Uitspraken

Eiser voert aan dat hij ten tijde van de datum in geding medisch gezien meer beperkingen ondervond dan die waarvan verweerder op grond van het onderzoek van de verzekeringsarts bezwaar en beroep is uitgegaan. Eiser heeft in bezwaar stukken van behandelaars overgelegd waaruit blijkt dat hij concentratieproblemen heeft, wat volgens hem zou moeten leiden tot het aannemen van psychische beperkingen die verweerder niet heeft meegewogen. Ook wijst hij op zijn lage score die zijn Global Assessment of Functioning (GAF) oplevert. Verder blijkt volgens eiser uit de stukken van de behandelaars dat zijn rugklachten door verweerder niet goed zijn beoordeeld.

Verweerder erkent het bestaan van concentratieproblemen en stelt zich op het standpunt dat die ertoe hebben geleid dat door de verzekeringsarts bezwaar en beroep specifieke voorwaarden voor het persoonlijk functioneren in arbeid zijn gesteld. Voor het aannemen van beperkingen op het gebied van het verdelen van de aandacht is bij eiser geen aanleiding, aldus verweerder. Ook de rugklachten van eiser worden door verweerder erkend en zijn naar zijn oordeel in voldoende mate meegewogen bij de door de verzekeringsarts bezwaar en beroep aangenomen fysieke beperkingen.

De rechtbank stelt voorop dat aan rapportages opgesteld door een verzekeringsarts, indien deze rapportages op zorgvuldige wijze tot stand zijn gekomen, geen inconsistenties bevatten en concludent zijn, naar vaste rechtspraak van de Centrale Raad van Beroep (CRvB) een bijzondere waarde toekomt in die zin, dat verweerder zijn besluiten omtrent de arbeidsongeschiktheid van een betrokkene op dit soort rapportages mag baseren. Dit betekent echter niet dat deze rapportages en het daarop gebaseerde besluit in beroep of in hoger beroep niet aantastbaar zijn. Het is echter aan de betrokkene om aan te voeren en zo nodig aannemelijk te maken dat de in de rapportages gegeven beoordeling onjuist is. Daarvoor is in beginsel een rapportage van een regulier medicus noodzakelijk. De rechtbank verwijst naar de uitspraak van de CRvB van 19 juni 2013 (ECLI:NL:CRVB:2013:CA3794).

In de brief van 10 september 2012 van A. van der Gaag, psychiater, wordt onder het kopje ‘psychiatrisch onderzoek’ opgemerkt dat eiser een slechte concentratie heeft. In de brief van 2 april 2013 van M.C. Dekker, sociaal-psychiatrisch verpleegkundige, wordt dit herhaald. In de brief van 25 januari 2013 van S.P.M. van Egeraat, anesthesioloog- pijnbestrijder, wordt geconcludeerd dat eiser aspecifieke pijnklachten heeft in de rug. In de brief van 20 maart 2013 van M. Blom, chiropractor, wordt aangegeven dat eiser rugklachten heeft met uitstraling in het been en dat op een MRI-scan duidelijk een uitstulping van de tussenwervelschijf zichtbaar is, die mogelijk een deel van de uitstralende klacht in het been veroorzaakt. Daarbij merkt de chiropractor op dat hij eiser onlangs niet meer heeft gezien op het spreekuur en dat hij daarom geen objectieve bevindingen kan beschrijven. In de functionele mogelijkhedenlijst (FML), die is opgesteld door de verzekeringsarts ten behoeve van het primaire besluit en waarvan de verzekeringsarts bezwaar en beroep in diens rapportage heeft geoordeeld dat die ongewijzigd diende te blijven, worden de volgende specifieke voorwaarden voor het persoonlijk functioneren in arbeid gesteld:

• -

  de cliënt is aangewezen op een voorspelbare werksituatie, kan niet flexibel inspelen op sterk wisselende uitvoeringsomstandigheden en/of taakinhoud;

• -

  afgebakende taken, geen stressvolle werkomgeving.

In de FML zijn verder als gevolg van de rugklachten van eiser beperkingen aangenomen met betrekking tot dynamische handelingen en statische houdingen.

Eiser heeft niet aangevoerd dat de rapportage van de verzekeringsarts bezwaar en beroep niet op zorgvuldige wijze tot stand is gekomen, inconsistenties bevat of niet concludent is. Hij kan zich echter niet vinden in de conclusies die de verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft verbonden aan de door eiser in bezwaar overgelegde brieven van de (medische) behandelaars, voor wat betreft de psychische problematiek. Nu hij in beroep echter geen nieuwe medische gegevens heeft overgelegd ter staving van dit standpunt, heeft eiser niet aannemelijk gemaakt dat de door de verzekeringsarts bezwaar en beroep gegeven beoordeling, waarin ook de concentratieproblemen zijn meegewogen, onjuist is en dat in de FML in dit kader meer beperkingen hadden moeten worden aangenomen. Uit vaste rechtspraak van de CRvB volgt bovendien dat de GAF-score slechts een indicatie vormt voor de belastbaarheid van eiser, maar dat de uiteindelijk vastgestelde beperkingen doorslaggevend zijn. De rechtbank overweegt met betrekking tot de rugklachten van eiser dat de beoordeling van de verzekeringsarts bezwaar en beroep daarover is gebaseerd op de diagnose van de anesthesioloog-pijnbestrijder, die uitgaat van aspecifieke rugklachten. De enkele verwijzing naar de brief van de chiropractor is onvoldoende om aannemelijk te maken dat dit oordeel en de op grond daarvan in de FML aangenomen beperkingen onjuist zijn. Daarbij acht de rechtbank van belang dat een chiropractor geen arts is en daarom niet bevoegd is een oordeel te geven over de medische situatie van eiser en daarnaast dat de chiropractor zelf ook reeds heeft aangegeven dat hij geen objectieve bevindingen kan beschrijven. In wat eiser heeft aangevoerd heeft de rechtbank dan ook geen aanknopingspunten gevonden om te oordelen dat de aan het bestreden besluit ten grondslag liggende medische beoordeling onjuist is. De beroepsgrond slaagt niet.

Eiser voert verder aan dat het opleidingsniveau waar de arbeidsdeskundige vanuit is gegaan onjuist is, omdat de door hem gevolgde mts-opleiding niet gelijk gesteld kan worden met een mbo-opleiding op niveau 4. Verweerder is van oordeel dat een dergelijke gelijkstelling wel aangewezen is en dat het door de arbeidsdeskundige toegewezen opleidingsniveau 5 daarom juist is.

Eiser voert aan dat verweerder ten onrechte heeft geweigerd aan de werkgever een verlenging van de loondoorbetalingsverplichting op grond van artikel 25, negende lid, van de Wet WIA (loonsanctie) op te leggen. Volgens eiser heeft verweerder zich onvoldoende ingespannen om hem in zijn functie binnen het bedrijf zijn werkzaamheden te laten hervatten. Verweerder stelt zich op het standpunt dat de werkgever zich voldoende heeft ingezet om de re-integratie van eiser te bewerkstelligen.

In zijn bezwaarschrift tegen het primaire besluit heeft eiser zich op het standpunt gesteld dat aan de werkgever ten onrechte geen loonsanctie is opgelegd. De rechtbank is van oordeel dat het bezwaarschrift in zoverre moet worden aangemerkt als een verzoek aan verweerder om de werkgever een loonsanctie op te leggen en dat dit verzoek is aan te merken als aanvraag in de zin van artikel 1:3, derde lid, van de Awb waarop verweerder diende te beslissen.

De rechtbank stelt verder vast dat uit de aanvraag van eiser van 21 december 2012 om een WIA-uitkering niet volgt dat hij reeds toen (ook) heeft verzocht de werkgever een loonsanctie op te leggen. Eiser heeft evenmin op andere wijze aannemelijk gemaakt dat hij een dergelijk verzoek heeft gedaan voordat verweerder op 8 maart 2013 het primaire besluit nam. Omdat uit artikel 4:1 van de Awb volgt dat dergelijke verzoeken schriftelijk moeten worden ingediend, maakt de omstandigheid dat eiser, tijdens zijn re-integratietraject of in de procedure die tot zijn WIA-uitkering heeft geleid, er bij verweerder mondeling op heeft aangedrongen een loonsanctie op te leggen dit niet anders. De rechtbank is daarom van oordeel dat de beoordeling door verweerder in het primaire besluit van de re-integratie-inspanningen en het re-integratieverslag van de werkgever moet worden aangemerkt als ambtshalve beoordeling, zoals verweerder ter zitting ook heeft aangegeven en waartoe hij ook gehouden is.

De rechtbank overweegt dat verweerder in het bestreden besluit en de daaraan ten grondslag liggende arbeidskundige beoordeling inhoudelijk is ingegaan op de aanvraag van eiser om een loonsanctie op te leggen, zoals eiser die heeft gedaan gelijktijdig met het indienen van zijn bezwaarschrift. Voor zover verweerder in het bestreden besluit heeft beslist aan verweerder geen loonsanctie op te leggen moet dit naar het oordeel van de rechtbank in zoverre dan ook worden aangemerkt als primair besluit op die aanvraag. Het beroep van eiser, voor zover dat is gericht tegen de weigering een loonsanctie op te leggen, moet vervolgens worden aangemerkt als bezwaarschrift, waarop door verweerder in beginsel een besluit moet worden genomen, voordat daartegen beroep open staat.

Zowel eiser als verweerder hebben ter zitting desgevraagd ingestemd met het afzien van de bezwaarprocedure en met de behandeling door de rechtbank van (ook) dit onderdeel van het geschil in beroep, met het oog op finale geschilbeslechting. De rechtbank merkt het verhandelde ter zitting in zoverre aan als een in het bezwaarschrift gedaan verzoek van eiser om in te stemmen met rechtstreeks beroep bij de bestuursrechter in de zin van artikel 7:1a, eerste lid, van de Awb en als een besluit tot instemming met dit verzoek door verweerder in de zin van artikel 7:1a, derde lid, van de Awb.

De rechtbank dient vervolgens te oordelen over het nu als beroep aan te merken bezwaarschrift tegen de weigering een loonsanctie op te leggen. Daartoe overweegt zij als volgt. Uit artikel 25, tiende lid, van de Wet WIA volgt dat, nu eiser de aanvraag om een WIA-uitkering tijdig heeft gedaan, verweerder uiterlijk zes weken voor de afloop van de wachttijd de beschikking over het toepassen van zijn bevoegdheid een loonsanctie op te leggen had moeten geven. Dat betekent dat verweerder een dergelijke beschikking in dit geval uiterlijk had kunnen geven op 27 januari 2013, zijnde zes weken voor 11 maart 2013. De aanvraag om een loonsanctie op te leggen, zoals neergelegd in het bezwaarschrift tegen het primaire besluit over de WIA-uitkering, is ingediend op 21 maart 2013. Verweerder had daarom moeten constateren dat het te laat was om als beslissing op die aanvraag een loonsanctie op te leggen aan de werkgever. Verweerder heeft de aanvraag echter afgewezen op grond van een inhoudelijke beoordeling van de re-integratie-inspanningen van de werkgever. Het bestreden besluit berust daarom op een onjuiste motivering, terwijl de door verweerder gegeven beoordeling door eiser bestreden wordt. De beroepsgrond slaagt.