Uitspraken

Art. 2:10 lid 1 BW bepaalt dat het bestuur verplicht is van de vermogenstoestand van de vennootschap en van alles betreffende de werkzaamheden van de vennootschap, naar de eisen die voortvloeien uit deze werkzaamheden, op zodanige wijze een administratie te voeren dat te allen tijde de rechten en verplichtingen van de vennootschap kunnen worden gekend. Dit betekent dat de administratie een redelijk inzicht moet geven in de debiteuren- en crediteurenpositie en de stand van de liquiditeiten. Voor het antwoord op de vraag of de boekhouding voldoet aan de daaraan te stellen eisen, kunnen ook andere elementen van belang zijn dan de crediteuren- en debiteurenpositie en de stand van de liquiditeiten (verg HR 10 oktober 2014, ECLI:NL:HR:2014:2932). Uit het hiervoor vermelde vaststaande feit sub 2.3 blijkt dat de rechten en plichten van de vennootschap niet te allen tijde waren gekend. Zo heeft pas nader onderzoek door de curator aan het licht gebracht dat vele tienduizenden euro’s van de rekening(en) van de vennootschap zonder behoorlijke reden waren overgemaakt naar rekeningen op naam van de schoonzoon van [gedaagde] en/of zijn dochter en/of onderneming(en) waarbij zijn dochter was betrokken. De curator heeft eveneens door nader onderzoek aan het licht gebracht dat in de in januari 2011 aangeleverde concept-jaarrekening van de vennootschap ten onrechte was vermeld dat de vennootschap per 31 december 2010 een creditsaldo had van € 32.643,- bij de Bizner Bank. Het creditsaldo bedroeg blijkens dit nadere onderzoek slechts € 61,93. De curator heeft teneinde dit alles aan het licht te brengen bij de bank(en) van de vennootschap opnieuw rekeningmutaties opgevraagd. Hij heeft die mutaties vervolgens gelegd naast de mutaties die zich in de administratie bevonden en aldus heeft hij de valsheden aan het licht gebracht. Anders dan [gedaagde] aanvoert, kan de verplichting van art. 2:10 lid 1 BW geen inspanningsverplichting worden genoemd. Het lid eist concreet en als resultaat dat te allen tijde de rechten en verplichtingen van de vennootschap kunnen worden gekend. Zo al juist is, zoals [gedaagde] stelt, dat art. 2:10 lid 1 BW slechts een inspanningsverplichting oplegt, heeft [gedaagde] zich onvoldoende ingespannen om de administratie conform art. 2:10 lid 1 BW op orde te hebben. De vennootschap had geen mensen in dienst op basis van arbeidscontracten en [gedaagde] heeft niet betwist dat de gang van zaken was dat de vennootschap een order kreeg, vervolgens het voor de uitvoering van die order noodzakelijke materiaal (trappen, kozijnen, deuren) bestelde, dat vervolgens werd geplaatst door voor elke klus afzonderlijk ingehuurde ZZP’ers, waarbij [gedaagde] in elk geval toezicht hield. In die relatief simpele constellatie kan van een redelijk bekwaam bestuurder een zodanige controle van de administratie worden verwacht dat hij de onderhavige valsheden voor het faillissement zou hebben ontdekt.

Door al die valsheden kan niet worden volgehouden dat aan de hand van de gevoerde administratie de (daadwerkelijke) rechten en verplichtingen van de rechtspersoon konden worden gekend. Voor zover [gedaagde] heeft willen aanvoeren dat zijn schoonzoon de administratie, kort gezegd, heeft vervalst en dat hij geen reden had om zijn schoonzoon te wantrouwen, is dat in het kader van de beoordeling of aan de administratieplicht van art. 2:10 lid 1 BW is voldaan, niet relevant. Gelet op de tekst van dit artikel speelt bij de beantwoording van de vraag of aan de boekhoudverplichting is voldaan, eventuele verwijtbaarheid van het bestuur geen rol.

Art. 2:248 lid 2 BW bepaalt, voor zover hier van belang, dat het niet voldoen aan de boekhoudplicht van art. 2:10 BW, de onbehoorlijke taakvervulling van het bestuur oplevert en dat vervolgens wordt vermoed dat onbehoorlijke taakvervulling een belangrijke oorzaak is van het faillissement. Het is vervolgens aan [gedaagde] om dat vermoeden te weerleggen en op de voet van art. 2:248 lid 3 BW te bewijzen dat de onbehoorlijke taakvervulling niet aan hem te wijten is en dat hij niet nalatig is geweest in het treffen van maatregelen om de gevolgen daarvan af te wenden.

De onder 1. gevorderde verklaring voor recht zal derhalve zoals hierna vermeld worden uitgesproken.

De curator vordert onder 2 primair, kort gezegd, veroordeling van [gedaagde] tot betaling van het volledige faillissementstekort. De rechtbank acht het om proces-economische redenen opportuun om deze vordering zoals door de curator geformuleerd niet toe te wijzen omdat én het bedrag van dit tekort nog niet vaststaat – de curator vordert hierbij immers verwijzing naar de schadestaat – én het beroep van [gedaagde] op art. 2:248 lid 4 BW zich beter laat beantwoorden tijdens de schadestaatprocedure waarbij alle schadeposten worden geïndividualiseerd en waarbij uiteindelijk dit tekort zal worden vastgesteld. De door [gedaagde] aangevoerde redenen die volgens hem moeten leiden tot vermindering op de voet van art. 2:248 lid 4 BW, waaronder de bewering dat de curator te weinig heeft gedaan om [naam schoonzoon] en/of de dochter van [gedaagde] aan te spreken, de bewering dat er ten tijde van het faillissement in de bedrijfsloods van de vennootschap meerdere oldtimers stonden die mogelijk als verhaalsobject voor de boedel hadden kunnen dienen en de stelling dat de curator kan worden verweten dat de Maserati en de andere auto’s uit de loods zijn ‘verdwenen’, hangen in voldoende mate samen met de nader vast te stellen omvang van het faillissementstekort. De gevorderde verklaring zal daarom in aangepaste vorm in het dictum worden opgenomen.

De curator begroot het faillissementstekort op € 520.000,- en vordert een voorschot op dat faillissementstekort van € 250.000,-. De curator heeft ter staving van zijn vordering als productie 16 een overzicht van de voorlopig erkende schuldvorderingen in het faillissement van de vennootschap voor in totaal € 522.047,60 ingebracht.

Het te betalen voorschot mag uit de aard en het wezen van een voorschot nooit meer zijn dan het bedrag dat uiteindelijk zal worden toegewezen in een schadestaat. Gelet op het wat dit betreft door [gedaagde] aangevoerde en met inachtneming van de mogelijke toepassing van art. 2:248 lid 4 BW zal de rechtbank als voorschot toewijzen € 125.000,-. De gevorderde wettelijke rente over dit bedrag met als (onbetwist gelaten) ingangsdatum, de datum van het faillissementsvonnis, zal worden toegewezen. De door [gedaagde] aangevoerde redenen om het vonnis niet uitvoerbaar bij voorraad te verklaren, zijn onvoldoende van gewicht om af te wijken van het wettelijke uitgangspunt dat een vonnis desgevorderd uitvoerbaar bij voorraad moet worden verklaard.

De (onbetwist gelaten) beslagkosten zijn gelet op het bepaalde in art. 706 Rv toewijsbaar. De beslagkosten worden begroot op € 526,69 voor verschotten (bestaande uit € 287,00 griffierecht verzoekschrift verlof beslaglegging, € 170,03 kosten beslagexploot 19 oktober 2017 en € 69,66 kosten beslagexploot 20 oktober 2017) en € 2.402,00 voor salaris advocaat (1 punt x € 2.402,00).

[gedaagde] zal als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld. De kosten aan de zijde van de curator worden begroot op:

- dagvaarding € 80,42

- griffierecht € 1.258,00

- salaris advocaat € 4.808,00 (2,0 punten × factor 1,0 × tarief € 2.402,00)

Totaal € 6.142,42

De nakosten zullen worden toegewezen op de hieronder bepaalde wijze en het meer of anders gevorderde zal worden afgewezen. Gelet op het vorenstaande is geen bewijs aangeboden van betwiste feiten die, indien zij zouden komen vast te staan, tot een ander oordeel kunnen leiden. De rechtbank passeert daarom de over en weer gedane bewijsaanbiedingen.