Uitspraken

Jaar 2012

Jaar 2013

Jaar 2014

Jaar 2015

Jaar 2016

	JAAR 2013	JAAR 2014	JAAR 2015	JAAR 2016
Aangegeven of vastgesteld inkomen uit werk en woning (box 1)	€ 7.748	€ 4.853	€ 5.112	€ 10.056
Winstcorrectie	€ 46.082	€ 49.451	€ 46.697	€ 42.032
Correctie specifieke uitgaven zorgkosten	€ 1.267	€ 1.177	€ 1.175
Correctie aftrek uitgaven levensonderhoud kinderen	€ 1.660	€ 1.160	-	-
Gecorrigeerd inkomen uit werk en woning	€ 56.757	€ 56.641	€ 54.667	€ 52.088

(...)”

8. Naar aanleiding van de uitkomsten van het boekenonderzoek zijn de onderhavige (navorderings)aanslagen ib/pvv, Zvw, naheffingsaanslagen ob en vergrijpboeten opgelegd.

9. Eiser heeft hiertegen bezwaar gemaakt. In bezwaar heeft eiser factuurlijsten van de jaren 2013, 2014 en 2016 overgelegd. Volgens deze lijsten heeft eiser in het jaar 2013 346 aangiften voor betalende klanten ingediend, in het jaar 2014 310 aangiften en in het jaar 2016 195 aangiften.

10. Op 10 september 2017 heeft het [tv zender] programma “ [titel programma] ” een aflevering uitgezonden met als titel: “ [titel] ”. Daarin zijn beelden getoond over de werkwijze van eiser. In de uitzending komen enkele klanten van eiser aan het woord en zijn verborgen opnamen gemaakt van eiser terwijl hij potentiële klanten zijn werkwijze uitlegt.

11. Op 26 juni 2018 heeft de meervoudige strafkamer van de rechtbank Amsterdam vonnis gewezen in een strafzaak tegen eiser. De rechtbank acht bewezen dat eiser in de periode 26 februari 2012 tot en met 24 april 2015 te [plaats] , telkens opzettelijk belastingaangiften ten name van een zestal van zijn klanten onjuist heeft gedaan door opzettelijk op de bij de Belastingdienst ingediende elektronische aangiften ten name van genoemde personen over genoemde perioden onjuiste aftrekposten, waaronder uitgaven voor specifieke zorgkosten, kleding en beddengoed, kosten voor genees- en heelkundige hulp en dieetkosten op te geven, terwijl die feiten telkens ertoe strekten dat te weinig belasting werd geheven. Na hoger beroep, ingesteld door het openbaar ministerie, tegen dit vonnis is eiser bij arrest van het gerechtshof Amsterdam veroordeeld voor (kort gezegd) valsheid in geschrift bij het doen van aangiften ib/pvv voor een achttal van zijn klanten alsmede voor valsheid in geschrift ter zake van een brief van 27 november 2013.

12. Verweerder heeft bij nader stuk aan de rechtbank van 14 april 2021 zogenoemde blauwdrukken overgelegd. Dit zijn afdrukken van Excel-bestanden waarin gegevens uit de bronbestanden van de Belastingdienst zijn opgenomen, bestaande uit onder meer aangiftegegevens, de bij de Belastingdienst bekende loongegevens, gegevens over de aangiftebehandeling, vermindering en navordering, en gegevens over afwijkingen op de aangiften. In de blauwdrukken zijn de aangiften inkomstenbelasting die zijn ingediend vanaf de aan eiser gekoppelde IP-adressen per jaar aangegeven. Vermeld daarin zijn de naam, Burgerservicenummer, naam van de fiscale partner, adresgegevens en datum van indiening van de aangifte.

13. In geschil is of de (navorderings)aanslagen, de vergrijpboeten en de naheffingsaanslagen terecht en tot de juiste hoogte zijn opgelegd. Meer specifiek is in geschil of verweerder (zo nodig) beschikt over een nieuw feit (ib/pvv en Zvw 2013 en omzetbelasting 2012 en 2013), of de omzet voor hulp bij aangiften terecht en tot het juiste bedrag is gecorrigeerd of (daarbij) sprake is van omkering en verzwaring van de bewijslast wegens het niet doen van de vereiste aangifte, en of sprake is van onrechtmatige selectie voor onderzoek naar de onderhavige belastingjaren. De bij de (navorderings)aanslagen aangebrachte correcties ten aanzien van de autokosten, de specifieke zorgkosten en de uitgaven voor levensonderhoud van kinderen zijn in beroep niet meer in geschil. De standpunten en stellingen van partijen ter zake zullen bij de overwegingen worden besproken.

14. Eiser heeft terecht opgemerkt dat boven de uitspraak op bezwaar betreffende de aanslag ib/pvv 2014 ten onrechte is vermeld “Vermindering”. Aangezien deze onjuiste aanduiding geen nadelige gevolgen heeft gehad (ook gelet op de motivering daarvan bij brief van verweerder van 18 december 2019), en eiser tijdig in bezwaar en beroep is gekomen, leidt dit niet tot een andere conclusie dan dat sprake is van een kennelijke verschrijving en dat voor “Vermindering” moet worden gelezen “Uitspraak op bezwaar”.

15. Eiser heeft aangevoerd dat de onderhavige navorderingsaanslagen en gecorrigeerde aanslagen zijn voortgekomen uit een onrechtmatige selectie op grond van het Project 1043 in samenhang met de registratie in FSV. Eiser stelt op die grond dat de navorderings- en naheffingsaanslagen dienen te worden vernietigd en dat (naar de rechtbank begrijpt) de gecorrigeerde aanslagen dienen te worden verminderd overeenkomstig de aangiften.

16. De controle door de Belastingdienst van de door eiser (voor zichzelf) ingediende aangiften ib/pvv en ob voor de jaren 2012 tot en met 2016 die heeft geleid tot de onderhavige correcties, is geïnitieerd op de wijze zoals vermeld bij de feiten in onderdeel 4 en 5, doordat een klant van eiser zich bij de Belastingdienst heeft gemeld met de mededeling dat de door eiser voor hem ingediende aangifte niet juist was. Het is niet onrechtmatig dat verweerder op basis hiervan het IP-adressen onderzoek is gestart en vervolgens gelet op de aanwijzingen die zijn verkregen naar aanleiding van het IP-adressen onderzoek ook onderzoek heeft gedaan naar de (eerder en later ingediende) aangiften van eiser. De controle van de aangiften van eiser is niet voortgevloeid uit een risicoselectie, een verwerking van persoonsgegevens in een databank of een gebruik van een databank waarin persoonsgegevens zijn opgeslagen, op basis van een criterium dat jegens eiser leidt tot een schending van een grondrecht zoals een schending van het verbod op discriminatie naar afkomst, geaardheid of geloofsovertuiging (vgl. HR 10 december 2021, ECLI:NL:HR:2021:1748). Dat betekent dat van een onrechtmatige selectie op grond van het Project 1043 in samenhang met een registratie in FSV zoals eiser heeft gesteld, naar het oordeel van de rechtbank geen sprake is. Het enkele feit dat eiser (ook) was opgenomen in het Project 1043 en, zoals eiser heeft gesteld, geregistreerd stond in FSV, brengt niet mee dat de belastingaanslagen verminderd dienen te worden. Ook niet als geconstateerd zou worden dat de Belastingdienst het recht van eiser op bescherming van zijn persoonlijke levenssfeer heeft geschonden door zijn gegevens te verwerken op een wijze die door de inhoud, het gebruik of de verspreiding van de desbetreffende bestanden – eventueel op onderdelen – in strijd is met de Wet bescherming persoonsgegevens of de AVG (vgl. HR 10 december 2021, ECLI:NL:HR:2021:1748, r.o. 5.4).

17. Te weinig geheven of te veel teruggegeven belasting kan op grond van artikel 16, eerste lid, van de Awr worden nagevorderd. Navordering is niet mogelijk op grond van een feit dat de inspecteur ten tijde van het opleggen van de (primitieve) aanslag bekend was of redelijkerwijs bekend had moeten zijn.

18. Volgens vaste rechtspraak mag de inspecteur bij het vaststellen van een aanslag uitgaan van de juistheid van de gegevens die een belastingplichtige bij zijn aangifte heeft verstrekt. Navordering is evenwel niet mogelijk als de inspecteur een ambtelijk verzuim heeft begaan. Daarvan is sprake als de inspecteur, na met een normale zorgvuldigheid kennis te hebben genomen van de inhoud van de aangifte, en mede gelet op de overige in aanmerking komende omstandigheden van het geval, aan de juistheid van enig daarin opgenomen gegeven in redelijkheid behoorde te twijfelen. Voor twijfel is geen aanleiding indien de niet onwaarschijnlijke mogelijkheid bestaat dat de in de aangifte opgenomen gegevens juist zijn (vgl. HR 31 mei 2013, ECLI:NL:HR:2013:BX7184, HR 22 maart 2010, ECLI:NL:HR:2010:BL7165 en HR 16 april 2010, ECLI:NL:HR:2010:BJ9082).

19. De aangifte van eiser geeft op zichzelf beschouwd geen reden aan de juistheid daarvan te twijfelen. De opgevoerde bedragen aan specifieke zorgkosten, uitgaven levensonderhoud en autokosten zijn niet dermate hoog dat verweerder nader onderzoek had moeten doen en ook overigens bestond tot nader onderzoek geen aanleiding. De omstandigheid dat verweerder de juistheid van de aftrekposten niet voorafgaand aan het opleggen van de primitieve aanslagen heeft onderzocht vormt derhalve geen aan navordering in de weg staand ambtelijk verzuim.

20. Eiser heeft aangevoerd dat zijn aangifte voor het jaar ib/pvv 2013 reeds eerder gecontroleerd is en wijst hierbij op een brief van verweerder van 10 maart 2016 , waarin eiser onder meer werd verzocht de opgevoerde specifieke zorgkosten en uitgaven voor levensonderhoud kinderen nader te onderbouwen. Nu deze vragenbrief pas is verzonden na oplegging van de primitieve aanslag ib/pvv 2013 (die is gedagtekend 10 april 2015) staat dit onderzoek niet aan navordering aan de weg. Voor zover eiser zich ook ten aanzien van de naheffingsaanslagen omzetbelasting 2012 en 2013 heeft beroepen op het ontbreken van een nieuw feit, geldt (anders dan voor het opleggen van een navorderingsaanslag) dat voor het opleggen van een naheffingsaanslag niet vereist is dat sprake is van een nieuw feit. Feiten of omstandigheden die aanleiding zouden kunnen zijn voor de conclusie dat sprake is van schending van algemene beginselen van behoorlijk bestuur bij de oplegging van de naheffingsaanslagen omzetbelasting zijn niet gesteld, zodat deze beroepsgrond faalt.

21. Of sprake is van kwade trouw aan de zijde van eiser, zoals verweerder nog heeft gesteld, behoeft gelet op het voorgaande geen behandeling.

22. Wat betreft de naheffingsaanslag omzetbelasting 2012 geldt dat verweerder voor dit jaar geen omzetcorrectie heeft toegepast, maar enkel heeft nageheven ter zake van de omzetbelasting die eiser volgens zijn eigen administratie zou moeten hebben afgedragen. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder terecht nageheven voor het verschil tussen de uit de administratie blijkende omzet en de aangegeven omzet. Eiser heeft hiertegen geen afzonderlijke klachten aangevoerd zodat het beroep betreffende de naheffingsaanslag omzetbelasting 2012 en de daarbij behorende beschikking belastingrente ongegrond is.

23. Verweerder heeft zich erop beroepen dat de bewijslast moet worden omgekeerd en verzwaard, omdat eiser de vereiste aangiften ib/pvv en ob voor de jaren 2013 tot en met 2016, niet heeft gedaan. Hiertoe stelt verweerder dat eiser in de jaren 2013, 2014, 2015 en 2016 in totaal 1.155, 1.077, 1.043 respectievelijk 926 aangiften heeft ingediend namens klanten en dat als uitgegaan wordt van het door eiser gehanteerde tarief van € 80 dit resulteert in aanzienlijk hogere winsten en omzetten dan door eiser aangegeven. Ter onderbouwing van zijn standpunt heeft verweerder bij zijn nadere stuk van 14 april 2021 lijsten overgelegd van de aangiften die zijn ingediend vanaf de vier IP-adressen die volgens het IP-adressen onderzoek aan eiser konden worden gekoppeld. Verweerder heeft in zijn nadere stuk van 14 april 2021 verder uiteengezet dat als enkel aangiften in aanmerking worden genomen met een uniek adres (hierbij zijn de aangiften van personen die woonachtig zijn op hetzelfde adres slechts eenmaal in aanmerking genomen, waardoor partners en kinderen buiten beschouwing zijn gelaten), dit alsnog resulteert in de volgende aantallen aangiften 831 (2013), 773 (2014), 751 (2015) en 651 (2016). In dit scenario zijn aanzienlijke bedragen aan winst en omzet niet aangegeven van € 27.142 (2013), € 30.521 (2014), € 29.794 (2015), respectievelijk € 27.401 (2016). Ook dan zijn de vereiste aangiften ib/pvv en ob niet gedaan, aldus verweerder.

24. Eiser bestrijdt dat hij de door verweerder gestelde aantallen aangiften heeft gedaan. Voorts bestrijdt eiser gemotiveerd dat hij voor al deze aangiften betaald heeft gekregen. Ter onderbouwing van zijn standpunt heeft eiser bij zijn nadere stuk van 14 mei 2021 zestien verklaringen van klanten overgelegd, waarin wordt verklaard dat zij in één of meerdere jaren in de periode 2013 tot en met 2016 niet hebben betaald voor het indienen van hun aangifte, dan wel dat zij voor het indienen van hun aangifte en die van hun partner gezamenlijk, slechts eenmaal hebben betaald.

25. De rechtbank overweegt als volgt. Artikel 27e, eerste lid, van de Awr, bepaalt dat indien de vereiste aangifte niet is gedaan het beroep ongegrond wordt verklaard, tenzij is gebleken dat en in hoeverre de uitspraak op het bezwaar onjuist is. Naar vaste jurisprudentie geldt dat bij inhoudelijke gebreken in een aangifte slechts dan kan worden aangenomen dat de vereiste aangifte niet is gedaan, indien aan de hand van de normale regels van stelplicht en bewijslast is vastgesteld dat sprake is van een of meer gebreken die ertoe leiden dat de volgens de aangifte verschuldigde belasting verhoudingsgewijs aanzienlijk lager is dan de werkelijk verschuldigde belasting. Tevens is vereist dat het bedrag van de belasting dat als gevolg van deze gebreken niet zou zijn geheven, op zichzelf beschouwd, aanzienlijk is. Inhoudelijke gebreken in de aangifte worden slechts in aanmerking genomen indien de belastingplichtige ten tijde van het doen van aangifte wist of zich ervan bewust moest zijn dat daardoor een aanzienlijk bedrag aan verschuldigde belasting niet zou worden geheven. Ook dit moet worden vastgesteld aan de hand van de normale bewijsregels van stelplicht en bewijslast.

26. Verweerder zal voor ieder jaar of tijdvak afzonderlijk feiten en omstandigheden aannemelijk moeten maken die de conclusie rechtvaardigen dat de vereiste aangiften ib/pvv en ob niet zijn gedaan.

27. Verweerder heeft ter onderbouwing van de door hem gestelde aantallen aan de IP-adressen van eiser gekoppelde ingediende aangiften verwezen naar de verklaring van [inspecteur 4] (zie 4) en het proces-verbaal van Odijk (zie 5) en uiteindelijk naar de in het nadere stuk van verweerder van 14 april 2021 overgelegde blauwdrukken, waarin per jaar de volgens verweerder door eiser ingediende aangiften zijn weergegeven. Ter zitting van 29 juni 2021 heeft [inspecteur 4] het verloop van het IP-adressen onderzoek ter zake van de jaren 2015 en 2016 als volgt nader toegelicht:

28. Uit de blauwdrukken volgen de door verweerder (en in het boekenonderzoek) gestelde aantallen, met één afwijking aangezien voor het jaar 2015; volgens de blauwdrukken zijn 1.042 aangiften gedaan in plaats van de door verweerder gestelde 1.043. De bij de blauwdrukken schriftelijk en ter zitting gegeven verklaringen over de wijze waarop het onderzoek is gedaan, de ambtsedige verklaring van [inspecteur 4] en de verklaring in het proces-verbaal inzake IP-adressen ondertekend door Odijk zijn door eiser niet bestreden. Eiser heeft erkend dat hij gebruik maakte van wisselende IP-adressen en hij heeft niet bestreden dat de door verweerder bij zijn onderbouwing van de aantallen aangiften in aanmerking genomen IP-adressen met nummers [#] , [##] , [###] en [#####] door eiser zijn gebruikt om de door hem verzorgde aangiften in te dienen. De rechtbank acht gelet hierop aannemelijk dat eiser de door verweerder gemotiveerd gestelde aantallen aangiften heeft gedaan in 2013, 2014, 2015 en 2016. Weliswaar heeft eiser de door verweerder gemotiveerd gestelde aantallen in zijn algemeenheid betwist, maar hij heeft, ook nadat hij de blauwdrukken en toelichtingen heeft ontvangen die betwisting niet nader gemotiveerd. De enkele stelling van eiser dat de blauwdrukken niet een lijst bevatten van betalende klanten, is daartoe onvoldoende. De door eiser overgelegde factuurlijsten voor de jaren 2013, 2014 en 2016, zijn tegenover het door verweerder aangevoerde eveneens van onvoldoende gewicht. Die factuurlijsten vertonen tegenstrijdigheden met andere gegevens, zoals de door eiser overgelegde verklaringen bij zijn nadere stuk van 14 mei 2021 en op die factuurlijsten staan alleen gegevens van klanten die volgens eiser wel betaald zouden hebben. Een totaaloverzicht van de aantallen door eiser voor klanten ingediende aangiften wordt hiermee dus niet verkregen.

29. Als niet, dan wel onvoldoende bestreden is komen vast te staan dat eiser in de onderhavige jaren als uitgangspunt een tarief van € 80 per aangifte rekende. Indien eiser zou worden gevolgd in zijn stelling dat partners (en eventueel inwonende kinderen) maar éénmaal een bedrag van € 80 hoefden te betalen, resulteert dit alsnog in zowel absoluut als relatief grote bedragen aan te weinig aangegeven belasting. Als ook de eigen aangiften ib/pvv van eiser uit de aantallen worden geschrapt alsmede de personen die in de door eiser op 14 mei 2021 overgelegde verklaringen hebben aangegeven vanwege een vriendschapsrelatie niets te hebben betaald voor de aangiften, bedragen de aantallen ingediende aangiften 821 (2013), 764 (2014), 743 (2015) en 643 (2016) en bedraagt de te weinig aangegeven winst en omzet nog steeds € 26.480 (2013), € 29.926 (2014), € 29.264 (2015), en € 26.872 (2016). Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder met deze gegevens aannemelijk gemaakt dat sprake is van zowel absoluut als relatief grote bedrag aan verschuldigde belasting waarvoor door eiser geen aangiften ib/pvv en ob zijn gedaan in de jaren 2013 tot en met 2016. De rechtbank acht het verschil tussen de door eiser (middels de factuurlijsten) gestelde aantallen aangiften waarvoor betaald is (346 in 2013, 310 in 2014 en 195 in 2016) en de hiervoor genoemde (geschoonde) aantallen dermate groot dat niet geloofwaardig is dat voor het verschil sprake is van (nog meer) vriendendiensten, no cure no pay, mensen in de bijstand of klanten van wie ook de verzekeringen zijn gedaan. De betwisting van eiser met de stelling dat hij (gelet op de factuurlijsten) in 2013 maar voor 346 aangiften betaald heeft gekregen, in 2014 voor 310 aangiften en in 2016 voor 195 aangiften, dus ruim minder dan de helft (en in 2016 zelfs ruim minder dan één derde) van de al geschoonde aantallen zoals hiervoor vermeld, is onvoldoende gemotiveerd voor een ander oordeel. Dat eiser zich maar voor een zo klein deel van de door hem verzorgde werkzaamheden zou laten betalen is niet (zonder meer) geloofwaardig.

30. De rechtbank is gelet op het voorgaande ook van oordeel dat eiser ten tijde van het doen van de onderhavige aangiften wist of zich ervan bewust moest zijn dat een aanzienlijk bedrag aan verschuldigde belasting niet zou worden geheven.

31. Het vorenoverwogene brengt de rechtbank tot het oordeel dat de vereiste aangiften ib/pvv en ob voor de jaren 2013 tot en met 2016 niet zijn gedaan.

32. Dat de vereiste aangiften niet zijn gedaan betekent dat de beroepen betreffende de (navorderings)aanslagen ib/pvv en naheffingsaanslagen ob 2003 tot en met 2016 ongegrond worden verklaard, tenzij is gebleken dat en in hoeverre de uitspraken op het bezwaar onjuist zijn (omkering en verzwaring van de bewijslast). Daarbij geldt dat een aanslag niet naar willekeur mag worden vastgesteld, maar moet berusten op een redelijke schatting van de niet aangegeven winst of omzet. De beoordeling of een schatting redelijk (niet willekeurig) is, houdt een minder strenge toets in dan de beoordeling of en in hoeverre aannemelijk is dat de belastingplichtige een bedrag aan winst of omzet niet in zijn aangifte heeft verantwoord.

33. Verweerder heeft de schatting van de niet aangegeven winst en omzet steeds bepaald op basis van de door hem na het IP-adressen onderzoek gevonden aantallen aangiften dat door eiser per jaar is ingediend, waarbij het door eiser gehanteerde tarief van € 80 in aanmerking is genomen. Naar het oordeel van de rechtbank is hierbij sprake van een redelijke schatting. Daaraan doet niet af dat verweerder voor het jaar 2015 in afwijking van de lijst één aangifte meer in aanmerking genomen (namelijk 1.043 in plaats van 1.042), alsmede dat verweerder voor de correctie ervan is uitgegaan dat bij partners door eiser twee maal het tarief werd gerekend. Alhoewel aan de berekeningswijze van verweerder een zekere grofheid niet kan worden ontzegd, heeft hij zich gebaseerd op de gegevens uit het onderzoek waarbij verweerder heeft getracht inzicht te krijgen in de aantallen aangiften die eiser voor derden heeft gedaan. In situaties als de onderhavige, waarbij verweerder slechts over beperkte gegevens beschikt en de eigen administratie niet (goed) controleerbaar is doordat een afdoende kasadministratie ontbreekt, is dat eigen aan te maken schattingen. Aanvaard dient te worden dat daarbij nog enige marge in aanmerking wordt genomen, teneinde te voorkomen dat door voorzichtig te schatten – objectief – een te laag bedrag in de heffing wordt betrokken en de desbetreffende belanghebbende op die wijze wordt ‘beloond’ voor het niet doen van de vereiste aangifte. Daarbij neemt de rechtbank mede in aanmerking dat verweerder bij de selectie van de IP-adressen zorgvuldig te werk is gegaan en bij de minste twijfel over de vraag of een IP-adres permanent aan eiser kan worden gerelateerd, dat adres niet is meegenomen bij het bepalen van de aantallen. Aannemelijk is dan ook dat niet alle door eiser gedane aangiften in beeld zijn gekomen bij het IP-adressen onderzoek. Dat er minder is betaald door bijvoorbeeld vriendendiensten of partners, wordt dan gecompenseerd doordat niet alle door eiser verzorgde aangiften in de correctie zijn betrokken.

34. Aangezien de vereiste aangiften niet zijn gedaan, is het aan eiser om overtuigend aan te tonen dat de uitspraken op bezwaar onjuist zijn, althans dat de (navorderings)aanslagen ib/pvv (na de vermindering bij uitspraken op bezwaar) en naheffingsaanslagen ob (zoals bevestigd bij uitspraken op bezwaar) te hoog zijn vastgesteld.

35. Eiser heeft gesteld dat hij enkel betaald heeft gekregen voor de aangiften die zijn vermeld op de door hem overgelegde factuurlijsten, dat hij voor (fiscale) partners slechts eenmaal het tarief van € 80 in rekening bracht, dat hij voor vrienden en familie gratis de aangiften indiende, alsook voor mensen in de bijstand en mensen waarvoor hij de verzekeringen deed en dat als de belastingteruggaaf minder dan € 100 bedroeg, hij ook geen tarief in rekening bracht. Ter onderbouwing van zijn stelling heeft eiser op 14 mei 2021 zestien verklaringen overgelegd waarin klanten van eiser verklaren dat zij eiser niet hebben betaald voor het indienen van een of meer van hun aangifte(n) vanwege een vriendendienst, dan wel dat zij slechts eenmaal het tarief van € 80 hebben betaald voor de aangifte(n) van henzelf en die van hun partner gezamenlijk.

36. De (enkele) stelling van eiser dat hij in veel gevallen niet betaald kreeg voor de door hem verzorgde aangiften is onvoldoende voor het door hem te leveren bewijs. De rechtbank acht de zestien verklaringen die eiser heeft overgelegd ook onvoldoende om te doen blijken dat de (navorderings)aanslagen ib/pvv en naheffingsaanslagen ob te hoog zijn vastgesteld. Deze verklaringen betreffen slechts een klein aantal aangiften en de rechtbank verwijst naar hetgeen is overwogen in onderdeel 33 hierover. Eiser heeft (ook anderszins) niet doen blijken dat de (navorderings)aanslagen ib/pvv 2013 tot en met 2016 tot te hoge bedragen zijn vastgesteld.

37. Gelet op het voorgaande zijn de (navorderings)aanslagen ib/pvv en naheffingsaanslagen ob voor de jaren 2013 tot en met 2016 niet te hoog vastgesteld. De bijbehorende beschikkingen belastingrente blijven dan ook in stand.

38. Eiser heeft geen specifieke gronden gericht tegen de (navorderings)aanslagen Zvw. Nu de (navorderings)aanslagen ib/pvv in stand blijven, wijzigt het bijdrage-inkomen niet. De (navorderings)aanslagen Zvw blijven dus ook in stand.

39. Verweerder heeft aan eiser bij de navorderingsaanslag ib/pvv 2013 een vergrijpboete opgelegd, waarbij verweerder is uitgegaan van een boete van 50% wegens voorwaardelijk opzet. Naar aanleiding van vragen van de rechtbank heeft verweerder zich in beroep nader op het standpunt gesteld dat de boete ib/pvv 2013 moet worden verminderd tot € 7.731 gelet op de vermindering van de boetegrondslag bij uitspraak op bezwaar voor dat jaar. Verweerder stelt zich op het standpunt dat de aldus verminderde boete passend en geboden is. Subsidiair stelt verweerder zich op het standpunt dat een boete van 25% wegens grove schuld passend en geboden is.

40. Op de voet van artikel 67e van de Awr in samenhang met de paragrafen 25 en 27 van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst (hierna: het BBBB) kan verweerder een vergrijpboete opleggen van ten hoogste 100% van de grondslag voor de boete als het aan opzet of grove schuld van de belastingplichtige te wijten is dat een aanslag tot een te laag bedrag is vastgesteld of anderszins te weinig belasting is geheven.

41. Verweerder heeft de gestelde voorwaardelijke opzet van eiser onderbouwd met de stelling dat hij de overtuiging heeft dat eiser het advies dat hij als belastingadviseur aan zijn klanten gaf, zoals het in aanmerking nemen van bepaalde (fictieve) kosten (zoals kosten van levensonderhoud en de (eventuele) betalingsbewijzen weggooien) en de “fiscale zinloosheid van het meer dan € 20.000 op papier verdienen” zelf ook heeft toegepast in zijn eigen aangiften. Hierbij heeft verweerder verwezen naar een passage in de uitspraak in de strafzaak tegen eiser van de Rechtbank Amsterdam van 26 juni 2018 en naar uitlatingen die eiser heeft gedaan in het [tv zender] -programma ‘ [titel programma] ’ waarin hij potentiële klanten uitleg over zijn werkwijze geeft.

42. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder met hetgeen hij heeft aangevoerd, niet de feiten en omstandigheden doen blijken waaruit volgt dat eiser zich ervan bewust is geweest dat er een aanmerkelijke kans bestond dat de aanslag tot een te laag bedrag zou worden vastgesteld. Verweerder verwijst voor het bewustzijn van eiser bij het doen van zijn eigen aangifte naar de bewustheid die eiser zou hebben gehad bij het doen van aangiften ib/pvv voor zijn klanten. Hierover gaat de strafzaak waarnaar verweerder verwijst en ook de uitzending van [tv zender] . Dit zegt evenwel naar het oordeel van de rechtbank onvoldoende over de bewustheid van eiser bij het doen van zijn eigen aangifte. Verweerder heeft daarom de voor (voorwaardelijke) opzet benodigde bewustheid van eiser niet bewezen.

43. Verweerder heeft zich subsidiair op het standpunt gesteld dat sprake is van grove schuld, maar heeft hiervoor geen enkele onderbouwing gegeven, zodat dit subsidiaire standpunt faalt.

44. Dit betekent dat de boete bij de aanslag ib/pvv 2013 ten onrechte is opgelegd en dat de boetebeschikking zal worden vernietigd.

45. Verweerder heeft aan eiser bij de aanslagen ib/pvv 2015 en 2016 vergrijpboeten opgelegd, waarbij verweerder is uitgegaan van een boete van 50% wegens voorwaardelijk opzet.

46. Op de voet van artikel 67d van de Awr in samenhang met de paragrafen 25 en 26 van het BBBB kan verweerder een vergrijpboete opleggen van ten hoogste 100% van de grondslag voor de boete als het aan opzet van de belastingplichtige te wijten is dat de aangifte niet dan wel onjuist of onvolledig is gedaan.

47. Verweerder heeft de gestelde voorwaardelijke opzet van eiser op dezelfde wijze onderbouwd als genoemd in overweging 41. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder, gelijk in overweging 42 overwogen, met hetgeen hij aldus heeft aangevoerd, niet de feiten en omstandigheden doen blijken waaruit volgt dat eiser zich ervan bewust is geweest dat er een aanmerkelijke kans bestond dat de aangiften onjuist of onvolledig waren. Verweerder heeft daarom de voor (voorwaardelijke) opzet benodigde bewustheid van eiser niet bewezen. Dit betekent dat de boeten bij de aanslagen ib/pvv 2015 en 2016 ten onrechte zijn opgelegd en dat de betreffende boetebeschikkingen zullen worden vernietigd.

48. Ten aanzien van de nageheven omzetbelasting voor het jaar 2013 is bij afzonderlijke beschikking een vergrijpboete opgelegd ten bedrage van € 3.482. In zijn nadere stuk met dagtekening 14 april 2021 heeft verweerder naar aanleiding van vragen van de rechtbank zich nader op het standpunt gesteld dat deze boetebeschikking moet worden vernietigd, omdat deze boete niet gelijktijdig is opgelegd met de naheffingsaanslag omzetbelasting 2013 (artikel 67f, derde lid, van de Awr) en omdat geen tijdige mededeling is gedaan van een onderzoek naar de gerechtvaardigdheid van het opleggen van de boete (artikel 67f, vijfde lid, in verbinding met artikel 67e, derde lid, van de Awr). Gelet hierop is het beroep met kenmerk HAA 20/5443 gegrond en zal de rechtbank de boetebeschikking voor het jaar 2013 vernietigen.

49. Verweerder heeft ten aanzien van de nageheven omzetbelasting over de jaren 2014 tot en met 2016 een vergrijpboete opgelegd van 30%. Op de voet op de voet van artikel 67f van de Awr in samenhang met de paragrafen 25 en 28 van het BBBB kan verweerder een vergrijpboete opleggen van ten hoogste 100% van de grondslag voor de boete, als het aan opzet of grove schuld van de belastingplichtige te wijten is dat belasting welke op aangifte moet worden voldaan of afgedragen niet, dan wel niet binnen de wettelijke termijn is betaald.

50. Verweerder heeft de gestelde voorwaardelijke opzet van eiser op dezelfde wijze onderbouwd als genoemd in overweging 41. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder, gelijk in overweging 42 overwogen, met hetgeen hij aldus heeft aangevoerd, niet de feiten en omstandigheden doen blijken waaruit volgt dat eiser zich ervan bewust is geweest dat er een aanmerkelijke kans bestond dat belasting welke op aangifte moet worden voldaan of afgedragen niet, dan wel niet binnen de wettelijke termijn werd betaald. Verweerder heeft daarom de voor (voorwaardelijke) opzet benodigde bewustheid van eiser niet bewezen. Voor zover verweerder zich ook hier subsidiair op het standpunt heeft gesteld dat sprake is van grove schuld, heeft hij hiervoor geen enkele onderbouwing gegeven, zodat dit subsidiaire standpunt faalt.

51. Dit betekent dat de boete bij de naheffingsaanslag ob 2014 tot en met 2016 ten onrechte is opgelegd en dat de boetebeschikking zal worden vernietigd.

52. Nu uit het hiervoor overwogene volgt dat alle boeten worden vernietigd, behoeven de overige beroepsgronden betreffende de boeten geen behandeling meer.

53. Gelet op het vorenoverwogene zijn de beroepen betreffende de (navorderings)aanslagen ib/pvv 2013, 2015 en 2016 (HAA 20/2133, 20/2137 en 20/2139) gegrond, worden de daarbij opgelegde boeten vernietigd en worden de (navorderings)aanslagen ib/pvv 2013, 2015 en 2016 gehandhaafd, is het beroep betreffende de naheffingsaanslag ob 2014 tot en met 2016 (HAA 20/5054) gegrond, wordt de daarbij opgelegde boete vernietigd en wordt de naheffingsaanslag ob 2014 tot en met 2016 gehandhaafd, is het beroep betreffende de boete die ziet op de naheffingsaanslag ob 2013 (HAA 20/5443) gegrond, en zijn de beroepen betreffende de aanslag ib/pvv 2014 (HAA 20/2135), de (navorderings)aanslagen Zvw 2013 tot en met 2016 (HAA 20/2134, 20/2136, 20/2138 en 20/2140) en de naheffingsaanslagen ob 2012 en 2013 (HAA 20/5052 en 20/5053) ongegrond.

54. Van voor vergoeding in aanmerking komende proceskosten is niet gebleken.

Beslissing

- verklaart de beroepen betreffende de aanslag ib/pvv 2014 (HAA 20/2135), de (navorderings)aanslagen Zvw (HAA 20/2134, 20/2136, 20/2138 en 20/2140), en de naheffingsaanslagen omzetbelasting 2012 (HAA 20/5052) en 2013 (HAA 20/5053) ongegrond;

- verklaart de beroepen betreffende de navorderingsaanslag ib/pvv 2013 (HAA 20/2133), de aanslagen ib/pvv 2015 (HAA 20/2137) en 2016 (HAA 20/2139), en de naheffingsaanslag omzetbelasting 2014 tot en met 2016 (HAA 20/5054) gegrond;

- vernietigt de uitspraken op bezwaar betreffende de (navorderings)aanslagen ib/pvv 2013, 2015 en 2016 en de naheffingsaanslag omzetbelasting 2014 tot en met 2016, doch uitsluitend voor zover daarbij de boeten zijn gehandhaafd;

- vernietigt de boetebeschikkingen die zijn opgelegd bij de (navorderings)aanslagen ib/pvv 2013, 2015 en 2016 en bij de naheffingsaanslag omzetbelasting 2014 tot en met 2016 en bepaalt dat deze uitspraak in zoverre in de plaats treedt van de vernietigde bestreden besluiten;

- verklaart het beroep betreffende de boete omzetbelasting 2013 (HAA 20/5443) gegrond;

- vernietigt de uitspraak op bezwaar betreffende de boete omzetbelasting 2013;

- vernietigt de naar aanleiding van de naheffingsaanslag omzetbelasting 2013 opgelegde boetebeschikking en bepaalt dat deze uitspraak in de plaats treedt van het vernietigde bestreden besluit;

- draagt verweerder op het betaalde griffierecht van € 226 aan eiser te vergoeden.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.

2. het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden:

a. de naam en het adres van de indiener;

b. een dagtekening;

c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het hoger beroep is ingesteld;

d. de gronden van het hoger beroep.