Uitspraken

[eiser in conventie, verweerder in reconventie] legt aan zijn vordering ten grondslag dat de mail van de bank van 27 december 2013 een aanbod inhoudt om € 81.000 af te lossen in 25 maandelijkse termijnen van € 403, welk aanbod door hem in zijn mail van 2 januari 2014 is aanvaard. Aan de aldus tot stand gekomen overeenkomst hebben partijen volgens [eiser in conventie, verweerder in reconventie] vervolgens uitvoering gegeven, de bank door haar mail van 6 januari 2014 en [eiser in conventie, verweerder in reconventie] door een aanvang te nemen met de extra aflossingen van € 403 per maand. Volgens [eiser in conventie, verweerder in reconventie] is de bank gebonden aan deze overeenkomst en kan zij daar niet op terugkomen.

De bank bestrijdt dat sprake is van een bindende overeenkomst als door [eiser in conventie, verweerder in reconventie] gesteld. Zij stelt dat haar mail van 27 december 2013 een fout bevat. Daarin wordt gesproken over 25 termijnen van € 403 om het aflossingsbedrag van € 81.000 te bereiken, terwijl daarmee slechts een bedrag van € 10.075 wordt opgebouwd. De bank vermoedt dat de fout het resultaat is van een “optelling” van de aflossingstermijn van 16 jaar en 9 maanden (16+9 = 25 maanden).

De rechtbank stelt vast dat, wanneer wordt aangenomen dat de door [eiser in conventie, verweerder in reconventie] gestelde overeenkomst tot stand is gekomen, hem van het tot dan toe aflossingsvrije leningdeel van € 81.000 door de bank circa € 70.000 wordt kwijtgescholden. Gesteld noch gebleken is dat tussen partijen voorafgaand aan de mail van de bank van 27 december 2013 is gesproken over (gedeeltelijke) kwijtschelding aan [eiser in conventie, verweerder in reconventie] van zijn verplichtingen, noch dat er sprake was van omstandigheden (bijvoorbeeld financieel onvermogen) op grond waarvan een (gedeeltelijk) ontslag van [eiser in conventie, verweerder in reconventie] uit zijn verplichtingen in de rede zou kunnen liggen. Deze vaststelling brengt reeds mee dat [eiser in conventie, verweerder in reconventie] in redelijkheid had moeten begrijpen dat er een vergissing in het spel was. Daarbij komt dat ook uit de tekst van de mail van 27 december 2013 zelf blijkt dat sprake was van een fout. In de eerste plaats wordt de aflossing in 25 maandtermijnen van € 403 (in totaal ruim € 10.000) gepresenteerd als alternatief voor aflossing van het gehele bedrag van € 81.000 binnen twee maanden. Een zinnige verklaring voor de op het eerste gezicht bepaald onlogische discrepantie tussen beide alternatieven is niet gegeven. Voorts ziet het aflossingsvoorstel blijkens de mail van de bank op aflossing “verspreid over de resterende looptijd tot 01-10-2030”, waarna het voorstel vervolgt met “Dit is vanaf 1 januari 2014 een termijn van 25 maanden”, hetgeen rekenkundig verre van juist is. Al deze omstandigheden maken, indien al niet ieder afzonderlijk dan toch wel bezien in samenhang, dat aannemelijk is dat aan de zijde van de bank de wil heeft ontbroken aan [eiser in conventie, verweerder in reconventie] een voorstel te doen zoals dat door hem is opgevat - dus dat de bank zich vergiste - alsmede dat dit voor [eiser in conventie, verweerder in reconventie] evident moet zijn geweest.

[eiser in conventie, verweerder in reconventie] heeft betoogd dat doorslaggevend is wat de bank zwart op wit heeft verklaard. Zeker een grote, professionele organisatie als de bank kan daaraan volgens hem gehouden worden. De rechtbank volgt [eiser in conventie, verweerder in reconventie] hierin niet. [eiser in conventie, verweerder in reconventie] redenering komt neer op een zuivere toepassing van de “verklaringsleer”, inhoudende dat men gebonden is aan wat men verklaart, ongeacht of de verklaring correspondeert met de wil. De verklaringsleer staat daarmee tegenover de “wilsleer”, waarin slechts het wilsbesluit van een partij bepalend is. Het Burgerlijk Wetboek gaat echter uit van een compromis tussen de verklaringsleer en de wilsleer, waarbij ook het vertrouwensbeginsel een rol speelt:

Daargelaten de vraag of het voorstel van de bank, gelet op de context en tegenstrijdigheden van haar mail van 27 december 2013, een verklaring inhoudt zoals door [eiser in conventie, verweerder in reconventie] gesteld, hetgeen de bank heeft betwist, ontbrak in ieder geval, zoals hiervoor vastgesteld, de door art. 3:33 BW vereiste wil.

Van een gerechtvaardigd vertrouwen zijdens [eiser in conventie, verweerder in reconventie] als bedoeld in art. 3:35 BW kan geen sprake zijn, gelet op de hiervoor onder 4.3 beoordeelde omstandigheden. De bank kan door [eiser in conventie, verweerder in reconventie] derhalve niet aan haar niet met haar wil strokende verklaring worden gehouden. Het (subsidiaire) beroep van de bank op art. 19 van de Algemene Bankvoorwaarden behoeft dus geen bespreking.

De tussen partijen gewisselde e-mails na het voorstel van 27 december 2013 en de door [eiser in conventie, verweerder in reconventie] verrichte extra aflossingen van € 403 maken het voorgaande niet anders. De vorderingen van [eiser in conventie, verweerder in reconventie] zullen worden afgewezen.

[eiser in conventie, verweerder in reconventie] zal als de in het ongelijk gestelde partij in conventie in de proceskosten worden veroordeeld. De rechtbank ziet geen aanleiding daarbij af te wijken van de gebruikelijke tarieven. Voor het gemachtigdensalaris wordt, gelet op het financieel belang van de zaak, uitgegaan van tarief IV.

Nu aan de zijde van de bank niet is gebleken van voor vergoeding in aanmerking komende buitengerechtelijke kosten en de rechtbank, zoals volgt uit het hiervoor overwogene, geen aanleiding ziet [eiser in conventie, verweerder in reconventie] met de daadwerkelijke advocaatkosten van de bank te belasten, zal de reconventionele van de bank worden afgewezen, met haar veroordeling in de kosten.