Uitspraken

Nu bij uitspraak op bezwaar van 6 december 2011 de tweede navorderingsaanslag (H.28) is verminderd tot bedragen gelijk aan de eerste navorderingsaanslag (H.27) heeft eiser geen belang meer bij beoordeling van deze navorderingsaanslag. Het beroep dient in zoverre niet-ontvankelijk te worden verklaard.

Verweerder heeft zich op het standpunt gesteld dat eiser in oktober 2002 winst heeft behaald met de verkoop van zijn aanmerkelijk belang in [F] N.V.

Eiser heeft gesteld dat hij geen aanmerkelijk belang had in [F] N.V., omdat hij de optieaandelen heeft overgedragen aan en heeft gehouden voor rekening en risico van zijn ex-echtgenote.

Partijen zijn het erover eens dat eiser op een ondeelbaar moment een aanmerkelijk belang heeft gehad, namelijk op het moment dat hij de opties uitoefende. Op dat moment was hij juridisch en economisch eigenaar. Op hetzelfde ondeelbare moment zou eiser de aandelen economisch hebben overgedragen aan zijn ex-echtgenote. Over de vraag of er daadwerkelijk een economische overdracht heeft plaatsgevonden verschillen partijen van mening. Als er wel een economische overdracht heeft plaatsgevonden is verweerder met eiser van mening dat eiser geen inkomen uit aanmerkelijk belang heeft genoten.

De rechtbank stelt voorop dat nu eiser stelt dat hij de optieaandelen economisch heeft overgedragen aan een ander het aan hem is om die stelling aannemelijk te maken.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiser niet aan deze bewijslast voldaan. De rechtbank overweegt met betrekking tot hetgeen door eiser in dit verband is aangevoerd het volgende.

Eiser heeft zich beroepen op een Power of Attorney van 20 december 2001, waarin zijn ex-echtgenote aan hem een machtiging geeft “to take care of all the tax fillings and financial affairs”. Deze verklaring is echter zo algemeen dat daaruit niet de bedoeling van partijen met betrekking tot de optieaandelen kan worden afgeleid. Dit klemt temeer nu volgens eiser niet alleen het economisch eigendom van de aandelen aan zijn ex-echtgenote zou zijn overgedragen, maar ook de lening voor de verkrijging van die aandelen voor haar zou zijn aangegaan. Ook heeft eiser verwezen naar een brief van 4 april 2002 van de heer [N] van [K] Inc, waarin wordt verwezen naar een gesprek met eiser op 1 april 2002, waarbij zou zijn afgesproken dat eiser “ will acquire 350.000 shares of [F] NV in your name for her benefit. (…). The total cost will be EUR 4.235.000 and will be financed by a 4,5% loan in your name with [F] nv.”. Vooropgesteld zij dat deze brief een eenzijdige schriftelijke vastlegging is van de zijde van eiser. Uit de handgeschreven telefoonnotitie van dit gesprek blijkt weliswaar dat over de optieaandelen gesproken, maar daaruit blijkt niet dat daarover op dat moment concrete afspraken zijn gemaakt, nu het voorstel van [N] over de financiering van die aandelen door eiser wordt verworpen. Voorts is gebleken dat deze vastlegging met datum 4 april 2002 is opgemaakt in november 2004 en dat tussen april 2002 en november 2004 [N] niet heeft gehandeld conform deze vastlegging. Zo is in de belastingaangifte 2002, die [N] voor de ex-echtgenote heeft verzorgd, geen melding gemaakt van deze aandelen. De aangifte inkomstenbelasting van de ex-echtgenote is weliswaar aangepast met de opbrengsten uit de aandelen, maar dit is pas gebeurd in 2004. Uit de stukken is gebleken dat toen reeds kritische kanttekeningen waren geplaatst door de toenmalige belastingadviseur bij de gestelde economische overdracht van de aandelen. Ook de aanvraag teruggave bronbelasting en de beschikking teruggave dividendbelasting ten name van de ex-echtgenote dateren van na deze kanttekeningen.

Voorts heeft eiser gewezen op de overboeking van een bedrag van CAD 250.000 naar zijn ex-echtgenote in december 2002. Dat deze overboeking enig verband houdt met de economische overdracht blijkt echter nergens uit. Als bijschrift wordt niet verwezen naar de (opbrengst van) de aandelen. Als omschrijving is louter opgenomen: “Merry Christmas [X]”. Het komt de rechtbank niet geloofwaardig voor dat een dergelijk relevant aspect niet wordt vermeld, zeker nu enige andere vastlegging, waaruit de bekendheid van de ex-echtgenote blijkt met de economische eigendomsoverdracht, ontbreekt. Verder is niet gebleken dat na deze overboeking nog een eindafrekening is gevolgd.

Ten aanzien van de stelling van eiser dat de aandelen in een apart depot stonden, merkt de rechtbank op dat gebleken is dat dit depot op naam van eiser stond en de aandelen uit dit depot vervolgens zijn samengevoegd met aandelen, die eerder op naam van [K] Inc. stonden. Derhalve is geen sprake van een speciaal voor de ex-echtgenote geopend depot voor deze aandelen. Ook hieruit kan derhalve niet worden afgeleid dat de aandelen voor de ex-echtgenote werden gehouden.

Deze feiten en omstandigheden tezamen en in onderling verband bezien leiden de rechtbank tot de conclusie dat niet aannemelijk is geworden dat eiser de economische eigendom heeft overgedragen aan zijn ex-echtgenote. Hieruit volgt dat verweerder eiser terecht als algemeen belanghouder heeft aangemerkt en de correctie van € 6.624.605 in box 2 terecht is aangebracht.

Op grond van artikel 16, eerste lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) kan, indien enig feit grond oplevert voor het vermoeden dat een aanslag ten onrechte achterwege is gelaten of tot een te laag bedrag is vastgesteld, de inspecteur de te weinig geheven belasting navorderen. Een feit, dat de inspecteur bekend was of redelijkerwijs bekend had kunnen zijn, kan geen grond voor navordering opleveren, behoudens in de gevallen waarin de belastingplichtige ter zake van dit feit te kwader trouw is. Op de inspecteur rust de bewijslast aannemelijk te maken dat er sprake is van een nieuw feit.

Naar het oordeel van de rechtbank is niet gebleken dat verweerder voor het opleggen van de definitieve aanslag wist of had kunnen weten dat eiser aandelenopties had uitgeoefend en blijkt ook nergens uit dat verweerder anderszins wist of had moeten weten dat eiser een aanmerkelijk belang had in [F] N.V.

Dat een kort geding procedure is gevoerd waarin eiser zich als algemeen belang-houder heeft gepresenteerd is geen feit van algemene bekendheid. Niet gebleken is dat de inspecteur hiervan op de hoogte was of had moeten zijn. Dat geldt ook voor de mediaberichten waarnaar eiser heeft verwezen. De opkomst van internet leidt evenmin tot een ruimere onderzoeksplicht voor verweerder. Verweerder mocht uitgaan van de juistheid van de aangifte. Verweerder heeft naar het oordeel van de rechtbank geen ambtelijk verzuim begaan door geen nader onderzoek in te stellen. Evenmin kan eiser aan het feit dat de aangifte is gevolgd het vertrouwen ontlenen dat die aangifte akkoord is bevonden.

Uit het vorenstaande volgt dat verweerder beschikt over een voor navordering vereist nieuw feit en dat geen sprake is van een ambtelijk verzuim of in rechte te beschermen vertrouwen.

Nu eiser geen afzonderlijke gronden tegen de beschikking heffingsrente heeft aangevoerd, dient het beroep tegen de beschikking heffingsrente ongegrond te worden verklaard.

Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen dient het beroep tegen de uitspraak op bezwaar van 8 december 2011 ongegrond te worden verklaard en dient het beroep tegen de uitspraak op bezwaar van 6 december 2011 niet-ontvankelijk te worden verklaard.