Uitspraken

De spoedeisendheid van de zaak vloeit uit het gestelde voort en is in voldoende mate gebleken.

Uit het over en weer betoogde, de overgelegde stukken en de omstandigheid dat de onderhavige procedure zich niet leent voor (nadere) bewijsvoering is de kantonrechter voorshands, rekeninghoudende met de vermoedelijke beslissing in de eventueel te entameren bodemzaak, het volgende van oordeel.

De vraag die partijen verdeeld houdt is of Woonwaard op goede gronden weigert een woning aan [huurder] ter beschikking te stellen met een beroep op haar tweede kans beleid. Niet in geschil is slechts plaats is voor een marginale rechterlijke toetsing van dit beleid. Dientengevolge moet beoordeeld worden of dit beleid in algemene zin dan wel voor [huurder] persoonlijk kennelijk onredelijk is. Hierover wordt als voorts overwogen.

In een situatie van schaarste op de woningmarkt, waarin vanwege de verhouding tussen de vraag naar sociale woonruimte en het relatief beperkte aanbod daarvan woningzoekenden geconfronteerd worden met wachttijden, is op zichzelf niet kennelijk onredelijk dat een door een individuele woningcorporatie gevoerd beleid een sanctie stelt op woonfraude, zoals door [huurder] gepleegd; ook wanneer deze sanctie bestaat uit een uitsluiting voor een periode van vijf jaar.

Ook uit de door [huurder] aangehaalde uitspraak van de kantonrechter van de rechtbank Noord-Nederland van 18 april 2013 valt niet zonder meer af te leiden dat een termijn van langer dan twee jaar als ontoelaatbaar moet worden beschouwd. Het bezwaar van die kantonrechter tegen het in die procedure centraal staande beleid betrof niet de sanctietermijn op zich, maar een ongeoorloofd onderscheid tussen huurders die akkoord gingen met contract beëindiging en huurders die hierover wensten te procederen.

Het door Woonwaard gevoerde beleid moet vooralsnog als toelaatbaar worden beschouwd. Derhalve dient te worden beoordeeld in hoeverre de bijzondere omstandigheden waarin [huurder] verkeert, ertoe leiden dat voor hem een uitzondering moet worden gemaakt. Hierover wordt als volgt overwogen.

De woonsituatie waar [huurder] zich in bevindt, kort gezegd, inhoudende kamerhuur met de noodzaak tot het delen van bepaalde voorzieningen, kan op zichzelf niet als schrijnend worden gekwalificeerd. Dat [huurder] hierdoor niet in staat is zijn kinderen bij hem thuis te ontvangen of te laten verblijven, doet hieraan niet af, nu gesteld noch gebleken is dat omgang en contact met deze kinderen niet elders plaats kan vinden. De onmogelijkheid van [huurder] om samen te wonen met zijn huidige partner, leidt evenmin tot een ander oordeel, nu niet is aangevoerd dat deze partner zelf niet over woonruimte beschikt.

De handelwijze van andere bij SVNK aangesloten corporaties valt buiten het bestek van deze procedure, nu de vordering zich niet tegen deze corporaties richt. Desondanks bestaat aanleiding het volgende te overwegen.

Niet aannemelijk is geworden dat [huurder] bij zijn zoektocht naar woonruimte geconfronteerd is geworden met een “vermelding op een zwarte lijst” of een ander absolute onmogelijkheid om via een andere bij SVNK aangesloten corporatie woonruimte te verkrijgen. Opgemerkt wordt dat [huurder] geen stukken heeft overgelegd waaruit blijkt dat hij intensief naar woonruimte heeft gezocht. Voorts is onweersproken dat iedere bij SVNK aangesloten corporatie vrij is in de toewijzing van woonruimte en dus niet gebonden is aan de door Woonwaard op de gezamenlijk beheerde lijst geplaatste aantekening. Daarbij komt dat [huurder] heeft erkend dat zijn enige in deze procedure concreet genoemde poging een woning te verkrijgen (Ymere) is stukgelopen omdat hij niet beschikte over documenten, die kennelijk nodig waren om zijn recht op sociale woonruimte aan te tonen.

Het vorenoverwogene leidt tot het oordeel, dat de vordering van [huurder] zal worden afgewezen, met zijn veroordeling in de kosten van het geding.