Uitspraken

Ingevolge artikel 13bis, eerste lid van de Wet op de loonbelasting 1964 (hierna: Wet LB) wordt, indien ook voor privé-doeleinden een auto ter beschikking is gesteld, het voordeel op jaarbasis op ten minste 22% van de waarde van de auto bepaald. De auto wordt in ieder geval geacht ook voor privé-doeleinden ter beschikking te zijn gesteld, tenzij blijkt dat de auto op jaarbasis voor niet meer dan 500 kilometer voor privé-doeleinden wordt gebruikt.

Artikel 13bis, tweede lid, van de Wet LB bepaalt dat het voordeel op nihil wordt gesteld, indien uit een rittenregistratie of anderszins blijkt dat de auto op kalenderjaarbasis voor niet meer dan 500 kilometer voor privé-doeleinden wordt gebruikt.

Artikel 13bis, vierde lid, van de Wet LB bepaalt dat bij ministeriële regeling regels kunnen worden gesteld waaraan een rittenregistratie moet voldoen. Tevens kunnen regels worden gesteld over het anderszins laten blijken dat de auto op kalenderjaarbasis voor niet meer dan 500 kilometer voor privé-doeleinden wordt gebruikt.

Artikel 21c Uitvoeringsregeling loonbelasting 2001 houdt in:

1. De rittenregistratie bedoeld in artikel 13bis, tweede lid, van de wet bevat ten minste de volgende gegevens:

1. . merk, type en kenteken van de auto;

2. . periode van terbeschikkingstelling van de auto;

3. . per rit:

Tussen partijen is niet in geschil dat [A] in 2006 gebruik maakte van een door eiseres ter beschikking gestelde personenauto, een Mercedes [F] met kenteken [00-AA-BB]. Uit het onder 4.1 en 4.2 weergegeven wettelijk kader volgt dat op eiseres de (zware) bewijslast rust om overtuigend aan te tonen dat de Mercedes in 2006 voor minder dan 500 kilometer voor privé-doeleinden is gebruikt. Aan de - onder 2.7 beschreven - kilometeradministratie kan naar het oordeel van de rechtbank niet de vereiste bewijskracht worden toegekend. De rechtbank is van oordeel dat eiseres met dit overzicht niet overtuigend heeft aangetoond dat met de auto in het jaar 2006 minder dan 500 kilometer voor privé-doeleinden is gereden, nu deze achteraf aan de hand van de (zakelijke) agenda is gereconstrueerd. De overgelegde zakelijke agenda bevat geen privé-ritten noch kilometerstanden, zodat deze onvoldoende basis vormt voor het reconstrueren van een deugdelijke kilometeradministratie. Bovendien kan in redelijkheid worden getwijfeld aan de materiële juistheid van de kilometeradministratie, gelet op de in 2.9 beschreven ongerijmdheden, waarvoor een plausibele verklaring ontbreekt, en die op zichzelf ook niet door eiseres worden weersproken. In de totaaltelling van de kilometerstanden zit in elk geval vanaf 9 maart 2006 een onregelmatigheid die vanaf dat moment in iedere kilometerstand doorwerkt. Nu ook de beginstand op 1 januari 2006, de eindstand op 31 december 2006 evenals de tussengelegen kilometerstanden niet zijn te controleren is de rechtbank van oordeel dat de kilometeradministratie van 2006 geen getrouw beeld geeft van de werkelijk gereden kilometers en kilometerstanden. Nu de bron waarop eiseres haar kilometeradministratie heeft gebaseerd (de zakelijke agenda van [A]) onvoldoende basis vormt voor een kilometeradministratie, gaat de rechtbank voorbij aan het ter zitting gedane aanbod een nieuwe kilometeradministratie te overleggen, temeer daar ook de door eiseres ter sprake gebrachte kladbestanden, wat daar ook van zij, niet (meer) voorhanden zijn. Onder genoemde omstandigheden is de rechtbank van oordeel dat eiseres’ kilometeradministratie niet een rittenregistratie als bedoeld in artikel 13bis, tweede lid van de Wet LB is en zij ook overigens niet het vereiste bewijs heeft geleverd.

Verweerder heeft van de door eiseres in de bezwaarfase overgelegde kilometeradministratie de gegevens van 3 januari 2006 tot en met 24 april 2006, alsmede de gegevens van 1 december 2006 tot en met 31 december 2006, als op de zaak betrekking hebbend stuk ingebracht. Ofschoon verweerder op grond van artikel 8:42, eerste lid, van de Awb gehouden is de volledige kilometeradministratie in te brengen, leidt het ontbreken van dit stuk in het voorliggende geval niet tot een ander oordeel. Anders dan eiseres stelt is zij naar het oordeel van de rechtbank door het ontbreken van een deel van de kilometeradministratie niet in haar belangen geschaad.

Gelet op de omstandigheid dat verweerder bij verminderingsbeschikking van 11 februari 2013 aanleiding heeft gezien de cataloguswaarde naar beneden heeft bij te stellen kan de bestreden uitspraak op bezwaar niet in stand blijven en zal de rechtbank het beroep gegrond verklaren en de naheffingsaanslag overeenkomstig verweerders verminderingsbeschikking vaststellen op € 10.132.

Ten aanzien van de verzuimboete overweegt de rechtbank als volgt. Op grond van het bepaalde in artikel 67c, eerste lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) kan de inspecteur een verzuimboete opleggen aan de belastingplichtige als deze niet (tijdig) heeft voldaan aan zijn betalingsverplichtingen. Verweerder heeft de verzuimboete met toepassing van § 24 van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst in verbinding met artikel 67c, eerste lid, van de AWR vastgesteld op 5% van het belastingbedrag. Eiseres heeft geen afzonderlijke gronden tegen de opgelegde boete geformuleerd en er zijn geen omstandigheden gesteld of gebleken die de rechtbank aanleiding geven tot het verder verminderen van de boete, dan zoals dat reeds bij verminderingsbeschikking van 11 februari 2013 is aangekondigd. De rechtbank acht deze boete passend en geboden en zal het beroep tegen de boetebeschikking gegrond verklaren en de boete vaststellen op € 506.

Eiseres heeft geen afzonderlijke gronden tegen de beschikking heffingsrente aangevoerd. Gelet op het in 4.8 overwogene, dient ook het beroep inzake de beschikking heffingsrente gegrond te worden verklaard.