Uitspraken

De Staat en Concorde hebben als preliminair verweer aangevoerd dat Manpower niet-ontvankelijk is in haar vorderingen omdat Manpower de onderhavige procedure niet tijdig aanhangig heeft gemaakt (buiten de zogenaamde 'Alcateltermijn'). De dagvaarding is immers uitgebracht op 21 augustus 2014, terwijl het kort geding uiterlijk op 20 augustus 2014 - door middel van het betekenen van een dagvaarding aan de Staat - aanhangig had moeten worden gemaakt. De voorzieningenrechter overweegt daarover het volgende.

Vooropgesteld wordt dat op grond van het bepaalde in artikel 125 lid 1 van het Wetboek van burgerlijke rechtsvordering een geding 'aanhangig' is vanaf de dag der dagvaarding. Mede gelet op hetgeen hierna nog wordt overwogen, kan Manpower dan ook niet worden gevolgd in haar stelling dat zij met de verzending op 19 augustus 2014 van het formulier "Aanvraag kort geding" aan de rechtbank tijdig is opgekomen tegen de gunningsbeslissing.

In paragraaf 2.12 van het Beschrijvend Document is opgenomen dat de termijn om bezwaar te kunnen maken tegen de gunningsbeslissing in ieder geval twintig kalenderdagen duurt, alsmede dat die termijn ingaat (de dag) na de verzending van de mededeling van de gunningsbeslissing en eindigt op de datum zoals beschreven in de mededeling. Die paragraaf vermeldt verder nog uitdrukkelijk dat (gepasseerde) inschrijvers na het verstrijken van de termijn geen bezwaar meer kunnen maken tegen de gunningsbeslissing wegens rechtsverwerking en dat het de IND vervolgens vrij staat om gevolg te geven aan de geuite gunningsbeslissing. Door in te schrijven heeft Manpower daarmee ingestemd. Te meer nu gesteld noch gebleken is dat zij dienaangaande vóór het sluiten van de inschrijftermijn vragen heeft gesteld aan de IND.

De mededeling van de gunningsbeslissing van 31 juli 2014 vermeldt dat met het oog op (eventuele) bezwaren tegen de beslissing uiterlijk vóór donderdag 21 augustus 2014 een kort geding aanhangig moet zijn gemaakt door betekening van een dagvaarding, alsmede dat - indien daaraan niet is voldaan - geen bezwaren meer kunnen worden gemaakt naar aanleiding van de gunningsbeslissing omdat de rechten daartoe dan zijn verwerkt. Daarmee heeft de IND voldaan aan het bepaalde in paragraaf 2.12 van het Beschrijvend Document. Niet valt in te zien dat de IND daarmee de 'Alcateltermijn' heeft verkort, zoals Manpower stelt. De minimaal aangekondigde termijn van twintig dagen is immers in acht genomen.

Aan het beroep van Manpower op de in paragraaf 2.4 van het Beschrijvend Document vermelde planning, waarin als "Einde bezwaartermijn" wordt vermeld "Donderdag 21 augustus 2014" wordt voorbijgegaan. Ingevolge paragraaf 2.7.1, onder i, is die planning slechts indicatief, kan de IND die (eenzijdig) aanpassen en kunnen inschrijvers daaraan geen rechten ontlenen. Gelet hierop kan Manpower niet worden gevolgd in haar stelling dat zij op het verkeerde been is gezet door de IND omdat de mededeling van de gunningsbeslissing een andere datum vermeldt dan de planning voor wat betreft het einde van de bezwaartermijn.

Voor zover Manpower zich er op heeft beroepen dat de rechtbank haar de datum waarop het kort geding kan plaatsvinden te laat heeft doorgegeven, wordt ook dat bezwaar verworpen. Het is immers de eigen verantwoordelijkheid van Manpower om tijdig een datum voor een kort geding te verkrijgen, zo nodig middels het aan de advocaten bekende piketnummer, en vervolgens - binnen de Alcateltermijn - over te gaan tot dagvaarding. Ten overvloede wijst de voorzieningenrechter er nog op dat uit het griffiedossier volgt dat de zogenaamde 'appointering' van de onderhavige zaak plaatsvond op dezelfde dag als waarop het kort geding werd aangevraagd door Manpower, te weten 19 augustus 2014, alsmede dat de voor het kort geding bepaalde datum (8 oktober 2014) diezelfde dag nog telefonisch is doorgegeven aan de (kantoren van de) advocaten van Manpower en de Staat door de griffie van de rechtbank. Daar komt bij dat uit een faxbericht van (de advocaat van) Manpower aan de rechtbank van 20 augustus 2014 blijkt dat zij op 20 augustus 2014 op de hoogte was de geplande kort gedingdatum, alsmede dat haar op 20 augustus 2014 om 17.14 uur door de voorzieningenrechter is medegedeeld dat zij tot dagvaarding kan overgaan, ook al heeft zij het gebruikelijke bevestigingsformulier nog niet ontvangen van de griffie van de rechtbank. Overigens geeft Manpower in dat faxbericht aan dat zij het bevestigingsformulier enkel nodig heeft voor haar dossier. Ook uit het voorgaande volgt dat Manpower de Staat nog op 20 augustus 2014 had kunnen dagvaarden in kort geding. Dat zulks na 17.14 uur niet meer mogelijk zou kunnen zijn, is niet geloofwaardig.

Tot slot wordt eveneens voorbijgegaan aan de stelling van Manpower dat de IND akkoord is gegaan met het uitbrengen van de dagvaarding op 21 augustus 2014. De instemming van de IND in zijn faxbericht van 18 augustus 2014 heeft uitsluitend betrekking op de in rechte te betrekken gedaagde partij en niet (ook) op de verlenging van de Alcateltermijn. Ook overigens valt uit de correspondentie van de IND niet af te leiden dat is ingestemd met een termijnverlenging. Van een gerechtvaardigd vertrouwen dienaangaande kan dan ook geen sprake zijn. Bovendien verzetten de fundamentele beginselen van het aanbestedingsrecht zich er tegen dat de IND aan één inschrijver een termijnverlenging zou toestaan. Voorts kan - mede gelet op de rechtszekerheid en de belangen van andere inschrijvers - niet worden aangenomen dat op de IND een waarschuwingsplicht rust jegens Manpower met het oog op een eventuele overschrijding van de Alcateltermijn.

Een en ander betekent dat Manpower de Staat uiterlijk op 20 augustus 2014 in kort geding had moeten betrekken om tijdig tegen de gunningsbeslissing op te komen. Daaraan heeft zij niet voldaan, zodat zij niet-ontvankelijk zal worden verklaard in haar vorderingen.

Als de in het ongelijk gestelde partij zal Manpower in de procedure tegen de Staat worden veroordeeld in de proceskosten.

In de stellingen van de Staat ligt besloten dat hij nog steeds voornemens is de onderhavige opdracht te gunnen aan Concorde. Bij die stand van zaken heeft Concorde geen belang (meer) bij toewijzing van haar vorderingen. Deze zullen dan ook worden afgewezen.

Als de in het ongelijk gestelde partij zal Concorde in het kader van haar vorderingen worden veroordeeld in de kosten van de Staat. Deze kosten worden begroot op nihil, nu niet is gebleken dat de Staat als gevolg van die vorderingen extra kosten heeft moeten maken. Ondanks de afwijzing moet Manpower in haar verhouding tot Concorde worden aangemerkt als de in het ongelijk gestelde partij. Het doel van Concorde was immers te bewerkstelligen dat de gunningsbeslissing in stand blijft. Dat doel is bereikt. Manpower zal dan ook worden veroordeeld in de proces- en nakosten van Concorde, te vermeerderen met de wettelijke rente.