Uitspraken

De officier van justitie acht wettig en overtuigend bewezen dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan het ten laste feit in alle drie de varianten. Daarmee kan volgens haar wettig en overtuigend worden bewezen dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan de gedragingen zoals strafbaar gesteld in de artikelen 242, 243 en 249 van het Wetboek van Strafrecht. Zij baseert zich daarbij op de zich in het dossier bevindende bewijsmiddelen, alsmede op de verklaring van verdachte ter terechtzitting.

De verdediging is van mening dat de rechtbank niet tot een bewezenverklaring kan komen van het aan de verdachte ten laste gelegde feit. De raadsman heeft bepleit dat vrijspraak moet volgen voor het deel van de tenlastelegging dat ziet op artikel 242 Wetboek van Strafrecht, het deel dat ziet op artikel 243 Wetboek van Strafrecht en het deel dat ziet op artikel 249 Wetboek van Strafrecht. Hiertoe heeft de raadsman verschillende argumenten naar voren gebracht. De rechtbank zal deze in het vonnis - op de plaats waar dat relevant is - bespreken, en daarbij enkel ingaan op die standpunten die deugdelijk zijn onderbouwd en zijn voorzien van een ondubbelzinnige conclusie.

De rechtbank gaat op grond van de wettige bewijsmiddelen van de volgende feiten en omstandigheden uit.1

Tijdens een gesprek met het bureau integriteit van het UWV op 25 september 2012 heeft

[slachtoffer] -zakelijk weergegeven- het volgende verklaard:

Op 22 maart 2010 had ik mijn eerste gesprek met mijn arbeidsdeskundige [verdachte]. Na dit eerste gesprek volgden meer gesprekken. Het ging in die periode niet goed met mij. Tijdens die gesprekken merkte [verdachte] dat ik het psychisch erg moeilijk had. Ik vertoonde kenmerken van angst die hij signaleerde, oppakte en waar hij nader op in ging. [verdachte] ging mij steeds meer persoonlijke vragen stellen en vragen over mijn angstprobleem.2

Ik heb hem verteld wat ik aan traumatische ervaringen heb opgelopen. Ik ben seksueel misbruikt. [verdachte] vond dat de angst, het verdriet en de pijn die ik heb, mij in de weg staan om de maatschappij in te gaan en hij wilde mij daar wel een handje bij helpen. Ik was nog steeds bezig met mijn traumaverwerking en dat heeft hij gesignaleerd.3

De gesprekken die ik met [verdachte] voerde waren een uitvraag over mijn traumatische ervaringen. Tijdens het vertellen hierover werd ik telkenmale weer angstig en voelde ik iedere keer weer die pijn terugkomen die ik toen ervaren heb, omdat het nog (deels) onverwerkte trauma’s zijn. Ik kreeg “flash-backs” (herbelevingen) daarover en beleefde op zo’n moment alles weer opnieuw. Ik raakte mijzelf “kwijt”.4

Op 19 januari 2011 bezocht [verdachte] mij voor de 5e maal op mijn huisadres te [woonplaats].5 Wederom ging het gesprek over mijn opgelopen trauma.6

Ik moest van [verdachte] op mijn traumaplek blijven staan. Op dat moment herbeleefde ik dingen die ik niet wilde. Op dat moment was ik heel instabiel. Op dat moment is [verdachte] naar mij toe gekomen en heeft me vastgepakt met zijn armen om mij heen en hield me zo strak vast. Ik was aan het herbeleven. Ik kon niet meer praten en lag verstijfd en met herinneringspijn op de grond. Op dat moment legde hij zijn hand in mijn kruis (met mijn broek aan). Hij masseerde een paar minuten mijn kruis met mijn broek aan. Zodra ik weer controle had over mijn spieren kroop ik weg. Hij zei: Daar zit veel pijn. Ik ga je helpen. 7

Op 17 februari 2011 bezocht hij mij voor de 6e maal op mijn huisadres. Het ging precies zoals op 19 januari 2011. Ik herbeleefde alles opnieuw. [verdachte] maakte mijn broek los. Ik verlamde van angst nadat [verdachte] mijn broek naar beneden had getrokken. Het werd letterlijk zwart voor mijn ogen. Op het moment dat het zwart voor mijn ogen ver weg was, was ik verlamd van angst, herinneringspijn en uitputting. Op dat moment zat hij al diep met zijn vinger in mijn vagina en was hij met vingeren bezig. Ik kon niet meer praten door de shock wat er gebeurde. Op het moment dat hij dacht dat de pijn eruit was, stopte hij met vingeren. Dat was op het moment dat ik weer controle had over mijn spieren en snel van de plek wegkroop.8

Op 20 april 2011 ging het gesprek wederom over mijn opgelopen trauma. Opnieuw moest ik naar de plek van het trauma. Op het moment dat ik opnieuw verlamde, vingerde hij mij zeker 20 minuten. Hij wisselde dat af door met zijn vinger ook anaal te gaan. Hij praatte over mijn proces, dat ik de pijn uit mijn lijf moest laten gaan.9

Op 2 mei 2011 bezocht [verdachte] mij voor de 8e maal op mijn huisadres. Opnieuw moest ik naar de plek van het trauma en gebeurde hetzelfde. Hij vingerde mij.10

Op 18 januari 2012 bezocht [verdachte] mij voor de 9e maal op mijn huisadres. [verdachte] nam mij mee naar de slaapkamer. Daar ging ik al snel mijn trauma herbeleven. Hij vingerde me hard en duwde de vibrator een klein stukje mijn vagina in. Hij haalde de vibrator minutenlang heen en weer.11

Verdachte heeft op 4 december 2013 ten overstaan van de politie -zakelijk weergegeven- het volgende verklaard:

Na september 2010 is het fysieke contact tussen mij en [slachtoffer] begonnen.12 Ik heb haar vastgehouden. Ik heb mijn hand in haar kruis gelegd, met en zonder textiel ertussen.13 Het is een aantal keer gebeurd dat ik mijn hand in haar kruis legde en dat ik met één vinger naar binnen ging in haar vagina. Het zal zo zijn dat zij in een herbeleving zat.14 Het ging eerst met textiel ertussen. Daarop kreeg ik de reactie dat het goed was en dat ik daarmee de pijn weghaalde. Naar aanleiding daarvan ging dat verder.15 Ik heb mijn hand in haar kruis gelegd en daar heel langzaam mee bewogen. Ik heb ook compressie gebruikt op haar anus. Omdat de pijn eerder uit haar vagina was gekomen, dacht ik, op dezelfde manier kan ik die pijn daar weghalen. Ik heb zonder overleg mijn hand op haar anus gelegd. Daar heb ik mijn vinger een heel klein stukje ingestopt.16

Ze had twee vibrators. Ik heb ze gepakt. Ik wist wel iets wat ik daarmee moest doen.17

Verdachte heeft ter terechtzitting -zakelijk weergegeven- het volgende verklaard:

De vibrators heb ik in haar vagina naar binnen gebracht en heen en weer bewogen.

Verdachte heeft ter terechtzitting -zakelijk weergegeven- verder het volgende verklaard:

Door het eerste fysieke contact kreeg [slachtoffer] een herbeleving. Toen ik mijn hand in haar kruis had gelegd, zei [slachtoffer] achteraf dat het geholpen had. Ze zei dat de pijn eruit kwam. Daaruit trok ik de conclusie dat die methode haar hielp. Dat maakte dat ik op een gegeven moment naar binnen ben gegaan. Het was tijdens een herbeleving en vlak daarna. Ik ben geen therapeut. Ik wist dat [slachtoffer] getraumatiseerd was door gebeurtenissen in het verleden. Zij nam mij daarover in vertrouwen. Zo heeft zij bijvoorbeeld aan mij verteld dat zij op 7-jarige leeftijd door drie mannen is verkracht. Als zij uit een herbeleving kwam, was zij weer duidelijk in contact. Ik zag dat sprake was van een herbeleving als zij heel erg aan het trillen was. Tijdens een herbeleving was zij niet in staat haar wil kenbaar te maken. Op het moment dat zij uit een herbeleving kwam, gaf zij aan hoe het met haar was.

Ik wist dat [slachtoffer] in therapie was en dat ze behandeld werd. Ze zei dat ze vond dat de therapie niet snel genoeg ging. Dat steeds kleine stapjes werden gezet. Ik ben meegegaan in het zetten van grote stappen.

Ik verrichtte tijdens herbelevingen seksuele handelingen met haar, omdat zij dan de meeste pijn had. Daarom legde ik juist die momenten mijn hand in haar kruis. Als zij weer terug was, praatten we erover.18

In haar verklaring inzake klacht mevr. [slachtoffer] heeft dr. [getuige], psychotherapeut, de achtergrond en behandelgeschiedenis van mevr. [slachtoffer] toegelicht. Zij heeft daarover -zakelijk weergegeven- vermeld:

Mevr. [slachtoffer] is zeer ernstig getraumatiseerd vanaf een zeer jonge leeftijd door seksueel misbruik, fysieke mishandeling en emotionele verwaarlozing door veel verschillende daders. Als gevolg hiervan ontwikkelde zij ernstige en chronische posttraumatische stress klachten (PTSS) en dissociatieve klachten.19

Psychotherapeute [getuige] heeft als getuige -zakelijk weergegeven- het volgende verklaard.

Ik heb gepubliceerd op het gebied van chronische traumatisering en dissociatieve storingen. [slachtoffer] kwam bij mij omdat zij haar trauma wilde verwerken. Zij vertelde dat ze een vriend of kennis had die met haar traumaverwerking aan het doen was. Hij deed een methode om naar één van haar trauma’s te gaan en haar die gevoelens te laten herhalen. Dat is nergens voor nodig als je een trauma hebt. Dat is her traumatiserend.20 Ik sluit niet uit dat de arbeidsdeskundige wist of op de hoogte was van het feit dat als hij haar op die plek zou laten gaan of tegen zich aan zou drukken, zij terug zou kunnen gaan in een herbeleving en hij daar misbruik van zou kunnen maken. Ze zou verlammingsverschijnselen krijgen en hij zou dan zijn gang kunnen gaan. Als je dan je vingers in iemands vagina steekt, kan die zich niet verweren.21

De hiervoor weergegeven feiten en omstandigheden worden slechts gebezigd tot het bewijs van dat tenlastegelegde feit waarop deze blijkens de inhoud kennelijk betrekking hebben.

T.a.v. artikel 242 Wetboek van Strafrecht

Voor een bewezenverklaring van het in artikel 242 Wetboek van Strafrecht neergelegde strafbare feit dient sprake te zijn van dwang. Ten laste is gelegd dat de verdachte dwang heeft uitgeoefend door opzettelijk misbruik te maken van zijn uit feitelijke verhoudingen voortvloeiend overwicht, bestaande uit de wetenschap van de verdachte van het getraumatiseerde verleden van [slachtoffer], de invloed van de verdachte op de vraag in hoeverre [slachtoffer] arbeidsgeschikt zou worden verklaard en de beïnvloedbaarheid en de geestesgesteldheid van [slachtoffer].

De rechtbank is van oordeel dat op basis van genoemde omstandigheden weliswaar kan worden vastgesteld dat sprake was een afhankelijkheidsrelatie van [slachtoffer] ten opzichte van de verdachte, maar dat het enkele bestaan van een afhankelijkheidsrelatie onvoldoende is voor het aannemen van dwang in de zin van artikel 242 Wetboek van Strafrecht. Voor zover [slachtoffer] heeft verklaard dat verdachte haar heeft gedwongen de seksuele handelingen te ondergaan, vindt deze verklaring geen steun in ander objectief bewijsmateriaal.

Gelet op het voorgaande acht de rechtbank niet wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan dit onderdeel van de tenlastelegging, zodat zij de verdachte hiervan zal vrijspreken.

T.a.v. artikel 243 Wetboek van Strafrecht

Gelet op de redengevende feiten en omstandigheden die in voornoemde bewijsmiddelen zijn vervat, acht de rechtbank wel wettig en overtuigend bewezen dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan het onder artikel 243 van het Wetboek van Strafrecht neergelegde strafbare feit.

Voor een bewezenverklaring van artikel 243 Wetboek van Strafrecht is vereist dat sprake is van het plegen van handelingen die (mede) bestaan uit het seksueel binnendringen van het lichaam van iemand, van wie de dader weet dat zij verkeert in staat van bewusteloosheid, verminderd bewustzijn of lichamelijke onmacht, dan wel

lijdt aan een zodanige gebrekkige ontwikkeling of ziekelijke stoornis van de geestvermogens dat hij of zij als gevolg daarvan niet of onvolkomen in staat is omtrent de seksuele handelingen:

Uit de verklaringen van [slachtoffer] kan worden afgeleid dat de door verdachte bij haar verrichtte seksuele handelingen steeds begonnen op het moment dat zij zich in een herbeleving bevond. Verdachte heeft dat zelf ook bevestigd. [slachtoffer] heeft verklaard dat zij tijdens een herbeleving heel instabiel was, dat zij dan niet meer kon praten en dat haar lichaam verstijfd was. Ze was dan verlamd van angst, herinneringspijn en uitputting. Pas nadat zij uit de herbeleving was gekomen, had zij weer controle over haar spieren. De psychotherapeut van [slachtoffer], [getuige], heeft bevestigd dat [slachtoffer] tijdens een herbeleving verlammingsverschijnselen kon krijgen. [getuige] heeft verklaard dat als je onder die omstandigheden je vingers in iemands vagina steekt, diegene zich niet kan verweren.

Een herbeleving, zoals hiervoor omschreven, kan naar het oordeel van de rechtbank worden aangemerkt als een toestand waarin sprake is van verminderd bewustzijn of lichamelijke onmacht.

De verdachte heeft ter terechtzitting verklaard dat hij wist wat een herbeleving was en

dat hij wist dat [slachtoffer] op dergelijke momenten niet in staat was haar wil kenbaar te maken. Met die wetenschap had hij [slachtoffer] met meer voorzichtigheid moeten benaderen. Hij wist dat [slachtoffer] getraumatiseerd was ten gevolge van seksueel misbruik in het verleden en hij was zich ervan bewust dat hij op dat gebied geen therapeut was. Desondanks is hij haar gevolgd in haar wens om, anders dan therapeute [getuige] deed, grote stappen te zetten in haar traumaverwerking. Op basis van zijn eigen gevoel succes te bereiken met zijn ‘behandeling’ is hij daarmee doorgegaan. De reacties van [slachtoffer] achteraf vormden de aanleiding voor dat gevoel van succes. De verdachte had er niet op mogen vertrouwen dat [slachtoffer] in haar getraumatiseerde toestand, ook buiten de momenten van herbelevingen om, in staat was daaromtrent haar wil te bepalen dan wel kenbaar te maken. Uitsluitend op basis van de reacties van [slachtoffer] achteraf, had hij niet tijdens volgende momenten van herbeleving steeds weer verdergaande seksuele handelingen met haar mogen verrichten.

Dat [slachtoffer] e-mails en sms-berichten heeft gestuurd aan de verdachte waarin zij lijkt aan te dringen op afspraken met de verdachte, maakt voornoemd oordeel niet anders. Het in dat kader door de raadsman aangehaalde e-mailbericht d.d. 16 november 2010 is bovendien door [slachtoffer] geschreven voorafgaand aan de ten laste gelegde periode. Niet vastgesteld kan worden dat de verdachte reeds op dat moment seksuele handelingen bij [slachtoffer] verrichtte.

De rechtbank ziet geen aanleiding om, zoals de raadsman voorwaardelijk heeft verzocht, onderzoek te doen naar de gesteldheid van [slachtoffer] en meer duiding te geven aan de ‘herbelevingen’. Nu verdachte zelf ter terechtzitting heeft verklaard dat hij wist wat een herbeleving was en dat [slachtoffer] op dergelijke momenten niet in staat was haar wil kenbaar te maken, bestaat daartoe geen noodzaak.

Op basis van de verklaringen van [slachtoffer] kan worden vastgesteld dat de verdachte handelingen bij [slachtoffer] heeft verricht die mede hebben bestaan uit het seksueel binnendringen van het lichaam. De verklaringen van de verdachte vormen hiervoor een bevestiging. Niet kan worden vastgesteld dat de verdachte [slachtoffer] in zijn bijzijn haar eigen vagina heeft laten betasten, dat hij de vagina van [slachtoffer] heeft gelikt en dat hij zijn penis in de vagina en anus van [slachtoffer] heeft gebracht. Voor deze onderdelen van de tenlastelegging vindt de verklaring van [slachtoffer] geen steun in andere bewijsmiddelen. De rechtbank zal de verdachte daarom van die onderdelen van de tenlastelegging vrijspreken.

T.a.v. artikel 249 Wetboek van Strafrecht

De rechtbank acht niet wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan het als ambtenaar plegen van ontucht met een persoon die aan zijn gezag onderworpen is of aan zijn waakzaamheid is toevertrouwd, zoals strafbaar gesteld in artikel 249 Wetboek van Strafrecht.

Voor een bewezenverklaring van dit deel van de tenlastelegging is volgens vaste jurisprudentie vereist dat sprake is van een juridische, geformaliseerde relatie tussen de ambtenaar en het slachtoffer. Beslissend hiervoor is wat formeel of normaal tot de taak van de ambtenaar kan worden gerekend. Voor strafbaarheid is vereist dat het slachtoffer zich ten opzichte van de ambtenaar in een dwangmatige positie bevindt. Een voortgezette relatie valt niet meer onder het bereik van artikel 249 Wetboek van Strafrecht.

[slachtoffer] was ten tijde van de ten laste gelegde periode op arbeidsdeskundig gebied niet meer afhankelijk van de verdachte. De mate van haar arbeidsgeschiktheid was al vastgesteld en haar scholingstraject was goedgekeurd. Het dossier van [slachtoffer] behoefde arbeidskundig gezien niet meer geopend te worden. De afspraken die zij met de verdachte had, zagen op haar traumaverwerking, hetgeen normaliter niet tot de taak van een arbeidsdeskundige kan worden gerekend. Gelet hierop is de rechtbank van oordeel dat geen sprake meer was van een ten opzichte van de verdachte dwangmatige positie van [slachtoffer] zoals vereist voor een bewezenverklaring onder artikel 249 Wetboek van Strafrecht. Zij zal de verdachte daarom vrijspreken van het onderdeel van de tenlastelegging dat valt onder de reikwijdte van artikel 249 Wetboek van Strafrecht.