Uitspraken

De eis van de officier van justitie

De officier van justitie heeft gevorderd dat verdachte voor het door de officier van justitie bewezen geachte zal worden veroordeeld tot een gevangenisstraf van 12 maanden met aftrek van voorarrest, waarvan 4 maanden voorwaardelijk, met een proeftijd van 2 jaren, met oplegging van bijzondere voorwaarden, inhoudende een meldplicht, de verplichting zich ambulant te laten behandelen bij De Waag of een soortgelijke instelling en een verbod om direct of indirect contact te zoeken met [slachtoffer]. De officier van justitie heeft bij haar eis rekening gehouden met het grote leeftijdsverschil tussen verdachte en [slachtoffer], met het feit dat verdachte wist dat wat hij deed strafbaar was en met het feit dat verdachte, wetende dat hij met hiv is besmet, dit opzettelijk voor [slachtoffer] heeft verzwegen. Het contactverbod is volgens de officier van justitie noodzakelijk omdat verdachte zelfs tijdens zijn verblijf in het huis van bewaring niet heeft nagelaten contact te zoeken met [slachtoffer].

Het standpunt van de verdediging

De verdediging bepleit de oplegging van een straf die gelijk is aan de duur van de voorlopige hechtenis. Zij is van mening dat er ondanks het leeftijdsverschil tussen verdachte en [slachtoffer] sprake was van een gelijkwaardige relatie waarin twee personen verliefd waren op elkaar, en waar seks dan ook bij hoort. De sociaal ethische norm die aan art. 245 Sr ten grondslag ligt, acht zij achterhaald. Verdachte en [slachtoffer] kenden elkaar al enige tijd voordat zij met elkaar in Utrecht afspraken. [slachtoffer] heeft de zaak niet aanhangig gemaakt en het is evenmin haar wens dat verdachte voor het onderhavige feit wordt bestraft. Volgens de verdediging volgt uit de schriftelijke slachtofferverklaring van [slachtoffer] dat voor zover er op dit moment problemen zijn, deze vooral zien op de spanningen die door het voorval in de relatie met de (stief)ouders zijn veroorzaakt en niet op de seks an sich. Verdachte spreekt doorgaans met een meisje dat hij leuk vindt niet direct over zijn hiv-bestemming omdat hij daarmee zijn potentiële partner zou afschrikken. Daarnaast is het zo dat de ziekte door medicijngebruik zodanig onder controle is dat er thans slechts een zeer geringe kans is dat het virus wordt overgedragen. Ter staving daarvan heeft de verdediging een medische verklaring overgelegd. Volgens de verdediging heeft er bovendien tussen verdachte en [slachtoffer] enkel beschermde seks plaatsgehad. Er is dus geen reden om de hiv-besmetting als strafverzwarende omstandigheid in aanmerking te nemen.

Verder is aangevoerd dat verdachte niet eerder openheid van zaken heeft gegeven omdat hij zich in de setting van zijn detentie onvoldoende veilig voelde om te verklaren. Tot slot wordt geen aanleiding gezien voor behandeling, nu verdachte de fase van bagatellisering voorbij is.

Het oordeel van de rechtbank

De rechtbank heeft bij de strafoplegging gelet op de aard en de ernst van het bewezenverklaarde en de omstandigheden waaronder dit is begaan, alsmede op de persoon van verdachte, zoals van een en ander uit het onderzoek ter terechtzitting is gebleken. De rechtbank heeft bij de keuze tot het opleggen van een vrijheidsbenemende straf en bij de vaststelling van de duur daarvan in het bijzonder de volgende omstandigheden laten meewegen.

Verdachte heeft als 30-jarige man tussen 8 en 9 augustus 2013 in een hotel ten minste twee keer seksuele gemeenschap gehad met de 14-jarige [slachtoffer]. Zij hadden elkaar eerder ontmoet tijdens een vakantie in Hongarije en onderhielden sindsdien contact via zogenaamde whatsapp-berichten. Uit de feiten en omstandigheden, en met name uit de inhoud van deze whatsapp-berichten van verdachte aan die [slachtoffer] leidt de rechtbank – anders dan de verdediging - af dat verdachtes handelen niet zozeer gericht was op het aangaan van een affectieve relatie, maar veeleer op het hebben van seks met haar. Hij stuurde met dat doel aan op een ontmoeting in een hotel. De grote hoeveelheid whatsapp-berichten gaan over weinig anders. In ieder geval blijkt daaruit niet dat verdachte interesse had in het dagelijkse wel en wee van [slachtoffer]. Wel blijkt daaruit dat verdachte goed geïnformeerd was over de strafbaarheid van zijn handelen. Ruim een week voor de ontmoeting in het hotel – toen verdachte overigens nog een relatie had met een andere vrouw – stuurde hij aan [slachtoffer] het bericht dat ontuchtige handelingen met minderjarigen tussen de twaalf en zestien jaar verboden zijn zelfs als ze op vrijwillige basis plaatsvinden en dat dergelijke handelingen worden bedreigd met maximaal acht jaar gevangenisstraf. Art. 245 Sr strekt tot bescherming van minderjarigen tegen het ondergaan van ernstige seksuele handelingen en tegen misbruik van hun afhankelijkheid van en kwetsbaarheid ten opzichte van anderen. De rechtbank rekent het verdachte aan dat hij, wetende dat wat hij deed strafbaar was, heeft aangestuurd op het hebben van seks met [slachtoffer].

Nadat [slachtoffer] hem daarover had bevraagd, en nog voordat de seksuele gemeenschap met haar plaatshad, heeft verdachte gelogen over zijn hiv-besmetting. De rechtbank leidt uit de verklaringen van [slachtoffer] af dat verdachte ten minste éénmaal onbeschermde seks met haar heeft gehad. Zij ziet – anders dan de verdediging - geen aanleiding om te twijfelen aan de betrouwbaarheid van dit onderdeel van de verklaringen, temeer nu de 14-jarige [slachtoffer] daarin zeer gedetailleerd over de gang van zaken met betrekking tot de onveilige seks heeft verklaard. De rechtbank rekent de verdachte – wat er ook zij van het mogelijk beperkte besmettingsgevaar – zeer aan dat hij zijn hiv-besmetting voor de 14-jarige [slachtoffer] welbewust heeft verzwegen én onbeschermde seks met haar heeft gehad en zo zijn eigen belangen boven die van [slachtoffer] heeft gesteld.

Uit de schriftelijke slachtofferverklaring blijkt de impact van het gebeuren op het leven van [slachtoffer]. Zij is verdrietig en teleurgesteld en haar vertrouwen is ernstig geschaad. Bovenal hebben zij en haar ouders maandenlang in spanning de –uiteindelijk gunstige - uitslag van een hiv-test af moeten wachten.

Verdachte heeft lange tijd geen openheid van zaken gegeven. Aanvankelijk ontkende hij de ontmoeting met [slachtoffer]. Later, tegenover de reclassering, heeft verdachte in strijd met de waarheid verteld dat hij na een dag optrekken met [slachtoffer] inzag dat zij te jong was en daarom geen seks met haar heeft gehad. Eerst ter terechtzitting heeft verdachte tegenover de rechtbank toegegeven tweemaal seks te hebben gehad met [slachtoffer]. Daarbij heeft verdachte duidelijk gemaakt dat hij weliswaar op de hoogte is van de strafbaarheid van zijn handelen, maar dat hij de strafwaardigheid daarvan niet inziet. De rechtbank heeft ook deze omstandigheden meegewogen bij de strafoplegging.

In het reclasseringsrapport van 31 december 2013 komt naar voren dat verdachte er een levensstijl op nahoudt waarin hij alleen wil doen waar hij zelf zin in heeft. Vanaf zijn 18e jaar heeft hij overmatig cannabis en amfetamine gebruikt. Sinds hij, mogelijk als gevolg van overmatig drugsgebruik, vier jaar geleden een herseninfarct kreeg, gebruikt hij geen amfetamine meer. Hij blowt af en toe en gebruikt geregeld overmatig alcohol. Onder invloed raakt hij seksueel ontremd. Hij heeft veel wisselende seksuele contacten gehad en heeft daarbij uiteindelijk hiv opgelopen. Zijn zelfcontrole op seksueel gebied lijkt beperkt. Hij houdt daarbij geen rekening met zichzelf of de ander. Ook zijn inlevingsvermogen is beperkt. Hij presenteert zich competent en vol zelfvertrouwen. Hij is gericht op eigen belang en heeft grote moeite met autoriteit. De reclassering adviseert aan verdachte een (gedeeltelijk) voorwaardelijke straf op te leggen met als bijzondere voorwaarden een meldplicht en een ambulante behandelverplichting teneinde zijn seksuele gedrag onder controle te houden.

Uit het uittreksel uit het justitieel documentatieregister blijkt dat verdachte niet eerder voor strafbare feiten is veroordeeld. De rechtbank houdt met deze omstandigheid ten gunste van de verdachte rekening.

Alles bijeengenomen komt de rechtbank met de officier van justitie tot het oordeel dat verdachte een ernstig feit is aan te rekenen, waarvoor een gevangenisstraf op zijn plaats is. Daarnaast is de rechtbank van oordeel dat reclasseringstoezicht en behandeling is aangewezen om gevaar voor herhaling te verminderen. Ter bevordering daarvan zal de rechtbank- anders dan door de officier van justitie is gevorderd – een groter deel van de gevorderde 12 maanden gevangenisstraf voorwaardelijk opleggen. De rechtbank heeft daarbij acht geslagen op straffen die in het verleden in min of meer vergelijkbare gevallen zijn opgelegd.

Tot slot zal de rechtbank aan verdachte – overeenkomstig de eis van de officier van justitie en ter bescherming van [slachtoffer] – een contactverbod opleggen. Art. 245 Sr strekt tot bescherming van minderjarigen tot 16 jaar. [slachtoffer] is inmiddels 15 jaar oud. De rechtbank is dan ook van oordeel dat met een contactverbod voor de duur van één jaar kan worden volstaan.