Uitspraken

In artikel 22j, aanhef en onderdeel a, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: de Awr) is in afwijking van artikel 6:8 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: de Awb) bepaald dat de termijn voor het instellen van bezwaar aanvangt met ingang van de dag na die van dagtekening van een aanslagbiljet tenzij de dag van dagtekening gelegen is vóór de dag van de bekendmaking. Artikel 6:7 van de Awb bepaalt dat de termijn voor het indienen van een bezwaarschrift zes weken bedraagt. Ingevolge artikel 6:9, tweede lid van de Awb is het bezwaarschrift tijdig ingediend indien het voor het einde van de termijn ter post is bezorgd, mits het niet later dan een week na afloop van de termijn is ontvangen.

De aanslag is gedagtekend 2 december 2011. Gesteld noch gebleken is dat de dagtekening van deze beschikking is gelegen vóór de dag van bekendmaking daarvan, zodat de bezwaartermijn is aangevangen op 3 december 2011 en eindigt op 13 januari 2012.

Verweerder heeft aangevoerd dat hij in deze zaak één stuk heeft ontvangen dat als bezwaarschrift kan worden aangemerkt, te weten de brief van eiser van 26 januari 2012, door verweerder ontvangen op 27 januari 2012, inhoudende een verzoek om uitstel van betaling voor de onderhavige aanslag. In zijn brief verwijst eiser naar een eerdere brief van hem met dagtekening 4 december 2011 waarin hij bezwaar zou hebben gemaakt tegen deze aanslag zvw. Verweerder heeft deze brief van eiser van 4 december 2011 niet ontvangen.

De brief van eiser van 26 januari 2012 is door verweerder niet binnen de wettelijke bezwaartermijn ontvangen. Gelet op verweerders betwisting daarvan, rust op eiser de bewijslast aannemelijk te maken dat hij tijdig bezwaar heeft gemaakt.

Eiser heeft, hoewel hij daartoe in de gelegenheid is gesteld, onvoldoende aangevoerd om aannemelijk te achten dat hij tijdig bezwaar heeft ingediend tegen de aanslag zvw 2008 dan wel buiten zijn schuld niet tijdig bezwaar heeft kunnen indienen. Dat sprake zou zijn van een verschoonbare termijnoverschrijding, is gesteld noch gebleken.

Een en ander leidt de rechtbank tot het oordeel dat verweerder het bezwaarschrift van eiser terecht wegens termijnoverschrijding niet-ontvankelijk heeft verklaard.

Eiser stelt zich, uitsluitend voor het jaar 2006, op het standpunt dat er geen sprake is van een navordering rechtvaardigend nieuw feit omdat ten tijde van het opleggen van de primitieve aanslag op 5 maart 2008 het strafrechtelijk onderzoek in volle gang was.

Indien enig feit grond oplevert voor het vermoeden dat een aanslag ten onrechte achterwege is gelaten of tot een te laag bedrag is vastgesteld, dan wel dat een in de belastingwet voorziene vermindering, ontheffing, teruggaaf of heffingskorting ten onrechte of tot een te hoog bedrag is verleend, kan ingevolge artikel 16, eerste lid, eerste volzin, van de Awr de inspecteur de te weinig geheven belasting dan wel de ten onrechte of tot een te hoog bedrag verleende heffingskorting navorderen. Op grond van artikel 16, eerste lid, tweede volzin, van de Awr kan een feit, dat de inspecteur bekend was of redelijkerwijs bekend had kunnen zijn, geen grond voor navordering opleveren, behoudens in de gevallen waarin de belastingplichtige ter zake van dit feit te kwader trouw is.

De inspecteur mag bij het vaststellen van een aanslag in de ib/pvv uitgaan van de juistheid van de gegevens die een belastingplichtige bij zijn aangifte heeft verstrekt. Tot een nader onderzoek is hij in beginsel niet gehouden. Wel is hij tot een nader onderzoek gehouden indien hij, na met een normale zorgvuldigheid kennis te hebben genomen van de inhoud van de aangifte, aan de juistheid van enig daarin opgenomen gegeven in redelijkheid behoort te twijfelen (HR 9 januari 2009, nr. 07/10292, ECLI:NL:HR:2009:BG9068).

Verweerder heeft verklaard dat bij het opleggen van de aanslag hem niet bekend was dat er een strafrechtelijk onderzoek tegen eiser liep en dat hij van het bestaan hiervan eerst op 4 februari 2009 op de hoogte is geraakt door een renseignement van de ten aanzien van [D] bevoegde inspecteur van de Belastingdienst, kantoor Amsterdam. Het renseignement behoort tot de gedingstukken en vermeldt dat [D] in haar aangiften ib/pvv aftrek heeft geclaimd van verliezen uit onderneming als gevolg van verduistering door eiser. Nu eiser hiertegen niets heeft ingebracht en in redelijkheid niet van verweerder kan worden verwacht dat hij op een eerder moment dan na genoemd renseignement op de hoogte was geraakt van het strafrechtelijk onderzoek tegen eiser, is naar het oordeel van de rechtbank van een ambtelijk verzuim geenszins sprake. Verweerder was derhalve bevoegd tot navorderen.

Artikel 27e, eerste lid, van de Awr bepaalt, voor zover van belang, dat indien de vereiste aangifte niet is gedaan, de rechtbank het beroep ongegrond verklaart, tenzij is gebleken dat en in hoeverre de uitspraak op bezwaar onjuist is.

Eiser is in 2009 strafrechtelijk veroordeeld voor in de jaren 2005 tot en met 2008 begane strafbare feiten. Eiser heeft de hieruit genoten inkomsten niet in zijn aangiften ib/pvv 2005-2008 aangegeven. De rechtbank acht gelet op de in de bewezenverklaring genoemde gedragingen en de door eiser genoten bedragen aannemelijk dat sprake is van een belastbare bron van inkomen. De rechtbank is voorts van oordeel dat zowel relatief als absoluut bezien aanzienlijke bedragen aan belasting ten onrechte niet in de aangiften zijn verantwoord. Hierdoor heeft eiser naar het oordeel van de rechtbank over elk van deze jaren niet de vereiste aangifte gedaan, zodat de bewijslast dient te worden omgekeerd.

Omkering van de bewijslast betekent dat eiser de verzwaarde bewijslast heeft, namelijk dat hij moet doen blijken, dat wil zeggen overtuigend aantonen, dat de correcties te hoog zijn. De omkering en verzwaring van de bewijslast ontslaat verweerder evenwel niet van zijn verplichting de door hem in de (navorderings)aanslagen aangebrachte correcties niet naar willekeur vast te stellen. De aanslagen dienen te berusten op een redelijke schatting. Hierbij moet verweerder een zekere armslag worden gegeven om een redelijke schatting te maken van de inkomens van eiser.

Verweerder is voor de door hem aangebrachte correcties uitgegaan van de in het strafvonnis vermelde bewezenverklaring. De vaststelling dat eiser zich de in de bewezenverklaring genoemde bedragen heeft toegeëigend vindt ook steun in de door verweerder overgelegde stukken die mede ten grondslag hebben gelegen aan het strafvonnis. Eiser heeft niet overtuigend aangetoond dat de correcties te hoog zijn of dat de uitspraken op bezwaar onjuist zijn. Met verweerder is de rechtbank voorts van oordeel dat de in aanmerking te nemen bedragen kwalificeren als resultaat uit overige werkzaamheden. Eiser heeft niet aannemelijk gemaakt, laat staan doen blijken, dat sprake is geweest van een door hem gedreven onderneming. Eiser heeft geen BTW-nummer en er is geen inschrijving bij de Kamer van Koophandel geweest. Van een organisatie van kapitaal en arbeid is geen sprake. De rechtbank is voorts van oordeel dat de bedragen van de in aanmerking genomen inkomsten op redelijke schattingen berusten. De rechtbank overweegt als volgt (in 4.4.1-4.7.6) met betrekking tot hetgeen door eiser over de hoogte van de in aanmerking genomen inkomsten naar voren heeft gebracht.

Eiser stelt dat hij voor zijn werkzaamheden kosten heeft gemaakt voor de inschakeling van professionele derden zoals advocaten en dat deze kosten niet in verband staan met de feiten waarvoor hij is veroordeeld. Deze kosten hebben volgens eiser betrekking op resultaten die behaald zijn met legale werkzaamheden, zodat de aftrekuitsluiting genoemd in artikel 3.14 van de Wet IB 2001 hierop niet van toepassing is en de kosten in mindering dienen te komen op de ‘omzet’. De omvang van deze kosten blijkt volgens hem uit de overgelegde bankafschriften.

De rechtbank kan eiser niet volgen in zijn betoog. Er zijn geen winsten uit onderneming of inkomsten uit overige werkzaamheden aangegeven in de aangiften ib/pvv en uit de feiten en gedingstukken kan evenmin worden opgemaakt dat eiser inkomsten uit legale werkzaamheden heeft genoten. Uit de door eiser verstrekte bankafschriften en de door hem gemaakte overzichten daarvan, volgt evenmin dat eiser kosten heeft gemaakt in het kader van (belastbare) legale werkzaamheden. Op grond van de bewezenverklaring en de bewijsmotivering in het strafvonnis is de rechtbank voorts van oordeel dat aan de in aanmerking genomen voordelen geen declaraties of facturen ten grondslag hebben gelegen. Eiser heeft dienaangaande geen bewijs overgelegd. De in de (navorderings)aanslagen ib/pvv 2005-2007 begrepen resultaten uit overige werkzaamheden bestaan volledig uit wederrechtelijk verkregen voordelen waarvoor eiser is veroordeeld door de strafrechter. De aftrekuitsluiting van artikel 3.14 van de Wet IB 2001 is gelet op het voorgaande van toepassing op de door eiser gestelde kosten.

Eiser stelt voorts dat de door hem genoemde [aa] een bedrag van € 10.000 heeft voldaan aan de benadeelde partij [W], dat met deze betaling een vordering van eiser op genoemde [aa] is afgenomen en dat de betaling van [aa] in mindering strekt op het in 2005 in aanmerking te nemen resultaat. Nu verweerder deze stellingen van eiser heeft weersproken, ligt het op de weg van eiser hiervan een onderbouwing te geven. Eiser heeft het bestaan van een vordering op [aa] op geen enkele wijze onderbouwd en evenmin kan worden aangenomen dat [aa] enig bedrag aan [W] heeft betaald ten behoeve van eiser. Ook in zoverre ziet de rechtbank geen reden voor vermindering van het bij eiser in aanmerking genomen belastbaar inkomen.

Eiser stelt zich op het standpunt dat geen sprake is van verduistering dan wel van belastbare inkomsten voor zover het gaat om de correctie ter zake van bedragen van zijn moeder [T]. Eiser stelt dat het gaat om bedragen waarover hij mocht beschikken en dat hij was gemachtigd om over het tegoed op de betreffende bankrekening te beschikken. Op zijn hoogst zou sprake kunnen zijn van een schenking. Eiser heeft ter ondersteuning van zijn betoog een brief ingebracht van 16 februari 2008 met daaronder de handtekening van [T]. In de brief staat dat eiser gemachtigd was tot de bankrekening, dat het geld op de rekening was bedoeld voor het geval eiser in nood zou komen te zitten en dat geen geld van [T] is ontvreemd.

De rechtbank verwerpt het betoog van eiser. Uit de bewezenverklaring en de bewijsmotivering van het in de strafzaak jegens eiser onder 7 tenlastegelegde blijkt dat eiser zich de van genoemde bankrekening opgenomen bedragen wederrechtelijk heeft toegeëigend. In het proces-verbaal van verhoor waarbij[T] door de politie als getuige is gehoord staat - voor zover hier van belang - het volgende (V= vraag verbalisanten, A= antwoord getuige):

De rechtbank hecht meer belang aan de verklaringen van mevrouw [T] zoals vastgelegd in de weergegeven processen-verbaal en het strafvonnis waarbij eiser ter zake is veroordeeld wegens verduistering van in totaal € 39.000, dan aan een door eiser overgelegde brief van 16 februari 2008 welke door [T] zou zijn ondertekend. Ook in zoverre faalt het beroep.

Eiser bestrijdt dat de met deze creditkaarten gedane uitgaven hem ten goede zijn gekomen. Voorts bestrijdt hij dat hij dergelijke kaarten heeft aangevraagd dan wel heeft gebruikt. Eiser stelt verder met deze kaarten reizen te hebben betaald en gemaakt in opdracht van en ten behoeve van mevrouw [D]. De inkomenscorrecties dienen daarom volgens eiser te vervallen.

Uit de bewezenverklaring van het in de strafzaak jegens eiser onder 2 tenlastegelegde volgt dat eiser zich met de uitgaven met genoemde kaarten (wederrechtelijk) heeft bevoordeeld. Niet gebleken is dat de uitgaven ten goede zijn gekomen aan de rechthebbenden [D] of[H]. Eiser heeft verder de zakelijkheid van deze uitgaven niet onderbouwd. De rechtbank volgt eiser ook niet in zijn stelling dat hij zakelijke reizen in opdracht van [D] maakte. De genoemde reizen vonden meestal plaats in het weekend en over het zakelijk doel van deze reizen heeft eiser niets naar voren gebracht.

Verweerder heeft de correctie ter zake van het gebruik van genoemde creditkaarten in bezwaar verlaagd met een bedrag van € 9.179 en in beroep stelt hij een verdere verlaging voor met een bedrag van € 12.780 tot € 41.611. Gelet op laatstgenoemde verlaging dient het beroep in de zaak HAA 13/4756 gegrond te worden verklaard. Het belastbaar inkomen uit werk en woning 2007 bedraagt aldus € 282.087 en het belastbaar inkomen uit sparen en beleggen bedraagt € 72.

Eiser wenst voor het jaar 2007 een voorziening te vormen voor (civiele) terugbetalingsverplichtingen aan benadeelde partijen en slachtoffers van oplichting en verduistering. Eiser heeft ter zitting zijn stelling laten varen dat er een terugbetalingsverplichting aan [R] bestond, zodat in zoverre de stelling dat een voorziening kan worden gevormd geen bespreking behoeft. Eiser heeft verder ter zitting aangegeven geen voorziening te willen vormen voor de lopende procedure inzake de ontneming van het wederrechtelijk verkregen voordeel als bedoeld in artikel 36e van het Wetboek van Strafrecht.

Eiser heeft voor het in aanmerking nemen van een voorziening aangevoerd dat in december 2007 voldoende zekerheid bestond dat uitgaven uit hoofde van een terugbetalingsverplichting jegens [D] en [W] zich zouden voordoen. Daartoe betoogt hij dat:

• -

  in december 2007 besprekingen hebben plaatsgevonden die aanleiding hebben gegeven tot het strafrechtelijk onderzoek tegen eiser;

• -

  volgens verschillende personen eiser op 13 december 2007 zou hebben bekend malversaties te hebben gepleegd;

• -

  tegen eiser op 17 en 18 december 2007 aangiften bij de politie zijn opgenomen;

• -

  de partner van eiser op 19 december 2007 is verhoord als verdachte;

• -

  de administratie van eiser op 24 december 2007 in beslag is genomen;

• -

  volgens het strafdossier eiser op 24 december 2007 als verdachte werd aangemerkt.

Met hetgeen eiser hierover heeft aangevoerd, bestond er naar het oordeel van de rechtbank ultimo 2007 geen redelijke mate van zekerheid dat eiser de van hem gevorderde bedragen in een later jaar zou moeten terugbetalen. De enkele omstandigheid dat ultimo 2007 voldoende reden was om een strafrechtelijk onderzoek tegen eiser te starten, brengt nog niet mee dat er een redelijke mate van zekerheid bestond dat eiser terugbetalingsverplichtingen zou hebben jegens benadeelden.

Eiser heeft ter zitting een civiel vonnis in kort geding van de rechtbank Amsterdam van 1 april 2010 overgelegd. Daarin staat dat [D] eiser op 28 januari 2008 heeft gedagvaard en dat daarbij een betaling is gevorderd ten bedrage van € 1.135.077,18 wegens bedrog, althans onverschuldigde betaling, althans een schadevergoeding wegens onrechtmatig handelen. Verder heeft eiser een stuk ingebracht waaruit volgt dat op 14 januari 2008 op verzoek van [D] conservatoir beslag is gelegd op een voor de onverdeelde helft aan eiser toebehorend appartement. Deze door eiser overgelegde stukken brengen geen verandering in het oordeel van de rechtbank dat ultimo 2007 geen voorziening kan worden gevormd. Genoemde vordering en de beslaglegging hebben zich immers na balansdatum voorgedaan. Voorts stond op dat moment geenszins vast dat deze vorderingen in rechte zouden worden gehonoreerd. Eiser is eerst in 2009 door de strafrechter veroordeeld tot terugbetaling aan benadeelde partijen. Ook in het licht hiervan bestond ultimo 2007 onvoldoende mate van zekerheid dat eiser de door hem genoten bedragen zou moeten terugbetalen.

Op basis van het hiervoor overwogene is de rechtbank van oordeel dat eiser in het jaar 2007 geen voorziening kan vormen.

Ten overvloede voegt de rechtbank onder verwijzing naar haar uitspraak van 30 april 2014, ECLI:NL:RBNHO:2014:3630, NTFR 2014/1840, aan het vorenstaande toe dat aftrek op de voet van artikel 3.14, vierde lid, aanhef en onder b, van de Wet IB 2001, eerst mogelijk is vanaf het moment dat eiser daadwerkelijk uitgaven doet om de door het misdrijf veroorzaakte schade te herstellen. Tot dat tijdstip zijn die kosten en lasten op grond van artikel 3.14, eerst lid, aanhef en onder d, van de Wet IB 2001 van aftrek uitgesloten, zodat ook om die reden geen voorziening kan worden gevormd (vgl. HR 9 september 2011, nr. 11/00473, ECLI:NL:HR:2011:BT2299, BNB 2011/288).

Op grond van artikel 67d van de Awr kan de inspecteur een vergrijpboete opleggen van ten hoogste 100% van de grondslag voor de boete, indien het aan opzet van de belastingplichtige is te wijten dat met betrekking tot een belasting welke bij aanslag wordt geheven, de aangifte niet, dan wel onjuist dan wel onvolledig is gedaan. Op grond van artikel 67e van de Awr kan de inspecteur met betrekking tot belastingen die bij wege van aanslag worden geheven gelijktijdig met het vaststellen van de navorderingsaanslag een vergrijpboete opleggen, indien het aan opzet of grove schuld van de belastingplichtige is te wijten dat de aanslag tot een te laag bedrag is vastgesteld of anderszins te weinig belasting is geheven. Opzet is het willens en wetens handelen of nalaten. Onder opzet wordt ook voorwaardelijk opzet verstaan, namelijk als belastingplichtige met zijn gedragingen (of nalaten te handelen) willens en wetens de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat te weinig inkomsten zouden worden aangegeven of dat te weinig belasting zou worden geheven.

Met eiser is de rechtbank van oordeel dat verweerder in het voornemen tot het doen van de uitspraak op bezwaar betreffende de vergrijpboete over 2005 met dagtekening 29 november 2011 ten onrechte heeft verwezen naar artikel 67d van de Awr terwijl de boete is opgelegd op basis van artikel 67e van de Awr. De rechtbank gaat hieraan evenwel voorbij nu verweerder zich hierbij kennelijk heeft verschreven en heeft bedoeld te verwijzen naar artikel 67e van de Awr als grondslag voor het opleggen van de boete. Dit blijkt ook uit voormelde kennisgeving van de boete en het voornemen tot afwijzing van het bezwaar in de brief van 10 augustus 2012 aan eiser. De rechtbank ziet geen reden gevolgen te verbinden aan de verschrijving van verweerder nu eiser hierdoor niet in zijn verdediging is geschaad. Anders dan eiser betoogt, is de omschrijving van de gedraging in de kennisgeving voldoende toegesneden op de delictsomschrijving in artikel 67e Awr. Er dient immers vanuit te worden gegaan dat het niet vermelden van inkomsten in de aangifte ib/pvv 2005 tot gevolg heeft dat de primitieve aanslag tot een te laag bedrag wordt vastgesteld en te weinig belasting wordt geheven.

De rechtbank volgt eiser ook niet in zijn betoog dat de voor de boetes gegeven motivering ondeugdelijk is. De in de kennisgevingen opgenomen verwijzing naar de strafrechtelijke veroordeling kan niet anders worden begrepen dan dat verweerder hiermee aannemelijk heeft willen maken dat in de onderhavige jaren resultaat uit overige werkzaamheden is genoten. De omstandigheid dat strafrechtelijke veroordeling nadien heeft plaatsgevonden doet er niet aan af dat eiser gehouden was de in 2005, 2006 en 2007 genoten resultaten in zijn aangifte ib/pvv te verantwoorden. Van een ongeoorloofde samenloop van de boetes met de strafrechtelijke veroordeling is evenmin sprake nu de strafrechtelijke veroordeling ziet op andere gedragingen, namelijk verduistering, oplichting, valsheid in geschrifte en witwassen, terwijl de boetes zijn opgelegd wegens het ten onrechte niet aangeven van belastbaar resultaat uit overige werkzaamheden in de aangiften ib/pvv.

Uit het voorgaande volgt dat eiser de resultaten uit zijn werkzaamheden in zijn aangiften ib/pvv had moeten vermelden. Eiser heeft door deze inkomsten niet te verantwoorden in zijn aangiften ib/pvv 2005, 2006 en 2007 willens en wetens de aanmerkelijke kans aanvaard dat hij onjuist en onvolledig aangifte zou doen en dat als gevolg hiervan de primitieve aanslagen over deze jaren tot te lage bedragen zouden worden vastgesteld. Het voor opzet vereiste bewustzijn bij eiser berust met name op de bewezenverklaring in het strafvonnis waaruit volgt dat eiser zich wederrechtelijk aanzienlijke voordelen heeft toegeëigend en hiervoor de nodige inspanningen heeft verricht. Gelet op de aard en de omvang van de door eiser in dit verband verrichte werkzaamheden en de omvang van de hieruit voorgekomen voordelen, is de rechtbank van oordeel dat het voor opzet vereiste bewustzijn bij eiser aanwezig is geweest ten tijde van de doen van de betreffende aangiften ib/pvv. De rechtbank acht opzet bewezen.

Eiser heeft aangevoerd dat de aangifte ib/pvv 2007 is ingediend na het wijzen van het strafvonnis en stelt zich op het standpunt dat het niet opnemen van enig resultaat uit overige werkzaamheden in zijn aangifte berust op een pleitbaar standpunt. Immers, tegenover de wederrechtelijk verkregen voordelen staan de betalingsverplichtingen aan benadeelde partijen opgelegd door de strafrechter dan wel civiele rechter en een eventuele ontnemingsvordering als bedoeld in artikel 36f Wetboek van Strafrecht. Op advies van zijn toenmalig adviseur mr. [vv] heeft hij een nihilaangifte ingediend, zo stelt eiser.

De rechtbank acht in dezen geen pleitbaar standpunt aanwezig. Eiser was hoe dan ook gehouden de inkomsten in zijn aangiften te vermelden. De stelling dat eiser destijds (en achteraf bezien ten onrechte) meende dat op deze inkomsten een voorziening of terugbetalingsverplichting in mindering zou kunnen worden gebracht en dat per saldo geen ib/pvv zou worden geheven over de inkomsten, doet hieraan geen afbreuk. Ook indien eiser wordt gevolgd in zijn stelling dat hij aldus op advies van zijn adviseur geen aangifte heeft gedaan van het resultaat uit overige werkzaamheden, is de rechtbank van oordeel dat het aan opzet van eiser is te wijten dat de aanslag tot een te laag bedrag is vastgesteld door het niet vermelden van de inkomsten in de aangifte. Eiser heeft hiermee bewust op de koop toe genomen dat de aangifte onjuist zou zijn.

De hoogte van de verschuldigde belasting is deels komen vast te staan met toepassing van omkering en verzwaring van de bewijslast. Deze omstandigheid dient in aanmerking te worden genomen bij de afweging of de opgelegde vergrijpboetes, gelet op de omstandigheden van de gevallen, passende en ook geboden sancties zijn voor de vergrijpen die zijn begaan (HR 18 januari 2008, nr. 41.832, ECLI:NL:HR:2008:BC1962). De rechtbank ziet geen aanleiding de opgelegde boetes in verband hiermee te matigen nu de aanslagen berusten op strafrechtelijke bewezenverklaringen die steun vinden in de gedingstukken en de rechtbank geen twijfel heeft over de juistheid van de in aanmerking genomen inkomsten.

Ter zitting heeft eiser gewezen op zijn beperkte financiële draagkracht en heeft hierover opgemerkt dat hij op dit moment mantelzorger voor zijn moeder is tegen kost en inwoning, en een uitkering heeft aangevraagd. Verweerder heeft deze omstandigheden niet weersproken.

De rechtbank acht aannemelijk dat eiser beperkte draagkracht heeft en ziet hierin aanleiding de opgelegde boetes (zoals in beroep door verweerder nader vastgesteld) ieder met 10% te matigen tot € 24.498 (2005), € 87.622 (2006) en € 61.394 (2007). De rechtbank acht (de hoogte van) deze boetes, gelet op de ernst van de feiten en de omstandigheden van de gevallen, uit een oogpunt van normhandhaving passend en geboden.

De rechtbank dient met betrekking tot de boetes voorts te onderzoeken of er sprake is van een overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het EVRM. Op grond van de uitgangspunten zoals geformuleerd door de Hoge Raad in zijn arrest van 22 april 2005, nr. 37.984 (ECLI:NL:HR:2005:AO9006) heeft voor de berechting van de zaak in eerste aanleg als uitgangspunt te gelden dat deze niet binnen een redelijke termijn geschiedt indien niet binnen twee jaar nadat die termijn is aangevangen uitspraak wordt gedaan, tenzij sprake is van bijzondere omstandigheden. Genoemde termijn vangt aan op het moment waarop eiser ervan uit mocht gaan dat hem een boete boven het hoofd hing.

De boetes zijn aangekondigd bij kennisgevingen van 7 april 2010 (betreft de aanslag ib/pvv 2007), 26 november 2010 (navorderingsaanslag ib/pvv 2005) en 15 december 2011 (navorderingsaanslag ib/pvv 2006). Op het moment waarop de rechtbank thans uitspraak doet is een termijn van bijna 4,5 jaren verstreken sinds eerstgenoemde kennisgeving, zodat de redelijke termijn in beginsel is overschreden met 2,5 jaren.

De rechtbank is evenwel van oordeel dat sprake is van bijzondere omstandigheden als bedoeld in voormeld arrest. De onderhavige bezwaarschriften zijn – mede op verzoek van eiser – gezamenlijk behandeld. In de bezwaarfase heeft een uitgebreide correspondentie plaatsgevonden tussen partijen. Uit de gedingstukken blijkt dat eiser in de bezwaarfase vele malen heeft verzocht om uitstel voor het geven van een reactie op door verweerder geuite voornemens tot het doen van de uitspraken op bezwaar. Verder heeft eiser meerdere malen verzocht om uitstel voor de motivering van zijn bezwaren. Eiser heeft ook diverse malen ingestemd met verlenging van de termijnen voor het doen van uitspraak op bezwaar door verweerder en heeft meerdere verzoeken gedaan om de beslissing op bezwaar aan te houden. De uitspraken op bezwaar zijn uiteindelijk gedaan op 15 oktober en 2 november 2013. Naar het oordeel van de rechtbank is er in de bezwaarfase veel meer dan “enige tijd” gegund voor het herstel van verzuimen en is veel meer dan ‘enig uitstel‘ voor het indienen van processtukken gegeven, als bedoeld in het arrest van de Hoge Raad van 20 juni 2014, nr. 13/01045, ECLI:NL:HR:2014:1461. De lange duur van de behandeling van de onderhavige zaken vindt voornamelijk zijn oorzaak in het optreden van eiser in de bezwaarfase. Eiser heeft zich met betrekking tot de redelijke termijn gerefereerd aan het oordeel van de rechtbank. Een en ander leidt de rechtbank tot de conclusie dat er geen redenen zijn de boetes in verband met overschrijding van de redelijke termijn te matigen.

Eiser heeft voorts verzocht om een immateriële schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn voor behandeling van het bezwaar en beroep tegen de onderhavige (navorderings)aanslagen. Hiervoor gelden dezelfde uitgangspunten als voor de beoordeling van de redelijke termijn in het kader van de boete, zij het dat de termijn aanvangt op het moment waarop verweerder het bezwaarschrift ontvangt. Uitgaande van ontvangst van de bezwaarschriften op 29 april 2010 (aanslag ib/pvv 2007), 3 januari 2011 (navorderingsaanslag ib/pvv 2005) en 16 januari 2012 (navorderingsaanslag ib/pvv 2006), is thans de redelijke termijn overschreden. Eiser heeft zich ook hier gerefereerd aan het oordeel van de rechtbank. Evenals hiervoor is geoordeeld met betrekking tot de boete is de rechtbank van oordeel dat sprake is van bijzondere omstandigheden die de langere duur van de behandeling rechtvaardigen en dat geen sprake is van een overschrijding van de redelijke termijn. De verzoeken om een immateriële schadevergoeding dienen derhalve te worden afgewezen.

Uit hetgeen hiervoor in 4.6.3 en 4.8.10 is geoordeeld, volgt dat de beroepen inzake de (navorderings)aanslagen ib/pvv 2005, 2006 en 2007 gegrond zijn, dat de boetes dienen te worden verminderd, dat de aanslag ib/pvv 2007 dient te worden gehandhaafd zoals deze in beroep ambtshalve is verminderd en dat de navorderingsaanslagen ib/pvv 2005 en 2006 dienen te worden gehandhaafd conform de uitspraken op bezwaar. Het bezwaar tegen de aanslag zwv 2008 is terecht niet-ontvankelijk verklaard, zodat dat beroep ongegrond zal worden verklaard. De verzoeken om een immateriële schadevergoeding worden afgewezen.