ter terechtzitting van 23 mei 2014 als deskundige gehoord.

De rechtbank heeft kennisgenomen van voormelde gedragsdeskundige rapportage en hetgeen de psycholoog Blaauw ter terechtzitting heeft verklaard.

De rechtbank betrekt in de oordeelsvorming in het bijzonder de conclusies in de laatste rapporten van psychiater Blansjaar en psycholoog Blaauw, nu deze conclusies zijn gebaseerd op onderzoeken van de beide gedragsdeskundigen op het moment dat het opsporingsonderzoek zich in een vergevorderd stadium bevond.

Psychiater Blansjaar stelt, zakelijk weergegeven, in zijn rapport van 24 maart 2014:

“Verdachte lijdt blijkens de bevindingen van het psychiatrisch onderzoek aan een ziekelijke stoornis en een gebrekkige ontwikkeling van zijn geestvermogens. Op grond van de bevindingen van het onderzoek kunnen diagnosen van verslaving worden gesteld, naast diagnosen van een depressieve stoornis, pedofilie, parafilie en waarschijnlijk een ontwikkelingsstoornis.

Bij verdachte is naast een alcoholverslaving in langdurig gedeeltelijke remissie sprake van een internet- en een daaruit ontstane seksverslaving. Internet- en seksverslaving worden niet als stoornissen geclassificeerd in de DSM-IV. In de DSM-V wordt gameaddiction als vorm van internetverslaving wel genoemd in een appendix. De International Classification of Diseases van de WHO vermeldt excessief seksueel gedrag wel als stoornis en in wetenschappelijke literatuur zijn door meerdere auteurs diagnostische criteria voorgesteld, waaraan in het geval van verdachte wordt voldaan.

De eventuele ziekelijke stoornis van geestvermogens beïnvloedde verdachtes gedragskeuzes c.q. zijn gedragingen ten tijde van het tenlastegelegde zodanig dat het tenlastegelegde daaruit mede verklaard kan worden.

Verdachte heeft blijkens de bevindingen van het onderzoek waarschijnlijk door een pervasieve ontwikkelingsstoornis altijd lichte communicatieve en sociale beperkingen gehad. Daarnaast is hij blijkens de bevindingen van dit en eerder psychiatrisch en psychologisch onderzoek door cluster B en cluster C persoonlijkheidstrekken geneigd tot vermijdend en ontwijkend gedrag en heeft hij een egocentrische beleving met beperkte empathische vermogens. Op circa 40-jarige leeftijd maakte hij na toenemend habitueel alcoholmisbruik een depressieve episode door met afhankelijkheid van alcohol. Van die depressie en alcoholafhankelijkheid is hij na klinische en ambulante behandeling

grotendeels, maar niet geheel hersteld. Ten gevolge van zijn duurzame beperkingen en zijn resterende ziekteverschijnselen trok hij zich terug, ging hij steeds meer tijd besteden aan internet en raakte hij steeds sterker afhankelijk van pornografie en chatwebsites. Door het zoeken naar spanning bij toenemende tolerantie en gewenning zocht hij steeds extremere seksuele stimuli en maakte hij zich schuldig aan ontucht met minderjarige meisjes. Door zijn sociale en communicatieve beperkingen was hij daarbij minder goed in staat grenzen te trekken, wat ook tot uitdrukking is gekomen in zijn verliefdheden op meisjes van ca. 13 jaar, die hij als min of meer gelijkwaardige partners zag. Zijn dominante rol in extreme en deels gewelddadige seksuele activiteiten met minderjarige partners laat zich ook verklaren vanuit narcistische compensatie van een depressieve beleving en onverwerkte frustratie.

Door zijn toenemende afhankelijkheid van steeds sterkere seksuele prikkels en zijn communicatieve- en sociale beperkingen was verdachte minder goed in staat tot een vrije gedragskeuze.

Blijkens de bevindingen van het onderzoek was hij zich wel bewust van de strafbaarheid van de hem ten laste gelegde feiten, maar door zijn bovenomschreven beperkingen niet of veel minder van de laakbaarheid ervan en de schadelijkheid voor de slachtoffers.

Aangezien verdachte zich bewust was van de strafbaarheid van het hem ten laste gelegde en er blijk van heeft gegeven ten tijde van het ten laste gelegde op maatschappelijk gebied zelfstandig en vrij adequaat te kunnen functioneren, wordt geadviseerd hem voor het door hem bekende tenlastegelegde te beschouwen als enigszins verminderd toerekeningsvatbaar.”

Psycholoog Blaauw stelt, zakelijk weergegeven, in zijn rapport van 13 maart 2014:

“Verdachte is lijdende aan meerdere ziekelijke stoornissen van zijn geestvermogens, die in diagnostische zin zijn te omschrijven als pedofilie, parafilie niet anderszins omschreven (NAO), pervasieve ontwikkelingsstoornis niet anderszins omschreven (PDD-NOS) en recidiverende depressieve stoornis. De parafilieën zijn daarbij tevens op te vatten als een seksverslaving.

De genoemde ziekelijke stoornissen van de geestvermogens in de vorm van pedofilie, parafilie NAO en PDD-NOS waren aanwezig op de momenten dat het tenlastegelegde plaatsvond. De genoemde ziekelijke stoornis van de geestvermogens in de vorm van de recidiverende depressieve stoornis was niet aanwezig toen het ten laste gelegde plaatsvond.

De ziekelijke stoornissen van de geestvermogens in de vorm van pedofilie, parafilie NAO en PDD-NOS hebben verdachtes gedragskeuzes en gedragingen ten tijde van het ten laste gelegde beïnvloed.

Na een langdurige relatie is verdachte zelfstandig gaan wonen en heeft hij zijn eigen bedrijf

gestart in 2001. In de daaropvolgende jaren bemerkte verdachte dat hij plezier beleefde aan

chatcontacten via het internet en dat hij seksuele opwinding ervoer via video chatsites en porno websites via het internet. Vanuit de beperkte interessegebieden vanuit zijn PDD-NOS wierp hij zich in bijna al zijn vrije uren op het internet en begon hij ook met het sparen van plaatjes en filmpjes. Gaandeweg namen daarbij de seksuele voorkeuren extremere vormen aan en bemerkte verdachte dat hij opgewonden raakte door plasseks en sadomasochisme en dat hij tevens seksueel plezier beleefde aan het kijken naar extremere vormen van seks. Na intieme contacten via een video chatwebsite Solomio bemerkte verdachte dat hij intense seksuele opwindende fantasieën en opwinding kreeg met betrekking tot seks met prepuberale meisjes en dat hij verliefd raakte op minderjarige meisjes. De seksuele drang en de gevoelens van verliefdheid waren daarbij sterker voor verdachte dan de wetenschap dat het niet goed was en strafbaar om seksuele handelingen te verrichten bij minderjarig meisjes. Waarschijnlijk was verdachte vanuit zijn PDD-NOS hierbij niet voldoende in staat om zich in te leven in de gevoelswereld van de meisjes en kon hij onvoldoende bevroeden wat het voor hen zou kunnen betekenen om seks te hebben met een oudere man. Vanuit de seksuele drang maakte hij afspraken met de meisjes en handelde hij vanuit zijn seksuele fantasieën - en handelde hij dus vanuit zijn pedofilie -, ook al weerhielden de gedachten aan het moreel en strafrechtelijk onaanvaardbare karakter van de seksuele gedragingen hem gedurende enige tijd van het maken van een afspraak met hen. Bij de seksuele handelingen bij de meisjes bracht verdachte zijn seksuele fantasieën meer en meer in praktijk en liet hij zich minder lang weerhouden door gedachten aan het moreel onaanvaardbare karakter

of het strafbare karakter van deze seksuele handelingen. De pedofilie en de parafilie niet anderszins omschreven veroorzaakten derhalve een seksuele drang die is te beschouwen als een seksverslaving en droegen ertoe bij dat verdachte hieraan onvoldoende weerstand kon bieden.

Verdachte was in staat om enigszins weerstand te bieden aan zijn seksuele drang en er was bij hem geen sprake van significant lijden of beperkingen in het functioneren op belangrijke terreinen. De parafilieën waren derhalve niet overweldigend voor verdachte. Evenmin leidde de PDD-NOS ertoe dat verdachte geen kennis had van het strafbare karakter van zijn handelingen en dat hij geen gedragsalternatieven herkende.

Naar mening van de psycholoog bestaat vanuit de aard en ernst van de parafilieën en de PDD-NOS een behoorlijk sterk verband tussen enerzijds de parafilieën en de PDD-NOS en anderzijds de tenlastegelegde delicten, en is sprake van een verminderde toerekeningsvatbaarheid.”

Ter terechtzitting heeft de psycholoog Blaauw zijn conclusies onderbouwd en bevestigd.

De rechtbank verenigt zich, mede gelet op de toedracht van de feiten en de persoon van de verdachte, met voormelde conclusies van de psychiater Blansjaar en de psycholoog Blaauw in hun laatste rapporten en maakt die tot de hare.

De rechtbank is derhalve van oordeel dat het hiervoor bewezen verklaarde aan de verdachte kan worden toegerekend, zij het in verminderde mate.

De rechtbank is van oordeel dat met betrekking tot de vorderingen van de benadeelde partijen het in het kader van deze strafzaak is aangewezen te komen tot de toewijzing van forfaitaire bedragen voor zover het betreft de immateriële schade. Gelet op de toelichtingen op de vorderingen, mede gelet op de ter zitting achter gesloten deuren afgelegde slachtofferverklaringen, staat onomstotelijk vast dat de door verdachte begane feiten grote impact hebben en hebben gehad op de aangeefsters. Veel aangeefsters hebben te kampen met problemen op een of meerdere leefgebieden: psychisch, fysiek, sociaal of maatschappelijk functioneren. Deze problemen zijn deels terug te voeren op de door de verdachte gepleegde feiten. Uit de meegeleverde stukken ter onderbouwing blijkt echter dat in een aantal gevallen ook sprake is van problemen ten gevolge van andere omstandigheden, bijvoorbeeld een moeizame relatie met ouders, moeilijkheden op school, slechte aansluiting met leeftijdgenoten, affectieve en pedagogische verwaarlozing. Naar het oordeel van de rechtbank gaat het te ver om in het kader van deze strafrechtelijke procedure vast te stellen voor welk aandeel van de problemen van aangeefsters in hun dagelijks functioneren verdachte verantwoordelijk en aansprakelijk gehouden moet worden.

De rechtbank heeft er daarom voor gekozen om, al naar gelang de aard en omvang van de seksuele en ontuchtige handelingen die verdachte met de verschillende aangeefsters heeft gepleegd, forfaitaire bedragen als smartengeld toe te wijzen. De rechtbank acht de, door middel van de toe te wijzen forfaitaire bedragen, geleden immateriële schade in ieder geval het gevolg is geweest van verdachtes strafbare handelen Daarbij is onderscheid gemaakt tussen de zogeheten ‘hands on’ slachtoffers en de webcamslachtoffers, en is gedifferentieerd naar duur, omvang en ernst van het misbruik. De rechtbank hanteert in dit verband

€ 10.000,00, € 4.000,00, € 2.500,00 en € 1.000,00 als forfaitaire bedragen.

De raadsman van verdachte heeft aangevoerd dat het opleggen van de schadevergoedingsmaatregelen slechts zal leiden tot het tenuitvoerleggen van de vervangende hechtenis. De raadsman verzoekt daarom dat de rechtbank bij het opleggen van de maatregel telkens de vervangende hechtenis zal bepalen op 1 dag.

De rechtbank zal niet ingaan op het verzoek van de raadsman nu niet aannemelijk is gemaakt dat verdachte wegens gebrek aan draagkracht en in verband met zijn detentie niet in staat zal zijn op enigerlei wijze aan de maatregelen te kunnen voldoen.

De regeling van de schadevergoedingsmaatregel, neergelegd in artikel 36f Wetboek van Strafrecht, behelst dat vervangende hechtenis wordt bepaald voor het geval geen of onvolledige betaling of verhaal plaatsvindt.

In art. 36f, zesde lid, Sr is art. 24c Sr van overeenkomstige toepassing verklaard. Dat betekent dat de rechter - met inachtneming van de in het derde lid van dat artikel omschreven begrenzing en de daar gegeven berekeningsmaatstaf - dient te bepalen hoeveel dagen hechtenis bij gebreke van volledige betaling of verhaal van het vastgestelde bedrag zal worden toegepast.
Zoals uit de wetsgeschiedenis blijkt is de ratio van de vervangende hechtenis dat "de dreiging met dit dwangmiddel de veroordeelde er in veel gevallen toe zal brengen aan zijn verplichting te voldoen"63.

Het opleggen van slechts 1 dag vervangende hechtenis zou ertoe kunnen leiden dat de veroordeelde niet aan de betalingsverplichtingen zal voldoen, omdat hieruit onvoldoende dreiging uitgaat.

Uit de wetsgeschiedenis kan niet anders worden afgeleid dan dat onder ogen is gezien en is aanvaard dat uiteindelijk hechtenis kan worden toegepast indien - ook na een eventuele toepassing van art. 24a Sr door de rechter of van het derde lid van art. 561 Sv door het openbaar ministerie - betaling of verhaal uitblijft64.

De benadeelde partij heeft ter terechtzitting een vordering tot vergoeding van geleden schade ingediend ten bedrage van € 31.469,60, bestaande uit een bedrag van € 16.469,60 aan materiële schade en een bedrag van € 15.000,00 aan immateriële schade.

De raadsvrouw van de benadeelde partij heeft ter zitting de vordering voor wat betreft de immateriële schade verhoogd tot een bedrag van € 20.000,00 indien de rechtbank ontucht bewezen zal achten en tot € 25.000,00 indien de rechtbank tot een bewezenverklaring van verkrachting mocht komen.

De officier van justitie heeft de toewijzing van de vordering van de benadeelde partij tot een bedrag van € 10.469,60 gevorderd, met niet ontvankelijk verklaring van de benadeelde partij in het overige deel van de vordering.

De immateriële schade acht zij toewijsbaar tot een bedrag van € 10.000,00, de vordering voor wat betreft de studiedegradatie, studievertraging en de vertraging op de arbeidsmarkt acht zij niet voor toewijzing vatbaar.

De raadsman van verdachte heeft onder meer aangevoerd dat de opgevoerde telefoon- en reiskosten niet in verband kunnen worden gebracht met het strafbare feit, evenals het opgevoerde bedrag aan gederfde inkomsten in verband met de vertraging op de arbeidsmarkt wegens wisseling van school.

De raadsman van verdachte stelde verder dat het gevorderde bedrag aan immateriële schade ontoereikend is onderbouwd. Hij verzocht de rechtbank de vordering toe te wijzen tot een bedrag van € 2.000,00 aan immateriële schade, althans op een ander zodanig door de rechtbank passend geacht bedrag.

De rechtbank is van oordeel dat de schade tot een bedrag van € 10.069,60 een rechtstreeks gevolg is van het onder 5 bewezen verklaarde feit, bestaande uit € 69,60 (reiskosten naar rechtbank) terzake van materiële schade en € 10.000,00 (forfaitair bedrag) terzake van immateriële schade.

De rechtbank acht verdachte aansprakelijk voor die schade.
Het gevorderde is tot dat bedrag voldoende aannemelijk gemaakt en de rechtbank zal de vordering tot dat bedrag toewijzen.
Voor het overige acht de rechtbank de benadeelde partij niet-ontvankelijk in haar vordering. De rechtbank is van oordeel dat een verder onderzoek in het kader van dit deel van de vordering een onevenredige belasting van het strafgeding oplevert.

Voor dat deel kan de benadeelde partij haar vordering bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Met betrekking tot het bewezen verklaarde feit 5 acht de rechtbank de verdachte jegens het slachtoffer naar burgerlijk recht tot een bedrag van € 10.069,60 aansprakelijk voor de schade die door dat strafbare feit is toegebracht.

Aan de verdachte zal de verplichting worden opgelegd dat bedrag aan de Staat te betalen ten behoeve van het slachtoffer.

De benadeelde partij heeft ter terechtzitting een vordering tot vergoeding van geleden schade ingediend ten bedrage van € 15.269,60, bestaande uit een bedrag van € 269,60 aan materiële schade en een bedrag van € 15.000,00 aan immateriële schade.

De raadsvrouw van de benadeelde partij heeft ter zitting de vordering voor wat betreft de immateriële schade verhoogd tot een bedrag van € 20.000,00 indien de rechtbank ontucht

bewezen zal achten en tot € 25.000,00 indien de rechtbank tot een bewezenverklaring van verkrachting mocht komen.

De officier van justitie heeft de toewijzing van de vordering van de benadeelde partij tot een bedrag van € 10.269,60 gevorderd, met niet ontvankelijk verklaring van de benadeelde partij in het overige deel van de vordering.

De raadsman van verdachte heeft onder meer aangevoerd dat de opgevoerde telefoon- en reiskosten niet in verband kunnen worden gebracht met het strafbare feit.

De raadsman van verdachte stelde verder dat het gevorderde bedrag aan immateriële schade ontoereikend is onderbouwd. Hij verzocht de rechtbank de vordering toe te wijzen tot een bedrag van € 2.000,00 aan immateriële schade, althans op een ander zodanig door de rechtbank passend geacht forfaitair bedrag.

De rechtbank is van oordeel dat de schade tot een bedrag van € 10.069,60 een rechtstreeks gevolg is van het onder 6 bewezen verklaarde feit, bestaande uit € 69,60 (reiskosten naar rechtbank) terzake van materiële schade en € 10.000,00 (forfaitair bedrag) terzake van immateriële schade.

De rechtbank acht verdachte aansprakelijk voor die schade.
Het gevorderde is tot dat bedrag voldoende aannemelijk gemaakt en de rechtbank zal de vordering tot dat bedrag toewijzen.
Voor het overige acht de rechtbank de benadeelde partij niet-ontvankelijk in haar vordering. De rechtbank is van oordeel dat een verder onderzoek in het kader van dit deel van de vordering een onevenredige belasting van het strafgeding oplevert.

Voor dat deel kan de benadeelde partij haar vordering bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Met betrekking tot het bewezen verklaarde feit 6 acht de rechtbank de verdachte jegens het slachtoffer naar burgerlijk recht tot een bedrag van € 10.069,60 aansprakelijk voor de schade die door dat strafbare feit is toegebracht.

Aan de verdachte zal de verplichting worden opgelegd dat bedrag aan de Staat te betalen ten behoeve van het slachtoffer.

De benadeelde partij heeft ter terechtzitting een vordering tot vergoeding van geleden schade ingediend ten bedrage van € 5.648,82, bestaande uit een bedrag van € 648,82 aan materiële schade en een bedrag van € 5.000,00 aan immateriële schade, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 17 februari 2006.

De officier van justitie heeft de toewijzing van de vordering van de benadeelde partij tot het gevorderde bedrag van € 5.648,82 gevorderd.

De raadsman van verdachte stelde dat het gevorderde bedrag aan immateriële schade ontoereikend is onderbouwd. Hij verzocht de rechtbank de vordering toe te wijzen tot een bedrag van € 2.000,00 aan immateriële schade, althans op een ander zodanig door de rechtbank passend geacht bedrag.

De rechtbank is van oordeel dat de schade tot een bedrag van € 4.000,00 (forfaitair bedrag) een rechtstreeks gevolg is van het onder 7 bewezen verklaarde feit en acht verdachte aansprakelijk voor die schade.
Het gevorderde is tot dat bedrag voldoende aannemelijk gemaakt en de rechtbank zal de vordering tot dat bedrag toewijzen, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 17 februari 2006.

Voor het overige immateriële deel acht de rechtbank de benadeelde partij niet-ontvankelijk in haar vordering. Voor wat betreft het materiële deel van de vordering is de rechtbank van oordeel dat onvoldoende vaststaat dat deze het rechtstreeks gevolg is van het bewezen verklaarde feit.

De rechtbank is van oordeel dat een verder onderzoek in het kader van dit deel van de vordering een onevenredige belasting van het strafgeding oplevert.

Voor dat deel kan de benadeelde partij haar vordering bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Met betrekking tot het bewezen verklaarde feit 7 acht de rechtbank de verdachte jegens het slachtoffer naar burgerlijk recht tot een bedrag van € 4.000,00 aansprakelijk voor de schade die door dat strafbare feit is toegebracht.

Aan de verdachte zal de verplichting worden opgelegd dat bedrag aan de Staat te betalen ten behoeve van het slachtoffer.

Benadeelde partij minderjarige zaak 5

De benadeelde partij heeft ter terechtzitting een vordering tot vergoeding van geleden schade ingediend ten bedrage van € 11.394,00, bestaande uit een bedrag van € 944,00 aan materiële schade en een bedrag van € 10.450,00 aan immateriële schade.

De officier van justitie heeft de toewijzing van de vordering van de benadeelde partij tot het gevorderde bedrag van € 11.394,00 gevorderd.

De raadsman van verdachte stelde dat het gevorderde bedrag aan immateriële schade ontoereikend is onderbouwd. Hij verzocht de rechtbank de vordering toe te wijzen tot een bedrag van € 2.000,00 aan immateriële schade, althans op een ander zodanig door de rechtbank passend geacht bedrag.

De rechtbank is van oordeel dat de schade tot een bedrag van € 4.319,00 een rechtstreeks gevolg is van het onder 8 bewezen verklaarde feit, waarvan € 319,00 (reiskosten naar advocaat, officier van justitie en rechtbank) terzake van materiële schade en € 4.000,00 (forfaitair bedrag) terzake van immateriële schade, en acht verdachte aansprakelijk voor die schade.
Het gevorderde is tot dat bedrag voldoende aannemelijk gemaakt en zij zal de vordering tot dat bedrag toewijzen.
Voor het overige acht de rechtbank de benadeelde partij niet-ontvankelijk in haar vordering. De rechtbank is van oordeel dat een verder onderzoek in het kader van dit deel van de vordering een onevenredige belasting van het strafgeding oplevert.

Voor dat deel kan de benadeelde partij haar vordering bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Met betrekking tot het bewezen verklaarde feit 8 acht de rechtbank de verdachte jegens het slachtoffer naar burgerlijk recht tot een bedrag van € 4.319,00 aansprakelijk voor de schade die door dat strafbare feit is toegebracht.

Aan de verdachte zal de verplichting worden opgelegd dat bedrag aan de Staat te betalen ten behoeve van het slachtoffer.

De benadeelde partij heeft ter terechtzitting een vordering tot vergoeding van geleden schade ingediend ten bedrage van € 5.301,16, bestaande uit een bedrag van € 301,16 aan materiële schade en een bedrag van € 5.000,00 aan immateriële schade.

De raadsman van de benadeelde partij heeft ter zitting de vordering voor wat betreft de immateriële schade verhoogd tot een bedrag van € 20.000,00 indien de rechtbank ontucht bewezen zal achten en tot € 25.000,00 indien de rechtbank tot een bewezenverklaring van verkrachting mocht komen.

Zowel door de officier van justitie als de raadsman van verdachte kwamen tot niet-ontvankelijk verklaring van de benadeelde partij in haar vordering.

De rechtbank overweegt als volgt:

Met betrekking tot de vordering van deze benadeelde partij is de rechtbank tot het oordeel gekomen dat het onder feit 9 tenlastegelegde niet bewezen kan worden verklaard. De rechtbank komt echter wel tot een bewezenverklaring ten aanzien van de door de verdachte vervaardigde kinderporno (feit 21). Daaronder is mede begrepen een film van de benadeelde partij die in het dossier volledig is uitgeschreven65, waarin verdachte vergaande seksuele handelingen met haar verricht. Deze seksuele handelingen heeft de rechtbank kunnen waarnemen tijdens de besloten terechtzitting van 22 april 2014, waarop de film is getoond. Op grond hiervan is de rechtbank van oordeel dat jegens de benadeelde partij strafbare feiten zijn gepleegd ten gevolge waarvan ook zij schade heeft ondervonden, op grond waarvan de vordering benadeelde partij in deze procedure voor toewijzing in aanmerking kan komen.

De rechtbank is van oordeel dat de schade tot een bedrag van € 4.301,16 een rechtstreeks gevolg is van het onder 21 bewezen verklaarde feit, waarvan € 301,16 (reiskosten bezoek advocaat, officier van justitie en rechtbank en telefoonkosten) terzake van materiële schade en € 4.000,00 (forfaitair bedrag) terzake van immateriële schade, en acht verdachte aansprakelijk voor die schade.
Het gevorderde is tot dat bedrag voldoende aannemelijk gemaakt en de rechtbank zal de vordering tot dat bedrag toewijzen.
Voor het overige acht de rechtbank de benadeelde partij niet-ontvankelijk in haar vordering. De rechtbank is van oordeel dat een verder onderzoek in het kader van dit deel van de vordering een onevenredige belasting van het strafgeding oplevert.

Voor dat deel kan de benadeelde partij haar vordering bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Met betrekking tot het bewezen verklaarde feit 21 acht de rechtbank de verdachte jegens het slachtoffer naar burgerlijk recht tot een bedrag van € 4.301,16 aansprakelijk voor de schade die door dat strafbare feit is toegebracht.

Aan de verdachte zal de verplichting worden opgelegd dat bedrag aan de Staat te betalen ten behoeve van het slachtoffer.

De benadeelde partij heeft ter terechtzitting een vordering tot vergoeding van geleden schade ingediend ten bedrage van € 1.000,00 bestaande uit immateriële schade, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 12 juni 2008.

De officier van justitie heeft de toewijzing van de vordering van de benadeelde partij tot het gevorderde bedrag van € 1.000,00 gevorderd.

De raadsman van verdachte refereerde zich aan het oordeel van de rechtbank.

De rechtbank acht het causaal verband tussen het bewezen verklaarde feit 10 en de schade alsmede de aansprakelijkheid van de verdachte voor die schade bewezen. De vordering acht zij tot genoemd bedrag van € 1.000,00 (gevorderd bedrag) voldoende aannemelijk gemaakt en niet onredelijk. De civiele vordering is dan ook gegrond en tot dit bedrag voor toewijzing vatbaar, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 12 juni 2008.

Met betrekking tot het bewezen verklaarde feit 10 acht de rechtbank de verdachte jegens het slachtoffer naar burgerlijk recht tot het door het slachtoffer gevorderde bedrag van

€ 1.000,00 aansprakelijk voor de schade die door dat strafbare feit is toegebracht.

Aan de verdachte zal de verplichting worden opgelegd dat bedrag aan de Staat te betalen ten behoeve van het slachtoffer.

De benadeelde partij heeft ter terechtzitting een vordering tot vergoeding van geleden schade ingediend ten bedrage van € 5.000,00 bestaande uit immateriële schade, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 9 september 2005.

De officier van justitie heeft de toewijzing van de vordering van de benadeelde partij tot het gevorderde bedrag van € 5.000,00 gevorderd.

De raadsman van verdachte stelde dat het gevorderde bedrag aan immateriële schade ontoereikend is onderbouwd. Hij verzocht de rechtbank de vordering toe te wijzen tot een bedrag van € 2.000,00, althans op een ander zodanig door de rechtbank passend geacht bedrag.

De rechtbank is van oordeel dat de schade tot een bedrag van € 2.500,00 (forfaitair bedrag) een rechtstreeks gevolg is van het onder 11 bewezen verklaarde feit en acht verdachte aansprakelijk voor die schade.
Het gevorderde is tot dat bedrag voldoende aannemelijk gemaakt en de rechtbank zal de vordering tot dat bedrag toewijzen, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 9 september 2005.
Voor het overige immateriële deel acht de rechtbank de benadeelde partij niet-ontvankelijk in haar vordering.

De rechtbank is van oordeel dat een verder onderzoek in het kader van dit deel van de vordering een onevenredige belasting van het strafgeding oplevert.

Voor dat deel kan de benadeelde partij haar vordering bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Met betrekking tot het bewezen verklaarde feit 11 acht de rechtbank de verdachte jegens het slachtoffer naar burgerlijk recht tot een bedrag van € 2.500,00 aansprakelijk voor de schade die door dat strafbare feit is toegebracht.

Aan de verdachte zal de verplichting worden opgelegd dat bedrag aan de Staat te betalen ten behoeve van het slachtoffer.

De benadeelde partij heeft ter terechtzitting een vordering tot vergoeding van geleden schade ingediend ten bedrage van € 4.000,00 bestaande uit immateriële schade, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 9 april 2010.

De officier van justitie heeft de toewijzing van de vordering van de benadeelde partij tot het gevorderde bedrag van € 4.000,00 gevorderd.

De raadsman van verdachte stelde dat het gevorderde bedrag aan immateriële schade ontoereikend is onderbouwd. Hij verzocht de rechtbank de vordering toe te wijzen tot een bedrag van € 1.000,00, althans op een ander zodanig door de rechtbank passend geacht bedrag.

De rechtbank is van oordeel dat de schade tot een bedrag van € 1.000,00 (forfaitair bedrag) een rechtstreeks gevolg is van het onder 17 bewezen verklaarde feit en acht verdachte aansprakelijk voor die schade.
Het gevorderde is tot dat bedrag voldoende aannemelijk gemaakt en de rechtbank zal de vordering tot dat bedrag toewijzen, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 9 april 2010.

Voor het overige immateriële deel acht de rechtbank de benadeelde partij niet-ontvankelijk in haar vordering.

De rechtbank is van oordeel dat een verder onderzoek in het kader van dit deel van de vordering een onevenredige belasting van het strafgeding oplevert.

Voor dat deel kan de benadeelde partij haar vordering bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Met betrekking tot het bewezen verklaarde feit 17 acht de rechtbank de verdachte jegens het slachtoffer naar burgerlijk recht tot een bedrag van 1.000,00 aansprakelijk voor de schade die door dat strafbare feit is toegebracht.

Aan de verdachte zal de verplichting worden opgelegd dat bedrag aan de Staat te betalen ten behoeve van het slachtoffer.

De benadeelde partij heeft ter terechtzitting een vordering tot vergoeding van geleden schade ingediend ten bedrage van € 2.696,00 bestaande uit een bedrag van € 196,00 aan materiële schade (eigen bijdrage advocaatkosten) en een bedrag van € 2.500,00 aan immateriële schade.

De officier van justitie vorderde tot niet ontvankelijk verklaring van de benadeelde partij in haar vordering omdat de vordering onvoldoende is onderbouwd.

De raadsman van verdachte verzocht eveneens de benadeelde partij om dezelfde reden niet ontvankelijk te verklaren.

De rechtbank is van oordeel dat de immateriële schade tot een bedrag van € 1.000,00 (forfaitair bedrag) een rechtstreeks gevolg is van het onder 19 bewezen verklaarde feit en acht verdachte aansprakelijk voor die schade.
Het gevorderde is tot dat bedrag voldoende aannemelijk gemaakt en de rechtbank zal de vordering tot dat bedrag toewijzen.
Voor het materiële gedeelte en het overige immateriële deel acht de rechtbank de benadeelde partij niet-ontvankelijk in haar vordering, nu dat onvoldoende is onderbouwd. De rechtbank is van oordeel dat een verder onderzoek in het kader van dit deel van de vordering een onevenredige belasting van het strafgeding oplevert.

Voor dat deel kan de benadeelde partij haar vordering bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Met betrekking tot het bewezen verklaarde feit 19 acht de rechtbank de verdachte jegens het slachtoffer naar burgerlijk recht tot een bedrag van € 1.000,00 aansprakelijk voor de schade die door dat strafbare feit is toegebracht.

Aan de verdachte zal de verplichting worden opgelegd dat bedrag aan de Staat te betalen ten behoeve van het slachtoffer.

De benadeelde partij heeft ter terechtzitting een vordering tot vergoeding van geleden schade ingediend ten bedrage van € 4.000,00 bestaande uit immateriële schade, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 12 januari 2009.

De officier van justitie heeft de toewijzing van de vordering van de benadeelde partij tot het gevorderde bedrag van € 4.000,00 gevorderd.

De raadsman van verdachte stelde dat het gevorderde bedrag aan immateriële schade ontoereikend is onderbouwd. Hij verzocht de rechtbank de vordering toe te wijzen tot een bedrag van € 1.000,00, althans op een ander zodanig door de rechtbank passend geacht bedrag.

De rechtbank is van oordeel dat de schade tot een bedrag van € 1.000,00 (forfaitair bedrag) een rechtstreeks gevolg is van het onder 20 bewezen verklaarde feit en acht verdachte aansprakelijk voor die schade.
Het gevorderde is tot dat bedrag voldoende aannemelijk gemaakt en de rechtbank zal de vordering tot dat bedrag toewijzen, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 12 januari 2009.

Voor het overige immateriële deel acht de rechtbank de benadeelde partij niet-ontvankelijk in haar vordering.

De rechtbank is van oordeel dat een verder onderzoek in het kader van dit deel van de vordering een onevenredige belasting van het strafgeding oplevert. Voor dat deel kan de benadeelde partij haar vordering bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Met betrekking tot het bewezen verklaarde feit 20 acht de rechtbank de verdachte jegens het slachtoffer naar burgerlijk recht tot een bedrag van € 1.000,00 aansprakelijk voor de schade die door dat strafbare feit is toegebracht.

Aan de verdachte zal de verplichting worden opgelegd dat bedrag aan de Staat te betalen ten behoeve van het slachtoffer.

De rechtbank heeft mede gelet op de artikelen 10, 27, 36f, 37a, 37b en 57 van het Wetboek van Strafrecht.